Ταξίδι στην Ιστανμπούλ για τον Ολυμπιακό

Μετά την παρότρυνση του RedTerso είπα να γράψω δυο λόγια για τις εντυπώσεις μου από το εκτός έδρας ματς με την Εφές (6/3).













Του MaTro7

Τα εκτός έδρας παιχνίδια του Ολυμπιακού --ανεξαρτήτως τμήματος-- στα οποία έχω πάει μετριούνται στα δάχτυλα, και κανένα από αυτά δεν αποτελεί κάποια στιγμή από τις ευρωπαϊκές πορείες του συλλόγου ή κάποιο κομβικό εγχώριο παιχνίδι, με εξαίρεση τους τελικούς κυπέλλων που επιτρέπονται ως ένα βαθμό οι μετακινήσεις οπαδών. Τα πιο πολλά είναι συνοικιακά αθηναϊκά γήπεδα ποδοσφαίρου και μπάσκετ, άντε και καμιά Λιβαδειά. Τίποτα αξιομνημόνευτο από αγωνιστικής ή εκδρομικής άποψης δηλαδή. Τέτοια παιχνίδια τα θεωρώ πολύ σημαντικά γιατί αν και απέχουν από το να γραφτούν στις χρυσές σελίδες των επιτυχιών, είναι αυτά που με κάνουν να αισθάνομαι τον Ολυμπιακό πιο πολύ ως κομμάτι της καθημερινότητάς μου.  Μια αφορμή να πας σε ένα άλλο γήπεδο, να δεις την ερυθρόλευκη, να βρεθείς με φίλους, να σταθείς πλάι στην ομάδα ακόμα κι αν δεν μπορεί να στηθεί κερκίδα. 

Έτσι, λοιπόν, είχα αποφασίσει πως φέτος θα δω οπωσδήποτε κάποιο εκτός έδρας ματς του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα, και μιας και οι ελπίδες για final 4 στέρεψαν πολύ νωρίς, η επιλογή θα γινόταν με βάση τον προορισμό και όχι την κρισιμότητα του αγώνα. Θα πήγαινα ακόμα και μετά από τετελεσμένο αποκλεισμό. Ο Μάρτιος φαινόταν από νωρίς ο πιο βολικός μήνας οπότε μπήκαν στο κάδρο δύο παιχνίδια: στην Ιστανμπούλ και στο Μιλάνο. Καθαρά για λόγους μπάτζετ επιλέχτηκε το πρώτο ματς – και πάλι καλά γιατί τώρα θα είχαμε μείνει με τα εισιτήρια στο χέρι. Κλείνω τα εισιτήρια από Δεκέμβρη, σε τιμές φτηνότερες από ό,τι να πας στο χωριό σου με το ΚΤΕΛ και στα μέσα Φλεβάρη κλείνω το εισιτήριο για το Sinan Erdem – ένα από τα λίγα που ήταν διαθέσιμα, και που με τις κρατήσεις πήγε στα 5,8 ευρώ για μια θέση στο πάνω διάζωμα, σχετικά στο κέντρο.  Κανείς φίλος ολυμπιακός δεν ψήθηκε να ακολουθήσει, ψήθηκε όμως η φίλη μου – για το ταξίδι, όχι για να ακολουθήσει και στο ματς.

Πέμπτη απόγευμα στην πύλη του αεροδρομίου μας περιμένει μια έκπληξη καθώς πετυχαίνουμε την ομάδα, κάτι που μάλλον ήταν αναμενόμενο, αλλά εγώ δεν το 'χα καθόλου στο νου μου. Παίκτες και τεχνικό τιμ σε πολύ χαλαρούς ρυθμούς, μια διαδικασία που ήταν εμφανώς ρουτίνα γι αυτούς, γι' αυτό και δεν τους πιάσαμε κουβέντα. Φτάνοντας, κάνουμε μια χαλαρή βόλτα και τσεκάρω πώς θα φτάσω την άλλη μέρα στο γήπεδο.

Έτσι, Παρασκευή απόγευμα, μετά από άλλη μια βόλτα ξεκινάω από πλατεία Taksim με το μετρό για το Yenikapi κι από κει με τραίνο μέχρι το Atakoy. Βγαίνοντας από το βαγόνι έβλεπες κόσμο  με μπλούζες της Εφές, ένα πλανόδιο πωλητή κασκόλ και παρεάκια να κατευθύνονται στο γήπεδο που απείχε ένα χιλιόμετρο, κάνα δίωρο πριν το παιχνίδι. Το Sinan Erdem φαίνεται κι εξωτερικά ότι είναι ένα πολύ σύγχρονο και ωραίο γήπεδο. Απέξω η εικόνα αρκετά γνωστή: πολύς κόσμος στα εκδοτήρια, μόνο δύο πάγκοι με (πολύ ωραία) βρώμικα, πάγκοι με κασκόλ, και κάμποσα ιδιωτικά πουλμανάκια που κατέβαζαν οπαδούς της Εφές (ως επί το πλείστον οικογένειες) που δεν κατάλαβα αν έρχονταν από άλλη πόλη ή ήταν μέλη συλλόγων κ.λπ., ενώ γενικά έμπαινες αρκετά γρήγορα στο γήπεδο αν σκεφτείς ότι στις εισόδους είχε ανιχνευτές μετάλλου.

  

Διαβάζοντας νωρίτερα και το κείμενο που είχε αναρτηθεί εδώ για μια περσινή εκδρομή στην Εφές, να πω ότι κι εγώ ξεκίνησα έχοντας στο νου μου το ίδιο πράγμα: ότι το γεγονός πως δεν έχει ποδοσφαιρική οπαδική βάση θα έκανε την ατμόσφαιρα χλιαρή. Παρόλα αυτά, σε ένα παιχνίδι που με τα φετινά δεδομένα δεν το λες και ντέρμπι, οι οπαδοί της εφές γέμισαν το γήπεδο και έκαναν πολύ δυνατή ατμόσφαιρα. Ο κόσμος που ήταν στο πανό του οργανωμένου οπαδικού γκρουπ (invictus) δεν έκανε τίποτα ιδιαίτερο, ενώ μόνο στο 4ο δεκάλεπτο έδωσε ένα ρυθμό με τύμπανα για να ακολουθήσει το υπόλοιπο γήπεδο με σύνθημα. Κατά βάση ό,τι σύνθημα φωνάχτηκε έμοιαζε με στάνταρ τελετουργικό μετά από οδηγίες του εκφωνητή. Αν και κατά τη γνώμη μου δεν μπορεί να συγκριθεί με την ατμόσφαιρα που μπορεί να πάρει το ΣΕΦ όταν είναι κατάμεστο, παρόλα αυτά οι φίλοι της Εφές δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση τον αντίπαλο, ιδίως όταν αυτός παίζει χωρίς τη μαζική παρουσία των φιλάθλων του. Αξιοσημείωτο επίσης είναι και το γεγονός της πολύ μεγάλης παρουσίας παρεών γυναικών, αλλά και οικογενειών στο Sinan Erdem, αρκετά μεγαλύτερη από ό,τι έχω δει σε εγχώρια μπασκετικά γήπεδα (που νομίζω μαζεύουν περισσότερες γυναίκες από ό,τι τα ποδοσφαιρικά). Στο δρόμο της επιστροφής για τον σταθμό άκουσα κι άλλο παρεάκι να μιλάει ελληνικά και φαντάζομαι ότι ήταν κι άλλοι ολυμπιακοί διάσπαρτοι στο γήπεδο. Τα του αγώνα, το πόσο η ομάδα το πάλεψε μέχρι τέλους, το αν το πίστεψε ποτέ και τη συμβολή του Λάρκιν (γτχσ) σε όλο αυτό έχουν ειπωθεί ήδη.

Κλείνοντας, να πω ότι ερχόμενος στην Τουρκία από το τοξικό και κανιβαλικό κλίμα που έπαιζε εδώ είχα μια περιέργεια για το πώς θα ήταν το κλίμα στην εκεί καθημερινότητα. Το τελευταίο βράδυ πριν φύγω, την Κυριακή, ψάχναμε πού μπορούμε να κάτσουμε καθώς το κέντρο της πόλης (από την πλατεία Taksim μέχρι τέρμα κάτω την Istiklal και όλα τα κάθετα στενάκια) ήταν σιδηρόφρακτο και αποκλεισμένο από χιλιάδες αστυνομικούς λόγω της απαγόρευσης της διαδήλωσης της 8ης Μάρτη. Αφού, λοιπόν, βρήκαμε να κάτσουμε να φάμε, πιάσαμε κουβέντα με ένα σερβιτόρο, η πρώτα φορά που τα είπαμε με ντόπιο λίγο παραπάνω από το τυπικό. Μας ρωτάει « Από πού είστε»; «Από Ελλάδα». Και στα καπάκια «Τον ξέρετε τον Ολυμπιακό»; «Προφανώς». «Τον Σπανούλη»; «Βεβαίως». «Τον Παναθηναϊκό;» «Ε, τον ξέρουμε κι αυτόν». Μας εξηγεί ότι είναι οπαδός της Φενέρ και ότι είχε έρθει στην Αθήνα να δει την Φενέρ με τον ζέλα στο οακα. Είπαμε κι άλλα ακόμα, και χαιρετηθήκαμε με την πικρή διαπίστωση του πόσο καλός παίχτης είναι ο Λάρκιν (γτχτ).

Red Trip Advisor: 

Η Istanbul δεν είναι κανένας άγνωστος προορισμός για αρκετούς πλέον. Οπότε το να κάνεις συγκεκριμενες προτάσεις, ειδικά περί φαγητού μπορεί να μην έχει νόημα, καθώς πολλά μέρη είναι γνωστά, αλλά και γενικότερα θέλει προσπάθεα για να απογοητευτείς από το φαΐ της πόλης. Για το τυπικό, καταθέτω δύο προτάσεις όταν θα κινείστε κατά μήκος της Istiklal και στα γύρω στενά της. Για φαγητό στο Bilice Kebap:

Και για ένα πολύ νόστιμο κιουνεφέ στο Keyfeder Kunefe Katmer: