Του Dr. Jekyll
Τα βασικά: ο Ολυμπιακός δεν ήταν καλός. Και όσο και αν έπαιξε ρόλο σε αυτό και ο αγωνιστικός χώρος, η πραγματικότητα παραμένει. Για την ακρίβεια, η ομάδα έκανε ένα πολύ κακό πρώτο ημίχρονο και χρειάστηκε η είσοδος των Εμβιλά και Ελ Αραμπί για να πάρει (καθαρά) τα ηνία του αγώνα (και ενώ πιο πριν είχε χρειαστεί ο Σα να κάνει δύο σωτήριες επεμβάσεις για να μη γίνει το 2-0 -- και, ναι, οκ, προφανώς το 2-0 είναι σκορ που μπορεί να γυρίσει ο Ολυμπιακός, απέναντι στον ΠΑΣ, αλλά υπάρχει και εκείνος ο αποκλεισμός, όταν ο ΠΑΣ, μάλιστα, αγωνιζόταν στη δεύτερη Εθνική, για να προκαλεί προβληματισμό).
Ο Μαρτίνς επέλεξε πάλι το σύστημα με τρεις κεντρικούς αμυντικούς, αλλά αυτή τη φορά δεν του βγήκε: με Ρέαμπτσιουκ και Λαλά (δηλαδή τους παίκτες που θα έπρεπε να προσφέρουν πολλά στην ανάπτυξη) σε κακή φάση, με τον Μπουχαλάκη να μην μπορεί να σταθεί σε ρόλο Εμβιλά, με τον Φορτούνη να παιδεύεται σε θέση που δεν αποδίδει καλά, και με τον Χασάν να αδυνατεί --πλήρως-- να σταθεί σε αυτό το σύστημα, που απαιτεί μεγαλύτερη κινητικότητα από τον κεντρικό επιθετικό, δεν είναι παράξενο ότι το πρώτο ημίχρονο κύλησε με την ομάδα να κάνει μόνο μία --πραγματικά-- καλή φάση, με τον Χασάν να χάνει ένα γκολ από αυτά που δεν χάνονται...
Ως κερασάκι, ήρθε και το γκολ του ΠΑΣ από ένα πέναλτι (που ο Σα έφαγε ολίγον τι όρθιος), που, στα μάτια μου δεν είναι πέναλτι (αλλά δεν αξίζει να το κουράζουμε και πολύ) ακριβώς πριν τη λήξη του ημιχρόνου. Στο δεύτερο ημίχρονο, και την είσοδο Ανδρούτσου και Χολέμπας (Λαλά και Σωκράτης), ο Ολυμπιακός βελτιώθηκε. Ο ΠΑΣ έχασε δύο ευκαιρίες για να σκοράρει (φάσεις που έσωσε ο Σα), ο Ολυμπιακός έχασε κι αυτός τις ευκαιρίες του (με Χασάν και Μπρούμα) και με την είσοδο Μασούρα (61΄, Όλεγκ) και Εμβιλά και Ελ Αραμπί (70΄, Καμαρά, Μπρούμα), πήρε τον έλεγχο του αγώνα, και ισοφάρισε με το υπέροχο γκολ του Χασάν στο 72΄ (και θα μπορούσε να είχε φύγει νικητής αν ο Ελ Αραμπί είχε σωστό τελείωμα σε κάθετη του Μασούρα, ή είχε επιλέξει να δώσει σε Φορτού -αριστερά- ή Μασούρα -δεξιά- σε μια καλή αντεπίθεση).
Στην ατομική κριτική, μάλλον για ελάχιστους βασικούς μπορούμε να βρούμε πολλά θετικά: το αμυντικό τρίδυμο με λάθη και επιπολαιότητες. Ο Μπα έχει κακές στιγμές (και ανεξάρτητα από το αν είναι πέναλτι ή όχι, το χεράκι το έχει τεντωμένο), όπως στη δεύτερη μεγάλη ευκαιρία του ΠΑΣ, που ο επιθετικός τού φεύγει στη πλάτη, και αυτός ακίνητος σηκώνει το χέρι για να ζητήσει οφσάιντ. Ο Σωκράτης, στο πρώτο τέταρτο, έχει μια φάση, που γυρίζει αδικαιολόγητα πίσω, αφήνοντας προκλητικά ελεύθερο τον παίκτη του ΠΑΣ να δοκιμάσει το πόδι του, ενώ και ο Σεμέδο φαίνεται να έχει πρόβλημα συγκέντρωσης.
Μπουχαλάκης -κυρίως, αλλά και Καμαρά, μακριά από τον καλό τους εαυτό (συνεπώς, ας θυμηθούμε όλοι ότι ο Μπουχαλάκης δεν κάνει, ότι είναι χάλια, ότι δεν έχει θέση στην ομάδα, και -επιτέλους- πού πάμε με Μπουχαλάκηδες). Ρέαμπτσιουκ και Λαλά, λίγο πάνω από το μηδέν. Ο Μολδαβός ειδικά κάνει ένα από τα χειρότερά του παιχνίδια και φαίνεται επηρεασμένος από το (όπως διαβάζουμε, πολύ κακό) του πέρασμα από την Εθνική. Ο Λαλά εξακολουθεί να ψάχνεται και, σίγουρα, οι πρώτες του εμφανίσεις δεν δικαιολογούν την αισιοδοξία που είχαμε όταν ανακοινώθηκε η απόκτησή του.
Μια παράγραφος για τον Μπρούμα (που κάτι μου λέει, διαβάζοντας και τους “διοικητικούς” ρεπόρτερ, ότι δύσκολα θα ξαναγράψουμε για αυτόν μετά τον Μάιο): το πρόβλημά του δεν είναι ότι είναι κακός. Στο χθεσινό παιχνίδι ήταν κινητικός, είναι πολύ γρήγορος (με το τόπι ή χωρίς), έκλεψε μπάλες ασκώντας πίεση, και βρέθηκε δύο φορές, με πείσμα, σε θέση για γκολ (με τελειώματα που είχαν τη δύναμη που θα ζήλευε παιδί της ακαδημίας -- σε ηλικίες κάτω των 10). Αν τις ίδιες επιδόσεις είχε ο Τσούμιτς ή ο Ραντζέλοβιτς όλοι θα λέγαμε ότι αυτό το παιδί πρέπει να πάρει ευκαιρίες για να δούμε το ταλέντο του (και ας είναι επιρρεπής στους τραυματισμούς). Δεν γίνεται, όμως, αυτός να είναι ο πλάγιος μέσος που περιμένεις να κάνει τη διαφορά (και αν, πράγματι, αποχωρήσει, ο μεγαλύτερός του προσωπικός θρίαμβος με τη ριγωτή, θα είναι σε ένα πέτρα-ψαλίδι-μολύβι-χαρτί με τον Φορτούνη).
Αντίθετα, ένταση και ζωντάνια έδωσαν οι αλλαγές: οι Χολέμπας και -κυρίως- Ανδρούτσος μεταμόρφωσαν τις πτέρυγες (αυτό δεν αλλάζει την άποψή μου για τον Ανδρούτσο, που αμφιβάλλω αν μπορεί να σταθεί στο αμυντικό κομμάτι απέναντι σε καλούς αντιπάλους), ο Μασούρας έδωσε ενέργεια και οι Εμβιλά και Ελ Αραμπί ποιότητα (και άγχος στον αντίπαλο) -και αυτό παρότι, ουσιαστικά, ο Ελ Αραμπί έχασε ένα γκολ και κατέστρεψε μια πολύ καλή αντεπίθεση.
Λίγα πράγματα ακόμα: η μόνη, αλλά υπαρκτή, δικαιολογία που βρίσκω στην επιμονή του Μαρτίνς να δοκιμάζει το σύστημα με τους τρεις κεντρικούς αμυντικούς, είναι ότι οι αγώνες αυτοί χρησιμεύουν ως δοκιμές για τη λειψή προετοιμασία που, ενδεχομένως, να κάνει και φέτος (άλλωστε αποτελούν πολύ δυνατά φιλικά). Και ελπίζω να είναι έτσι, γιατί ο Μαρτίνς (που ακόμα μαθαίνει) έχει την τάση να θεωρεί πανάκεια συστήματα που πέτυχαν (ειδικά σε ευρωπαϊκά παιχνίδια): το έκανε πέρσι όταν το σύστημα με τα τρία αμυντικά χαφ (Γκιγιέρμε/Εμβιλά, Μπουχαλάκη, Καμαρά) φάνηκε αποτελεσματικό στο Europa, το κάνει και φέτος, με τα τρία στόπερ. Δεν χρειάζεται, όμως, μεγάλη ποδοσφαιρική σοφία, για να αναγνωρίσει κανείς ότι αυτό το σύστημα δεν μπορεί να αποτελεί το βασικό/μοναδικό απέναντι σε υποδεέστερες ομάδες -- όπως τη συντριπτική πλειοψηφία αυτών που αντιμετωπίζει στη σούπερ ντούπερ Λιγκ.
Επίσης: ποτέ ο Ολυμπιακός δεν είχε, ούτε -νομίζω- πως θα έχει δύο ισάξιες ενδεκάδες. Ο ξελασπωτής Χασάν (και δεν το λέω για το χθεσινό παιχνίδι) είναι ο δεύτερος επιθετικός που πολλοί θα ήθελαν στην ομάδα τους: αυτό δεν σημαίνει ότι κάνει και για πρώτος σε σερί αγώνων -- σε περίπτωση, χτύπα ξύλο, τραυματισμού του Ελ Αραμπί. Αντίστοιχα και ο Εμβιλά, που στην περίπτωσή του, μάλιστα, έχουμε παίκτες που μόνο κατά συνθήκη μπορούν να αγωνιστούν στη θέση του (δεν μιλάμε δηλαδή για έναν χειρότερο αναπληρωματικό, αλλά για παίκτη που θα παίξει σε άλλη θέση).
That said, ο Ολυμπιακός κέρδισε σβηστά την ΑΕΚ, έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα και είναι αδύνατο οι (κουρασμένοι) παίκτες του να παίζουν πάντα στα κόκκινα και να είναι αποτελεσματικοί (και η ποιότητα του αγωνιστικού χώρου δεν βοήθησε). Προσωπικά, όσο και να με εξιτάρει η ιδέα ενός τελικού απέναντι στους ισάξιους, πιο πολύ με ενδιαφέρει ο Ολυμπιακός να εμφανιστεί ορεξάτος και να δώσει απαντήσεις στον αγώνα της Κυριακής απέναντι στον πρέσβη της καρδιάς μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου