Την 7/2/2007 ο φημισμένος πρώην άσσος της Ρεάλ Ούγκο Σάντσεζ, προπονητής της Εθνικής Μεξικού ανακοίνωνε εσπευσμένα και για πολλούς απροσδόκητα την κλήση στην Εθνική ομάδα της χώρας --για πρώτη φορά-- ενός αγνώστου στους περισσότερους μεξικανούς ποδοσφαιριστή, του Νέρι Αλμπέρτο Καστίγιο, ενόψει ενός αγώνα Μεξικού-ΗΠΑ.
Ο Σάντσεζ, που πίστευε στην αξία του παίκτη, βιαζόταν τότε να προλάβει μη τυχόν και προτιμήσει ο Νέρι την Εθνική Ουρουγουάης ή ακόμη και την Εθνική Ελλάδας. Αποδείχθηκε ότι ο Σάντσεζ καλά έκανε και βιαζόταν, αφού ο Νέρι δεν είχε ακόμη ξεκαθαρίσει τα της ποδοσφαιρικής του εθνικότητας.
Προκειμένου μάλιστα να το σκεφτεί καλύτερα απέρριψε τότε, με κάποιες προφάσεις και δικαιολογίες, την ως άνω κλήση τόσο για το συγκεκριμένο όσο και για άλλα δύο φιλικά ματς της Εθνικής Μεξικού, που θα ακολουθούσαν. Μετά από λίγους μήνες όμως θα αποδεχόταν τελικά την πρόσκληση για το Κόπα Αμέρικα του 2007 και θα γινόταν με τη βούλα πλέον Μεξικανός.
Η επετειακή αυτή ιστορία με κάνει να ασχοληθώ σήμερα με τον παικταρά Νέρι.
Δεν πρόκειται όμως να παραθέσω ιστορικά στοιχεία, αφού δεν πρόκειται για παίκτη κάποιου απώτερου παρελθόντος. Οι περισσότεροι τον ξέρετε και τον θυμόσαστε πολύ καλά. Άλλωστε σήμερα είναι μόνο 35 χρονών και θα μπορούσε να παίζει ακόμη μπάλα.
Το σημερινό κείμενο θα είναι κείμενο άποψης και όχι ιστορικής καταγραφής. Μπορείτε να συμφωνήσετε ή να διαφωνήσετε με αυτό, αλλά πρέπει επιτέλους να γραφτούν και κάποια πράγματα, προς υπεράσπιση του Νέρι, από αυτά που δεν έχουν γραφτεί.
Αρχίζω κατευθείαν από την ουσία του θέματος.
Ο Νέρι αδικήθηκε πολύ στον Ολυμπιακό. Κατηγορήθηκε από τον Τύπο (με τον οποίο ουδέποτε τα είχε καλά) περιθωριοποιήθηκε στην ομάδα, στοχοποιήθηκε από συμπαίκτες και προπονητές. Αλλά και σε πολλούς φιλάθλους του Ολυμπιακού από αυτούς που βρίσκονται στα «καλά διαρκείας» ή στις «καλές θέσεις» των κερκίδων ήταν περίπου αντιπαθής, αφού είχε καλλιεργηθεί η εντύπωση ότι ο Νέρι ήταν περίπου ένα κακομαθημένο και προβληματικό κωλόπαιδο, ένα ποδοσφαιρικό τσογλάνι. Δεν θα ξεχάσω σε ένα ματς με τον Ιωνικό στο Καραϊσκάκη που κάποιοι «πολιτισμένοι» φίλαθλοι του Ολυμπιακού υποστήριζαν τον έγχρωμο μπακ του Ιωνικού, με το βαμμένο άσπρο υπογένειο (ξεχνώ το όνομα του) όταν αυτός είχε τσακωθεί με τον Νέρι.
Βέβαια όλοι αυτοί, για να μην είναι τόσο απόλυτοι στην άποψή τους για τον Νέρι θα αρκούσε να κάνουν το εξής απλό ερώτημα: γιατί άραγε ο πολύ μεγαλύτερός του Τζιοβάνι έκανε παρέα μαζί του και τον καθοδηγούσε, με κίνδυνο να δυσφημιστεί κι ο ίδιος (όπως άλλωστε επιχειρήθηκε -- και όχι μόνο μια φορά). Θα το έκανε αυτό αν έβλεπε ότι ο Νέρι δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένας αδιόρθωτος σκατοχαρακτήρας; Αλλά και γιατί ο Νέρι, αφού ήταν ένας αληταράς σεβόταν τόσο και άκουγε πάντα τον Τζιοβάνι;
Μόνο το αναπτυγμένο αισθητήριο των οργανωμένων και γενικότερα των οπαδών που βρίσκονται στα πέταλα, πίσω από τα τέρματα, καταλάβαινε καλά τι πραγματικά ήταν ο Νέρι και πόσο μεγάλη ήταν η αξία του όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά και συμβολικά.
Γιατί ο Νέρι είχε πολλά από τα χαρακτηριστικά, που διακρίνουν διαχρονικά τον γνήσιο Ολυμπιακό. Λάτρευε απόλυτα πιστά και φανατικά την ομάδα, όπου ανατράφηκε, γαλουχήθηκε και μεγάλωσε, δεν φοβόταν τίποτε και κανένα μέσα στο παιχνίδι, ούτε αντιπάλους παίκτες ούτε αντίπαλους θεατές, απεχθανόταν την ήττα, αγωνιζόταν πάντα δίνοντας τα όλα μέχρι τέλους, ήξερε μπάλα και πρόσφερε θέαμα, είχε την τρέλα, την έξαψη, την ζωντάνια και την επιθετικότητα στο παιχνίδι του και πάνω από όλα ήταν δεμένος με τον κόσμο της ομάδας, για τον οποίο έπαιζε.
Επί πλέον ο Νέρι όταν στον Ολυμπιακό έβλεπε το ποδόσφαιρο ως ένα χώρο, στον οποίο δεν κυριαρχούσαν καθαρά και αποκλειστικά επαγγελματικές αρχές, αλλά ως ένα χώρο όπου κυριαρχούσαν κυρίως συναισθηματικές αξίες, όπως αυτές που χαρακτηρίζουν ερασιτέχνες, που αγαπούν βαθιά, ανιδιοτελώς και ανυστερόβουλα.
Ας δούμε γιατί τον κατηγόρησαν κατά καιρούς:
1. Επεισόδιο με Τουρέ τον Οκτώβρη του 2005 στην προπόνηση στο Ρέντη
Πρόκειται για την πιο συζητήσιμη περίπτωση. Ο Καστίγιο φέρεται ότι επιτέθηκε σε στυλ καράτε στον Τουρέ κατά τη διάρκεια διένεξης του τελευταίου με τον Αργεντινό Σούρερ. Η όλη υπόθεση παρουσιάστηκε από μερίδα του Τύπου περίπου ως εμφύλιος νοτιοαμερικανών εναντίον αφρικανών.
Ξεπερνάμε καταρχάς ένα γεγονός, που, από μόνο του, προκαλεί καταρχήν εντύπωση, δηλαδή ότι ο Νέρι, που με το ζόρι ξεπερνούσε το 1.60 μ., τα έβαλε με τον Τουρέ του 1.90 μ, ο οποίος, σημειωτέον, κοκορευόταν σε όλους ότι είχε μαύρη ζώνη στο καράτε. Παρ’ όλα αυτά, δεν θα αμφισβητήσουμε το γεγονός, που μπορεί όντως να έγινε έτσι ακριβώς ή περίπου, όπως αποδόθηκε, αφού ο Νέρι ήταν τρελούτσικος και δεν λογάριαζε τίποτε, ούτε κώλωνε, όπως είπαμε.
Έχει άραγε κάποιο ελαφρυντικό για αυτήν την συμπεριφορά του ο Νέρι; Για μένα έχει. Δεν ήταν μόνο ότι ο Τουρέ εξαρχής δημιουργούσε προβλήματα, τα οποία όμως δεν έβγαιναν προς τα έξω. Ήταν και το παρασκήνιο, το οποίο ήταν άγνωστο για τον πολύ κόσμο, αλλά όχι και για τους παίκτες, που καταλάβαιναν τι συνέβαινε. Ο μάνατζερ του Τουρέ, ο διαβόητος Σέλουκ, ήταν ο μάνατζερ και του Μπαμπαγκίντα τον οποίο έφερε στον Ολυμπιακό πακέτο με τον Τουρέ (και τον «φοβερό και τρομερό» Νε). Η συμφωνία προέβλεπε ελάχιστο αρχικό κόστος για τον Ολυμπιακό, αλλά πολλές ευκαιρίες για συμμετοχές στην πρώτη ομάδα, ώστε να διευκολυνθεί να καθιερωθεί και στη συνέχεια να κάνει καλύτερο συμβόλαιο ή να μεταπωληθεί. Φυσικά η παρουσία του Μπαμπαγκίντα περιόριζε σημαντικά τις όποιες πιθανότητες είχε να παίξει ο Νέρι, ο οποίος ήταν τις περισσότερες φορές εκτός αποστολής.
Ελάτε λοιπόν στη θέση του Νέρι. Ήταν άραγε εύκολο, ενώ ήταν πολύ καλύτερος από μια ποδοσφαιρική «κουβαρίστρα» να βλέπει, παρ’ όλα αυτά, την «κουβαρίστρα» να προωθείται και να παίζει και τον εαυτό του να θάβεται; Κι όλα αυτά μόνο και μόνο επειδή ο κατά τα λοιπά συμπαθής Αρούνα είχε τις πλάτες του Τουρέ και του μάνατζερ του;
Θυμόσαστε τους διθυράμβους που γραφόντουσαν για τον Μπαμπαγκίντα ο οποίος δεν μπορούσε φυσικά, ούτε κατά διάνοια, να συγκριθεί με τον Νέρι; Θυμόσαστε τον ακραίο παραγκωνισμό του Νέρι εκείνη την εποχή; Ήταν το διαρκές και μόνιμο θύμα μιας συστηματικής αδικίας και αναξιοκρατίας.
Ήθελε λοιπόν πολύ να τρελαθεί ο Νέρι σε μια στιγμή έντονης επεισοδιακής έξαψης με άτομα, που συμμετείχαν στην περιθωριοποίηση του;
2. Επεισόδιο με Σούρερ και Μπουλούτ στο παιχνίδι με το Αιγάλεω (5-1) τον Απρίλιο του 2006 στο Καραϊσκάκη
Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.! Ποιο ήταν εδώ το έγκλημα του Νέρι;
Άκουσον-άκουσον:
Το ότι στο τελευταίο λεπτό και ενώ το σκορ ήταν 4-1 κτύπησε αυτόβουλα ένα φάουλ που κανονικά επρόκειτο να το χτυπήσουν άλλοι συμπαίκτες του, πετυχαίνοντας γκολ. Το τι γράφτηκε την άλλη μέρα για τον απείθαρχο χαρακτήρα του Νέρι ήταν άλλο πράγμα. Κανένας δεν στάθηκε στον ενθουσιασμό του κόσμου, που πανηγύρισε έξαλλα το γκολ μαζί με τον Νέρι ο οποίος έφυγε βολίδα στην Θύρα 7. Ούτε αυτό το πράγμα σεβάστηκαν, ώστε να αναρωτηθούν αν το παρακάνουν.
Το πραγματικά απαράδεκτο όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ήταν ότι ο Νέρι παρέβη τα από άλλους συμφωνημένα, ιδίως μάλιστα από τη στιγμή που δικαιώθηκε εκ του αποτελέσματος. Το πραγματικά απαράδεκτο ήταν ότι βρέθηκαν συμπαίκτες του, οι οποίοι, αντί να χαρούν και να πανηγυρίσουν το γκολ της ομάδας, τον κυνηγάγανε για να τον βρίσουν και στη συνέχεια μέσα στα αποδυτήρια για να τον χτυπήσουν, επειδή δεν τήρησε αυτά που οι ίδιοι είχαν σχεδιάσει.
Φαντασθείτε με αυτήν την λογική το τι θα έπρεπε να κάνει πέρσι ο Καρίμ σε Τζούρζεβιτς και Μιραλάς που βάρεσαν με το έτσι θέλω πέναλτι αντί του Ιρανού, χωρίς την άδεια του προπονητή τους.
Ποιος λοιπόν ήταν εκτός ομαδικού πνεύματος; Ο Νέρι που αυτόβουλα σούταρε και έβαλε το γκολ ή οι Σούρερ και Μπουλούτ, που νευρίασαν ή εξοργίστηκαν την ώρα που η ομάδα σκόραρε, δείχνοντας με τον τρόπο αυτό ότι δεν τους ένοιαζε καθόλου η ύψιστη επιτυχία της ομάδας (που είναι το γκολ) αλλά μόνο η εκτέλεση και τήρηση της δικιάς τους κομπίνας; Ποιος στην πραγματικότητα έβαλε τον εαυτό του πάνω από την ομάδα; Ο Νέρι ή οι Σούρερ και Μπουλούτ;
Και όμως, την επόμενη μέρα δεν βρέθηκε κανείς να υπερασπιστεί τον Νέρι και να στηλιτεύσει τη συμπεριφορά των άλλων δύο, που εμφανίστηκαν μάλιστα από τον Τύπο ότι αντέδρασαν πολύ σωστά και εύλογα. Στο πυρ λοιπόν ο Νέρι, που γαλουχήθηκε τον Ολυμπιακό και τον λάτρευε, και αντιθέτως στον αφρό οι δύο τυχάρπαστοι-τυχοδιώκτες μισθοφόροι, που πέρασαν απαρατήρητοι από την ομάδα.
3. Η ψήφιση του ως αρχηγού του Ολυμπιακού το 2002 σε ηλικία 18 ετών σε σχετική ψηφοφορία μεταξύ των παικτών της ομάδας
Αυτό το περισσότερο χιουμοριστικό και χωρίς ιδιαίτερη υστεροβουλία γεγονός δεν αντιμετωπίστηκε, όπως θα έπρεπε από τη διοίκηση και τον προπονητή, που του έδωσαν δυσανάλογες της σοβαρότητας του διαστάσεις. Αποδόθηκε μάλιστα βασική ευθύνη γι’ αυτό στον ίδιο τον Καστίγιο, που είχε (αν είχε) την μικρότερη ανάμιξη, αφού ήταν σαφές ότι τα περισσότερα (για να μην πω όλα) έγιναν ερήμην του και χωρίς την συμμετοχή του 18χρονου τότε εφήβου.
Διευκρινίζω στο σημείο αυτό ότι δεν θα ασχοληθώ εδώ με το γνωστό επεισόδιο της ατυχηματικής ρίψης με τον Ντούσαν Μπάγεβιτς την περίοδο 2004/05, το οποίο αφορά κυρίως τον Τζιοβάνι, αν και πάλι δεν έλειψαν οι καλοθελητές, που θέλησαν να τα φορτώσουν ακόμη κι αυτό κυρίως στον Νέρι.
4. Η συστηματική και χρόνια άδικη αντιμετώπιση του, που έμεινε ασχολίαστη και απαρατήρητη.
Κανείς δεν αναρωτήθηκε και δεν βρήκε περίεργο πώς ο νεοεμφανιζόμενος Νέρι που το 2003, σε ηλικία 19 ετών έβγαζε μάτια (μεταξύ άλλων έχει πετύχει «με το καλημέρα» χατ-τρικ σε ματς με ΟΦΗ, σε μια εποχή που η ομάδα είχε ξεμείνει από καλούς επιθετικούς) σχεδόν εξαφανίστηκε τα επόμενα χρόνια. Κανείς δεν απόρησε που είχε περιθωριοποιηθεί.
Υιοθέτησαν την συνήθη εύκολη λύση. Θεώρησαν αόριστα τον ίδιο υπεύθυνο γι αυτή τη μεταχείριση, αν και ο Νέρι ήταν πάντα υποδειγματικός στις προπονήσεις. Από το 2003, που έχει δείξει καθαρά την αξία του πέρασαν πάνω από τρία χρόνια υποβάθμισης του μέχρις ότου έρθει η περίοδος 2006-07.
Στην θερινή προετοιμασία της ομάδας εκείνης της περιόδου σε διάστημα λιγότερο από ένα μήνα (από 19/7/2006 μέχρι 12/8/2006) έπαιξε σε 7 διεθνή φιλικά ματς, με: Γιάμπλονετς 2-0, Βέρντερ 4-0, Αρμίνια Μπίλεφελντ 3-3, Ρεάλ Σοσιεδάδ 5-1 Μπάκμπερν 5-0, Μαγιόρκα 2-1, Γουέστ Χαμ 1-1. Ο Ολυμπιακός δεν έχασε κανένα και ο Καστίγιο έβγαλε μάτια, σημειώνοντας 7 γκολ. Η καθιέρωση του ήταν επιτέλους κοντά. Ακόμη και ο «θεόστραβος» Σόλιντ, που τόσο τον έχει παραγκωνίσει, αντιλαμβάνεται τελικά αυτό που έπρεπε να είχε δει αμέσως με την πρώτη ματιά και δεν το είχαν δει ούτε αυτός, αλλά ούτε και άλλοι πριν από αυτόν.
5. Μεταγραφή του Νέρι το 2007
Ο Νέρι δεν ήθελε να φύγει από τον Ολυμπιακό, ιδίως για να πάει στη Σαχτάρ. Δεν τον ενδιέφεραν τα πολύ περισσότερα χρήματα. Ήθελε να μείνει στον Πειραιά, με μια εύλογη αναπροσαρμογή αποδοχών (πολύ μικρότερη του πακτωλού της Σαχτάρ) εκεί όπου αισθανόταν πολύ όμορφα, στην ομάδα που αγαπούσε, με την οποία είχε δεθεί από παιδί. Η αλήθεια αυτή, ενώ ήταν γνωστή, ουδέποτε γράφτηκε ή ειπώθηκε καθαρά και ξάστερα από τα μέσα ενημέρωσης. Μόνο κάποια σκόρπια μισόλογα, από εδώ και από εκεί.
Και αυτό συνέβη γιατί δεν συνέφερε τη διοίκηση του Ολυμπιακού, που επεδίωκε πάση θυσία να γίνει η μεταγραφή, λόγω του πολύ υψηλού τιμήματος της. Η διοίκηση όμως ανησυχούσε μήπως τυχόν ξεσηκωθεί ο κόσμος αν μάθαινε ότι ήθελε με το ζόρι να διώξει ένα σπουδαίο και πολύ αγαπητό στη Θύρα 7 παίκτη, μολονότι ο ίδιος ήθελε διακαώς να μείνει.
Βέβαια, για να τα λέμε όλα, δεν ήταν μόνο η διοίκηση της ομάδας. Είχε συμμάχους στις επιδιώξεις της και τους γονείς του παίκτη, που ήθελαν κι αυτοί πολύ να γίνει η μεταγραφή. Τα λεφτά ήταν πάρα πολλά και οι ίδιοι ασθενείς και οι δύο. Έπρεπε λοιπόν να σκεφτούν το μέλλον του παιδιού τους και της οικογενείας τους ευρύτερα.
Έτσι και οι δύο πλευρές, διοίκηση και οικογένεια μαζί, σε αγαστή συνεργασία, πίεσαν αφόρητα τον Νέρι και τελικά τον βάλανε, σπρώχνοντας τον με χέρια και με πόδια, στο αεροπλάνο της αποχώρησης.
Τελικά η βούληση του παίκτη, που έπρεπε να ήταν κυρίαρχη, ήταν η μόνη που δεν μέτρησε. Πώς λοιπόν, μετά από όλα αυτά, να παίξει μπάλα ο Νέρι εκεί που πήγε, μακριά από τον Ολυμπιακό, όταν το μόνο που στη πραγματικότητα ήθελε, εκείνη τουλάχιστον την εποχή, ήταν να μείνει στον Πειραιά; Πώς περίμεναν από ένα άνθρωπο, βαμμένο Ολυμπιακό, με τη συγκεκριμένη ψυχοσύνθεση, που κουβαλούσε ο Νέρι, να μπορέσει να σταδιοδρομήσει μακριά από τον Ολυμπιακό;
Περίμενα μια λογική πρόταση, αφού είχανε δηλώσει ότι θέλουν πολύ να με κρατήσουν, αλλά δεν έγινε έτσι. Μου είπανε μια τιμή για να με πουλήσουν. Ο κόσμος με εκτιμάει, αλλά η διοίκηση όχι, χωρίς να ξέρω τι και γιατί έχει αλλάξει. Λέγανε ότι δήθεν θέλουν να μείνω, για να γίνω ηγέτης στον Ολυμπιακό, ο δεύτερος Τζόρτζεβιτς. Όλα αυτά όμως τα έβγαζαν προς τα έξω μόνο για να τα διαβάζει ο κόσμος.
Αυτά ήταν τα παραπονεμένα λόγια του Νέρι όσον αφορά την μεταγραφή του.
Προηγουμένως βέβαια είχαν διαρρεύσει στον Τύπο τα γνωστά περί παραλόγων εξωπραγματικών οικονομικών απαιτήσεων του Νέρι, που θα χάλαγαν την ισορροπία και το κλίμα της ομάδας, ενώ δινόταν έμφαση στον τριπλασιασμό εκ μέρους της διοίκησης των αποδοχών του, που, ως γεγονός, φαινόταν εντυπωσιακό, αλλά ουσιαστικά, σε απόλυτους αριθμούς, δεν σήμαινε και πολλά, δεδομένων των σχετικά χαμηλών αποδοχών του Νέρι στον Ολυμπιακό μέχρι τότε. Μετά βίας αποφεύχθηκαν οι γνωστοί χαρακτηρισμοί όπως π.χ. «οι εκβιαστικές και παράλογες απαιτήσεις» κ.λπ.
Η σκόπιμη μη ανταπόκριση του Ολυμπιακού στο αίτημα του Νέρι περί εύλογης αναπροσαρμογής αποδοχών, σύμφωνα με την τρέχουσα τότε αξία του παίκτη, απέβλεπε ουσιαστικά στην ακόμη μεγαλύτερη διευκόλυνση της μεταγραφής του και του κερδοφόρου διαζυγίου των δύο πλευρών.
Υπενθυμίζουμε ότι η αξία του Νέρι είχε εκτοξευθεί εκείνη την εποχή χάρις στις εμφανίσεις και τα γκολ του παίκτη όχι μόνο στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά κυρίως με τις επιδόσεις του το καλοκαίρι του 2007 στο Κόπα Αμέρικα, όπου είχε φέρει το Μεξικό στην τρίτη θέση της κατάταξης και τον εαυτό του στην τρίτη θέση των σκόρερ της διοργάνωσης με 4 γκολ. Είχε αναδειχθεί πολυτιμότερος παίκτης της Εθνικής Μεξικού, ενώ είχε γελοιοποιήσει την άμυνα της Βραζιλίας, πετυχαίνοντας ένα εκπληκτικό γκολ και οδηγώντας το Μεξικό σε ιστορική νίκη επί της Σελεσάο.
Στο τέλος βέβαια, όταν ολοκληρώθηκε η μεταγραφή, δεν ήταν λίγοι εκείνοι οι κατευθυνόμενοι, που αντέστρεψαν την αλήθεια και υποστήριξαν ότι ο Νέρι ήταν τρομερά άπληστος και ενδιαφερόταν μόνο για τα χρήματα και για τίποτε άλλο. Γι αυτό και (δήθεν) δεν ήθελε να μείνει στον Ολυμπιακό, αλλά και η διοίκηση (δήθεν) δεν μπορούσε να τον κρατήσει. Με τον συκοφαντικό αυτό τρόπο ο ερυθρόλευκος λαός θα ξεχνούσε πιο εύκολα τους ήρωες του.
Ποδοσφαιρικές αναμνήσεις, που άφησε
Μια που μιλάμε για τον Νέρι δεν θα μπορούσαμε να κλείσουμε διαφορετικά, χωρίς να αναφερθούμε, έστω αποσπασματικά και επιλεκτικά, σε κάποιες σπάνιες στιγμές, που συνδέονται με σπάνιες αναμνήσεις.
Ο Νέρι μολονότι εντάχθηκε στην ομάδα από το 2000, για τους γνωστούς λόγους, πρόλαβε να παίξει μόνο 105 αγώνες πρωταθλήματος, σημειώνοντας αρκετά γκολ (30). Σημείωσε ακόμη 12 γκολ για το Κύπελλο και 5 γκολ σε αγώνες Τσάμπιονς Λιγκ.
Μερικά από τα γκολ του θα μείνουν αξέχαστα:
Για μένα, το πρώτο γκολ από το χατ-τρικ που πέτυχε με Πανιώνιο 3-0 στη Νέα Σμύρνη την 27/8/2006 είναι ένα απίστευτο ατομικό γκολ, που πολύ δύσκολα μπορεί να σημειωθεί αν ληφθούν υπόψη τα χαρακτηριστικά της φάσης: η τρομερή ταχύτητα/επιτάχυνση, η τόσο μακρινή εκκίνηση και η μεγάλη διαδρομή του ανάμεσα σε τόσους αντιπάλους.
Βέβαια είχα καταλάβει ότι το μεγάλο του προσόν ήταν η εκπληκτική του ταχύτητα, σε συνδυασμό με την εκρηκτική του εκκίνηση και μεγάλη επιτάχυνση, στοιχεία στα οποία βοηθούσαν ανατομικά τα σχετικά υψηλά για το κοντό σώμα του πόδια. Παρ’ όλα αυτά το γκολ αυτό εξακολουθεί να μου φαίνεται αφύσικα δύσκολο.
Τρομερό γκολ, από απίθανη θέση ήταν κι αυτό της ισοφάρισης που πέτυχε ως νεοεισελθών με τον Ιωνικό 2-1 την 3/4/2005.
Υπήρξαν άφθονα τα γκολ απίθανης επιθετικής οξυδέρκειας, που έχει βάλει όπως π. χ. με Χαλκηδόνα 1-0 (2/5/2004) , Πανιώνιο 1-0 (14/1/2007). Πανιώνιο 3-0 (27/8/2006) Γαλατά Σαράι 3-0 (5/11/2003). Εντυπωσιακή η συμμετοχή του με σκοράρισμα στις επικές νίκες-ανατροπές στη Θεσσαλονίκη με Άρη 3-2 στο Χαριλάου (18-11-2006) και ΠΑΟΚ 3-2 στη Τούμπα (21/1/2007)
Το γκολ στον τελικό με την ΑΕΚ 3-0 στο Ηράκλειο της Κρήτης (10/5/2006) έχει μείνει στην ιστορία ως μια από τις πιο εντυπωσιακές ατομικές προσπάθειες όλων των εποχών στα χρονικά του ποδοσφαίρου μας.
Εκείνη τη χρονιά μάλιστα είχε παίξει σε όλη την διοργάνωση του Κυπέλλου συνολικά μόνο 20, όλα κι όλα, λεπτά, μέσα στα οποία όμως πρόλαβε να σκοράρει τόσο στον ημιτελικό, όσο και στον τελικό.
Αξέχαστο βέβαια θα μείνει και το 5ο γκολ ως «κερασάκι στη τούρτα», που σημείωσε στην κατάληξη του ανεπανάληπτου βραζιλιάνικου ένα-δύο στον αγώνα με τον ΠΑΟΚ 5-1 στο Καραισκάκη (30/10/2004).
Αλλά ακόμη και όταν δεν σκόραρε οι ενέργειες του ήταν αξιοθαύμαστες. Για παράδειγμα τα όργια που έκανε πριν δώσει την ασίστ στον Κωνσταντίνου στο εκτός έδρας ματς με την Σαχτάρ 2-2 (27/9/2006) ή η φοβερή ασίστ του στον Ριβάλντο στο 3-2 της Τούμπας (21/1/2007) κ.λπ.
Δεν θα ξεχάσω επίσης το ματς με Αιγάλεω 3-2 (10/12/2006) όταν βρεθήκαμε να χάνουμε 0-2 στο ημίχρονο και χάρις σε αυτόν, που δεν κοβόταν με τίποτε από τα αριστερά, το γυρίσαμε, κερδίζοντας στο Καραϊσκάκη 3-2. Οι επελάσεις του τότε κατέληξαν δύο φορές σε ασίστ «πάρε-βάλε».
Μάλιστα σε εκείνο το ματς, με προσωπική του ενέργεια, είχε καταφέρει να χρίσει σκόρερ στο νικητήριο γκολ το άγριο θηρίο του Εκουαδόρ, που άκουγε στο όνομα Μπόρχα. Θυμάμαι ότι τότε είχα κατέβει από πάνω κάτω στη πρώτη σειρά και αποθέωνα τον Νέρι, που σε όλο το δεύτερο ημίχρονο έκανε ό, τι ήθελε χωρίς να επηρεάζεται από τις αποδοκιμασίες του κόσμου στο 0-2, γιατί ποτέ δεν το έβαζε κάτω.
Είδαμε απίθανα πράγματα από τον Νέρι. Δυστυχώς η αίσθηση μου ότι χάσαμε την ευκαιρία να δούμε πολλά περισσότερα και ακόμη καλύτερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου