Του Dr. Jekyll
Το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό ήταν πολύ πρόσφατο για να επαναληφθεί το λάθος με την ίδια ενδεκάδα. Από την άλλη, οι τραυματισμοί, αλλά και η κρισιμότητα του αγώνα, δεν επέτρεπαν πολλές δοκιμές, με παίκτες που δεν έχουν αποκτήσει αγωνιστικό ρυθμό. Με αυτά τα δεδομένα, και παρότι η σύνθεση ήταν ίσως περισσότερο αμυντικογενής από ό,τι περιμέναμε, το αποτέλεσμα δικαιώνει τον Μάρτινς για την αρχική σύνθεση: Σα, Τσιμίκας, Αβραάμ, Σεμέδο, Ομάρ, Γκιγιέρμε, Καμαρά, Μπουχαλάκης, Ποντένσε, Σουντανί και Ελ Αραμπί. Λογικές και οι αλλαγές: Μασούρας, Γκερέρο και Λοβέρα, που πήραν τις θέσεις των Σουντανί (60΄), Ελ Αραμπί (72΄) και Μπουχαλάκη (89΄).
Ο Ολυμπιακός, όπως έχει κάνει και άλλες φορές φέτος, προηγήθηκε νωρίς: εκμεταλλεύτηκε ένα (από τα πολλά) αμυντικό λάθος της ΑΕΚ και άνοιξε το σκορ με τον Σεμέδο στο 8΄. Όπως, επίσης, έχει κάνει πολλές φορές φέτος, δεν κατάφερε να σκοράρει σύντομα για δεύτερη φορά, επιτρέποντας στον αντίπαλό του να παραμένει στο παιχνίδι και να ελπίζει. Ήταν, όμως, καλύτερος και αν δεν είχε ακυρωθεί, ελέω VAR, το γκολ του Ελ Αραμπί στο 25΄, το πιθανότερο είναι το σκορ να έπαιρνε μεγαλύτερες διαστάσεις από το περσινό 4-1. Όπως διαφορετική ίσως να ήταν και η εξέλιξη αν μια κίτρινη κάρτα αποθάρρυνε το συστηματικό τσεκούρωμα από τους παίκτες της ΑΕΚ.
Στην πραγματικότητα, πάντως, το γκολ ακυρώθηκε --και ειλικρινά πιστεύω πως αν είχε δοθεί ανάποδα η φάση, όλοι θα μιλούσαν για παράγκα του Ολυμπιακού-- και οι παίκτες της ΑΕΚ είδαν την πρώτη κίτρινη για φάουλ στο 79΄, ενώ είδαν και τον τερματοφύλακα να μπλοκάρει την μπάλα εκτός περιοχής και να μη συμβαίνει τίποτα (από την άλλη, ο Σεμέδο, ορθώς, είδε την κίτρινη στο 2΄ και αγωνίστηκε όλο τον υπόλοιπο αγώνα με την πίεση της κόκκινης κάρτας). Η ομάδα, ευτυχώς, δεν είχε τον εκνευρισμό του κόσμου (όχι ότι δεν επηρεάστηκε) και κλείδωσε τον αγώνα στο 76΄ με υπέροχο σουτ του Καμαρά. Η ΑΕΚ φάνηκε ανήμπορη να αντιδράσει, ο Ολυμπιακός αδυνατούσε να φτάσει σε τρίτο γκολ και η λήξη του αγώνα έβαλε την ομάδα μας πάλι μπροστά στη βαθμολογία και την ΑΕΚ να ετοιμάζει νέα βίντεο από τα μπετά της Αγιασοφιάς στο -8.
Σταθερός ο Σα: χωρίς να αισθανθεί και τεράστια πίεση (τις περισσότερες φορές που οι παίκτες της ΑΕΚ βρέθηκαν σε καλή θέση για σουτ, η τελική τους ενέργεια ήταν τόσο κωμική, που ο μόνος λόγος που δεν συνελήφθησαν είναι ότι βρισκόμαστε σε κυνηγητική περίοδο), ήταν σταθερός και αποτελεσματικός (και δεν χρειαζόμασταν το σημερινό παιχνίδι για να διαπιστώσουμε την αδυναμία του στα ελεύθερα). Σταθερά καλός ο Τσιμίκας: και αμυντικά, καθαρίζοντας μπόλικες φάσεις (προς το τέλος, είτε λόγω οδηγιών, είτε λόγω διαχείρισης δυνάμεων, έμεινε περισσότερο πίσω), αλλά και στη δημιουργία (και ας ξαναπούμε μια φορά πόσο εντυπωσιακή είναι η βελτίωσή του). Με ψυχωμένες επεμβάσεις, που ξεσήκωναν τον κόσμο, ο Αβραάμ, αλλά με εμφανή την αδυναμία του στην καλή πρώτη πάσα (τεράστια η διαφορά, στο συγκεκριμένο τομέα, με τον Μεριά).
Προβληματική, στα μάτια μου, η παρουσία του Σεμέδο: μπορεί να έβαλε το γκολ που άνοιξε το σκορ, αλλά δεν είναι ο ηγέτης που είδαμε στα πρώτα ευρωπαϊκά παιχνίδια και που τόσο χρειάζεται η ομάδα. Έχει χάσει την ταχύτητα και εκρηκτικότητά του, όπως, φοβάμαι, και το καθαρό μυαλό που τον έκανε να ξεχωρίζει. Αν χρειάζεται ξεκούραση, ας του δοθεί. Την αξίζει, όπως αξίζει και την πλήρη στήριξη όλης της οικογένειας του Ολυμπιακού, ακόμα και αν ένα λάθος του στοιχίσει. So and so, όπως θα έλεγε η γιαγιά μου, η εμφάνιση από τον Ομάρ: αμυντικά δεν αντιμετώπισε προβλήματα, δεν βοήθησε ιδιαίτερα επιθετικά, βρέθηκε σε καλό σημείο για γκολ, αλλά το έχασε, και, συνολικά, δεν έκανε αξιομνημόνευτη εμφάνιση.
Έτσι κι έτσι, προς το συμπαθητική, και η εμφάνιση του Γκιγιέρμε (σε σύγκριση, πάντα, με τις καταπληκτικές εμφανίσεις του Βραζιλιάνου που έχουμε δει στο παρελθόν). Παραμένει αναντικατάστατος, και επειδή δεν έχουμε άλλον παίκτη (μεταξύ μας) στη θέση του και λόγω της απόδοσης και της προσφοράς του στο παιχνίδι (μπορεί να μην ήταν σήμερα στο 8, αλλά δεν έπεσε, όπως πάντα, από το 6). Προσπάθησε, αν και φανερά κουρασμένος, ο Μπουχαλάκης: οι μακρινές μεταβιβάσεις του, υποθέτω, πως ήταν άκρως απαραίτητες στον σημερινό Ολυμπιακό (καθαρόαιμος οργανωτής δεν υπήρχε, όπως δεν υπήρξαν και μακρινές μεταβιβάσεις από τον Αβραάμ --δεν μπορεί-- και Σεμέδο -- πολύ πιο μαζεμένος). Τα τελευταία είκοσι λεπτά, πριν γίνει αλλαγή, ήταν φανερά καταπονημένος, χωρίς να μπορεί να βγάλει τρεξίματα (και ας μην ξαναπούμε ότι ο κουρασμένος παίκτης συνήθως δεν έχει ούτε καθαρή σκέψη, ούτε τα πόδια ακολουθούν το μυαλό του).
Φιλότιμος, αλλά δίχως ουσία, ο Σουντανί (με μεγάλη συμμετοχή, πάντως, στο πρώτο γκολ). Εξακολουθώ να έχω, πάντως, αμφιβολίες για το πόσο καλά μπορεί να παίξει στις πτέρυγες, όπως εξακολουθώ να πιστεύω πως ή δεν ξέρει να κινείται σωστά από τα πλάγια ή ακόμα δεν τον έχουν μάθει οι συμπαίκτες του. Σταθερά επικίνδυνος, χωρίς να πιάσει εντυπωσιακή απόδοση ο Ποντένσε, που σήμερα έδεσε πολύ καλά με τον Καμαρά (όπως φαίνεται και από τις φάσεις). Θα ήθελα, πάντως, (όπως όλοι μαςμ φαντάζομαι) να τον δω επιτέλους να γίνεται ο παίκτες που κρίνει τα ντέρμπι, και όχι απλά ένας από αυτούς που ξεχώρισαν σε έναν όχι και τόσο καλό Ολυμπιακό.
Ο Ελ Αραμπί εξακολουθεί να βρίσκει δίχτυα, άσχετα αν τα γκολ μετράνε ή όχι. Και ανεξάρτητα από το ότι ούτε αυτός, αλλά ούτε ο Γκερέρο, που πέρασε στη θέση του, βρήκαν δίχτυα, έχω την αίσθηση πως με αυτούς τους δύο (ενδεχομένως, όπως έδειξε το παιχνίδι με τον ΟΦΗ, και με τον Σουντανί) η επιθετική γραμμή του Ολυμπιακού είναι ικανή να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις του ελληνικού, τουλάχιστον, πρωταθλήματος.
Λίγα πράγματα από τις αλλαγές: ο Μασούρας πιστεύω πως σωστά πέρασε στη θέση του Σουντανί (ειδικά αφού μπήκε ξεκούραστος ως αλλαγή στο 60΄), καθώς χρειαζόμασταν περισσότερη ταχύτητα (και ας μην ξεχνάμε ότι ο Μασούρας είναι, έως τώρα, πολύ καλύτερος αμυντικά και τακτικά), αλλά δεν έκανε κάτι αξιοσημείωτο. Μια από τα ίδια και για τον Γκερέρο, ο οποίος πρόλαβε να κάνει μια κακή εκτέλεση, ενώ ο Λοβέρα αγωνίστηκε τόσο λίγο που θα ήταν έκπληξη να κάνει τη διαφορά.
Ολοκληρώνοντας με τους παίκτες, ο MVP του αγώνα, Καμαρά. Παρά τα τρεξίματα της Τρίτης (όπου ήταν και πάλι ανάμεσα στους κορυφαίους του Ολυμπιακού), σήμερα ήταν όλα τα λεφτά: τεράστιες βοήθειες στην άμυνα, κράτημα και κουβάλημα μπάλας, δύο πολύ επικίνδυνα σουτ, που απέκρουσε με δυσκολία ο κήπερ της ΑΕΚ, και ένα υπέροχο γκολ, με το οποίο καθάρισε το παιχνίδι. Ο μικρός, όπως και άλλοι παίκτες του Ολυμπιακού, χρειαζόταν (και ακόμα χρειάζεται) σωστή διαχείριση για να αντέξει τις σερί αγωνιστικές υποχρεώσεις. Είναι πολύ καλό που η στιγμή που μπορεί να αποδώσει στο 100% έρχεται στο διάστημα που ο Ολυμπιακός έχει και προβλήματα τραυματισμών, και συνεχόμενα κρίσιμα παιχνίδια.
Ο Μαρτίνς, εκ του αποτελέσματος, αλλά και της εικόνας του αγώνα, δικαιώθηκε για την επιλογή του να αγωνιστεί με τρεις αμυντικούς μέσους. Όταν ανακοινώθηκαν οι ενδεκάδες, μετά το αρχικό μούδιασμα, είπα ότι ίσως αυτό να ήταν και το ενδεδειγμένο, μετά τον αγώνα της Τρίτης. Όποιος και να έλειπε από την τριάδα, είναι πολύ πιθανό να δημιουργούσε ασήκωτο βάρος για τους άλλους δύο. Με δεδομένο ότι ο Βαλμπουενά είναι στα πιτς, θεωρώ ότι οποιοδήποτε άλλο πείραμα θα ήταν πιο ριψοκίνδυνο (όπως οι Λοβέρα ή Ποντένσε στη θέση πίσω από τον επιθετικό, και η συμμετοχή Μασούρα ή Ρατζέλοβιτς στην αρχική ενδεκάδα).
Το στοίχημα των δύο διοργανώσεων παραμένει: ο Ολυμπιακός πρέπει να φανεί ανταγωνιστικός στο Champions League, κατακτώντας την τρίτη θέση του ομίλου και αποφεύγοντας πιθανές συντριβές (από ομάδες που το έχουν άνετα), και να κατακτήσει το πρωτάθλημα, απέναντι σε πιο ξεκούραστες ομάδες (λόγω έλλειψης ευρωπαϊκών υποχρεώσεων και ανταγωνισμού σε κάμποσα εγχώρια παιχνίδια) και αλλόκοτες διαιτησίες. Για να τα καταφέρει, πρέπει να βρει περισσότερους πρωταγωνιστές, χωρίς την πολυτέλεια δοκιμαστικής περιόδου. Όλα τα παιχνίδια είναι κρίσιμα: μέχρι το τέλος της φάσης των ομίλων, ο Ολυμπιακός έχει να αγωνιστεί με Ξάνθη (2/11, εκτός), Μπάγερν (6/11, εκτός), Ατρόμητο (10/11, εντός), Πανιώνιο (23/11, εκτός), Τότεναμ (26/11, εκτός), ΠΑΟΚ (1/12, εντός), Παναιτωλικό (7/12, εκτός), Ερυθρό Αστέρα (11/12, εντός) και Αστέρα Τρίπολης (15/12, εκτός). Όσο και τα πλέi οφ να επιτρέπουν κάποιο στραβοπάτημα, η ομάδα πρέπει να βρει τον τρόπο να ξεπεράσει κούραση και τραυματισμούς.
Πρέπει, ακόμα, να διατηρήσει το καλό κλίμα και τη συγκέντρωσή της. Και, αφού νικήσαμε, ας σταθώ λίγο περισσότερο στα κοράκια: δεν θέλω ποτέ να γίνονται άλλοθι αποτυχιών. Με εξοργίζει, όμως, που τα “ουδέτερα / αντικειμενικά” Μέσα προσπαθούν να περάσουν ότι η ομάδα ευνοείται. Σχόλια και πύρινα άρθρα από τον πρώτο αγώνα του πρωταθλήματος και τη φάση που ο Αστέρας ζητά πέναλτι. Άρθρο από τη γαζέτα για το βίντεο της UEFA που “δικαιώνει τον Αστέρα” (χωρίς να γίνεται αναφορά πως στη συγκεκριμένη φάση όλοι οι παίκτες του Αστέρα είναι οφσάιντ, συνεπώς δεν υπήρχε παίκτης που θα μπορούσε να πάει η μπάλα και να μην είναι παράβαση). Φάση καρμπόν με το βίντεο της UEFA, με πέναλτι στον εκτεθειμένο Μπουχαλάκη, στον αγώνα με τον ΠΑΟ και δεν υπάρχει καν αναφορά στα μέσα.
Εύσημα στη σημερινή διαιτησία, που κατόρθωσε --το απίστευτο-- να τελειώσει η ΑΕΚ τον αγώνα με τρεις κίτρινες κάρτες (την πρώτη για διαμαρτυρία και τη δεύτερη στο 80΄), ενώ --πέρα από τα αμφισβητούμενα-- υπάρχει καθαρή αποβολή του τερματοφύλακα της ΑΕΚ για απόκρουση της μπάλας εκτός μεγάλης περιοχής (και όσο και αν η απάντηση είναι --σωστά-- “μην τα διαβάζεις”, δεν γίνεται να περνάει αδιάφορο). Το έχω ξαναγράψει: στο ελληνικό πρωτάθλημα μπορείς να φτιάξεις ομάδα που (θα) νικά και τη διαιτησία και ο φετινός Ολυμπιακός βαδίζει στον σωστό δρόμο. Πρέπει, όμως, να κρατήσει την ίδια ψυχραιμία και όταν τα λάθη κοστίσουν βαθμούς, αλλιώς θα δημιουργηθεί τοξική ατμόσφαιρα που, νομοτελειακά, θα κάνει κακό (γι' αυτό και, πολύ σωστά, ο Μαρτίνς έδωσε μπράβο στους παίκτες που δεν θόλωσαν από τις αποφάσεις του γελοίου Πορτογάλου).
Ο Βράνιες παίρνει αξία από την κόντρα του με τον κόσμο του Ολυμπιακού (έτσι κι αλλιώς, είναι αδύνατο να πάρει αξία με τις εμφανίσεις του). Το άθλιο βίντεο των γενεθλίων του το είδαν αυτοί που πρέπει (οι παίκτες μας) και του απάντησαν καταλλήλως (όσο αυτός έπαιζε συγκρουόμενα με τους συμπαίκτες του). Άντε να λέγαμε και ένα δυo συνθήματα: δεν είναι παίκτης που αξίζει να ασχολούμαστε περισσότερο μαζί του. Η κατάστασή του, πράγματι, προκαλεί για να πεις και να γράψεις πολλά, όπως “τι περιμένεις από κάποιον που την έχει μικρή την ικανότητα”, “ο Μέσι διαφημίζει τσιπς, αλλά αυτός είναι ιδανικός για διαφήμιση για γαριδάκια” και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες. Η καλύτερη αντίδραση, πάντως, δεν είναι συνθήματα για τη μητέρα του (που μπορεί και να μη φταίει καθόλου για την ηλιθιότητα του παιδιού της), αλλά συνθήματα όπως αυτά που πάντα θα βλέπει σε εφιάλτες, ο μεγαλύτερος Πόντιος τερματοφύλακας, ο αδικημένος από τη ζωή και τον Τζόρτζεβιτς.
Από την άλλη, βέβαια, αυτή η κόντρα αποτυπώνει κάτι και από την πραγματικότητα της ΑΕΚ. Κάποτε οι κόντρες ήταν με έναν Ντέμη, έναν Τσάρτα, ακόμα και έναν Δημητριάδη (τραγί από τα Lidl, αλλά τα γκολάκια του τα έβαζε). Από τη σημερινή ΑΕΚ έχεις να βρίσεις (αν δεν είσαι φίλαθλος, αλλά οπαδός -- οι φίλαθλοι στο σύγχρονο ποδόσφαιρο γιουχάρουν κυρίως την ομάδα τους) τον Βράνιες (και πάλι καλά είναι, από τον Παναθηναϊκό δεν ξέρεις τους παίκτες -- και αυτόν τον Παναθηναϊκό, αντί να τον συντρίψεις και να τον σπρώξεις μια ώρα αρχύτερα στην καταστροφή, δηλαδή μια ευγενική πράξη ευθανασίας στον πρώην μεγάλο σου αντίπαλο, πας και φέρνεις ισοπαλία...).
Στα υπόλοιπα: σε σύγκριση με πέρσι, ο Ολυμπιακός εμφανίζεται πιο ώριμος. Σε σύγκριση δε με την αντίστοιχη περίοδο, σαφώς καλύτερος. Εξακολουθεί, πάντως, να απέχει πολύ από την ομάδα που θαυμάσαμε στο δεύτερο μισό της περιόδου. Δικαιολογίες πολλές: εκτός από το ότι μετράμε μόλις δύο στραβοπατήματα (με ΠΑΟ και Ερυθρό Αστέρα), η ομάδα δεν έχει τον καλύτερο περσινό της παίκτη, αγωνίζεται σε έναν άκρως απαιτητικό όμιλο Ch. L. (και αυτό θα είναι πλέον ο κανόνας και όχι το αποτέλεσμα μιας άτυχης κλήρωσης), ενώ έχει ήδη βρεθεί να αντιμετωπίζει (και να αντεπεξέρχεται) κάμποσα προβλήματα τραυματισμών. Είναι βέβαιο, πάντως, πως κάποιοι παίκτες πρέπει να επιστρέψουν στη δράση, όπως οι Κούτρης (ο οποίος, όσο και αν φαίνεται να μεγαλώνει η ψαλίδα από τον Τσιμίκα, παραμένει πολύ καλός για το ελληνικό πρωτάθλημα) και Ρατζέλοβιτς (που μετά τα προκριματικά ψιλοεξαφανίστηκε) και να ενεργοποιηθούν άλλοι (όπως, κυρίως, οι Λοβέρα και Μπενζιά, καθώς ακόμα και να επιστρέψει ο Βαλμπουενά θα ήταν υπερβολή να περιμένεις να βγάζει τρία ενενηντάλεπτα σε δέκα μέρες (και το ένα να είναι απαιτήσεων Champions League).
Προφανώς, πρέπει (με όλες τις παραπάνω δικαιολογίες υπαρκτές) να βελτιώσει και την εικόνα του: όπως απέδειξε το παιχνίδι με τον (θλιβερό) Παναθηναϊκό, όταν φλερτάρεις με την γκέλα, κάποια στιγμή θα την πατήσεις (πέρσι την είχαμε τσαλαπατήσει). Η φετινή ΑΕΚ δεν έχει πείσει κανέναν ότι αποτελεί σοβαρή ομάδα (αν αληθεύουν οι φήμες ότι δεν έκανε σκληρή προετοιμασία, το πιθανότερο είναι πως η διαφορά της από τον πρώτο συνεχώς θα μεγαλώνει -- κάποια άλλα πράγματα στην ομάδα της θα μένουν πάντα μικρά). Παρόλα αυτά, έμεινε μέσα στο παιχνίδι μέχρι το 77΄ (και στη συνέχεια ούτε απείλησε, αλλά ούτε απειλήθηκε ιδιαίτερα). Μια εβδομάδα πριν, ο ΟΦΗ τελείωσε τον αγώνα με ένα γκολ διαφορά: η επαγγελματική νίκη από την καταστροφική ισοπαλία απέχουν ένα τσαφ, ένα εκατοστό, ένα μόριο Βράνιες. Η εμφατική νίκη, από την άλλη, δεν αφήνει κανένα περιθώριο ελπίδας στον αντίπαλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου