Του Dr. Jekyll
Ξεκινώντας από την Τούμπα: πολύ λιγότερο το ξενέρωμα και πολύ περισσότερο η έλλειψη χρόνου, δεν μου επέτρεψαν να γράψω ένα κείμενο. Συνοπτικά: οι δύο ομάδες ήταν πάνω κάτω ισάξιες στο πρώτο ημίχρονο (με τον Ολυμπιακό ένα τσικ καλύτερο), ενώ στο δεύτερο ο Ολυμπιακός δεν βγήκε από τα αποδυτήρια, και ο ΠΑΟΚ πήρε την νίκη, κάνοντας μια σπίθα να λάμψει στο στιβαρό, παντελωνάτο βλέμμα του Παμπλίτο Γκαρσία.
Θα διαφωνήσω με την αυστηρή κριτική: καλά έκαναν και ζήτησαν το ρεπό οι παίκτες, μετά και την μαθηματική κατάκτηση του τίτλου (τα έχουμε ξαναπεί, και θα τα πούμε και πιο κάτω: είναι ακριβοπληρωμένοι παίκτες, αλλά παραμένουν άνθρωποι -και ο μαραθώνιος αγώνων, που με κολοβά διαλείμματα έχουν δώσει, ξεκινά από τα τέλη Ιουλίου 2019), καλά έκανε και ο Μαρτίνς και τους το έδωσε.
Δεν μου άρεσε η ήττα (αν ήθελαν τόσο να χάσουν ένα παιχνίδι, ας έχαναν το χθεσινό), αλλά μην γινόμαστε και παράλογοι: οι παίκτες του ΠΑΟΚ δεν είχαν απλά το κίνητρο να δώσουν τον έναν αγώνα που σώζει τη χρονιά, αλλά φλέγεται ο κώλος τους για να βγούνε Ευρώπη. Για τους δικούς μας: πιθανολογώ πως κάποιοι θα το κάνουν και συνειδητά, αλλά οι περισσότεροι, έστω, ασυνείδητα, είναι αδύνατο να μην χαλαρώσουν: στο κείμενο με τον Παναθηναϊκό έγραφα πως αναρωτιέμαι πώς --και αν-- θα τα καταφέρει ο Μαρτίνς να τους δώσει κίνητρο για τους αγώνες και τον τίτλο (ναι, το Κυπελλάκι) που απομένουν. Είναι προφανές πως και ο χθεσινός αγώνας δεν με καθησύχασε.
Στα θετικά (γιατί πάντα υπάρχουν θετικά σε μια ήττα): ο ασβός των πάγκων κερδίζει πόντους παραμονής στον πάγκο του Ισάξιου, ενώ όλο και κάποιο παιδάκι μπορεί να έγινε Ολυμπιακός μετά από αυτή την ήττα (είναι και σπάνιες, δύο έχουμε όλες κι όλες στην Ελλάδα φέτος). Στα (πιο) σοβαρά αρνητικά: ο Φορτούνης φαίνεται βαρύς, τόσο βαρύς που θα έλεγα (και ελπίζω να κάνω λάθος) πως είναι ξενερωμένος. Αφήνοντας πίσω ότι αντικειμενικός με τον Κωστάκη δεν είμαι, νομίζω πως και η συγκυρία δεν είναι καλή: πολύ αμφιβάλω πως ο Ματιέ θα παίξει την μπάλα που είδαμε την πρώτη του χρονιά (δεν αμφισβητώ τη θέληση, τις δυνάμεις αμφισβητώ), συνεπώς ο (καλός) Φορτού είναι απαραίτητος (ανεξάρτητα από το αν μείνει ή δεν μείνει ο Καμαρά).
Για τα υπόλοιπα συστατικά της συνταγής για την μπουγάτσα της ήττας, δεν έχω να πω πολλά: η έλλειψη συγκέντρωσης (αδερφάκι της έλλειψης κινήτρου) ήταν φανερή και στο πρώτο (το καλό) ημίχρονο του Ολυμπιακού, πόσο μάλλον στο δεύτερο. Ο γεροΑβράμης τίμησε και τιμήθηκε από τον Ολυμπιακό, αλλά, νομίζω, πως και ο ίδιος γνωρίζει ότι πλησιάζει η στιγμή της απόσυρσης -δεν ξέρω αν θα ήταν διαφορετικός αν είχε αγωνιστικό ρυθμό, ούτε απαιτώ να σταματήσει, απλά τη φετινή χρονιά, και μετά τον τραυματισμό, η εικόνα του θυμίζει τον Τόρο στον περσινοφετινό τελικό κυπέλλου (και ο στιγμιαίος θυμός μου στη φάση του πρώτου γκολ, κατευνάστηκε άμεσα όταν είδα ότι το λάθος έχει κάνει ο Αβραάμ).
Κάπως θετικό, η καλή παρουσία του Σα, σε ένα ακόμα παιχνίδι, που δείχνει να επανέρχεται από το ντεφορμάρισμα. Κάπως θετικό, εδώ που φτάσαμε, ότι η παρουσία του Μπρούμα, σε συνδυασμό με την άκαμπτη στάση της PSV (έτσι τους θέλω, ούτε ευρώ λιγότερο -εκτός και αν το ρίξουν στο 1/6 και καίγεται ο Μαρτίνς), απομακρύνουν τα σενάρια παραμονής του (και αμφιβάλω αν στα παιχνίδια που απομένουν, θα γίνει Τζόλε στα καλά του για να αλλάξω άποψη -βασικά αμφιβάλω ότι θα είναι σε θέση να αγωνιστεί σε όλα...).
Στα χθεσινά (φρέσκα κουλούρια): για να παρακολουθήσεις με ενδιαφέρον τον αγώνα έπρεπε να είχες πιει καφέ, να είχες πάρει αμφεταμίνες, να βάλεις το δάχτυλο στη πρίζα, και να ρίχνεις παγωμένο νερό στο κεφάλι σου... Ανά δεκάλεπτο... Έχουμε κακομάθει: ο Ολυμπιακός σπάνια κάνει τόσο σούπες παιχνίδια (για την ακρίβεια: έχει κάνει κι άλλα, αλλά τότε είχες τουλάχιστον το άγχος του αποτελέσματος). Χθες, με αντίπαλο τον Αστέρα (δηλ. ούτε καν κάποιες από τις -κατά φαντασία- μεγάλες ομάδες), το παιχνίδι ήταν σε ρυθμούς καλοκαιρινής σιέστας (και ίσως το λάθος να έγινε εκεί: κάποιος να είπε “πάμε για τη φιέστα” και στην μετάφραση να προέκυψε “πάμε για τη σιέστα”).
Στα αρνητικά (γιατί --σχεδόν-- πάντα υπάρχουν αρνητικά σε μια νίκη): οι αναπληρωματικοί δικαιώνουν τον Μαρτίνς που είναι αναπληρωματικοί (δεν τον δικαιώνουν, πάντως, αν είναι δική του επιλογή). Το τίποτα από Λαλά και Ντρέγκερ (και αν για τον δεύτερο δεν είχαμε ιδιαίτερες ελπίδες, ο πρώτος αποκτήθηκε για να είναι παίκτης ενδεκάδας), το ελάχιστο από Τιάγκο Σίλβα (και εκεί αναρωτιέσαι γιατί να μην προωθηθεί κάποιος από τους μικρούς), κλασικά βαρύς (ο, κατά τ' άλλα, υπερπολύτιμος) Χασανάκος, στα πολύ ρηχά (εκεί που πατώνει ο Σαββίδης) ο Ραντζέλοβιτς, ενώ κινητικοί (αλλά εκεί δεν είμαι και τόσο αντικειμενικός) οι Βρουσάι και Κάιπερς (ο οποίος, όμως, είναι για τρίτος επιθετικός, και --ως τρίτος σε αυτή την ηλικία-- δύσκολα θα εξελιχθεί).
Ο Ολυμπιακός πρέπει να βρει τον τρόπο για να μην κάνει το υπόλοιπο της χρονιάς αγγαρεία. Δεν αμφιβάλω πως η κατάκτηση του Κυπέλλου (ενός θεσμού υποτιμημένου τα μάλα από την διοργανώτριά του) φαντάζει ελάχιστα ελκυστικός σε σχέση με μια παραλία. Για να το αντιστρέψω: οι άνθρωποι-παίκτες παραμένουν ακριβοπληρωμένοι επαγγελματίες. Δεν απαιτώ να είναι σε φουλ φόρμα και να διακινδυνεύουν θλάσεις: απαιτώ να αφουγκραστούν ότι οι αγώνες απέναντι στους περισσότερους αντιπάλους των πλέι-οφ έχουν πάντα σημασία για τους οπαδούς. Η εικόνα της Τούμπας δικαιολογείται, και ίσως (υπό συνθήκες) να δικαιολογηθεί και ξανά: θα είναι ανεπίτρεπτο να γίνει, όμως, κανόνας για τους αγώνες που απομένουν.
Δεν αμφιβάλω, επίσης, πως η σύνθεση ήταν με πολλές αλλαγές για να βγάζει καλή χημεία η ομάδα (άσχετο: εξακολουθεί να μου αρέσει ο Κρίστινσον): οι παίκτες που δίνουν εξετάσεις, όμως, θα έπρεπε να είχαν καλύτερη εικόνα (αν, πάντα, θέλουν να παραμείνουν). Και όσο και να είναι μια σύνθεση με πολλές αλλαγές, οι περισσότεροι κλείνουν σχεδόν χρόνο στην ομάδα. Δεν είμαστε στους πρώτους αγώνες κυπέλλου για να δικαιολογείται ότι δεν ξέρουν πώς αγωνίζονται οι συμπαίκτες τους.
Για το τέλος, μια κριτική σε όσα ζήσαμε με την Super (σούπερ, λέμε) League, που έζησε περίπου όσο η περσινή ανακοίνωση πως ανοίγουν, για θεατές, τα γήπεδα. Δεν αμφισβητώ τη συμβολή του πρωθυπουργού μας στη ματαίωση του θεσμού (η δήλωσή του ήταν η χαριστική βολή στα σχέδια των ισχυρών, έναντι των αδύναμων, του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου -μέχρι και ο Πέρεθ φέρεται να ήταν αποφασισμένος να φύγει), αλλά νομίζω πως οι φίλαθλοι των ομάδων, και το οικονομικό, στάθηκαν λίγο πιο σημαντικά στην αλλαγή πλεύσης των περισσότερων “ιδρυτικών” ομάδων.
Στα μάτια μου, η νίκη των οπαδών είναι αμελητέα: το ποδόσφαιρο, σε επίπεδο πρωταθλητισμού, έχει εδώ και χρόνια απομακρυνθεί από τους πραγματικούς οπαδούς και ελάχιστες είναι οι ομάδες που, πραγματικά, αποτελούν κάτι περισσότερο από μια ανώνυμη ποδοσφαιρική εταιρεία (δεν μιλάω για το φαντασιακό, που ο καθένας μας έχει στο μυαλό --και την καρδιά-- για την ομάδα, μιλάω με την ψυχρή λογική ενός εξωτερικού παρατηρητή) (και μια ακόμα παρένθεση αυτοκριτικής: παρότι στο avatar μου γράφει “against modern football”, πολλές φορές αναγνωρίζω ότι είμαι από τους πιο συμβιβασμένους, με τους κανόνες του μοντέρνου ποδοσφαίρου, από όσους γράφουν και σχολιάζουν στο blog -ζούμε, όμως, με τις αντιφάσεις μας).
Το γεγονός ότι το αποδέχομαι δεν αλλάζει την πραγματικότητα: τα ποσά που παίζονται έχουν ξεφύγει εδώ και καιρό (και, ναι, και ας το έχουμε ξεχάσει, και αυτό έχει να κάνει με το αν το ποδόσφαιρο ανήκει όντως στον κόσμο). Τα 2 εκατομμύρια που παίρνει ετησίως ο Ελ Αραμπί είναι χρήματα, που με αυτό τον ρυθμό, χρειάζονται περίπου 200 χρόνια για να τα βγάλει κάποιος που αμείβεται με 800 ευρώ το μήνα (όπως πολλοί από εμάς -όπως και πολλοί δεν βγάζουν ούτε αυτά). Το επαναλαμβάνω για να γίνει κατανοητό: τα χρήματα που θα πληρωθεί φέτος ο Ελ Αραμπί, πολλοί από εμάς θα τα βγάλουν σε 200 χρόνια εργασίας (και παρότι το όριο συνταξιοδότησης και το προσδόκιμο ζωής ανεβαίνει -το ηλικιακό όριο συνταξιοδότησης τουλάχιστον- πιθανότατα δεν θα τα βγάλουμε ποτέ). Και για να μας ρίξω λίγο ακόμα τη ψυχολογία να θυμίσω ότι, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, 1,9 εκ πληρώνεται ετησίως και ο Μπρούμα (αν και από τον Ολυμπιακό μόνο 1,2 -δηλαδή όσα θα πληρωθεί κάποιος από τους πολλούς σε έναν αιώνα και κάτι).
Ακόμα και τα συμβόλαια των 200.000 ευρώ (αυτά που κοροϊδεύουμε στους αντιπάλους, και παίρνουν μόνο οι “άψητοι” σε εμάς), είναι χρήματα που χρειάζονται δύο δεκαετίες για να βγουν (και αυτές οι αντιθέσεις αφορούν στους παίκτες και όχι στις διοικήσεις -εκεί οι διαφορές είναι για να βάζεις τα γέλια και τα κλάματα, καθώς πολλοί από αυτούς ρυθμίζουν, με τις επιλογές και τα συμφέροντά τους, γενικότερα τις ζωές μας). Επίσης: οι παίκτες πάνε κι έρχονται (οι παλιοί είναι παίκτες που έχουν τρία χρόνια στην ομάδα -ή παίκτες που επέστρεψαν για να κλείσουν τιμητικά την καριέρα τους- προφανώς και για να βοηθήσουν) και ελάχιστοι δένονται πραγματικά με τον σύλλογο και τον κόσμο (πώς να προλάβουν άλλωστε).
Δεν τρέφω αυταπάτες: το ποδόσφαιρο δεν γυρίζει πίσω στην εποχή που ο αστέρας του Ολυμπιακού είχε ως σημαντικότερη ανταμοιβή την αναγνώριση του κόσμου στις γειτονιές του Πειραιά. Απλά είναι υποκριτικό να μιλάμε για τον θάνατο του ποδοσφαίρου (το οποίο αμφιβάλω αν υπήρξε ποτέ ένας όμορφος και αγγελικά πλασμένος κόσμος -η σημασία που έδιναν όλα τα απολυταρχικά καθεστώτα στις διεθνείς επιτυχίες το αποδεικνύει) και την απομάκρυνσή του από τον απλό κόσμο από την κίνηση των 12. Τα τελευταία μόνο χρόνια, το ποδόσφαιρο έχει δεχθεί απανωτά χτυπήματα (τα περισσότερα από την “καλή”, των ημερών, UEFA): το πρωταθλητριών έγινε Champions League (και εκεί δεν υπήρχαν παράπονα από τις χώρες που εκπροσωπούνται με 4 ομάδες), οι ατζέντηδες διαδραματίζουν όλο και μεγαλύτερο ρόλο, το FFP είναι ένα ακόμα όπλο των δυνατών να παραμένουν ισχυροί, ενώ, στους περισσότερους ποδοσφαιρικούς γίγαντες, τα εισιτήρια έχουν ανέβει σε τιμές που μπορούν να πληρώσουν μόνο οι τουρίστες (και σίγουρα όχι οι παραδοσιακοί οπαδοί αυτών των ομάδων).
Επίσης: θεωρώ δίκαιο (στο πλαίσιο των ¨κανόνων” της αγοράς) το να πληρώνεται ο Ολυμπιακός περισσότερα χρήματα για τα τηλεοπτικά (και ας τον βάζει αυτό σε θέση ισχυρού στο πρωτάθλημά μας), και δεν είχα βρει προκλητικό το τεράστιο τηλεοπτικό συμβόλαιο που είχε παλιότερα (και επειδή εμείς οι Ολυμπιακοί, ως γνωστόν, είμαστε διεφθαρμένα παλιοτόμαρα, δεν θυμάμαι και κανέναν αγνό ΠΑΟΚτζή να στηλιτεύει την σκανδαλώδη πρόταση, εν μέσω οικονομικής κρίσης, της ΕΡΤ για τα τηλεοπτικά του ΠΑΟΚ). Συνεχίζοντας: από σχόλια σε forum, διαπίστωσα πως αρκετοί συνοπαδοί μας καιγόντουσαν περισσότερο για το αν θα κληθεί ο Ολυμπιακός στη νέα Λίγκα ή για το τι θα κερδίσει αν η UEFA τιμωρούσε τους αποστάτες. Τέλος: ακόμα και η Euroleague (που, όμως, ορθά μου υπενθύμισε ο Terso πως τα ποσά που παίζονται είναι εντελώς διαφορετικά) αποτελεί ένα κλειστό πρωτάθλημα: ο τελευταίος μπορεί να βγει με την άνεσή του τελευταίος, αφού --κατά κανόνα-- και τον επόμενο χρόνο θα αγωνίζεται εκεί.
Αντί επιλόγου: ποτέ δεν είχα ιδιαίτερη συμπάθεια στην Μίλαν, και, προφανώς, χάρηκα με τις οργανωμένες αντιδράσεις των οπαδών που τελείωσαν μια ώρα αρχύτερα την Super League. Γνωρίζοντας ότι η παρακάτω ανακοίνωση (των οπαδών της Μίλαν) βγήκε για να μειώσει τους άλλους οπαδούς (πράγμα αστείο), δεν μπορώ να πω ότι διαφωνώ με όσα γράφει -τουλάχιστον μέχρι να ξεκινήσει την τελευταία παράγραφο, την οποία έχω αφήσει έξω. (όλο το κείμενο):
Το ποδόσφαιρο ανήκε στον κόσμο και όταν η UEFA έκανε το Champions League, αντικαθιστώντας το κύπελλο Πρωταθλητριών. Από τότε άρχισε να ανοίγει η ψαλίδα ανάμεσα σε μεγάλους και μικρούς.
Το ποδόσφαιρο ανήκε στον κόσμο και όταν κανείς δεν έκανε τίποτα για να μην αυξάνονται οι τιμές των εισιτηρίων.
Το ποδόσφαιρο ανήκε στον κόσμο και όταν κανείς δεν έκανε τίποτα για να σταματήσει τους μάνατζερ. Οι οποίοι έφεραν όλο και πιο αστρονομικά ποσά στους παίκτες. Ποσά που δίνονταν μέσω των χρημάτων των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, τα οποία αποφάσιζαν μέρες και ώρες διεξαγωγής των αγώνων.
Το ποδόσφαιρο ανήκε στον κόσμο και όταν φτιάχνατε νόμους που έφερναν σε δύσκολη θέση τους οπαδούς.
Το ποδόσφαιρο ανήκε στον κόσμο και όταν κάτι τελικούς Σούπερ Καπ τους κάνατε σε άλλες ηπείρους. Ή όταν αλλάζατε τις ημέρες διεξαγωγής των αγώνων, παρά το γεγονός ότι ο κόσμος που αγόρασε εισιτήρια σε τρένα ή αεροπλάνα έχανε τα λεφτά του.
Το ποδόσφαιρο ανήκε στον κόσμο και όταν θέλατε ομάδες με πολλά εισιτήρια στο πρωτάθλημα.
Το ποδόσφαιρο ανήκε στον κόσμο και όταν επιτρέπατε σε κάποιες ομάδες να τη βγάζουν καθαρή με το Financial Fair Play. Παρά τις διαπιστωμένες παραβάσεις. Ενώ κάποιες άλλες τις τιμωρούσαν.
Το ποδόσφαιρο ανήκε στον κόσμο και όταν αποφασίσατε να δώσετε το Μουντιάλ 2022 στο Κατάρ. Παρά το γεγονός ότι θα γίνει, μάλιστα, Νοέμβριο και θα αλλάξει όλη τη σεζόν. Το οποίο Κατάρ έχει αμέτρητες κατηγορίες εις βάρος του για τις συνθήκες εργασίας. Και ήδη υπάρχουν 6.500 εργατικά δυστυχήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου