Του Dr. Jekyll
Με νέα πρόσωπα, όπως ήταν λογικό, η ενδεκάδα που κατέβασε ο Μαρτίνς: Τζολάκης στο τέρμα, Χολέμπας αριστερά, Μπα και Σεμέδο κεντρικοί αμυντικοί, Ραφίνια δεξιά, Εμβιλά, Μπουχαλάκης και Καμαρά στο κέντρο, Ματιέ και Ραντζέλοβιτς στα πλάγια, και Ελ Αραμπί στην επίθεση. Οι αλλαγές ήταν Φορτούνης και Μασούρας στο ημίχρονο (Εμβιλά και Ρανζέλοβιτς), Χασάν (67΄, Ελ Αραμπί), Μπρούνο (71΄, Ματιέ) και Καφού (86΄, Μπουχαλάκης).
Ο Ολυμπιακός ήταν συμπαθητικ΄ός (αν λάβουμε υπόψη μας ότι η ομάδα μόλις ξεκίνησε τις επίσημες υποχρεώσεις, μετά από μια κουτσή προετοιμασία) στο πρώτο ημίχρονο, και καλός (αν, πάντα, εξαιρέσεις τις πολλές --για Αστέρα-- φάσεις, που έβγαλε μετά το 2-0 η ομάδα της Τρίπολης) στο δεύτερο. Η μεταμόρφωση οφείλεται κυρίως στην είσοδο του Κώστα Φορτούνη, που άνοιξε το σκορ στο 59΄, και του Γιώργου Μασούρα, που πέτυχε τα άλλα δύο τέρματα, στο 64΄ και 88΄).
Λίγα πράγματα για τους παίκτες: ο Τζολάκης και πάλι έχασε μια φορά την μπάλα, αλλά και πάλι ήταν, σε γενικές γραμμές, σταθερός. Σημαντικό για να βελτιώνει την ψυχολογία του και να αισθάνεται πιο σίγουρος για τον εαυτό του, και ότι κρατά για δεύτερη φορά το μηδέν. Ο Χολέμπας έχει χάσει την ταχύτητα και την αντοχή του, αλλά σίγουρα είναι παίκτης που έχει θέση στην δεκαοκτάδα. Χρειάζεται, πάντως, καλύτερη επίδοση (ειδικά στο αμυντικό κομμάτι) για να μπορεί να θεωρηθεί το βασικό αριστερό μπακ (και ας μην τα ξαναλέμε: όσο και αν εντυπωσίαζε στο επιθετικό κομμάτι, αυτό που έκανε τον Τσιμίκα να ξεχωρίζει --και να καταλήξει στη Λίβερπουλ-- ήταν, στα μάτια μου, οι αμυντικές του ικανότητες).
Με πρόβλημα δυνάμεων, αλλά και δείγματα ποιότητας που δεν μπορούσε να φτάσει ο Ομάρ, ο Ραφίνια. Πιο σωστά: υπήρξαν στιγμές που η τεχνική και η ποδοσφαιρική αντίληψη του Ραφίνια, έδειχναν ξεκάθαρα παίκτη ανώτερης ποιότητας από τον Ομάρ. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί ότι προς το τέλος έδειχνε να ξεμένει από δυνάμεις και να χάνει εύκολα τον αντίπαλό του (ο Ομάρ, αν αφήσουμε έξω τους τραυματισμούς του, ήταν βιονικός) -αλλά και σε όλο το παιχνίδι ήταν φανερό ότι το δυνατό σημείο του Ραφίνια ήταν η συνεισφορά στην ανάπτυξη και όχι στην άμυνα. Κοντολογίς: είναι πολύ πιθανό το ισοζύγιο στην ανάπτυξη/επίθεση των Χολέμπας και Ραφίνια να είναι θετικό (σε σύγκριση με Τσιμίκα-Ομάρ), όμως για την άμυνα μένει να το δούμε (και ας μην υποτιμάμε τις βοήθειες που έδινε εκεί ο Γκιγιέρμε).
Ο Μπα, χωρίς να είναι γενικά επιπόλαιος, για δεύτερο παιχνίδι κάνει ένα άτυχο/κακό διώξιμο, στρώνοντας την μπάλα στον αντίπαλο, εντός περιοχής. Παραμένει, όμως, καλός. Επιστροφή και για τον Σεμέδο, που μετά τη στήριξη του Μαρτίνς (και τον αποκλεισμό της Μπενφίκα από ένα Champions League, που ο Ολυμπιακός --πιθανότατα-- θα συμμετέχει), δεν φάνηκε να είναι ξενερωμένος. Σε έναν αγώνα που ο Πορτογάλος δεν ήταν ιδιαίτερα καλός, μπορούσες να δεις την συμμετοχή του στην ανάπτυξη και να εκτιμήσεις την ψυχραιμία με την οποία βγάζει την μπάλα από την άμυνα. Αυτά, και μακάρι να μείνει, με όρεξη, αφού από αυτό θα βγουν και αυτός και ο Ολυμπιακός κερδισμένοι (δεν τον έχουν πάρει τα χρόνια, είναι βέβαιο ότι θα έρθουν και άλλες προτάσεις).
Συμπαθητικός και ο Εμβιλά, και --προφανώς-- δεν είχα καμία απαίτηση να εντυπωσιάσει στον πρώτο του αγώνα. Δείχνει να έχει καλή αντίληψη του χώρου (και ας μην έχει προλάβει να έχει αντίληψη πώς πρέπει να προσαρμοστεί αυτός στο παιχνίδι των συμπαικτών του, και οι συμπαίκτες του στο δικό του), καλή πάσα (αυτό διαβάζαμε, άλλωστε, και στα ρεπορτάζ), και ότι πιθανότατα θα έχει μικρότερη συμβολή στην επίθεση από τον προκάτοχό του (είναι κουραστικό κι ανόητο, αλλά είναι αναπόφευκτο να γίνονται αυτές οι συγκρίσεις).
Με περισσότερες καλές και κάποιες κακές στιγμές ο Μπουχαλάκης, που μεταφέρθηκε ξανά στη θέση έξι, μετά την αλλαγή του Εμβιλά. Και χωρίς να αμφισβητώ αυτά που έχει στο μυαλό του ο Μαρτίνς, στα δικά μου μάτια, ο Ολυμπιακός στο Καραϊσκάκης, και με εξαίρεση μετρημένα παιχνίδια, δεν έχει λόγο να ξεκινά με δύο αμυντικογενείς μέσους (ανεξάρτητα από το αν αυτοί θα είναι ο Μπουχαλάκης, ο Πέπε, ο Καφού ή ο Εμβιλά)
Ο Ραντζέλοβιτς (που σωστά επιβραβεύτηκε με τη συμμετοχή του στην ενδεκάδα) βρέθηκε μέσα σε φάσεις, αλλά είναι δεδομένο ότι το φόρτε του είναι οι ανοιχτοί χώροι -- που ο Αστέρας δεν άφηνε να δημιουργηθούν. Δείχνει, πάντως, ότι δικαιούται συμμετοχές σε συχνό ροτέισον (κάτι που έδειχνε και πέρσι). Μέτριος (ή κακός, αν τον συγκρίνουμε με τον περσινό) ο Ματιέ: προσωπικά, θεωρώ λάθος ότι δεν ξεκινά (έστω και στα πλάγια, αν δεν θέλει να αλλάξει το σύστημα με τα τρία χαφ ο Μαρτίνς) ο Φορτούνης -- ειδικά μετά την εικόνα του Γάλλου στον τελικό. Ο Ματιέ δείχνει κουρασμένος, όπως είναι και το φυσιολογικό μετά την περσινή σεζόν. Το να ερχόταν από τον πάγκο στο 60', πιστεύω πως και αυτόν θα τον ξεκούραζε, και θα έκανε καλύτερη την εμφάνισή του (οι αντίπαλοι θα κουρασμένοι και με λιγότερα τρεξίματα).
Βαρύς και ο Ελ Αραμπί. Θέλω να πιστεύω πως θα ξαναβρεί σύντομα την επαφή του με τα δίχτυα (ούτε την όρεξή του έχει χάσει, ούτε παίζει να ξέχασε την μπάλα που ξέρει). Είναι αλήθεια, όμως, ότι οι αντιδράσεις του είναι ένα κλικ πιο αργές. Τελευταίο από τους βασικούς άφησα τον Καμαρά: όσο είχα εντυπωσιαστεί από την βελτίωση του Τσιμίκα πέρσι, τόσο εντυπωσιασμένος είμαι από την αλλαγή του Καμαρά. Είχα γράψει πολλές φορές πως δεν θεωρούσα τον Καμαρά ολοκληρωμένο χαφ, αφού δεν έκανε σωστή συντήρηση δυνάμεων (το τελευταίο εικοσάλεπτο τον έβρισκε με έξω τη γλώσσα) και είχε κακές μεταβιβάσεις. Κατά τη διάρκεια της περσινής χρονιάς, και μέχρι τώρα, η βελτίωση είναι τεράστια: ο Καμαρά πλέον βγάζει το ένα μετά το άλλο τα 90λεπτά, ενώ με τις μεταβιβάσεις του δημιουργεί ευκαιρίες (και μακάρι να μείνει και αυτός, με όρεξη, στον φετινό Ολυμπιακό -και αυτός και ο Σεμέδο, είναι βέβαιο ότι σύντομα θα αγωνιστούν σε μεγαλύτερα πρωταθλήματα).
Ο Φορτούνης και ο Μασούρας είναι οι παίκτες που διαγωνίζονται για τον τίτλο του MVP (προσωπικά θα τον έδινα στον Φορτούνη), και που άλλαξαν τον αγώνα. Ο Φορτούνης είναι ο καλύτερος Έλληνας μέσος και είναι απαραίτητος στην ομάδα: τις μεταβιβάσεις και την εκτελεστική του ικανότητα, δεν τις έχει άλλο χαφ στην Ελλάδα. Σύμφωνοι: δεν είναι ο παίκτης που θα ακολουθήσει πιστά το αμυντικό πλάνο (σε κάποιες φάσεις παρακολουθεί βαδίζοντας τον αντίπαλο, και σε κάποιες άλλες -λιγότερες- διασχίζει το μισό γήπεδο, σπριντάροντας, για να πιέσει). Παραμένει, όμως, ένα συνεχές πρόβλημα για τους αντίπαλους.
Ο Μασούρας έκανε αυτό που πρέπει για να είναι βασικός: πέτυχε δύο τέρματα (και αν στο δεύτερο έσπρωξε απλώς την μπάλα -κάτι που, πάντως, προϋποθέτει σωστή κίνηση, το πρώτο είναι με προσωπικό πολύ καλό σουτ). Συμμετείχε και σε δύο ακόμα επικίνδυνες καταστάσεις, βοήθησε ιδιαίτερα τον Χολέμπας, ώστε να βγάλει το 90λεπτο, και έδειξε γιατί, όση κριτική και να του ασκείται, είναι παίκτης που έχει σίγουρη θέση στην 18άδα (και με τέτοιες εμφανίσεις, και την θέση του βασικού).
Καλοί και οι Χασάν και Μπρούνο. Ο Χασάν φαίνεται να βρίσκεται μέσα στις φάσεις, προσπαθεί (όσο μπορεί) να βοηθήσει σε όλο το παιχνίδι, ενώ έχει σημαντικό (ίσως το μεγαλύτερο) μερίδιο για το τρίτο γκολ. Ο Μπρούνο φαίνεται να πατά καλύτερα. Το έγραφα και πρόσφατα: προσωπικά θα εντυπωσιαστώ αν ο Μπρούνο αποκτήσει την αυτοπεποίθηση που απαιτείται για να έχει θέση στο ροτέισον του Ολυμπιακού. Είμαι βέβαιος ότι έχει τεράστια επιθυμία για διάκριση με την ριγωτή, όμως δεν έχω άποψη για τις ικανότητές του, αφού όλα τα περσινά δείγματα γραφής έδειξαν έναν παίκτη υπερβολικά αγχωμένο (και δεν είναι μικρός για να ξεψαρώσει ωριμάζοντας -και μακάρι να με διαψεύσει). Χωρίς κάτι αξιοσημείωτο η συμμετοχή του Καφού.
Για τον Μαρτίνς, πάνω κάτω, τα είπαμε: ήρθε με τους περισσότερους από εμάς -και εμένα προσωπικά, σίγουρα- να αμφισβητούμε ξεκάθαρα την επιλογή του ως προπονητή του Ολυμπιακού. Δύο χρόνια μετά, τον θεωρούμε τον βασικότερο εγγυητή ότι η ομάδα θα μπορέσει να αντεπεξέλθει σε οποιαδήποτε δοκιμασία (τέτοια ήταν η υποχρέωσή του να δημιουργήσει ομάδα από το μηδέν ή ο περσινός τραυματισμός του Φορτούνη). Συνεπώς έχει κερδίσει με το σπαθί του το δικαίωμα να κάνει ανενόχλητος τις επιλογές του (είτε αυτό αφορά στην επιμονή για την απόκτηση του Χασάν, είτε στην σύνθεση της ενδεκάδας).
Μικρή παρένθεση: δεν υπάρχει προπονητής που να είναι δίκαιος. Η αλληλεπίδραση με άλλους ανθρώπους δεν γίνεται να μην επηρεάζει την κρίση σου (η οποία, έτσι κι αλλιώς, είναι υποκειμενική). Ο προπονητής, δίκαιος ή άδικος, δικαιώνεται από τα αποτελέσματα: κανείς δεν θα μπορέσει να με πείσει ότι δεν είχε θέση ο Στολτίδης στην εθνική του Euro. Κανείς δεν μπορεί, όμως, να ασκήσει κριτική στον Ρεχάγκελ, αφού κέρδισε το τρόπαιο. Κλείνει η παρένθεση.
Αυτό που θέλω από τον Μαρτίνς είναι να έχει αντίληψη του τι είναι καλό για την ομάδα. Ο Μίτσελ έκανε μια πολύ καλή χρονιά και ξεκίνησε την επόμενη με ένα σύστημα χωρίς εξτρέμ (πολύ προχώ για τα τότε δεδομένα). Τα αποτελέσματα επέμεναν να τον διαψεύδουν (όταν αναγκαστικά έβαζε τέτοιον παίκτη στην ομάδα, η εικόνα της βελτιωνόταν εντυπωσιακά), αλλά αυτός επέμενε στις επιλογές του, με αποτέλεσμα να δει (απολύτως δικαιολογημένα για εμένα) την πόρτα της εξόδου (παρότι το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου διαφωνούσε με την απομάκρυνσή του). Όσο αντιφατικό και να ακούγεται: ο προπονητής πρέπει να έχει τα κλειδιά της ομάδας, αλλά οφείλει να έχει αντίληψη στο τι είναι εφικτό και τι ανέφικτο (κάτι που, ενίοτε, ο εγωισμός του δεν του το επιτρέπει) -και δεν υποστηρίζω ότι κάτι τέτοιο ισχύει για τον Μαρτίνς.
Ο Φορτούνης, όμως, επιμένει να τον διαψεύδει (τόσο στα πλέι-οφ), όσο και στους δύο φετινούς αγώνες. Μπορεί να του κρατά μούτρα (λάθος για έναν προπονητή) από πέρσι ή να μην είναι έτοιμος για 90λεπτο. Ίσως να θέλει να τον πιέσει να μαρκάρει περισσότερο. Υπάρχει η πιθανότητα να τον κρατά σαν κρυφό όπλο. Ή, το πιο απλό, να θεωρεί ότι ο Ματιέ μπορεί να δώσει περισσότερα αγωνιστικά. Ο Ολυμπιακός, όμως, κερδίζει με την συμμετοχή του Κωστάκη (και εμπιστοσύνη στον Μαρτίνς, που έχουμε δει αυτά τα δύο χρόνια, ότι αναγνωρίζει το καλό της ομάδας, έχω).
Η χρονιά ξεκινά τώρα. Η ομάδα έχει ακόμα ελλείψεις στο ρόστερ της, και ο χρόνος αρχίζει να πιέζει (χωρίς να υποτιμώ την Ομόνοια, αν στην θέση της ήταν ο Ερυθρός Αστέρας, θα ήμουν προβληματισμένος). Ο Μαρτίνς έχει βγάλει λαγούς από το καπέλο, σε δυσκολότερες καταστάσεις (αν θυμάμαι καλά στο πρώτο επίσημο προκριματικό του, είχε αγωνιστεί με τον -εντελώς άσημο- Καμαρά και τον Μπουχαλάκη στα χαφ), αλλά δεν θα μπορεί να το κάνει πάντα. Είναι δεδομένο ότι η ομάδα χρειάζεται έναν πλάγιο μέσο, που θα μπορεί να διασπά τις αντίπαλες άμυνες του ελληνικού πρωταθλήματος (όπως έκανε συχνά ο Ποντένσε), και ότι δεν έχουμε αλλαγή για τα πλάγια μπακ (και εκεί, δεν υπάρχουν λύσεις εκ των έσω, όπως στην θέση του χαφ).
Για το τέλος: δεν θα υποστηρίξω ποτέ την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ, αλλά στο ζήτημα του πρωταθλήματος, η συμμετοχή τους σε ευρωπαϊκούς ομίλους μόνο καλό μπορεί να κάνει. Ήδη στην Τούμπα πήραν μια γεύση του τι σημαίνει να έχεις απαιτητικό ευρωπαϊκό αγώνα μεσοβδόμαδα. Και αυτό αποδεικνύει για μια ακόμα φορά πόσο μεγάλη ήταν η περσινή επιτυχία του Ολυμπιακού (και δεν μιλαώ μόνο για τους τίτλους και τις προκρίσεις, αλλά, κυρίως, για το πώς ήρθαν αυτά).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου