Ο Ολυμπιακός κέρδισε την ΑΕΚ 4-1. Ε, και; Η είδηση, όπως μαθαίνουν στις σχολές δημοσιογραφίας, δεν είναι όταν ένας σκύλος δαγκώσει έναν άνθρωπο, αλλά όταν ένας άνθρωπος δαγκώσει έναν σκύλο. Κοινώς, η είδηση είναι ότι δεν είχαμε νικήσει την ΑΕΚ τόσο καιρό και όχι ότι την κερδίσαμε χθες. Moreover, η πρωταθλήτρια νικούσε 0-1 στο ημίχρονο, ως πρωταθλήτρια, και στο δεύτερο ημίχρονο δέχτηκε τέσσερα γκολ. Όχι, αυτά τα πράγματα καλό είναι να μη γίνονται...
Και για να πάμε λίγο πιο σοβαρά: ο Ολυμπιακός έκανε ένα άθλιο πρώτο ημίχρονο και ένα πολύ καλό δεύτερο. Το να μείνουμε στο σκορ, και τον θρίαμβο είναι κάτι που μπορούμε να κάνουμε εμείς, από την εξέδρα. Νομίζω, όμως, πως η ομάδα πρέπει να σταθεί κυρίως στο τι ακριβώς συνέβη στο πρώτο ημίχρονο, όταν αντικρίσαμε μια ομάδα βγαλμένη από τις χειρότερες εμφανίσεις της περσινής χρονιάς. Με παίκτες που δεν ήξεραν πώς και που να σταθούν στο γήπεδο, που δεν μπορούσαν να αλλάξουν τρεις πάσες και που έκαναν το ένα λάθος μετά το άλλο.
Μία σύντομη ανασκόπηση (και, προειδοποιώ, πως παρότι μου πήρε αρκετές ώρες χθες για να συνέλθω από την ηδονή, σήμερα θα ακολουθήσει γκρίνια -- συνειδητά προτιμώ τα άσχημα να λέγονται μετά από επιτυχίες, παρά όταν η ομάδα απαιτεί ηρεμία): τις ημέρες που ακολούθησαν τον αγώνα με τον Πανιώνιο (και τον ενθουσιασμό για τις καλές εμφανίσεις), στα δικά μου μάτια, όλοι όσοι αποτελούν τον οργανισμό Ολυμπιακός έκαναν λάθη. Η Θύρα 7 έβγαλε μια, επιεικώς, άτοπη ανακοίνωση για τον Σάββα Θεοδωρίδη (και αυτό δεν έχει να κάνει με το αν συμφωνεί κανείς ή όχι με τις δηλώσεις του). Στη συνέχεια, ο κόσμος δεν κατάφερε να μετατρέψει σε κόλαση το Καραϊσκάκης στον αγώνα με τη Δυναμό (πιο πολύ φαινόταν πως περίμενε ο κόσμος να τον ανεβάσει η ομάδα, παρά το αντίθετο -- και, σίγουρα, δεν είναι «μαλάκες» αυτοί που δεν φωνάζουν στο πέταλο, αλλά υπάρχει γενικότερο πρόβλημα).
Ακόμα: οι πολλές επισκέψεις στα αποδυτήρια από τη διοίκηση είναι κάτι που ποτέ δεν μου άρεσε, και, σίγουρα, δεν συνάδει με το ευρωπαϊκό μοντέλο που ακολουθεί ο σύλλογος. Όπως το βλέπω, δεν αποτέλεσε κίνητρο για τον αγώνα με τη Δυναμό η επίσκεψη του Μαρινάκη στα αποδυτήρια μετά τον αγώνα της Τούμπας (εν μέρει κατανοητή, αφού οι παίκτες δεν βγήκαν ποτέ στον αγωνιστικό χώρο). Επίσης: δεν οδήγησε στο να μπει η ομάδα αποφασισμένη στο χθεσινό ντέρμπυ, η επίσκεψη στα αποδυτήρια μετά την ισοπαλία με τη Δυναμό (επίσκεψη που, προσωπικά, δεν καταλαβαίνω, αφού κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τους παίκτες για αδιαφορία). Τέλος, αμφιβάλω αν το καθοριστικό σημείο για την αλλαγή της εικόνας της ομάδας ήταν η επίσκεψή του προέδρου στα αποδυτήρια κατά την διάρκεια του ημιχρόνου (δεν θέλω καν να φανταστώ ότι είχαν βάση τα σενάρια που ήθελαν τον Μαρτίνς να δίνει εξετάσεις στον αγώνα με την ΑΕΚ και ότι σε περίπτωση κακού αποτελέσματος η μοίρα του θα κρινόταν από το παιχνίδι με τη Δυναμό).
Αυτό, προφανώς, δεν σημαίνει ότι και ο Μαρτίνς δεν έχει ευθύνες: αρχικά, όταν η ομάδα αλλού πατά και αλλού βρίσκεται, έχει σίγουρα ευθύνη και ο προπονητής (ειδικά όταν αυτό οφείλεται, κυρίως, σε ψυχολογικούς λόγους -- όπως στο χθεσινό αγώνα). Συνεχίζοντας: όταν πριν από μια εβδομάδα δηλώνεις ότι ένας αγώνας τελείωσε στο τρίτο λεπτό, είναι πολύ λογικό ότι οι παίκτες σου χάνουν τον μπούσουλα όταν ξαναδέχονται τέρμα στο τρίτο λεπτό. Ακόμα: έως τώρα, ένα από τα εύσημα που οι περισσότεροι έχουμε αποδώσει στον Πορτογάλο Γούναρη είναι ότι δεν προσβάλει την ποδοσφαιρική λογική. Η επιλογή του Μερία ως δεξί μπακ (και μάλιστα σε δύο αγώνες σερί), καθώς και η επιλογή να πας δύο δυνατά παιχνίδια, μέσα σε τρία εικοσιτετράωρα, με την ίδια ακριβώς σύνθεση (ακόμα και αν υπάρχουν δικαιολογίες, όπως --λέμε τώρα-- η επιθυμία να στηρίξεις τους παίκτες ψυχολογικά μετά την ισοπαλία με τη Δυναμό) είναι, ποδοσφαιρικά παράλογα και, ως τέτοια, συνήθως τιμωρούν τους εμπνευστές.
Για το τέλος άφησα τους παίκτες: άθλια εμφάνιση στην Τούμπα, μέτρια εμφάνιση, χωρίς καθόλου συγκέντρωση, με τη Δυναμό και ένα ημίχρονο βγαλμένο από τις χειρότερες εμφανίσεις όλων των εποχών. Όλα αυτά, όμως, μέχρι το τέλος του πρώτου ημιχρόνου απέναντι στην περσινή πρωταθλήτρια (το γράφεις και δεν μπορείς να το πιστέψεις). Ο Ολυμπιακός του δευτέρου ημιχρόνου, με μπροστάρηδες τους Φορτούνη και Γκιγιέρμε και τους Τοροσίδη, Καμαρά και Ποντένσε να κάνουν πολύ καλή εμφάνιση, όχι απλώς γύρισε το ματς, αλλά θύμισε στην ΑΕΚ γιατί δεν πρέπει να βγάζει γλώσσα.
Λίγα λόγια για τους παίκτες: ο Σα κάνει ένα τρομακτικό λάθος (μεγαλύτερο από αυτό του Βούκοβιτς), με αποτέλεσμα η ΑΕΚ να βρεθεί μπροστά στο σκορ από το τρίτο λεπτό. Στην συνέχεια πραγματοποιεί δύο μεγάλες αποκρούσεις, αλλά το δεδομένο είναι πως και αυτός φαίνεται να έχει επηρεαστεί, όπως όλη η ομάδα, ψυχολογικά από τον αγώνα της Τούμπας. Για τον Βούκοβιτς δεν αλλάζω άποψη: είναι ένας μέτριος αμυντικός που μόνο ως δευτερότριτη επιλογή μπορεί να σταθεί στον Ολυμπιακό. Για κακή του τύχη, χρεώθηκε ξανά γκολ σε ντέρμπι (μετά από τον αγώνα με τον μΠαοκ), παρότι και στα δύο γκολ την μεγαλύτερη ευθύνη έχει ο τερματοφύλακας. Για ακόμα πιο κακή του τύχη, από την στιγμή που βγήκε από την ομάδα και στη θέση του «οργανωτή» της άμυνας πέρασε ο Μεριά, βελτιώθηκε εντυπωσιακά και ο Σισέ (και καλύτερα τις λέξεις «Βούκοβιτς» και «ηγέτης» να μην τις ξαναβάλουμε στην ίδια πρόταση).
Ο Σισέ στο πρώτο ημίχρονο εντυπωσιάζει με το γεγονός ότι έχει θέση στην ενδεκάδα ομάδας που κάνει πρωταθλητισμό. Λανθασμένες τοποθετήσεις, λανθασμένες μεταβιβάσεις και, για κερασάκι στην τούρτα, ένα παραλίγο ηλίθιο αυτογκόλ. Σε γενικές γραμμές, το χθεσινό αμυντικό δίδυμο έδειξε ότι ο Μιράντα έχει θέση στην ομάδα, και ότι τόσα χρόνια μετά, όχι απλά δεν έχουμε βρει Μέλμπεργκ, αλλά αναζητούμε παίκτη που να πλησιάζει τον Σιόβα. Ο Σισέ του δευτέρου ημιχρόνου ήταν σαφώς βελτιωμένος, όπως όλη η ομάδα. Για τον Μεριά τα είπαμε: κακός ως δεξί μπακ (ειδικά σε μια ομάδα που αναζητά φουλ μπακ, δηλαδή παίκτες που θα παίζουν σε όλη τη γραμμή -- με προωθήσεις και γεμίσματα), καλός ως κεντρικός αμυντικός (με την ΑΕΚ σε θέση κομπάρσου).
Πολύ κακό πρώτο ημίχρονο από τον Καμαρά και μέτριο από Γκιγιέρμε. Ο Καμαρά ήταν μαύρη τρύπα, τόσο αμυντικά, όσο και δημιουργικά, αφού περισσότερες φάσεις βρέθηκε να παίζει συγκρουόμενα με κάποιον συμπαίκτη του ή να κάνει βιαστική λανθασμένη μεταβίβαση, παρά να βοηθάει στην οργάνωση του παιχνιδιού. Πάλι καλά, που στο ημίχρονο στην θέση του μπήκε ο Καμαρά που ξέρουμε: εκτός από το γρήγορο γκολ (που είναι και το καθοριστικό σημείο αλλαγής του αγώνα), από εκείνη τη στιγμή και μετά, ο Καμαρά οργώνει το κέντρο, κόβει από το ξεκίνημα (με --κάτι παραπάνω από-- άξιο συμπαραστάτη τον Γκιγιέρμε) τις απόπειρες επίθεσης της ΑΕΚ, και συμβάλει τα μάλα στην εντυπωσιακή εικόνα της ομάδας του δευτέρου ημιχρόνου.
Τεράστια εμφάνιση στο δεύτερο ημίχρονο, για μια ακόμα φορά, από τον Γκιγιέρμε. Αν έπρεπε να επιλέξω highlight θα επέλεγα, όπως οι περισσότεροι νομίζω, τη σκηνή που δείχνει το σήμα στον Μπακασέτα, υπενθυμίζοντας στον παίκτη της ΑΕΚ ότι οι Λέστερ όλου του κόσμου έχουν κάθε δικαίωμα να πανηγυρίζουν τις επιτυχίες τους, αλλά δεν πρέπει να βγάζουν γλώσσα και να δείχνουν ασέβεια στις πραγματικά μεγάλες ομάδες (και το Κύπελλο είναι μια καλή ευκαιρία για να το θυμηθούν και οι παίκτες του μΠαοκ αυτό).
Για τον Φορτούνη θα αναφέρω αυτό που είχα γράψει πριν λίγες ημέρες στα σχόλια: με όσους βλέπουν τον Φορτούνη ως εμπόδιο στον Ολυμπιακό δεν μπορούμε να συζητήσουμε, γιατί αντιλαμβανόμαστε αλλιώς το άθλημα «ποδόσφαιρο» (και αυτό, το τονίζω, δεν σημαίνει ότι έχω δίκιο). Επίσης: αν μετά από αυτό το παιχνίδι καταλήξουμε ότι ο Κώστας μπορεί να γίνει (ή, ακόμα χειρότερα, είναι ήδη) ο νέος ηγέτης της ομάδας, είναι βέβαιο ότι σύντομα θα ακουστούν ξανά (ανόητες) αποδοκιμασίες. Όπως εγώ το βλέπω, ο Φορτούνης είναι γαύρος, είναι ο πιο χαρισματικός δημιουργικά παίκτης που διαθέτει ο Ολυμπιακός, και ενδεχομένως ο πιο ποιοτικός στο πρωτάθλημα, αλλά ήταν, είναι και (πιθανότατα) θα παραμείνει, σχετικά soft, σε σύγκριση με παίκτες όπως ο Τζόλε ή ο Καραπιάλης που έπαιρναν την ομάδα από το χέρι.
Ο Χασάν συνεχίζει να είναι βραδυκίνητος (και αυτό δεν είναι έκπληξη), συνεχίζει να καταστρέφει επιθέσεις, όπως στη φάση του πρώτου ημιχρόνου που εντελώς ανενόχλητος βγάζει κακή πάσα στον Φορτούνη (και αυτό δεν είναι έκπληξη), συνεχίζει, όμως, και να σκοράρει (και αυτό είναι τεράστια ευχάριστη έκπληξη). Δουλειά του επιθετικού είναι το γκολ, και ο Αιγύπτιος στα τελευταία παιχνίδια αυτό το κάνει. Κάνει, ακόμα, και ό,τι μπορεί στην πίεση προς τον αντίπαλο (στη φάση με την κακή πάσα στον Φορτούνη, έχει κερδίσει ο ίδιος τη μπάλα). Εξακολουθώ, πάντως, και πιστεύω ότι δεν είναι ο παίκτης που μπορεί να χτιστεί η επίθεση του Ολυμπιακού.
Μεταμόρφωση παίκτη, μετά τον Καμαρά, είχαμε και στην περίπτωση του Ποντένσε, καθώς δύσκολα μπορεί κάποιος να πιστέψει ότι ο ανύπαρκτος πιτσιρικάς με τη φανέλα με το νούμερο 56, έγινε ο παίκτης που έκανε πλάκα στους αντιπάλους του στο δεύτερο ημίχρονο. Και όσο και αν αγωνιστικά, οφείλει κανείς να σταθεί στα φάση του τρίτου γκολ, που με το κοντρόλ του κάνει χαζούς δύο παίκτες της ΑΕΚ, εγώ θα σταθώ και σε μία φάση λίγο πριν τη λήξη, που απλά παιδεύει (το ρήμα «εξευτελίζει» είναι κάπως βαρύ) τον αντίπαλό του, με τριπβλίτσες, πάνω στη γραμμή του άουτ.
Η τρίτη μεταμόρφωση (χωρίς, πάντως, να φτάνει σε απόδοση στο δεύτερο ημίχρονο τους Καμαρά και Ποντένσε) είναι του Τσιμίκα, ο οποίος μετά από ένα σερί κακών ή μέτριων προς κακών εμφανίσεων, στο δεύτερο ημίχρονο επιστρέφει στις καλές εμφανίσεις. Χωρίς να αφήνει πολλά αμυντικά κενά, και με συμπαθητικές προωθήσεις και βοήθειες στην ανάπτυξη, επαναφέρει την ισορροπία στην αριστερή μας πτέρυγα (είναι, πάντως, άξιο απορίας για ποιο λόγο η ΑΕΚ δεν συνέχισε και στο δεύτερο ημίχρονο να προσπαθεί να επιτεθεί στην αδύναμη --χθες-- αριστερή μας πλευρά).
Λίγα πράγματα, σε έναν, έτσι κι αλλιώς, πολύ λίγο Ολυμπιακό (του πρώτου ημιχρόνου) από τον Ντίαζ, που γίνεται μία από τις δύο αλλαγές του ημιχρόνου (αφού οι κανονισμοί δεν επιτρέπουν να αλλάξεις όλη την ομάδα). Λίγα πράγματα και από την αλλαγή του, όχι, όμως, αγωνιστικά, αλλά επειδή ο Λάζαρος είκοσι λεπτά μετά γίνεται αναγκαστική αλλαγή και, δυστυχώς, χάνει όλη τη χρονιά από χιαστούς. Την θέση της πτέρυγας, «κλείνει» στον αγώνα ο Γκερέρο, ο οποίος με τη κλασική πίεση που ασκεί στους αντιπάλους, μπορεί να μην κάνει την τεράστια διαφορά (αυτή είχε ήδη γίνει --αγωνιστικά-- εμφανής από πριν), αλλά σίγουρα βάζει ένα λιθαράκι στην επιτυχία.
Πολύ μεγαλύτερη από ένα λιθαράκι (σχεδόν αγκωνάρι, θα έλεγα) είναι η συνεισφορά του Τοροσίδη: αρχικά, επαναφέρει λογική στις πτέρυγες του Ολυμπιακού, αφού ο Βασίλης είναι φουλ μπακ, σε αντίθεση με τον Μεριά (και αυτά τα είπαμε και μην τα ξαναλέμε). Εκτός από το αγωνιστικό, όμως, έχω την αίσθηση ότι η προσφορά του Τόρο ήταν μεγάλη και στο κομμάτι του ηθικού (παρότι στην Τούμπα --και χωρίς βοήθειες από τον Ποντένσε-- εκτέθηκε κάμποσες φορές). Είναι πολύ πιθανό, ο Τοροσίδης να μην μπορεί πλέον να βγάζει σερί δυνατά 90λεπτα. Ένας από τους βασικότερους λόγους, όμως, που αποκτήθηκε είναι για να μάθει στους νέους τι σημαίνει «Ολυμπιακός» και, σίγουρα, η χθεσινή του συμμετοχή ήταν ένας από τους λόγους που άλλαξε η εικόνα του αγώνα.
Επιστροφή στα αρχικά --αρνητικά-- σχόλια: επέλεξα να τα γράψω σήμερα, μετά από μία τεράστια επιτυχία (γιατί ακόμα και αν πει κάποιος ότι από μόνο του το 4-1 απέναντι στην ΑΕΚ δεν είναι τεράστια επιτυχία, το γεγονός ότι αυτό έρχεται μετά από ένα απίστευτα κακό ημίχρονο και σκορ 0-1, το κάνει επική εμφάνιση), για να θυμίσω και στον εαυτό μου (ίσως γιατί για πρώτη φορά με έπιασα να γιουχάρω την ομάδα μέσα στο γήπεδο τόσο όσο έκανα στο σφύριγμα της λήξης του πρώτου ημιχρόνου) ότι αυτή η ομάδα ακόμα χτίζεται.
Ο κόσμος πρέπει να είναι συσπειρωμένος, γιατί η νίκη επί της ΑΕΚ δεν κλείνει κανέναν λογαριασμό και ο εχθρός είναι αλλού (και, σίγουρα, όχι στο πρόσωπο του Σάββα Θεοδωρίδη) -- και μιλάω, πάντα, για τον ποδοσφαιρικό εχθρό, γενικά ο εχθρός είναι σίγουρα αλλού. Μπορεί η υπομονή του κόσμου να έχει φτάσει στα όρια της, αφού οι κακές εμφανίσεις (και, κυρίως, τα κακά αποτελέσματα) σε σημαντικά παιχνίδια τείνουν να γίνουν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Αυτό που χτίζεται, όμως, πρέπει να περιβληθεί με εμπιστοσύνη και ηρεμία, αφού είναι φανερό ότι, αφενός, βρίσκεται σε σωστό δρόμο και, αφετέρου, ακόμα δεν πατάει όσο γερά θα θέλαμε στα πόδια του.
Ο Μαρτίνς (πρέπει να) δικαιούται να κάνει και άλλα κακά αποτελέσματα (χωρίς να αισθάνεται ότι παίζεται το κεφάλι του), αφού δεν νομίζω να αμφιβάλει κανείς ότι μετά από χρόνια ο Ολυμπιακός προσπαθεί να παίξει όμορφο ποδόσφαιρο (και μέσα από αυτό σίγουρα θα έρθουν και τα αποτελέσματα -- για Ελλάδα μιλάμε άλλωστε). Οι παίκτες πρέπει να συγκεντρωθούν: δεν πιστεύω ότι η εικόνα τους στην Τούμπα ή στο χθεσινό πρώτο ημίχρονο είναι εικόνα αδιαφορίας. Θα θυμίσω (το βιολογικά αποδεδειγμένο) ότι ο αγχωμένος αθλητής έχει εικόνα κόπωσης. Ο Ολυμπιακός του πρώτου ημιχρόνου φάνταζε σαν ξεζουμισμένη ομάδα (πιθανό σενάριο μετά την υπερπροσπάθεια της Πέμπτης). Ο Ολυμπιακός του δευτέρου ημιχρόνου (με 45 αγωνιστικά λεπτά παραπάνω στα πόδια) κατά διαστήματα έβγαζε φωτιές.
Η διοίκηση πρέπει να προστατέψει την επένδυσή της (που, φέτος, δείχνει να πιάνει τόπο): δεν νομίζω ότι οι (ξένοι στην πλειονότητα) ποδοσφαιριστές του 2019 θα ενθουσιαστούν / θα τρομάξουν / θα πεισμώσουν από την παρουσία του προέδρου στα αποδυτήρια για να τους τραβήξει το αυτί. Από το δέσιμο με τον πρόεδρο, με τον προπονητή, με τους συμπαίκτες και, σίγουρα, με τον κόσμο, όμως, όλα αυτά θα γίνουν: και θα ενθουσιαστούν, και θα παθιαστούν, και δεν θα θέλουν, με κανένα τρόπο, να «πουλήσουν» τους συμπαίκτες τους. Δεν νομίζω ότι κάποιος από τους ποδοσφαιριστές μας, μεγάλωσε με αφίσα του Τζόρτζεβιτς πάνω από το κεφάλι του (και αν το έκανε κάποιος, το σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι τόσο επαγγελματικό που δεν θα είχε πρόβλημα να αγωνιστεί ακόμα και στους μεγάλους αντιπάλους μας).
Λίγα ακόμα: ο Ολυμπιακός χθες δεν πέτυχε απλά μια ακόμα νίκη επί της ΑΕΚ (τέτοιες έχει κάνει πολλές): έθεσε τη βάση για να επιστρέψει στη κανονικότητα. Η ομάδα είχε παίξει πολύ καλύτερα στους εντός έδρας αγώνες με μΠαοκ (κυρίως) και Παναθηναϊκό, αλλά δεν είχε νικήσει (το είπαμε: μετά την Τούμπα, είχαμε 9 ντέρμπι χωρίς νίκη, και δύο μόλις νίκες σε 16 ντέρμπι). Τέτοιες εμφατικές νίκες (πόσο μάλλον με ανατροπή), όπως η χθεσινή, είναι που χτίζουν τον χαρακτήρα της ομάδας (δεν νομίζω να αμφιβάλει κανείς ότι η εξέλιξη του περσινού πρωταθλήματος θα ήταν διαφορετική --και δεν λέω με αυτό πως θα κατέληγε στον Πειραιά-- αν δεν είχε γίνει η ανατροπή του ΟΑΚΑ από 0-2 σε 3-2).
Τόσο ο προπονητής μας, όσο και οι παίκτες, πρέπει να καταλάβουν πού βρίσκονται και να μην πίνουν θάλασσα όταν τα πράγματα στραβώνουν. Ο Ολυμπιακός εντός συνόρων είναι Θρύλος και απλησίαστος, και, εκτός συνόρων, υπολογίσιμο μέγεθος (και αυτό είναι έργο της τωρινής διοίκησης). Από τον τωρινό Ολυμπιακό ελάχιστοι έχουν εμπειρία πρωταθλητισμού (παίκτες και προπονητής). Όμως, στην Ελλάδα, που πρωτάθλημα θα σηκώσει φέτος ο Λουτσέσκου (και παρά τον πόλεμο, που παραμένει ανοιχτός, μεταξύ κυβέρνησης και Ολυμπιακού -οι δηλώσεις του Βασιλειάδη, μετά από όσα έγιναν στο μπάσκετ, ελπίζω να το επιβεβαιώνουν και στους πλέον δύσπιστους), έχω την αίσθηση πως το μόνο που χρειάζεται για να επιστρέψει ο Ολυμπιακός στις εγχώριες επιτυχίες είναι να μην γκρεμίσει αυτό που χτίζεται φέτος.
Ας ολοκληρώσω το (σεντόνι) κείμενο, όπως το ξεκίνησα: τέσσερα γκολ στην πρωταθλήτρια με ανατροπή; Παιδιά, καλό είναι να μη γίνονται τέτοια πράγματα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου