Του Dr. Jekyll
Αντί προλόγου, αντιγράφω από προηγούμενο κείμενο (και, μάλιστα, μετά από τη νίκη στον ισάξιο με 3-0): «Δεν περιμένω τεράστια βελτίωση στο υπόλοιπο της χρονιάς: ο Ολυμπιακός έχει παρουσιαστεί σοβαρός στα ντέρμπι, και έχει κάνει κάποια (μετρημένα στα δάχτυλα) άκρως απολαυστικά παιχνίδια απέναντι σε, φανερά, πιο αδύναμες ομάδες. Υποθέτω πως, αν μπουν στην εξίσωση οι ιδιαιτερότητες της φετινής χρονιάς, αξίζουν μπράβο στον Πορτογάλο Γούναρη και τους παίκτες για τα έως τώρα αποτελέσματα στην Ελλάδα. Δεν λέω να γίνουμε σαν τους απέναντι, που χαίρονται όταν οι ομάδες τους κρατούν το μισό μηδέν ή κραυγάζουν που οι προπονητές τους δεν κατεβάζουν ακόμα πιο αμυντικά σχήματα για να κρατήσουν τα υπέρ τους σκορ, αλλά να αντιμετωπίσουμε με ρεαλισμό τη φετινή ομάδα (και να μην την μηδενίζουμε όταν οι μέτριες εμφανίσεις γίνονται συνήθεια -- ομάδα χωρίς προετοιμασία δύσκολα βγάζει κυριαρχικό παιχνίδι)».
Για το παιχνίδι: ο Ολυμπιακός δεν ήταν καλός, αλλά σίγουρα ήταν καλύτερος από τον Άρη. Στο ποδόσφαιρο, όμως, δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος, ενώ και ο Άρης ήταν ίσως η πιο «ολοκληρωμένη» ελληνική ομάδα που είδαμε φέτος στο Καραϊσκάκης (ο Παναθηναϊκός μπορεί να είχε ένα δεύτερο ημίχρονο κυριαρχίας, αλλά ο Άρης χθες έδειχνε πιο καλοδουλεμένη ομάδα). Δεν ξέρω πόσο επηρέασαν την ομάδα οι δύο τραυματισμοί (σίγουρα, πάντως, επηρέασαν τον σχεδιασμό του Μαρτίνς), αλλά η πραγματικότητα παραμένει: ο Ολυμπιακός ήταν μέτριος (όχι κακός, όπως στον αγώνα της Λεωφόρου), ο αντίπαλος το εκμεταλλεύτηκε και πήρε την ισοπαλία.
Δεν μπορώ να σκεφτώ διακριθέντες. Ο Φορτούνης, πάντως, εκτελεί άψογα στη φάση του γκολ, όπως άψογη είναι και η σέντρα του Χολέμπας (και ενώ έχουμε δει πάρα πολλές σέντρες, ελάχιστες είναι πραγματικά καλές) και άψογη η αντίδραση του Ανδρούτσου (και όλα ξεκινούν από την πανέξυπνη κίνηση του Ματιέ, που αφήνει την μπάλα στον Χολέμπας). Κάπου εκεί τελειώνουν τα εύσημα. Στα προβληματικά: σε κακό φεγγάρι ο Σα (και, προφανώς, αυτό δεν αφορά στο πέναλτι που κάνει), σε κακό φεγγάρι και όλη η αμυντική λειτουργία. Ο Σεμέδο ήταν επιπόλαιος (ούτε πρώτη και, δυστυχώς, σίγουρα όχι τελευταία φορά), ο Σωκράτης θέλει παιχνίδια για να βρει ρυθμό (και να μάθει το παιχνίδι της ομάδας), ο Μπα (που χθες δεν αγωνίστηκε) είναι φανερά ταραγμένος (και υποθέτω πως αυτό οφείλεται στην αποχώρηση του κολλητού του), ενώ τα πλάγια μπακ μας είναι καλύτερα στην ανάπτυξη παρά στην άμυνα (και αυτό, φοβάμαι, ισχύει και για Λαλά).
Και όπως όταν τα αποτελέσματα δικαιώνουν τον Μαρτίνς, η κριτική που του ασκείται δεν μπορεί να έχει βάση, έτσι και τώρα (που το αποτέλεσμα στράβωσε) μπορώ να εκφράσω την απορία μου για ποιο λόγο στην αποχώρηση του Βρουσάι δεν πέρασε ο Ραντζέλοβιτς (δηλαδή να είχες αλλαγή μόνο πρόσωπων και όχι «χαρακτηριστικών» των παικτών -- και να κρατήσεις φρέσκο, για αργότερα, τον Ματιέ), όπως και για ποιο λόγο αποχώρησαν τόσο σύντομα από τον αγώνα οι Φορτούνης και Μασούρας (εκτός και αν προορίζονται και οι δύο για βασικοί με την PSV). Ένα ακόμα αρνητικό: ένα από τα (ιδιαιτέρως θετικά) χαρακτηριστικά του Ολυμπιακού του Μαρτίνς είναι η ψυχραιμία που βγάζει η ομάδα όταν το αποτέλεσμα δεν είναι καλό: χθες, ο Ολυμπιακός των τελευταίων λεπτών είχε συνεχόμενα λανθασμένες επιλογές και πάσες (δεν είδαμε, δηλαδή, την εικόνα μιας ομάδας που παρότι την πιέζει ο χρόνος, κάνει ορθολογικές επιθέσεις -- και αυτός είναι ο λόγος που η ομάδα έχει τόσα αποτελέσματα με γκολ στα τελευταία λεπτά).
Στα υπόλοιπα: ο Χασάν μας έχει ξελασπώσει κάμποσες φορές (και ελπίζω πως θα το ξανακάνει), αλλά αυτό δεν πρόκειται να τον κάνει γρήγορο επιθετικό. Ο Σίλβα φαίνεται κοντρολαρισμένος παίκτης, αλλά πρέπει να προσφέρει κάτι (έως πολύ) παραπάνω για να μην μπει στην κατηγορία «γιατί ένας μέτριος ξένος να παίρνει χρόνο από δικά σου πιτσιρίκια». Μια από τα ίδια και για τον φιλότιμο Ραντζέλοβιτς, που εκεί που ελπίζεις ότι θα του βγει η ενέργεια και θα δώσει κάτι χειροπιαστό (σέντρα, πάσα, σουτ), μένει να διαμαρτύρεται στη γραμμή σε επόπτη και διαιτητή για το φάουλ που ίσως του έχουν κάνει.
Προφανώς το χειρότερο από το χθεσινό παιχνίδι είναι οι τραυματισμοί Βρουσάι και Σωκράτη (με τα τελευταία νέα να δείχνουν --και πάλι καλά-- ένα μήνα έξω τον Βρουσάι, και βλέποντας μέρα με την ημέρα την κατάσταση του Σωκράτη). Και καλό θα ήταν αν ανέφερα και ως γκαντεμιά/έκπληξη τη χθεσινή, νέα, απουσία του Μπρούμα (που όλα δείχνουν ότι θα είναι οκ για τη Πέμπτη), αλλά το «μία μέσα, μία έξω» στον στρατό είναι επιτυχία, στο ποδόσφαιρο σημαίνει ότι δεν μπορεί να σε βασιστεί η ομάδα.
Μια κουβέντα και για τον σπουδαιότερο Έλληνα διαιτητή (που, παραδόξως, σφύριξε στον αγώνα μεταξύ των δύο από τις τέσσερις κορυφαίες ομάδες στον πίνακα -- ενώ θα έπρεπε να έχουμε ξένο). Αντιλαμβάνομαι το δράμα που έζησε στα 110 λεπτά που κράτησε ο αγώνας: από τη μία η έξη του να σφυρίζει ενάντια στον Ολυμπιακό, από την άλλη ο φόβος ότι ο Άρης μπορεί να πάρει ένα (από τα ελάχιστα) εισιτήρια της Ευρώπης, αφήνοντας στην απέξω κάποιον από τους μέντορες και προστάτες του. Τελικά, κυριάρχησε η συνήθεια: ο Ολυμπιακός έμεινε με τα παράπονα (που ΔΕΝ έκριναν τον αγώνα -- αν επιστρέψουμε στο να λέμε ότι ο Ολυμπιακός ήρθε ισοπαλία με τον Άρη επειδή του έκλεψαν σφυρίγματα, και μιλάμε πάντα για το χθεσινό παιχνίδι, μικραίνουμε τον Ολυμπιακό), ενώ για τον Άρη είναι βέβαιο ότι θα βρουν παιχνίδια για να του κόψουν βαθμούς.
Σε κάθε περίπτωση: ο Ολυμπιακός πρέπει να αφήσει πίσω το αποτέλεσμα της Κυριακής (και τους τραυματισμούς) και να ετοιμαστεί για την Πέμπτη. Στις δύο τελευταίες αγωνιστικές έχασε τους 5 από τους 6 βαθμούς, αλλά, ακόμα και έτσι, πρέπει να γίνουν πολλά (ή «να μην κάνει η ομάδα τίποτα») για να χαθεί το πρωτάθλημα. Αντίθετα, οφείλει να περάσει την Πέμπτη (και το «οφείλει», επειδή πηγαίνει με το σκορ 4-2). Δεν έχει, όμως, εξασφαλίσει την πρόκριση: απέναντί του θα βρει μια ομάδα με κακή άμυνα, αλλά πολύ καλή επίθεση. Και όσο καλό και να είναι το σκορ 4-2, με 3-1 αποκλείεσαι (και η αμυντική μας γραμμή --Σα συμπεριλαμβανομένου-- δεν είναι στα καλύτερά της).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου