Του Mad Prophet
Ο κόουτς πήρε το ρίσκο να ξεκινήσει τη χρονιά με Έλληνα ακραίο, εναλλάσσοντας σ’ αυτή τη θέση τους Φράγκο και Κουμεντάκη. Στην αρχή του βγήκε, αφού η ομάδα ήταν αήττητη στον πρώτο γύρο του πρωταθλήματος, όμως με το βλέμμα στην Ευρώπη και τη διασταύρωση με την Τρεντίνο στους 4, η διοίκηση επέλεξε να αλλάξει τη μισή ομάδα ώστε να επιστρέψει στο λιμάνι ο Αλεξίεφ για να γίνει η υπέρβαση. Εκ των πραγμάτων, ήταν αδύνατο να κοντράρουμε τους Ιταλούς, αλλά τουλάχιστον πήραμε μια μεγάλη πρόκριση στα προημητελικά της διοργάνωσης κόντρα στην Μπουργκάς μέσα από το χρυσό σετ.
Με το τέλος της ευρωπαϊκής περιπέτειας, η ομάδα έκανε μια μικρή κοιλιά στο πρωτάθλημα, με 2 σερί ήττες που διακινδύνεψαν το πλεονέκτημα έδρας, το οποίο το σφράγισε στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος κόντρα στον Παοκ. Οι θεσσαλονικείς μονάχα στον ημιτελικό Κυπέλλου μας κέρδισαν κι αυτό κατά κύριο λόγο οφείλεται στις σημαντικές απουσίες που είχαμε.
Το επίπεδο του πρωταθλήματος φέτος ήταν καλύτερο σε σχέση με πέρσι. Υπήρξαν ορισμένα παιχνίδια που δυσκολευτήκαμε, αλλά και πάλι ήταν εμφανής η ποιοτική μας διαφορά έναντι των υπολοίπων. Λίγα πράγματα από τον έτερο διεκδικητή του τίτλου: πιο πολύ μας κόντραρε η εξαιρετική ομάδα του Φοίνικα παρά ο Παοκ. Άξιος πρωταθλητής ο Θρύλος, σε μια σεζόν που μας χάρισε όμορφες στιγμές και ήδη περιμένουμε την επόμενη.
Ο ΕΡΥΘΡΟΛΕΥΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ
Παρακάτω ακολουθεί αναλυτικό σχόλιο για τον κάθε παίκτη ξεχωριστά και ένα υποθετικό σενάριο για το πώς θα σχεδίαζα τον Ολυμπιακό του 2020.
Φερνάντο Μουνιόθ Μπενίτες: Καμία έκπληξη όσον αφορά τον κόουτς, αφού πάνω-κάτω δεν είδαμε αρκετές διαφορές προπονητικά σε σχέση με την πρώτη του χρονιά. Έδειξε την ίδια εμμονή στην κλασική διπλή αλλαγή πασαδόρου-διαγώνιου στο κλείσιμο των σετ, πολλές φορές χωρίς λόγο, επέμεινε στην αλλαγή λίμπερο, Στεφάνου για υποδοχή και Δαρίδη για άμυνα. Γενικά, σ’ αυτά τα χρόνια παραμονής του στο λιμάνι έχει δείξει πως έχει ένα θέμα σχετικά με το κοουτσάρισμα κατά τη διάρκεια του αγώνα, ενώ ανακάτεψε σε υπερβολικό βαθμό --χωρίς να υπάρχει τόση ανάγκη-- το ρόστερ τον Γενάρη. Όμως πιστώνεται ξανά τον σωστό σχεδιασμό του καλοκαιριού, όπως και ότι του έχουν βγει σχεδόν όλες οι επιλογές των ξένων. Επίσης δεν γίνεται να παραβλεφθεί το μεγάλο σερί νικών στο πρωτάθλημα, η προσπάθεια επιστροφής στο υψηλό επίπεδο στην Ευρώπη και –εννοείται-- τα 2 σερί πρωταθλήματα. Αμφιταλαντεύομαι για το αν πρέπει να παραμείνει στο λιμάνι, θα κατανοήσω όμως πλήρως τη διοίκηση είτε ανανεώσει το συμβόλαιο του είτε όχι.
Γκάβιν Σμιτ: Ό,τι καλύτερο είδαμε όχι μόνο στον Ολυμπιακό αλλά γενικότερα στο ελληνικό βόλεϊ μετά τον Ιβάν Μίλκοβιτς. Ο αδιαμφισβήτητος MVP της χρονιάς, δεν χωράει αμφιβολία σ’ αυτό. Πραγματικά πρέπει να ήταν μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού τα παιχνίδια που ήταν αρνητικός. Έχει το ταλέντο να τελειώνει με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο τις επιθέσεις, μετά από κακή υποδοχή/πάσα, με τριπλό μπλοκ, πίσω από τα 3 μέτρα, απίστευτη ποικιλία στο ρεπερτόριό του. Δυστυχώς, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, γράφτηκε ότι ο Καναδός διαγώνιος θα συνεχίσει την καριέρα του στην Κορέα, εξασφαλίζοντας ένα συμβόλαιο υψηλότερο της τάξης των 400 χιλιάδων δολαρίων. Πραγματικά είναι κρίμα που χάνεται μ’ αυτό τον τρόπο ένας ακόμη ποιοτικός παίχτης, αλλά είναι η πικρή πραγματικότητα είναι πως το εγχώριο βόλεϊ βρίσκεται σε χαμηλό επίπεδο.
Νίκος Ζουπάνης: Πέρσι έγραφα ότι δεν έπειθε πως μπορεί να αντικαταστήσει τον βασικό διαγώνιο, φέτος με διέψευσε πανηγυρικά. Πραγματοποίησε την καλύτερη χρονιά της καριέρας του και γι’ αυτό ο Μουνιόθ τον επιβράβευσε δίνοντάς του φανέλα βασικού σε ορισμένα ματς. Διατήρησε με το σπαθί του τη θέση του στην ομάδα και λογικά θα είναι δικαίως και του χρόνου ο 2ος διαγώνιος.
Γιώργος Πετρέας: Ταλαιπωρήθηκε από διάφορους μικροτραυματισμούς στην αρχή της σεζόν, πράγμα που τον εμπόδισε να δείξει τον πραγματικό του εαυτό. Μόλις τους ξεπέρασε ήταν πάλι η σταθερά από το κέντρο. Μεγάλη ψυχάρα, στα δύσκολα δεν κρύβεται και είναι ένας από τους Έλληνες πάνω στον οποίο πρέπει να χτιστεί ο Ολυμπιακός των επόμενων χρόνων.
Ανδρέας Ανδρεάδης: Πρόκειται για μια από τις αδυναμίες μου, όπως έχω γράψει και σε προηγούμενο κείμενο και ειλικρινά χάρηκα πολύ με τα φετινά του πεπραγμένα. Ο αρχικός του ρόλος ίδιος με πέρσι, στα ξαφνικά όμως εξελίχθηκε σε βασικό και δικαίωσε όσους τον πίστεψαν. Υπήρξαν παιχνίδια που ήταν ο καλύτερος σε απόδοση --όπως ο ημιτελικός Κυπέλλου--, έδωσε βοήθειες με το μπλοκ, καθώς και με το χαρακτηριστικό φλότινγκ σερβίς του. Εννοείται πως θα τον κρατούσα ως 3ο κεντρικό.
Νίκος Σμαραγδής: Ήρθε τον Γενάρη, προερχόμενος από απραξία 6 μηνών, παρ’ όλα αυτά έδωσε λύσεις με την εμπειρία του, βρήκε χρόνο συμμετοχής κι ειδικά στους τελικούς του Λιγκ Καπ ξεχώρισε. Όμως στα play off δικαίως προτιμήθηκε ο Ανδρεάδης. Έκλεισε με θετικό πρόσημο η 2η θητεία του 37χρονου κεντρικού.
Γιώργος Παπαλεξίου: Ήρθε με τη φήμη του μεγάλου ταλέντου, έχοντας αλλάξει θέσεις, αλλά στον Ολυμπιακό στοχεύουν να τον καθιερώσουν ως κεντρικό. Ένα project που ίσως δουλευτεί στο μέλλον και τον δούμε περισσότερο με τα ερυθρόλευκα.
Έμι Τερβαπόρτι: Είχε τον πιο δύσκολο ρόλο από όλους τους νεοφερμένους, να καταφέρει να μπει στα παπούτσια του παγκόσμιου πρωταθλητή Ντρίζγκα. Ο Φιλανδός τα κατάφερε σε εξαιρετικό βαθμό να ανταποκριθεί σ’ αυτό τον ρόλο. Αρκετά γρήγορος στο μοίρασμα του παιχνιδιού, πολύ καλός μπλοκέρ, για τη θέση του, και αρκετά χρήσιμος από το σερβίς. Σίγουρα θα τον κρατούσα και τη νέα σεζόν ως βασικό πασαδόρο.
Κώστας Στιβαχτής: Αθόρυβος, έπαιξε λιγότερο από πέρσι, κυρίως προτιμήθηκε ως αλλαγή σε τελειώματα των σετ. Ένας έμπειρος παίκτης που πάντα είναι χρήσιμος εντός και εκτός γηπέδου. Θεωρώ όμως πως πρέπει να γίνει μια ανανέωση σ’ αυτή τη θέση και να τον αντικαταστήσει ένας νεότερος πασαδόρος.
Τεοντόρ Αλεξίεφ: Έκανε τη μεγάλη επιστροφή στην ομάδα που αγαπήθηκε, κι όχι άδικα, όμως από την αρχή έδειξε πως δεν θύμιζε σε τίποτα τον παίκτη που ξέραμε. Απίστευτα βαρύς κι εκτός ρυθμού, πάρα πολλά προβλήματα στην υποδοχή, αλλά ούτε στην επίθεση --που ήταν το φόρτε του-- έκανε την διαφορά. Για χάρη του άλλαξε το μισό ρόστερ, επ’ ουδενί όμως δεν δικαίωσε τους ανθρώπους που τον έφεραν πίσω. Το μόνο θετικό είναι ότι έσωσε τα προσχήματα με τις εμφανίσεις του στους τελικούς.
Γερούν Ράουβερντινκ: Καμία σχέση με πέρσι. Σε όλη την κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος κινήθηκε στην μετριότητα. Ήταν εμφανές πως χρειαζόταν στο πλάι του έναν επιθετικογενή παίκτη όπως ο Αλεξίεφ. Όμως στα play off του πρωταθλήματος έδειξε την ποιότητά του, με αποκορύφωμα τα όργια που έκανε στους τελικούς. Καταπληκτικός παίκτης και χαρακτήρας, αυτά τα 2 χρόνια προσέφερε μοναδικές στιγμές, μακάρι να συνεχίσει στο λιμάνι, αν και αυτό το ενδεχόμενο έχει τις λιγότερες πιθανότητες.
Ραφαήλ Κουμεντάκης: Πιθανότατα ο αδικημένος της φετινής χρονιάς. Στο πρώτο μισό της σεζόν, ο Μουνιόθ προτίμησε αδικαιολόγητα περισσότερο τον Φράγκο. Από την άλλη, στο δεύτερο κομμάτι της χρονιάς, υπήρχαν παιχνίδια που ο Αλεξίεφ δεν απέδιδε καλά, όμως ο κόουτς εμπιστεύθηκε ελάχιστα τον Έλληνα ακραίο. Τις περισσότερες φορές που έπαιξε, είχε πολύ καλή παρουσία. Σίγουρα είναι πολυτέλεια να έχεις έναν τέτοιον παίκτη ως 3η επιλογή στα άκρα και χωρίς δεύτερη σκέψη θα τον κρατούσα του χρόνου στην ομάδα.
Κώστας Χριστοφιδέλης: Μπορεί να μην ανήκει στις συμπάθειές μου, λόγω πράσινου παρελθόντος και μερικών δηλώσεων που είχε κάνει εκείνο το διάστημα, δεν γίνεται όμως να παραβλέψω και να μην παραδεχτώ ότι φέτος λειτούργησε σαν πραγματικός αρχηγός της μεγαλύτερης ελληνικής ομάδας. Στο τελευταίο κρίσιμο κομμάτι της σεζόν, δήλωσε παρών και βγήκε μπροστά στα δύσκολα, όπου κλήθηκε να αντικαταστήσει τους τραυματίες Αλεξίεφ και Κουμεντάκη. Στα 41 του, τα έδωσε όλα και έδειξε την κλάση του ακόμη και σ’ αυτή την ηλικία. Πιθανότατα ήταν η τελευταία χρονιά μιας σπουδαίας και τεράστιας καριέρας, την οποία κλείνει με τον καλύτερο τρόπο.
Γιώργος Στεφάνου: Τα καλά του χρόνια έχουν περάσει και είναι λογικό, χρόνο με το χρόνο, ο Έλληνας λίμπερο να έχει πτωτική πορεία. Τα άσχημα παιχνίδια φέτος ήταν περισσότερα από τα καλά, η ομάδα τελείωσε τη σεζόν με τραγικό ποσοστό στην υποδοχή και σίγουρα ο βασικός σου λίμπερο έχει ευθύνη σ’ αυτό. Αν πάρουμε ως δεδομένη την προσθήκη του Κοκκινάκη ως λίμπερο, τότε ανάμεσα σε Στεφάνου και Δαρίδη θα προτιμούσα τον 2ο.
Θεολόγος Δαρίδης: Η τελευταία εντύπωση είναι αυτή που μένει, όπως λένε, και στην περίπτωση μας ισχύει για τον Δαρίδη που έκανε τρομερούς τελικούς. Συνηθισμένος πλέον να μπαίνει στο ματς κυρίως για τις άμυνες, αφήνοντας την υποδοχή στον Στεφάνου, σε γενικές γραμμές στάθηκε καλά φέτος. Έχει ρόλο και στη ομάδα της επόμενης σεζόν.
Αποχώρησαν μέσα στη σεζόν:
Μάρκους Μπέμε: Ξεκίνησε φορτσάτος τη σεζόν, όντας ένας από τους καλύτερους παίκτες της ομάδας. Το γεγονός πως φέτος έκανε κανονικά προετοιμασία με την ομάδα μόνο καλό του έκανε. Εκεί λοιπόν που ο Γερμανός είχε προσαρμοστεί πλήρως, έχοντας βρει ρόλο και χημεία με τον Πετρέα, αναγκάστηκε να θυσιαστεί ώστε να ανοίξει μια θέση ξένου για να έρθει ο Αλεξίεφ. Σίγουρα ανήκει στους άτυχους της χρονιάς εξαιτίας αυτού του γεγονότος.
Παρασκευάς Τσέλιος: Όπως πέρσι, ξεκίνησε και φέτος ως 4ος κεντρικός, πάλι πήρε ελάχιστες ευκαιρίες και ευτυχώς για εκείνον προτιμήθηκε τον Γενάρη να δοθεί δανεικός στον Παμβοχαϊκό ώστε να πάρει παιχνίδια στα πόδια του. Ο παίκτης με την ομάδα του Βραχατίου πραγματοποίησε θετικές εμφανίσεις και το μόνο που μένει είναι να αποφασισθεί είναι αν θα επιστρέψει στο Ρέντη για να διεκδικήσει ξανά θέση στο ρόστερ.
Ανδρέας Φράγκος: Διαβάζουμε όλο το καλοκαίρι πως η εμπειρία στην Κορέα του έκανε καλό και ότι γύρισε βελτιωμένος. Βέβαια όσοι θυμόμασταν το πέρασμα του το ’16 είχαμε τις επιφυλάξεις μας. Αυτές επιβεβαιώθηκαν, αφού ο 29χρονος ακραίος ήταν από τους χειρότερους παίκτες το πρώτο μισό της χρονιάς. Σταθερά πολύ χαμηλές επιδόσεις στην επίθεση και ούτε στην υποδοχή –για την οποία φημίζεται-- ξεχώρισε. Η 3η θητεία με τα ερυθρόλευκα ξεχάστηκε γρήγορα και ο ίδιος συνεχίζει στο εξωτερικό.
Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ
Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, ο κορμός της ομάδας που μας οδήγησε σε 2 σερί πρωταθλήματα πρόκειται να αλλοιωθεί σημαντικά. Πρώτη και κύρια απώλεια ο Σμιτ, όπως γράφτηκε παραπάνω, ενώ κατά πάσα πιθανότητα θα αλλάξουν εντελώς τα άκρα μας: ο Χριστοφιδέλης αποσύρεται, για τον Αλεξίεφ δεν υπάρχει πρόθεση να παραμείνει, με τον Ράουβερντινκ θα γίνει μια συζήτηση, αλλά ο Ολλανδός θέλει να επιστρέψει στη χώρα του, μένει ο Κουμεντάκης που, λόγω ηλικίας και εθνικότητας, συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες. Λογικά, παρελθόν θα αποτελέσουν και οι Στεφάνου, Σμαραγδής και Στιβαχτής.
Από την άλλη, σίγουροι πρέπει να θεωρούνται οι Πετρέας, Ζουπάνης, Ανδρεάδης, Παπαλεξίου, και πιθανότατα να συνεχίσουν οι Τερβαπόρτι και Δαρίδης. Πρώτη μεταγραφή αναμένεται να αποτελέσει ο Μενέλαος Κοκκινάκης, όμως ως λίμπερο, μια κίνηση που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο, αφού κάνεις ανανέωση σε μια θέση με έναν νέο Έλληνα και δικό μας παιδί. Ακόμα, δεν θα με χαλούσε καθόλου μια ακόμη επιστροφή, αυτή του Τζούριτς, μόνο όμως ως κεντρικό ώστε να μη χαλάσουμε θέση ξένου για το κέντρο.
Όπως γίνεται κατανοητό, το καλοκαίρι που έρχεται είναι κομβικό ώστε να διατηρήσει η ομάδα τα πρωτεία αφού οδεύουμε σε ολική αναδόμηση του ρόστερ. Εδώ καλείται η διοίκηση, μαζί με τον κόουτς, να κάνουν σωστές και στοχευόμενες κινήσεις παρά τις δυσκολίες. Οι οποίες είναι σίγουρα μεγάλες αφού το επίπεδο του αθλήματος στη χώρα είναι χαμηλό κι αυτό μας εμποδίζει να διατηρήσουμε ή να προσεγγίσουμε παίκτες αξίες και το πρόβλημα μεγαλώνει αν σκεφτούμε ότι δεν υπάρχει παραγωγή Ελλήνων παικτών, όπως έχει τονιστεί και στο παρελθόν.
Με γνώμονα το πρόσφατο παρελθόν, έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στον Ερασιτέχνη για το ότι θα φτιάξει ξανά μια ανταγωνιστική ομάδα που θα σαρώσει τους τίτλους και θα φτάσει μακριά στην Ευρώπη. Με την ευχή όλων μας να επιστρέψουμε σύντομα στο Champions League, αφού εκεί ανήκουμε.
Με βάση τα παραπάνω, θα φτιάξω ένα υποθετικό ρόστερ για του χρόνου, που θα ήθελα να δω, έχοντας επιλέξει παίκτες από το ελληνικό πρωτάθλημα, πιο πολύ και μόνο για να ανοίξει συζήτηση για τις μεταγραφές που έρχονται:
Διαγώνιοι: Ξένος – Ζουπάνης
Κεντρικοί: Πετρέας – Τζούριτς (ή Λόπαρ ή Γκλαντσόουν) – Ανδρεάδης – Παπαλεξίου
Πασαδόροι: Τερβαπόρτι – Έλληνας (Αδάμ)
Ακραίοι: Ξένος – Ξένος (Λάανε ή Εβάντρο) – Κουμεντάκης – Έλληνας (Ρουμελιωτάκης ή Μαυροβουνιώτης)
Λίμπερο: Κοκκινάκης – Δαρίδης (ή Βελούδης)
* * *
ΥΓ1 Φτάσαμε τα 20 κείμενα αυτή τη σεζόν που αφορούν το τμήμα, μακάρι την επόμενη σεζόν να ξεπεραστεί αυτός ο αριθμός. Αυτό είναι μια καλή αφορμή να ευχαριστήσω δημόσια τους Red Terso και RoD για το ελεύθερο που έχω να γράφω ό,τι θέλω και την υπομονή που έκαναν με τα ένα σωρό μηνύματα και mail που τους έστειλα.
ΥΓ2 Το βόλεϊ το θεωρώ αδικημένο ως άθλημα και ελπίζω από αυτήν εδώ τη μικρή γωνία του διαδικτύου που μοιράστηκα τα ελάχιστα πράγματα που γνωρίζω να κατάφερα να τραβήξω το ενδιαφέρουν 1-2 ατόμων ώστε να ασχοληθούν με την ομάδα.
ΥΓ3 Αξίζει ένα μπράβο ο Νίκος Λιώλης για το μεράκι που έβγαλε στις φετινές του περιγραφές μέσα από την ΕΡΤ. Μπορεί κατά τη διάρκεια των αγώνων, να με εκνεύρισε και να διαφώνησα μαζί του, αλλά δεν γίνεται να μην αναγνωριστεί η δουλειά του για το άθλημα. Επίσης, η ιδέα να έχει μαζί του σε κάθε αγώνα έναν παλαίμαχο ήταν εξαιρετική και μακάρι να συνεχιστεί και του χρόνου. Το να περιγράφει κάποιος που να μεροληπτεί υπέρ μας εγώ προσωπικά το βρίσκω απόλυτα βαρετό. Tο αντίθετο --σαν οπαδό-- με φτιάχνει. Οι μεταδόσεις της δημόσιας τηλεόρασης επιδέχονται βελτίωσης αλλά είναι πολύ σημαντικό που οι αγώνες μετά το τέλος τους σχεδόν αμέσως ανέβαιναν στο YouTube για να τους δεις όποτε είχες χρόνο, καμία σχέση με το πρόσφατο παρελθόν που όταν το πρωτάθλημα προβαλλόταν από το συνδρομητικό, έκανες αγώνα να βρεις έστω στιγμιότυπα.
ΥΓ4 Όλοι μέλη, δεν χρειάζεται να πούμε το γιατί, και για όποιον δεν μπορεί για οικονομικούς λόγους, ας βγάλει έστω μια κάρτα φιλάθλου.
ΥΓ5 Ο Ερασιτέχνης δείχνει τον δρόμο. Ευχή όλων μας του χρόνου να επιστρέψουν στους τίτλους το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου