Όποιος και να ήταν ο αντίπαλος μας στη μάχη για τους ομίλους του Champions League το σίγουρο ήταν ότι στα μέσα ενημέρωσης θα επικρατούσε άφθονη «αδερφολογία». Τα στερεοτυπικά δημοσιογραφικά κουτάκια ήταν έτοιμα. Οι Κύπριοι της Ομόνοιας θεωρούνται αδέλφια μας, ως ανήκοντες στο ελληνικό έθνος. Οι Σέρβοι του Ερυθρού Αστέρα θεωρούνται αδέλφια μας όχι μόνο ως μέλη της χριστιανικής ορθοδοξίας, αλλά και λόγω των φιλικών οπαδικών σχέσεων που έχουν αναπτυχθεί εδώ και κάμποσα χρόνια μεταξύ των οπαδών Ολυμπιακού και Αστέρα. Βέβαια τόσον οι μεν όσο και οι δε το μόνο που πραγματικά θα ήθελαν και θα ευχόντουσαν θα ήταν ο αποκλεισμός του Ολυμπιακού. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν πραγματικές αδερφοσύνες στο ποδόσφαιρο, ιδίως όπως αυτό έχει εξελιχθεί στις μέρες μας.
Τελικά αντίπαλος μας θα είναι η Ομόνοια. Δεν ένιωσα κάποια μεγάλη έκπληξη, καθώς ο Αστέρας έχει πάψει εδώ και πολλές δεκαετίες να είναι αυτός που ήταν. Υπάρχουν κάποια πράγματα που αξίζει να πούμε σχετικά με την Ομόνοια.
Η ΟΜΟΝΟΙΑ
Ως γνωστό μαζί με τον μεγάλο αντίπαλό της ΑΠΟΕΛ αποτελούν τις παραδοσιακά και ιστορικά μεγαλύτερες και λαοφιλέστερες ομάδες της Μεγαλονήσου, με τους περισσότερους τίτλους.
Στη Κύπρο θεωρείτο ανέκαθεν η ομάδα της αριστερής παράταξης, η ομάδα του λαού, και του εργατόκοσμου. Η συγκεκριμένη καταγωγή και η τοποθέτησή της έχουν τις ρίζες τους από τον ελληνικό εμφύλιο, που επηρέασε και την Κύπρο και οδήγησε στην ίδρυση της Ομόνοιας το 1948. Φημιζόταν ως η ομάδα με τους πιο φανατικούς οπαδούς του νησιού. Το αν ισχύουν όλα αυτά σήμερα και μέχρι ποιο βαθμό για την «Ομόνοια Football Limited», όπως ονομάζεται πλέον, είναι αμφίβολο.
Οι επιτυχίες της Ομόνοιας περιορίζονται σε εθνικό επίπεδο. Δεν έχει αξιόλογες επιτυχίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο, παρά το γεγονός ότι κάποιες φορές έχει πλησιάσει πολύ στην είσοδό της σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης, ιδίως στο Europa Cup της περιόδου 2014/15. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της φέτος που έχει μια τέτοια επιτυχία.
Η Ομόνοια έχει αναδείξει πρώτο σκόρερ Ευρώπης, νικητή του έγκυρου ποδοσφαιρικού θεσμού «χρυσό παπούτσι». Αυτός ήταν ο Σωτήρης Καϊάφας την περίοδο 1975/76 με 39 γκολ. Η επιτυχία του αυτή παρά λίγο να επαναληφθεί την επόμενη χρονιά, που σημείωσε ακόμη περισσότερα γκολ. Αυτές ακριβώς οι διακρίσεις του «σκόρερ των φτωχών και ταπεινών» Καϊάφα προκάλεσαν για πρώτη φορά εκτεταμένες --για να μην πούμε καθολικές-- αμφισβητήσεις για την αξιοπιστία του θεσμού. Διατυπώθηκε επίσημα η άποψη ότι όλα τα πρωταθλήματα δεν έχουν την ίδια δυσκολία και ότι θα έπρεπε να οριστεί συντελεστής δυσκολίας προκειμένου να αναδεικνύεται ο νικητής του χρυσού παπουτσιού της Ευρώπης. Με άλλα λόγια, ήταν σαν να έλεγαν ότι τόσο τα γκολ στο πρωτάθλημα Κύπρου όσο και το ίδιο το πρωτάθλημα ήταν «της πλάκας». H αμφισβήτηση αυτή κορυφώθηκε τα επόμενα χρόνια και προκάλεσε την για κάποιο χρονικό διάστημα επίσημη και τυπική διακοπή το θεσμού, που αναθεωρήθηκε με τον καθορισμό συντελεστή δυσκολίας.
ΟΜΟΝΟΙΑ ΚΑΙ ΠΑΟ
Καταρχήν φαίνεται να υπάρχουν μεταξύ των δύο ομάδων κοινά σημεία και μεγάλες ομοιότητες. Ο λόγος: τα κοινά χρώματα, το πράσινο, και το κοινό σήμα, το τριφύλλι. Ωστόσο αυτή η ομοιότητα είναι μόνο επιφανειακή και όχι ουσιαστική, καθώς δεν υπήρξε κάποια πραγματική ιδιαίτερα φιλική σχέση ανάμεσα στους δύο συλλόγους.
Αντίθετα μεταξύ των δύο ομάδων δημιουργήθηκε μια τρομερή σύγκρουση στο ελληνικό πρωτάθλημα Α΄ Εθνικής της περιόδου 1972/73, στο οποίο η Ομόνοια συμμετείχε ως πρωταθλήτρια Κύπρου, σύμφωνα με την ισχύουσα τότε απόφαση της χούντας.
Την 1.10.1972, νωρίς-νωρίς, για την 3η αγωνιστική, η Ομόνοια αντιμετώπισε στη Λεωφόρο τον ΠΑΟ. Στο γήπεδο υπήρχαν πάρα πολλοί κύπριοι φοιτητές οπαδοί της Ομόνοιας, που εκείνα τα χρόνια έμεναν μαζικά στις γύρω περιοχές: Αμπελοκήπους, Ζωγράφου, Ιλίσια και Γουδί. Η συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν αριστεροί και αντικαθεστωτικοί, αφού τη δεκαετία του 1970 η δεξιά στα πανεπιστήμια αποτελούσε μια ισχνότατη μειοψηφία, διορισμένη σε δικούς της μη αντιπροσωπευτικούς φοιτητικούς συλλόγους και υποστηριζόμενη από την αστυνομία.
Η Ομόνοια, προς γενική έκπληξη, έπαιξε σπουδαία και προηγήθηκε 0-2. Κράταγε το σκορ μέχρι το 65΄ και τότε ο περιβόητος διαιτητής Ζλατάνος, που μέχρι τότε ευνοούσε απλώς τον ΠΑΟ αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα για να δράσει αποφασιστικά, γιατί τα περιθώρια στένευαν. Μάλιστα σύμφωνα με μαρτυρίες των Κυπρίων, που δεν ξέρουμε πόσο αξιόπιστες είναι, ο Ζλατάνος παρακινούσε τους παίκτες του ΠΑΟ να παίξουν καλά και αυτός θα φρόντιζε να κερδίσουν!
Το τέλος του ματς βρήκε τον ΠΑΟ νικητή με 4-2. Πώς διαμορφώθηκε το σκορ αυτό; Τίποτε σπουδαίο. Ένα γκολ οφσάιντ, δύο απανωτά ανύπαρκτα πέναλτι στο τελευταίο πεντάλεπτο (κατ’ ουσία των καθυστερήσεων) του αγώνα και μια αποβολή του τερματοφύλακα της Ομόνοιας Ελευθεριάδη. Φυσικά το απίθανό διαιτητικό όργιο προκάλεσε αντίδραση και μέσα και έξω από το γήπεδο με αψιμαχίες και συμπλοκές κυπρίων και βάζελων. Τι και αν την άλλη μέρα χάλαγε ο κόσμος για τη διαιτητική σφαγή της Ομόνοιας. Ο ΠΑΟ πήρε με το ζόρι τον αγώνα.
Φυσικά οι Κύπριοι Ομονοιάτες δεν υπήρχε περίπτωση να ξεχάσουν αυτό το χασάπικο και χωρίς αναισθητικό χειρουργείο, που υπέστησαν. Έτσι όταν ήρθε ο αγώνας του δεύτερου γύρου, περί τα τέλη Φεβρουαρίου του 1973, γέμισαν το γήπεδο με άγριες διαθέσεις και το μετέτρεψαν σε πυριτιδαποθήκη. Το γεγονός ότι η Ομόνοια ήταν βαθμολογικά τελευταία και ήδη καταδικασμένη σε υποβιβασμό έκανε τους οπαδούς της ακόμη πιο τολμηρούς και αδίστακτους.
Κατά την διάρκεια του αγώνα πολλοί οπαδοί της Ομόνοιας βρισκόντουσαν κάθε τόσο στον αγωνιστικό χώρο. Απειλούσαν και έβριζαν τους παίκτες του ΠΑΟ. Από τις εξέδρες το τι έπεφτε στον αγωνιστικό χώρο με στόχο τους παίκτες του ΠΑΟ και το διαιτητικό τρίο δεν περιγράφεται. Στο φύλλο αγώνος, ο διαιτητής Λαγογιάννης έγραφε για εκατοντάδες μπουκάλια, πέτρες και λοιπά αντικείμενα, κάποια από τα οποία μάλιστα είχαν βρει στόχο. Παρά τις προσπάθειες του διαιτητή να ηρεμήσει η κατάσταση και να συνεχιστεί το ματς αυτό δεν κατέστη δυνατό. Έτσι ο αγώνας διακόπηκε μετά τη λήξη του ημιχρόνου, ενώ βρισκόταν στο 0-0 και η Ομόνοια μηδενίστηκε.
Ο αγωνιστικός χώρος άλλωστε στο ημίχρονο είχε κατακλυστεί από 2.000-3.000 Κύπριους οπαδούς, που μετά τη διακοπή αυξήθηκαν κατά πολύ. Χρειάστηκε ειδική πολύωρη και πολυάνθρωπη επιχείρηση για να μπορέσει να αποδράσει η αποστολή του ΠΑΟ από το γήπεδο της Λευκωσίας.
Η Ομόνοια, όπως ήταν αναμενόμενο, υποβιβάστηκε εκείνη τη σεζόν, επέστρεψε στο κυπριακό πρωτάθλημα και έτσι δεν συναντήθηκε ξανά με τον ΠΑΟ, αλλιώς η βεντέτα θα συνεχιζόταν.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η Ομόνοια ακόμη και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, δεν έχει ξεχάσει αυτό που συνέβη. Άνθρωποι της πριν από μερικά χρόνια κατόρθωσαν, μέσω ενός στελέχους του ΑΚΕΛ, να πάρουν από τον υπερήλικα Ζλατάνο την σφυρίχτρα του συγκεκριμένου αγώνα και να την δωρίσουν σε ειδική εκδήλωση στους παλαιμάχους της Ομόνοιας, που είχαν αγωνιστεί στο συγκεκριμένο παιχνίδι στην σφαγή της Λεωφόρου.
ΟΜΟΝΟΙΑ ΚΑΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ
Στην Ευρώπη
Αρχίζουμε με κάτι ιστορικά αξιοσημείωτο και εντυπωσιακό. Ο πρώτος αντίπαλος που αντιμετώπισε η Ομόνοια σε επίσημες διοργανώσεις της Ευρώπης ήταν ο Ολυμπιακός, την περίοδο 1965/66, στον πρώτο προκριματικό γύρο του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης.
Την 26.9.1965 στη Λευκωσία σε ένα ξηρό γήπεδο, η Ομόνοια έχασε από τον Ολυμπιακό 0-1 με γκολ του Μποτίνου πολύ νωρίς (μόλις στο 5΄). Και οι δύο ομάδες έχασαν ευκαιρίες. Ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος στο πρώτο ημίχρονο και η Ομόνοια στο δεύτερο. Ο αγώνας έγινε μέσα σε εξαιρετική ατμόσφαιρα.
Στη ρεβάνς του Φαλήρου το ματς έληξε ισόπαλο 1-1. Προηγήθηκε η Ομόνοια στο 19΄ με μακρινό φάουλ, που ο ίδιος ο σκόρερ εκ των υστέρων αποκάλεσε «κεραυνό του Δία». Ο Ολυμπιακός ισοφάρισε δύο λεπτά αργότερα με τον Αριστείδη Παπάζογλου. Ο αγώνας διεξήχθη υπό βροχή, γεγονός που επικαλέσθηκαν ως δικαιολογία οι Κύπριοι που δεν ήταν συνηθισμένοι να αγωνίζονται σε χορτάρι και μάλιστα βρεγμένο. Ο Αρ. Παπάζογλου, που ήταν ο καλύτερος παίκτης του Ολυμπιακού, αποβλήθηκε στο 58΄ μαζί με ένα κύπριο αντίπαλό του, με τον οποίο συνεπλάκησαν.
Παρά την πρόκριση, οι 25.000 φίλαθλοι του Ολυμπιακού, που παρακολούθησαν τον αγώνα, αποδοκίμασαν τους παίκτες της ομάδας τους επειδή υστέρησαν και δεν κατάφεραν να πετύχουν τη νίκη που θεωρούσαν σίγουρη. Αντίθετα ο κόσμος χειροκρότησε θερμά τους Κυπρίους για την προσπάθεια και την αγωνιστικότητά τους.
Στο ελληνικό πρωτάθλημα
Όπως προαναφέραμε, την περίοδο 1972/73, η Ομόνοια έπαιξε στο ελληνικό πρωτάθλημα Α΄ Εθνικής. Έτσι αντιμετώπισε, μεταξύ των άλλων, και τον Ολυμπιακό. Υπάρχει και εδώ ένα αξιοσημείωτο. Χάρις στη νίκη του στη Λευκωσία την τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος πήρε το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός. Μόνο νίκη ήθελε ο Ολυμπιακός σε εκείνο το ματς. Με οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα θα κινδύνευε να το χάσει.
Ο κρίσιμος αγώνας διεξήχθη την 3.6.1973 στη Λευκωσία. Ο Ολυμπιακός νίκησε 2-1 με γκολ των Γιούτσου και Παμπουλή στο πρώτο ημίχρονο και πήρε τον τίτλο. Μετά τη λήξη του αγώνα, όλο το γήπεδο αποθέωσε τον πρωταθλητή Ολυμπιακό.
Κι όμως η Ομόνοια παρά λίγο να στερήσει στον Ολυμπιακό το πρωτάθλημα εκείνη τη σεζόν. Αυτό συνέβη στον αγώνα του πρώτο γύρου, την 28.1.1973, όταν οι Κύπριοι απέσπασαν ισοπαλία μέσα στο Καραϊσκάκη 1-1. Το γκολ του Γιούτσου στο πρώτο ημίχρονο δεν στάθηκε αρκετό. Η Ομόνοια ισοφάρισε με ένα από τα ελάχιστα γκολ για το οποίο ευθυνόταν στη καριέρα του ο Κελεσίδης. Παρά το μονότερμα, τις ευκαιρίες, τα δοκάρια κ.λπ. στο δεύτερο ημίχρονο, δεν μπορέσαμε να κερδίσουμε την ουραγό της βαθμολογίας και χάσαμε ένα πολύτιμο βαθμό σε ένα πρωτάθλημα, που κρίθηκε με ελάχιστη διαφορά 2 μόνο βαθμών από τον ΠΑΟΚ. Συνολικά σε 34 αγώνες εκείνης της σεζόν χάσαμε μόνον 8 βαθμούς και ο ένας από αυτούς ήταν με την Ομόνοια. Παρά την πίκρα τους οι οπαδοί της ομάδας μας χειροκρότησαν και πάλι τους Κύπριους.
Βλέπουμε λοιπόν ότι υπάρχει μια σχετικά απροσδόκητη μικρή προϊστορία επίσημων αγώνων Ολυμπιακού-Ομόνοιας. Ωστόσο, αν και οι μεταξύ των δύο ομάδων αγώνες είναι λίγοι και περιστασιακοί, παρ’ όλα αυτά, χαρακτηρίζονται, όπως διαπιστώσαμε, από αρκετά αξιοσημείωτα.
Πέραν των άλλων, όπως προκύπτει από τα προαναφερόμενα μέχρι τώρα ο Ολυμπιακός δεν έχει καταφέρει να νικήσει την Ομόνοια στο Καραϊσκάκη, ενώ αντίθετα την κερδίζει πάντα στη Λευκωσία.
ΠΑΙΚΤΕΣ ΤΗΣ ΟΜΟΝΟΙΑΣ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ. ΕΝΑΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ
Ο ποδοσφαιριστής Γκρέγκορυ Σάββας αποτέλεσε ένα ενδιαφέροντα σύνδεσμο μεταξύ Ομόνοιας και Ολυμπιακού τη δεκαετία του 1980.
Ο Σάββας ήταν ένας από τους κορυφαίους της Ομόνοιας όλων των εποχών. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Λονδίνο. Στην Ομόνοια πήγε μικρός, προερχόμενος από τη Φούλαμ. Το προσωνύμιο του στη Κύπρο ήταν «ελάφι», λόγω του τρόπου τρεξίματός του. Αγωνιζόταν στο κέντρο του γηπέδου.
Ο ποδοσφαιριστής αυτός αγωνίστηκε στον Ολυμπιακό επί τρεις περιόδους (1979/80, 1980/81, 1981/82) και κατέκτησε τρία πρωταθλήματα. Δεν είχε μεγάλη συμμετοχή σε αγώνες, αφού όπως έχει παραδεχτεί και ο ίδιος ο Ολυμπιακός είχε σπουδαίους χαφ όπως οι Κουσουλάκης και Νικολούδης.
Συγκεκριμένα στον Ολυμπιακό έπαιξε συνολικά σε 13 αγώνες πρωταθλήματος και σε 1 αγώνα Κυπέλλου. Από τα ματς πρωταθλήματος μόνο σε ένα έπαιξε καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα. Στα υπόλοιπα 12 είτε γινόταν αλλαγή είτε (το συνηθέστερο) έμπαινε ως αλλαγή. Παρά τη μικρή του συμμετοχή κατάφερε να σημειώσει τα νικητήρια γκολ σε δύο αγώνες του Ολυμπιακού στο Καραϊσκάκη: με την Καστοριά 2-1 (1980) και τη Λάρισα 2-1 (1981). Ειδικότερα όσον αφορά στο τελευταίο ματς καταλαβαίνει κανείς την σημασία του γκολ του Γκρέγκορυ, εφόσον σκεφτεί ότι την σεζόν 1981/82 το πρωτάθλημα κατακτήσαμε σε αγώνα μπαράζ με τον ΠΑΟ στον Βόλο.
Ο Σάββας έχει ένα τρομερό ρεκόρ. Έχει 12 συνεχόμενα πρωταθλήματα σε 12 περιόδους. Τα 9 από αυτά ήταν στην Κύπρο με την Ομόνοια και τα υπόλοιπα 3 στην Ελλάδα με τον Ολυμπιακό. Δεν υπήρξε δηλαδή περίοδος, που να μην πάρει πρωτάθλημα με την ομάδα που αγωνιζόταν.
Από την Ομόνοια ήρθε στον Ολυμπιακό και ο αμυντικός Γιώργος Χριστοδούλου, που έπαιξε 3 περιόδους στις αρχές της δεκαετίας του 1990 (1990/91, 1991/92, 1992/93) και αγωνίστηκε συνολικά με τον Ολυμπιακό σε 36 αγώνες πρωταθλήματος και 11 αγώνες κυπέλλου, συμμετέχοντας στην κατάκτηση του Κυπέλλου του Ελλάδας το 1992. Σε αντίθεση με τον Σάββα, ο Χριστοδούλου δεν αντιμετωπίστηκε ως αξιόλογος παίκτης από την Ομόνοια, η οποία μάλιστα τον υποτίμησε τόσο, ώστε όταν γύρισε από τον Ολυμπιακό θέλησε να τον παραχωρήσει στον μισητό αντίπαλο ΑΠΟΕΛ (κάτι ασυνήθιστο, αν όχι αδιανόητο μέχρι τότε).
Συμπερασματικά διαπιστώνουμε ότι η Ομόνοια έχει πάντα ζορίσει τον Ολυμπιακό στο παρελθόν. Ποτέ δεν περάσαμε άνετα στις αναμετρήσεις μας μαζί της.
Σε όποιον βασίζεται στη μεγάλη διαφορά δυναμικότητας και ποιότητας, που υπάρχει σήμερα μεταξύ των δύο ομάδων θα του πω ότι σε όλους τους μεταξύ μας αγώνες του παρελθόντος υπήρχε η ίδια ή και ακόμη μεγαλύτερη διαφορά, χωρίς όμως αυτό να εμποδίσει τα ματς να γίνουν δύσκολα και αγχωτικά.
Βέβαια το πλεονέκτημα που υπάρχει τώρα συγκριτικά με τότε είναι η ύπαρξη πολλών ξένων παικτών, σε αντίθεση με τους Έλληνες, που υπήρχαν αποκλειστικά τότε. Ο λόγος;
Οι παίκτες εκείνης της εποχής, μπορεί να ήταν, στη μεγάλη πλειοψηφία τους, καλύτεροι σε αξία από τους σημερινούς, αλλά δεν ήταν αληθινοί επαγγελματίες. Θεωρούσαν λοιπόν τους εαυτούς τους πολύ ανώτερους ποδοσφαιρικά από τους κύπριους συναδέλφους τους και για τον λόγο αυτό αντιμετώπιζαν τα ματς με την Ομόνοια (ιδίως τα εντός έδρας) πολύ χαλαρά και υπεροπτικά, αφού πίστευαν ότι οι νίκες ήταν περίπου δεδομένες. Για αυτούς, εκείνοι οι αγώνες με την Ομόνοια δεν αποτελούσαν ιδιαίτερο κίνητρο (πλην της περίπτωσης της κατάκτησης του τίτλου το 1973).
Αντίθετα οι ξένοι της σημερινής ομάδας είναι επαγγελματίες και δεν έχουν τόσο μεγάλες διαφοροποιήσεις στην απόδοση τους. Εκείνο που κυριαρχεί στο μυαλό τους είναι ότι τα ματς είναι ευρωπαικά και πρέπει να περάσουν οπωσδήποτε στους ομίλους του Champions League, για το καλό όχι μόνο της ομάδας τους, αλλά κυρίως και για το δικό τους ατομικό καλό. Γιατί γνωρίζουν πως με τον τρόπο αυτό θα βρεθούν στο φώς της δημοσιότητας και πιθανώς στο σκαλοπάτι μιας μεταγραφικής μετακίνησης, σε μια μεγαλύτερη ομάδα της Ευρώπης. Συνεπώς έχουν κίνητρο και μάλιστα μεγάλο. Για τους Έλληνες της σημερινής ομάδας δεν χρειάζεται να μιλήσω. Πέρα από τη μεγαλύτερη σε σχέση με το παρελθόν επαγγελματική συνείδηση που έχουν και ανεξάρτητα από τις δυνατότητές τους είναι δεδομένο πώς είναι φιλότιμοι κι αγαπούν περισσότερο από όλους την ομάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου