Λίγες ημέρες μετά την καταπληκτική εμφάνιση απέναντι στην Τότεναμ, ένας κουρασμένος και άνευρος Ολυμπιακός, δεν κατάφερε να κερδίσει στο ΟΑΚΑ, έδωσε το φιλί ζωής στο πτώμα του Παναθηναϊκού, δεν εκμεταλλεύτηκε το σταβοπάτημα (;) του ΠΑΟΚ και καλείται να αποδείξει και στην πράξη, ότι μπορεί να αντέξει σε δύο διοργανώσεις.
Του Dr. Jekyll
Με την όρεξη, μετά την ισοπαλία, να είναι λίγη, όπως και ο χρόνος, λίγα πράγματα για τον λίγο Ολυμπιακό:
-Λίγα χρόνια πίσω, ο Ολυμπιακός πραγματοποίησε μια από της καλύτερες ευρωπαϊκές του εμφανίσεις, νικώντας την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με 2-0. Λίγες μέρες μετά είχε το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στο Καραϊσκάκης. Ο Μίτσελ, ανεξήγητα για τους περισσότερους, χρησιμοποίησε ακριβώς τους ίδιους παίκτες που είχαν θριαμβεύσει κόντρα στο αγγλικό μεγαθήριο. Με την τύχη να του γυρνάει την πλάτη (και το σοβαρότατο επεισόδιο με τον Ολαϊτάν να καταρρέει στον αγωνιστικό χώρο), η ομάδα μας χάρισε την τελευταία μεγάλη νύχτα στον Παναθηναϊκό, χάνοντας με 0-3. Όποιος δεν μαθαίνει από την ιστορία του (και τα λάθη του), είναι καταδικασμένος να τα επαναλάβει.
-Σε ένα ποδοσφαιρικό παράλογο, ο Μαρτίνς έκανε το ίδιο λάθος με τον Μίτσελ: ναι, με αυτόν τον τρόπο ίσως έδειχνε τη σοβαρότητα του αγώνα (αφού αυτή είναι η «ευρωπαϊκή» ενδεκάδα), ναι, μπορεί να βασίστηκε στο ότι η ποιότητα των Σεμέδο, Γκιγιέρμε και Βαλμπουενά, θα αρκούσε για να κερδίσει μια ομάδα, που το υλικό της δεν βρίσκεται ούτε καν στους πέντε καλύτερους του πρωταθλήματος. Όμως: η ένταση σε έναν αγώνα με μια από της κορυφαίες ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ, και η συγκέντρωση που απαιτείται για να αντεπεξέλθεις, αρκούν για να αδειάσεις σωματικά και πνευματικά.
-Σε πολύ κακή ημέρα το αμυντικό δίδυμο: ο Μεριά, όμως, δεν έχει πάρει ανάσα ούτε το καλοκαίρι, ενώ ο Σεμέδο έρχεται από τραυματισμό. Κακός και ο Βαλμπουενά: όσο και να θέλει το πνεύμα, το σώμα κάποιες φορές υπερισχύει. Στα 35, δεν είναι εύκολο να παίζεις τρία παιχνίδια μέσα σε δέκα μέρες, πόσο μάλιστα στον νευραλγικό χώρο της μεσαίας γραμμής και στον ρόλο του οργανωτή. Από την άλλη: καταπληκτική κίνηση του Γκερέρο στο γκολ, σπουδαία απόκρουση του Σα στο πρώτο πέναλτι, και πολύ καλές κάποιες αμυντικές ενέργειες από τον Τσιμίκα.
-Αν κάτι, πράγματι, κυριάρχησε αυτό ήταν η κόπωση. Ο κουρασμένος ποδοσφαιριστής δεν χάνει μόνο την εκρηκτικότητα (και, προφανώς, τις αντοχές του), αλλά χάνει και το καθαρό μυαλό. Ο Ολυμπιακός του ΟΑΚΑ δεν μπορούσε να κάνει συνδυασμούς, έκανε δεκάδες εύκολα λάθη και αδυνατούσε να κρατήσει την μπάλα (και όλα αυτά απέναντι σε έναν Παναθηναϊκό, με τον οποίον φέτος έχουν κάνει πάρτι ο ΟΦΗ και ο Άρης). Οι αλλαγές έγιναν και αυτές αργά (66΄ Ραντζέλοβιτς, 69΄ Καμαρά και 92΄ Ελ Αραμπί), καθώς, πιστεύω, πως η εικόνα της ομάδας ήταν αρκετά προβληματική, ώστε να δικαιολογεί αλλαγή στο ημίχρονο.
-Ο αντίπαλός έπαιξε σκληρά, και πήρε ένα μεγάλο (μιλάμε, πάντα, για τον Παναθηναϊκό του 2019) αποτέλεσμα με τον τσαμπουκά του: ο τσαμπουκάς μπορεί να πάρει κάποια παιχνίδια, αλλά δεν μπορεί να σώσει την κατάσταση σε μαραθώνιο. Τα χάλια του Παναθηναϊκού, όμως, είναι δικό του πρόβλημα: ο Ολυμπιακός έπρεπε να αποδείξει ότι διαθέτει τον ίδιο τσαμπουκά, αλλά πολύ περισσότερη ποιότητα, και να πάρει τη νίκη. Όσο και αν η επίσημη θέση της διοίκησης και του προπονητή είναι ότι ο πρώτος στόχος είναι το πρωτάθλημα, η αλήθεια είναι πως η εικόνα στα ελληνικά παιχνίδια παραμένει προβληματική. Ακόμα και στον αγώνα με τον Βόλο, μέχρι το 70΄ ο Ολυμπιακός δεν ήταν καλός.
-Ακόμα και να θέλω να οργιστώ με αυτήν την ομάδα και τον --κακό, σήμερα-- Μαρτίνς, δεν μπορώ να παραβλέψω τις φετινές εντυπωσιακές εμφανίσεις στην Ευρώπη. Είναι αλήθεια, όμως, ότι --όπως και η ομάδα-- έτσι και ο Μαρτίνς οφείλει να βελτιώνεται. Ο έως τώρα απολογισμός του στα ντέρμπι είναι φτωχός: στα επτά παιχνίδια κόντρα στους θεωρητικά μεγάλους (και ας μην ξαναλέμε πόσο μεγάλη μπορεί να είναι μια ομάδα που οι επιτυχίες της χωρούν να γραφτούν πίσω από την απόδειξη για τσιγάρα) έχει δύο νίκες, τρεις ισοπαλίες και δύο ήττες, ποσοστό διόλου κολακευτικό.
-Θα μπορούσα να σταθώ περισσότερο στην ανάγκη για rotation (δίνω βάση ακόμα και στη σκέψη ότι «απαξιώνεις» κάπως τους υπόλοιπους όταν προτιμάς να αγωνίζονται οι ίδιοι, ξεζουμισμένοι, βασικοί σε όλα τα «κρίσιμα» παιχνίδια), αλλά δεν θα το κάνω. Όπως δεν αναφερθώ εκτεταμένα στη σημασία να δείξεις με αποφασιστικότητα ποιος είναι το αδιαφιλονίκητο αφεντικό στην κούρσα για το πρωτάθλημα. Ως οπαδός που έζησε για τα καλά τα πέτρινα χρόνια. θα σταθώ στην απαίτηση που έχω από όσους φορούν τον δαφνοστεφανωμένο να τα δίνουν όλα όταν έχουν απέναντί τους τον Παναθηναϊκό, σε οποιαδήποτε κατάσταση. Παρά την, υπαρκτή, δικαιολογία ότι οι σημερινοί παίκτες δεν είχαν δυνάμεις για να δώσουν κάτι περισσότερο, έχει και ο κόσμος κάθε δικαιολογία να αισθάνεται απογοητευμένος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου