Και αν κόντρα στην ομάδα του Σάρας χρειάστηκε να επιστρατευτεί το νέο αίμα του Ολυμπιακού για τη νίκη, στο Βελιγράδι θυμηθήκαμε κάτι από τα παλιά, αφού Σπανούλης και Πρίντεζης ήταν κομβικοί για την ανατροπή. Φαίνεται ότι η συγκεκριμένη επιλογή ήταν ένα μήνυμα Μπαρτζώκα, που ήθελε να δείξει ότι υπολογίζει όλους τους παίκτες και ότι στη μακρά πορεία της διοργάνωσης όλοι είναι αναγκαίοι.
Του JosuTernera
ΞΥΠΝΗΣΑΝ ΕΦΙΑΛΤΕΣ
Το ματς δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς και η πρώτη περίοδος ήταν εφιαλτική για τον Ολυμπιακό, ο οποίος πελαγοδρομούσε στην άμυνα και αγκομαχούσε στην επίθεση. Απερίγραπτα λάθη και πουλήματα της μπάλας, αδυναμία στο πικ εν ρολ, καθώς οι Σέρβοι είχαν κλείσει τους διαδρόμους, και βροχή τριπόντων διαμόρφωσαν ένα δυστοπικό σκηνικό. Στο 10΄, ο Ολυμπιακός έχανε 30-16, έχοντας στηριχθεί στην επίθεση ουσιαστικά μόνο στον Σλούκα και δεχόμενος 6 από τα 8 τρίποντα της αντίπαλης περιφέρειας.
Η εικόνα στη δεύτερη περίοδο κάπως ισορρόπησε και με Σπανούλη, Πρίντεζη και Χάρισον δόθηκαν λύσεις. Η ομάδα κατάφερε να ροκανίσει τη διαφορά, αλλά τα λάθη δεν σταμάτησαν. Καταφέραμε μάλιστα να κάνουμε και παράβαση 8 δευτερολέπτων όταν η μπάλα έμεινε στα χέρια του Σπανούλη χωρίς να περάσει τη... σέντρα! Σημειωτέον ότι το physical game είχε φέρει αποτελέσματα για τους Σέρβους και η προσωπική μου αίσθηση είναι ότι, με τόσα λάθη του Ολυμπιακού, το 45-37 του ημιχρόνου μάλλον κολάκευε την ομάδα του Μπαρτζώκα.
DNA ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ
Η 3η περίοδος ξεκίνησε μα τον Ολυμπιακό να έχει κλείσει τα κενά του και να έχει δυναμώσει στις επαφές του, παίζοντας σκληρή άμυνα και προσπαθώντας να εκτροχιάσει τον Λόιντ, κάτι που αποτελούσε και τον βασικό στόχο του Μπαρτζώκα στο παιχνίδι. Φαινόταν ότι η ομάδα κινείται ανοδικά και ότι οι Σέρβοι είχαν μπλοκάρει, αλλά χρειαζόταν ο Χάρισον για να φτάσει σε απόσταση αναπνοής.
Ο Αμερικανός έδειξε στο παρκέ αυτό για το οποίο ήρθε στον Πειραιά και με τρία τρίποντα κατάφερε να βάλει τον Ολυμπιακό σε «ράγες» ανατροπής. Σε αυτό το σημείο, χρειάστηκε και η παρέμβαση του Γιαννούλη Λαρεντζάκη, ο οποίος με τρίποντο διαμόρφωσε το 61-62 του 3ου δεκαλέπτου.
Το ξεκίνημα της 4ης περιόδου έφερε τον Βασίλη Σπανούλη στην κορυφή των σκόρερ στην ιστορία της Euroleague και του Κυπέλλου Πρωταθλητριών από το 1958 έως σήμερα με ένα δίποντο. Ο Πρίντεζης διαμόρφωσε με τρίποντο το 61-67 και μετά από 3 ακόμη πόντους η ομάδα κόλλησε. Έμεναν περίπου 6,5 λεπτά και ο Ερυθρός έκανε την αντεπίθεσή του, βασισμένη μάλιστα σε πολλά δικά μας λάθη και αστοχίες. Χρειάστηκε μία σειρά φάουλ, βημάτων και βολών για να φτάσουμε στο καλάθι που έμελλε να κρίνει το παιχνίδι, το οποίο είχε μετατραπεί σε ντέρμπι για γερά νεύρα.
Τη λύση την έδωσε ο Πρίντεζης, στον οποίο κατέληξε η μπάλα στην τελευταία επίθεση που σχεδίασε ο Μπαρτζώκας και με μία αγαπημένη κίνηση κοντά στο καλάθι, διαμόρφωσε το τελικό 79-81, πληγώνοντας τα αδέρφια μας από τη Σερβία.
ΕΡΓΟ ΚΑΙ ΡΙΣΚΟ ΜΠΑΡΤΖΩΚΑ
Ο Πρίντεζης αποδείχθηκε λοιπόν λυτρωτής μέσα στο Βελιγράδι με μία από τις αγαπημένες του κινήσεις με πλάτη στο καλάθι, λίγα δευτερόλεπτα πριν το φινάλε του παιχνιδιού. Αίσθηση όμως προκάλεσε η επιλογή του Μπαρτζώκα να τελειώσει το ματς με πεντάδα Σπανούλη, Σλούκα, Λαρεντζάκη, Πρίντεζη και Λιβιό, πεντάδα δηλαδή που προηγουμένως είχε δουλέψει για την ανατροπή, μαζί φυσικά με τον Χάρισον. Τον Αμερικανό δε επέλεξε να τον «ξεχάσει» στον πάγκο, αν και με τα 3 δικά του τρίποντα είχε δείξει ότι αποτελεί σοβαρή απειλή απέναντι στους Σέρβους.
Σε εκείνη τη φάση, μου ήρθε στο μυαλό η επιμονή του Μπλατ να τελειώνει τα παιχνίδια με τον Γκος, θέλοντας να δείξει ότι η ομάδα μπαίνει σε νέα εποχή και πρέπει να απεξαρτηθεί από το δίδυμο που την είχε φέρει ως εδώ (Σπανούλη και Πρίντεζη). Θέλω να πω ότι οι δύο επιλογές των προπονητών με ξένισαν με αντίστοιχο τρόπο. Χθες συγκεκριμένα φάνηκε περίεργο το πώς ο προπονητής επιμένει να τελειώσει ένα παιχνίδι που κρίνεται στον πόντο με μία πεντάδα όχι ιδιαίτερα αθλητική και σκληρή και με αμφίβολες αμυντικές αρετές.
Ο Μπαρτζώκας δέχθηκε πολλή κριτική για την επιλογή του να ξεχάσει αντιστοίχως στον πάγκο τους δύο ηγέτες του Θρύλου στο ματς με την Μπαρτσελόνα και να στηριχθεί στο νέο αίμα. Άρχισαν οι θεωρίες για γκρίνιες και στράβωμα και για ισορροπίες στα αποδυτήρια. Χθες ο κόουτς έστειλε ένα εμφατικό μήνυμα ότι τους υπολογίζει όλους και ότι δεν υπάρχει παίκτης ο οποίος δεν θα πάρει ευκαιρίες. Αυτό ισχύει φυσικά και για τον Λαρεντζάκη, ο οποίος πάτησε παρκέ και έδειξε σαν να είχε πολλά παιχνίδια στα πόδια του. Και φυσικά ο κόουτς δείχνει ότι δεν θεωρεί με κανέναν τρόπο ότι Σπανούλης και Πρίντεζης είναι διακοσμητικοί, αποφασίζοντας να ρισκάρει στο τέλος ενός τόσο κρίσιμου παιχνιδιού επιμένοντας σε αυτούς.
Αν θα θέλαμε με μια εικόνα συμπερασματικά να δώσουμε την ουσία του χθεσινού ματς αυτή θα ήταν ο έξαλλος πανηγυρισμός του Πρίντεζη μετά το νικητήριο καλάθι, με κρεμασμένο από πάνω του τον Σλούκα και τον Λαρεντζάκη και τον Σπανούλη να σπεύδει να τον αγκαλιάσει. Αυτό είναι και το πνεύμα του Ολυμπιακού της δεκαετίας. Αυτό που για κάποια χρόνια χάθηκε μαζί με την περίφημη refuse to lose νοοτροπία.
* * *
ΥΓ1 Όπως και για τη Βαρκελώνη έτσι και για το Βελιγράδι, θα έπρεπε να κάνουμε μία αναφορά στη διαιτησία. Χθες σε μεγάλο κομμάτι του αγώνα οι διαιτητές ήταν αρκετά φιλικοί προς εμάς και έδωσαν σφυρίγματα. Χαρακτηριστικές οι τρεις φάσεις Official Review για αντιαθλητικό.
ΥΓ2 Καλή είναι η κριτική στον προπονητή αλλά να υπάρχει και επίγνωση ότι η Ευρωλίγκα είναι μακρά και απαιτητική και έχει πολλή ανηφόρα. Επίσης είναι λογικό ότι θα έρθουν στραπάτσα για την ομάδα, που είναι φτιαγμένη με πλάνο και λογική και φυσικά με συγκεκριμένο μπάτζετ.
ΥΓ3 Αν για Πρίντεζη και Σπανούλη δεν υπάρχουν αμφιβολίες για την ποιότητά τους, η «έκπληξη» χθες ήταν ο Λαρεντζάκης, που έκανε μια εμφάνιση γεμάτη θράσος και δυναμισμό, σαν να έπαιζε καιρό στην ομάδα. Δεν θα είναι κάθε αγώνας ο ίδιος αλλά η απάθεια του Γιαννούλη –παίκτη που ξεκινά από την άκρη του πάγκου– σίγουρα θα δώσει βοήθειες. Όσο για το πάθος του αυτό εμένα με έκανε να τον βλέπω με ιδιαίτερη συμπάθεια.
ΥΓ4 Το χθεσινό αποτέλεσμα ήταν νίκη οκτάδας, από αυτές που είναι αναγκαίες για να προκριθείς στην επόμενη φάση.
ΥΓ5 Έφυγε από τη ζωή ένας ήρωας των παιδικών μου χρόνων –ο μόνος ποδοσφαιρικός από την αλλοδαπή– ο Πάολο Ρόσσι. Καλό ταξίδι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου