Η ήττα από τη Βιλερμπάν την Παρασκευή το βράδυ και κυρίως η αποκαρδιωτική εικόνα της ομάδας πυροδότησαν εξελίξεις μέσα στο Σαββατοκύριακο και έτσι την Κυριακή το απογευματάκι, ανακοινώθηκε η κοινή συναινέσει λύση της συνεργασίας με τον Ντέιβιντ Μπλατ. Όταν τα δεδομένα τείνουν να γίνουν τουλάχιστον απογοητευτικά, τότε απαιτείται μια σοβαρή αντίδραση, που θα μπορούσε να ανατρέψει το διαμορφούμενο μομέντουμ και να δώσει ένα παράθυρο στην ελπίδα. Ένα «ηλεκτροσόκ» για να μπορέσει ο οργανισμός να επανέλθει...
Του RedTerso
Για να καταθέσω πρώτα απ' όλα τη δική μου οπτική, θα ήθελα να αναφέρω ότι συμφωνώ με την κίνηση της διοίκησης να προβεί σε αλλαγή προπονητή, ακόμα και αν είμαστε τόσο νωρίς στη χρονιά και με μόλις ένα επίσημο παιχνίδι «στα πόδια» της ομάδας. Για τα λάθη που έχει κάνει η διοίκηση όλο το τελευταίο διάστημα, έχουμε αναφερθεί αναλυτικά μέσα από τα κείμενά μας. Συνοπτικά λοιπόν θα παραθέσω τα σημαντικότερα από αυτά: Όταν επιλέγεις να έρθεις σε ρήξη με το εντός των τειχών χουντικό καθεστώς της ομοσπονδίας, οφείλεις να θωρακίζεις την ομάδα αγωνιστικά τουλάχιστον για την Ευρώπη και να την προστατεύεις επικοινωνιακά. Ο Ολυμπιακός έμοιαζε ανίσχυρος αγωνιστικά σε σχέση με τον ανταγωνισμό στο ανώτατο μπασκετικό επίπεδο και δεν έδειχνε αντίδραση στον επικοινωνιακό πόλεμο που δέχεται ως οργανισμός από τους σφουγγοκωλάριους του «φάρου». Ειδικά από τη στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου συστρατεύτηκε στην μάχη του #mexritelous, ήταν απαραίτητο να προστατευτεί --αν όχι, να ενισχυθεί-- με κάθε κόστος αυτή η «σχέση». Σοβαρό επικοινωνιακό επίσης λάθος ήταν η καλλιέργεια προσδοκιών για καλή πορεία (μέχρι το F4 σύμφωνα με τον πρόεδρο) στην Ευρωλίγκα, τη στιγμή που το πρόβλημα ρευστότητας συνεχίζει να υφίσταται, με αποτέλεσμα το μπάτζετ να έχει συγκεκριμένο --χαμηλό-- όριο. Πολύ περισσότερο βοηθητικό και ειλικρινές θα ήταν να επεξηγηθεί καλύτερα η κατάσταση και να ζητηθεί η στήριξη του κόσμου ανεξαρτήτως στόχων σε αυτή τη δύσκολη περίοδο.
Σοβαρότατο επίσης προβληματισμό αφήνει η δημιουργία της αναπτυξιακής ομάδας με τη στελέχωση και τον χαρακτήρα που της δόθηκε. Δεν είναι πλήγμα στην ιστορία του Ολυμπιακού η συμμετοχή στην Α2 (ειδικότερα από τη στιγμή, που δεν προήλθε από αγωνιστικούς λόγους), οπότε δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να καλλιεργείται ένα «αίσθημα ενοχής» γύρω από αυτό σε σχέση με την ονομασία. Το βασικότερο όμως ζήτημα, είναι το γεγονός ότι δεν φαίνεται να υπάρχει ένας σχεδιασμός γύρω από την αξιοποίηση και εξέλιξη των νέων παιδιών, που στελεχώνουν την αναπτυξιακή ομάδα. Αυτά είναι σε γενικές γραμμές τα βασικά σημεία του «κατηγορητηρίου» προς τη διοίκηση σε σχέση με τα πεπραγμένα της pre-season περιόδου. Με αυτά όμως μπορούμε να ασχοληθούμε και σε δεύτερο χρόνο. Πάμε να περάσουμε στο φλέγον ζήτημα του προπονητή.
Η διοίκηση πήρε την απόφαση το περασμένο καλοκαίρι να στηρίξει τον προπονητή Ντέιβιντ Μπλατ και αυτό το έπραξε με απόλυτη σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Το πρώτο και βασικό ήταν ότι αποφάσισε να σταθεί στο πλευρό του την ώρα που ο κόουτς ανακοίνωνε το πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας που τον ταλαιπωρεί. Το δεύτερο έχει να κάνει με το γεγονός ότι του εμπιστεύτηκε σε απόλυτο βαθμό τη στελέχωση της ομάδας. Οι δύσπιστες φωνές θα μπορούσαν να λένε ότι παρά το γεγονός ότι υπήρχε δυσαρέσκεια στο πρόσωπο του Μπλατ, από την περσινή ακόμα χρονιά, δεν ήθελε η διοίκηση να τον αποζημιώσει απολύοντάς τον. Αυτό είναι ένα επιχείρημα, που θα μπορούσε να έχει βάση αν δεν είχε υπάρξει η «επένδυση» στην ηθική (σε σχέση με την ασθένεια) και αγωνιστική (σε σχέση με τις επιλογές) υποστήριξη στον προπονητή. Γιατί τώρα ίσως απαιτείται ένα ακόμα μεγαλύτερο ποσό για να διορθωθούν οι ανορθογραφίες (αποζημιώσεις, νέα συμβόλαια κτλ) σε σχέση με ίσως ένα «βελούδινο» (ή όχι τόσο) καλοκαιρινό διαζύγιο... Η διοίκηση του Θρύλου φάνηκε εγκλωβισμένη ανάμεσα σε ένα «θέλω» (την λύση της συνεργασίας από το καλοκαίρι) και σε ένα «πρέπει» (που αφορά την ηθική διάσταση του προβλήματος υγείας του προπονητή και την υποστήριξη στο πρόσωπό του). Κατά τη γνώμη μου είναι σωστή η τελική καλοκαιρινή επιλογή, που έβαλε μπροστά την ηθική και τις αξίες που πρεσβεύει αυτός ο σύλλογος διαχρονικά, ακόμα και αν αυτή η επιλογή «υποθηκεύει» σε μεγάλο βαθμό και τη φετινή χρονιά.
Ας επιστρέψουμε στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, μιλώντας λίγο για την περσινή χρονιά. Ο Μπλατ μέχρι και το Δεκέμβρη παρουσίασε μια άκρως ανταγωνιστική --για το ανώτερο πάντα επίπεδο-- ομάδα, η οποία «φλέρταρε» με την παρουσία της στις πρώτες τέσσερις θέσεις της διοργάνωσης. Παρόλο όμως που το ξεκίνημα ήταν ελπιδοφόρο και σε σημαντικό βαθμό νικηφόρο, υπήρχαν σημεία προβληματισμού, μιας και δεν είχαμε δει στο παρκέ κάποια από τις «καινοτομίες» ή τα χαρακτηριστικά που θα έφερνε ο κόουτς. Και στη χαραυγή του 2019, σκάσανε μαζεμένα όλα τα προβλήματα, που του έδωσαν «άλλοθι» για τον τραγικό δεύτερο γύρο: Ηχητικό, στάση πληρωμών, αποχώρηση από το πρωτάθλημα του «φάρου» (με ό,τι αυτό συνεπάγεται και φάνηκε ότι ο κόουτς δεν ήταν ιδιαίτερα «ένθερμος», για να το θέσω κομψά, με αυτή την επιλογή). Τα προβλήματα ήταν δεδομένα. Όμως σε κανένα απολύτως σημείο δεν κατάφερε να σταματήσει ή έστω να ανακόψει τον αγωνιστικό κατήφορο. Να δεχτώ ότι για κάποια ματς ήταν δεδομένο ότι θα επηρεαστεί τόσο αυτός όσο και οι παίχτες, όμως δεν γίνεται για παραπάνω από 4 μήνες να υπάρχει αυτή η θλιβερή εικόνα και ο προπονητής να φαίνεται ανήμπορος να βοηθήσει έστω στον --πολύ σημαντικό-- ψυχολογικό τομέα. Ακόμα και προπονητές στην ΕΣΚΑ, κάποιες φορές κάνουν κάποιο «τρικ» για να αλλάξουν την κατάσταση. Στην περίπτωση του Ολυμπιακού δεν είδαμε τίποτα απολύτως.
Και φθάνουμε στο καλοκαίρι, όπου η διοίκηση του παραδίδει «εν λευκώ» τη δυνατότητα να χτίσει την ομάδα όπως ακριβώς το επιθυμεί. Προφανέστατα και το μπάτζετ είναι μικρό και ενδεχομένως ανεπαρκές για πολύ μεγάλα πράγματα. Όμως ο Μπλατ συμφώνησε να στελεχώσει την ομάδα γνωρίζοντας το μέγεθος του μπάτζετ. Υποτίθεται επίσης ότι ο Αμερικάνος επιλέχτηκε ως άριστος γνώστης της αγοράς (τουλάχιστον της απέναντι όχθης του Ατλαντικού), ο οποίος θα μπορούσε να «ανακαλύψει» παίχτες, που θα ταίριαζαν στα θέλω του και θα μπορούσαν να βγάλουν στο παρκέ αυτά που ο ίδιος θα επιθυμούσε. Αυτό δεν το είδαμε ούτε πέρυσι και ακόμα περισσότερο φέτος, όπου οι επιλογές ήταν εξολοκλήρου δικές του. Αντί αυτού είδαμε τον κόουτς να επιλέγει να αποψιλώσει το ελληνικό στοιχείο της ομάδας (λογικό, αλλά μέχρι ενός σημείου), να υπερφορτώνει θέσεις και να επιλέγει παίχτες που δεν θα μπορούσαν σε κανένα σύμπαν να κάνουν αυτά που βλέπαμε εμείς οι οπαδοί (ενδεικτικά: αδιανόητη έλλειψη δημιουργίας από τη θέση «1», έλλειψη αθλητικότητας στο «5» και αδυναμία στην pick 'n' roll άμυνα).
Ο Σεπτέμβρης έφθασε και, παράλληλα με το Μουντομπάσκετ, είδαμε τα πρώτα φιλικά της ομάδας, όπου άρχισε να μεγεθύνεται η ανησυχία. Εκεί υπήρχε η σοβαρή --και πάντα υπαρκτή-- δικαιολογία ότι τα φιλικά γίνονται για να διαπιστώσει τις ατέλειες ο προπονητής και να τις διορθώσει. Όμως το χαστούκι από την εμφάνιση στην Λυών απέναντι στη Βιλερμπάν ήταν εκκωφαντικό. Είδαμε μια ομάδα πραγματικά χωρίς αρχή, μέση και τέλος, με παίχτες, που δεν έβγαζαν καμία «σπιρτάδα» και δίψα και έναν προπονητή να αδυνατεί --για ακόμα μια φορά-- να παρέμβει. Αν εξαιρέσουμε το πρώτο δεκάλεπτο η εικόνα της ομάδας ήταν τραγική και σοκαριστική παράλληλα. Και ακόμα και σε αυτή την πρώτη περίοδο δεν είδαμε τίποτα σοβαρό ή εξεζητημένο: Αποκλειστικά παιχνίδι με ποσταρίσματα από Πρίντεζη και Μιλουτίνοφ, τα οποία λόγω της ποιότητας των συγκεκριμένων ήταν επιτυχημένα. Όμως δεν χρειάζεται ένα τόσο βαρύ όνομα σαν αυτό του Ντέιβιντ Μπλατ για να πράξει κάτι τόσο αυτονόητο. Ακόμα και ένας --πολύ-- μέτριος προπονητής θα μπορούσε να επενδύσει σε αυτό. Όσο το ματς κυλούσε και ο αντίπαλος διάβαζε το παιχνίδι μας, τότε η εικόνα γινόταν ανυπόφορη: Καμία δημιουργία (όπως είχαμε προβλέψει), το ηθικό στο ναδίρ, χαμηλό επίπεδο ενέργειας, καμία απολύτως κίνηση στην επίθεση και μια άμυνα, που έκανε τους παίχτες της γαλλικής ομάδας να φαίνονται 2 κλάσεις καλύτεροι.
Αυτή η εικόνα (και όχι τόσο η ήττα) ήταν που κατέστησε κάτι παραπάνω από επιτακτική την ανάγκη να τερματιστεί η συνεργασία με τον Μπλατ. Αν σε αυτό συνυπολογίσουμε και την εικόνα (που διέρρευσε αργότερα) από τα time-out και έδειξε έναν προπονητή να μην έχει κανένα απολύτως σημείο επικοινωνίας με τους παίχτες, έκαναν την απομάκρυνσή του επιβεβλημένη. Η διοίκηση του Ολυμπιακού (πολύ καλώς κατά τη γνώμη μου) έχει δείξει ότι στηρίζει τους προπονητές ακόμα και σε ανεπιτυχή αποτελέσματα, όμως φαινόταν διά γυμνού οφθαλμού ότι ο κατήφορος, που ξεκίνησε πέρυσι το χειμώνα, θα συνεχιζόταν με ακόμα χειρότερους όρους και φέτος.
Άρα ο Μπλατ δεν είναι καλός προπονητής, θα ρωτήσει εύλογα κάποιος; Και η απάντηση είναι προφανώς αρνητική. Απλώς δεν ταίριαξε σε κανένα σημείο με τον οργανισμό του Ολυμπιακού και τις απαιτήσεις που φέρνει η θέση του προπονητή του συλλόγου. Ο Μπλατ είναι ένας πολύ σοβαρός άνθρωπος με άποψη για πολλά πράγματα (εκτός από τη διαχρονική σφαγή στην Παλαιστίνη από το ισραηλινό κράτος), αλλά δεν κόλλησε σε κανένα σημείο με την ψυχοσύνθεση της ομάδας. Όπως και να έχει, εμείς από την πλευρά μας το πρώτο και κύριο που έχουμε να του ευχηθούμε είναι να έχει καλή υγεία και να κερδίσει τον πιο σημαντικό αγώνα της ζωής του και από εκεί και πέρα καλή επιτυχία στη συνέχεια της καριέρας του. Ήρθε σαν κύριος και έφυγε ως τέτοιος.
Το σοβαρό ερώτημα που προκύπτει είναι τι γίνεται από εδώ πέρα; Έχουμε το δεδομένο ότι βρισκόμαστε πολύ νωρίς στη σεζόν και οι πραγματικά καλοί προπονητές (που είναι ελεύθεροι) είναι μετρημένοι στα δάχτυλα. Επίσης ένας σοβαρός προπονητής αποκλείεται να έρθει χωρίς να υπάρχουν δεσμεύσεις για διόρθωση των ανορθογραφιών του ρόστερ και με ένα συμβόλαιο μίνιμουμ 2 ετών. Άρα το μπαλάκι βρίσκεται αποκλειστικά στο γήπεδο των Αγγελόπουλων: Αν είναι αποφασισμένοι να αλλάξουν την πορεία προς τα βράχια (που φέρει σε μεγάλο βαθμό δική τους υπαιτιότητα) που φαίνεται ότι έχει πάρει το καράβι --και-- τη φετινή σεζόν, τότε είναι αναγκασμένοι και υποχρεωμένοι να κάνουν μια ακόμα οικονομική υπέρβαση και να διασφαλίσουν όσο είναι αυτό εφικτό τις καλύτερες συνθήκες για το νέο κόουτς. Ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω θα έχει την ευθύνη του χτισίματος του Ολυμπιακού της νέας εποχής (από την επόμενη σεζόν), οπότε αυτή η επιλογή απαιτεί διαύγεια και απόλυτη σοβαρότητα, τη στιγμή που ο χρόνος είναι αμείλικτος. Αλλιώς θα πρέπει να πάρουν τη σκληρή απόφαση ότι η χρονιά χάθηκε και να επενδύσουν με άνεση χρόνου στο να πείσουν έναν προπονητή για το καλοκαίρι με την πρόσληψη ενός υπηρεσιακού κόουτς. Σφαιρόπουλοι, δυστυχώς, δεν βρίσκονται κάθε μέρα...
Άρα θα είναι όλα μαύρα φέτος; Συνεχίζω να παραμένω ρομαντικός σε σχέση με την ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού και συνεχίζω να πιστεύω ότι η ομάδα χρειάζεται έναν πραγματικά καλό προπονητή και 2 στοχευμένες, αλλά δυνατές αλλαγές στο ρόστερ για να διεκδικήσουμε το καλύτερο από μια πραγματικά δύσκολη σεζόν. Όπως και να έχει όμως η στήριξη στην ομάδα πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτη, ειδικά σε μια τόσο δύσκολη περίοδο στην ιστορία της. Αρχής γενομένης της Παρασκευής απέναντι στη Βαλένθια, οφείλουμε ως κόσμος της ομάδας να βρεθούμε δίπλα της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου