Του Dr. Jekyll
Θεωρώ βέβαιο πως ο Ολυμπιακός στάθηκε τυχερός με την απόκτηση του Μαρτίνς (ειδικά αν σκεφτούμε ότι είναι ο μοναδικός --μαζί με όλες τις κυβερνήσεις και ίσως τον Βαλβέρδε επί Μαρινάκη-- που παρέλαβε καμμένη γη). Έστρωσε την ομάδα, δίνοντας διακριτούς ρόλους στους παίκτες, ανέδειξε πρωταγωνιστές, βρήκε λύσεις σε προβλήματα (πχ επιθετική δυστοκία την πρώτη χρονιά ή τραυματισμούς καθοριστικών παικτών) και οδήγησε την ομάδα σε τίτλους και ευρωπαϊκές επιτυχίες.
Δεν είναι τέλειος (και κανείς δεν είναι): εκτός από το ότι οι επιλογές παικτών για την ενδεκάδα προκαλούν πάντα διαφωνίες στους οπαδούς (δεδομένο που ισχύει για όλους τους προπονητές του πλανήτη), που εναπόκεινται στην υποκειμενική κρίση του καθενός (πχ, Φορτούνης vs Ματιέ, ή χρησιμότητα Μπούχα), υπάρχουν πιο «αντικειμενικοί» προβληματισμοί: ο Ολυμπιακός έχει κατέβει με πιο αμυντικογενή σύνθεση απ' ό,τι επιτάσσει η δυναμική του αντιπάλου, σε αρκετά παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος, ενώ στα ντέρμπι (και ειδικά αυτά του πρώτου διαστήματος) η εμφάνιση της ομάδας (και τα αποτελέσματα) δεν ήταν καλά.
Χωρίς πολλά λόγια: στον αθλητισμό υπάρχει ως αδιαμφισβήτητος κριτής το αποτέλεσμα. Με Φορτούνη ή Ματιέ, με Μπούχα ή Πέπε, αν ο Ολυμπιακός πετύχει τους στόχους (που όσο και να μην είναι ξεκάθαροι στην Ευρώπη, περιλαμβάνουν οπωσδήποτε την κατάκτηση του πρωταθλήματος και --τουλάχιστον-- συμπαθητική μπάλα), όλα θα είναι εντάξει για τον Πορτογάλο Γούναρη. Ειδικά τη φετινή χρονιά, με την ομάδα να έχει το μεγαλύτερο μπάτζετ (θα πρόσθετα και τον ίδιο προπονητή), σε αντίθεση με τους έτερους (και συνεταίρους) διεκδικητές του τίτλου, όσο και αν υπάρχουν --αντικειμενικά-- εμπόδια (οι δικαιολογίες που έχουμε αναφέρει δεκάδες φορές), αν ο Μαρτίνς δεν κατακτήσει τον τίτλο, θα πρόκειται για αποτυχία (ειδικά αφού μόνο ο πρωταθλητής θα έχει τη δυνατότητα να αγωνιστεί σε Europa ή Champions League).
Τούτων λεχθέντων, πολλή συζήτηση γίνεται για το αν ο Πορτογάλος έχει ή όχι τη στήριξη της διοίκησης, ώστε να πετύχει τους στόχους του. Ας ξεκινήσω αναφέροντας πως, προσωπικά θεωρώ, ότι η διοίκηση έχει διαθέσει --και με το παραπάνω-- όσα χρειάζονται για να πετύχει το μίνιμουμ των στόχων: πρόκριση στο Ch. L. (έναντι της Ομόνοιας) και κατάκτηση των εγχώριων τίτλων με συμπαθητική μπαλίτσα (το προβληματικό, για κάμποσους λόγους, ρόστερ μας είναι σαφώς ανώτερο από των αντιπάλων) -- η ευρωπαϊκή διάκριση είναι άλλο ζήτημα.
Μια μικρή παρένθεση σχετικά με τις φήμες των δημοσιογράφων περί αντικατάστασής του, όταν η ομάδα δεν τραβούσε: η διαχρονική πραγματικότητα είναι ότι όταν μια ομάδα δεν πηγαίνει καλά, το πιθανότερο είναι να φύγει ο προπονητής, μετά να φύγουν κάμποσοι παίκτες (και, προφανώς, είναι πιθανότερο να την πληρώσουν 2-3 παίκτες από το να φύγει μια εντεκάδα), και, τελευταίο σενάριο, είναι η διοίκηση να αναλάβει την ευθύνη, με έντιμη αυτοκριτική, και να παραιτηθεί (και όσες φορές το έχει κάνει αυτό διοίκηση, απλώς βρήκε τον τρόπο για να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια). Κοντολογίς: ας μην μας κάνει εντύπωση που δημοσιογραφικοί κύκλοι, προσκείμενοι στη διοίκηση, θα πριονίζουν την καρέκλα του εκάστοτε προπονητή όταν τα πράγματα στραβώνουν. Αυτό συνέβαινε και θα συμβαίνει εσαεί και δεν αποτελεί απόδειξη για το αν ο προπονητής απολαμβάνει ή όχι της εμπιστοσύνης της διοίκησης (κανείς προπονητής που η ομάδα μπουσουλάει δεν απολαμβάνει εμπιστοσύνης, ανεξάρτητα απ' το τι λένε οι εφημερίδες και τα επίσημα δελτία Τύπου, ενώ πάντα οι φιλικοί προς τη διοίκηση δημοσιογράφοι θα «ετοιμάζουν» τον αποδιοπομπαίο τράγο -- αυτός δεν μπορεί ποτέ και πουθενά να είναι ο πρόεδρος).
Ο Μαρτίνς έχει στηριχθεί (και στηρίζεται) σε λογικά πλαίσια: η σχέση είναι αμφίδρομη. Αυτός φέρνει αποτελέσματα και η διοίκηση του παρέχει ένα καλό περιβάλλον εργασίας (σε αυτό θα έβαζα το δεδομένο ότι ο Ολυμπιακός κάνει πρωταθλητισμό, συμμετέχει σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις, έχει ένα σύγχρονο προπονητικό κέντρο, ένα επαγγελματικό τημ να τον πλαισιώνει, από Καρεμπέ έως Μουρίκη, και βλέπει κάποιες από τις επιθυμίες του για την απόκτηση παικτών να πραγματοποιούνται).
Υποθέτω πως ο Μαρτίνς έχει λόγο, αλλά όχι απόλυτο, στις μεταγραφές. Οι Χασάν, Γκασπάρ, Καφού, Πέπε είναι παίκτες που πιθανότατα είχαν/έχουν επιλεγεί από τον Μαρτίνς (και το ποσοστό επιτυχίας, δικαιολογεί ότι δεν τον εμπιστεύονται με κλειστά μάτια), ενώ κάμποσοι άλλοι είχαν τις ευλογίες του. Είναι, πάντως, βέβαιο πως πολλοί από τους παίκτες που ήρθαν δεν ήταν το πρώτο όνομα στις λίστες του, αλλά οι τρίτες και τέταρτες επιλογές. Δεν αλλάζει κάτι: προπονητές του διαμετρήματος του Μαρτίνς (του έως τώρα διαμετρήματος) προφανώς και αποδέχονται ότι δεν θα γίνεται πάντα αυτό που ζητάνε (και αυτό, στα δικά μου μάτια, δεν τους κάνει yes man).
Ολοκληρώνοντας με τη στήριξη: αν ο Μαρτίνς δεν είχε στήριξη από τη διοίκηση, (το απλούστατο) δεν θα ανανέωνε τη συνεργασία του το καλοκαίρι. Επίσης: είναι βέβαιο πως για τον Μαρτίνς οι πωλήσεις είναι κομβικό κομμάτι για το βιογραφικό του (και αυτό ήταν ξεκάθαρο σε μια απολογιστική του συνέντευξη, στην οποία τόνιζε τα ονόματα των παικτών που ανέδειξε --και πουλούσε-- κάθε χρονιά). Για να το θέσω και αλλιώς: ο Μαρτίνς πιθανολογώ πως ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο για να αναδείξει (κάθε) Τσιμίκα και Ποντένσε, παρά για να κατακτήσει το πρωτάθλημα Ελλάδας. Οι ομάδες που ζητάνε προπονητή-διαχειριστή προσωπικοτήτων, και ενδιαφέρονται κυρίως για να αγοράζουν τους super stars, είναι μετρημένες στα δάχτυλα (και ακόμα και αυτές, δοκιμάζονται πλέον από την οικονομική κρίση), για τις υπόλοιπες (ακόμα και για μεγάλα ονόματα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου) η ανάδειξη παικτών και οι πωλήσεις είναι απαραίτητες.
Και αφού μιλήσαμε για πωλήσεις και αγορές: ανεξάρτητα από το αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί με την πολιτική της διοίκησης στις μεταγραφές, νομίζω ότι οι υπεύθυνοι πρέπει να προβληματιστούν από το φετινό χουνέρι στο ζήτημα των φουλ μπακ. Συνοπτικά: το καλοκαίρι, ο Ολυμπιακός πουλά τον Τσιμίκα στη Λίβερπουλ. Αφήνει ελεύθερο τον Ομάρ. Φέρνει ως αναπληρωματικό αριστερό μπακ τον γερόλυκο Χολέμπας. Φέρνει για βασικό δεξί μπακ τον Ραφίνια, με πολύ ακριβότερο συμβόλαιο από αυτό που ζήτησε ο Ομάρ.
Στη συνέχεια: αρνείται να δώσει ένα ποσό (που σύμφωνα με τους δημοσιογράφους πλησίαζε τα 3,5 εκ), προκειμένου να φέρει τον Ρέις, βασικό στόχο για βασικό αριστερό μπακ (με τη --δόκιμη-- δικαιολογία ότι από Γενάρη έμενε ελεύθερος) και φέρνει ως βασικό, τον δανεικό (με απλησίαστη ρήτρα, που ξεπερνούσε τα 20 εκ) Βινάγκρε. Ακόμα: παίρνει για αναπληρωματικό δεξί μπακ, δηλαδή για αντικαταστάτη του Γκασπάρ, τον Ντρέγκερ. Ολοκληρώνοντας τον καλοκαιρινό σχεδιασμό: ο Κούτρης δίνεται δανεικός, ενώ για τη θέση του δεξιού μπακ, φαίνεται να θέτουν υποψηφιότητα και οι Μπρούνο, Ανδρούτσος.
Στο παρόν: ο Χολέμπας φαντάζει το απόλυτο φαβορί για τη θέση του βασικού αριστερού μπακ, μέχρι το τέλος της σεζόν (γεγονός προβληματικό, αν κρίνουμε από τη φυσική του κατάσταση και τη φθορά που έφεραν τα χρόνια). Ο Ραφίνια αγωνίζεται ως βασικός, αλλά αδυνατεί να καλύψει με αξιοπρέπεια τη θέση του αμυντικά, και συνεισφέρει λιγότερο από τον Ομάρ στην επίθεση. Ο Βινάγκρε κάνει μουτράκια που ήρθε Ελλάδα και μάλλον έχει ήδη πάρει το αεροπλάνο της επιστροφής. Ο Ντρέγκερ κάτι έδειξε (οκ, τον Γκασπάρ ήρθε να αντικαταστήσει), σε 1,5 αγώνα, αλλά είναι κυρίως τραυματίας.
Στο άμεσο μέλλον: ο Ολυμπιακός παλεύει για να αποκτήσει τον 23χρονο Ρέαμπτσιουκ (θα μπορούσα να κάνω πλάκα για την ποδοσφαιρομάνα Μολδαβία, αλλά θα ήταν υπερβολικό, αφενός γιατί δεν απέχουμε και τόσο, και αφετέρου --και σημαντικότερο-- ότι το παιδί μεγάλωσε και έμαθε μπάλα στην Πορτογαλία). Παρ' όλα αυτά, αν πιστέψουμε τους δημοσιογράφους, το ποσό για την απόκτησή του, πλησιάζει το ποσό που δεν δώσαμε το καλοκαίρι, για να έχουμε από την αρχή, τον βασικό μας στόχο -- και αυτό δεν το λες επιτυχία...
Συνεχίζοντας, και ολοκληρώνοντας, για τον πιτσιρικά: όλοι οι παίκτες κρίνονται μόνο μέσα στο γήπεδο, αλλά το βιογραφικό τους κάτι δείχνει (ή, τουλάχιστον, μας προϊδεάζει): αντιγράφω από το σχόλιο του Popilas «Ο Ρέαμπτσουκ λοιπόν έχει 0,1 ασίστ ανά ματς, 0,5 ντρίπλες, 3,5 σέντρες ανά ματς. Συνεχίζουμε με τις μεταβιβάσεις: έχει 35,1 πάσες ανά ματς, 76% ποσοστό ευστοχίας, 9,9 μεταβιβάσεις στο ένα τρίτο του αντίπαλου, 4,9 μακρινές μεταβιβάσεις. Έχει 63,6 επαφές με την μπάλα, 2 αναχαιτίσεις, 6,5 ανακτήσεις μπάλας. Ακόμα: έχει 63% ποσοστό σε επιτυχημένα τάκλιν, 53% στις εναέριες μονομαχίες, 54% στις μονομαχίες, 1,8 clearances. Τέλος, ο Ρέαμπτσουκ κάνει 2,2 φάουλ ανά ματς και κερδίζει 2,1».
Συμπληρώνω: τη χρονιά 18/19, στη β' κατηγορία Πορτογαλίας, είχε σε 32 αγώνες (2785') 3 ασίστ. Τη χρονιά 19/20, στην πρώτη κατηγορία, είχε σε 26 αγώνες (1901') μία ασίστ. Και φέτος, σε 11 αγώνες (990') έχει 2 γκολ και 1 ασίστ. Στο δε PPG (points per game) είχε -αντίστοιχο μ.ο.- 1,31 & 1,23 & 1,45 (για τη σύγκριση, ο Χολέμπας φέτος έχει 2,6 -παρότι δεν έχει ούτε γκολ, ούτε ασίστ, και ο Ραφίνια 2,6 με μία ασίστ). Ακόμα και οι δημοσιογράφοι, πάντως, (που συνήθως μιλούν για παίκτες που από σύμπτωση δεν αγωνίζονται στη Μπαρτσελόνα -- την καλή, του Βαλβέρδε) αναφέρουν έναν παίκτη με αμυντικά ζητήματα, συμπαθητικές σέντρες (στο βίντεο, που ανέβασε ο Nery, ούτε αυτό δεν φαίνεται), και καλά τρεξίματα (περιγραφή που υστερεί σε σύγκριση με Κούτρη -- δεν μιλάμε για Τσιμίκα...). Αυτά, και μακάρι, αν έρθει, να βγει ο νέος Ρομπέρτο Κάρλους.
ΚΑΛΗ ΕΡΥΘΡΟΛΕΥΚΗ ΧΡΟΝΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου