Του Dr. Jekyll
Δεν υπάρχουν πολλά που μπορείς να προσθέσεις, σε σχέση με το κείμενο του αγώνα με τον Ατρόμητο. Ο Ολυμπιακός ήταν για μια ακόμα φορά καλός (έως πολύ καλός, για εκτός έδρας αγώνα), δημιούργησε κάμποσες φορές πολύ επικίνδυνες καταστάσεις μπροστά από τα καρέ της Μπέτις, δεν κατάφερε να μετουσιώσει καμία από αυτές τις ευκαιρίες σε γκολ, και το τελικό σκορ τον υποχρεώνει να διεκδικήσει τη νίκη με δύο τέρματα διαφορά κόντρα στη Μίλαν, εντός έδρας, για να συνεχίσει την ευρωπαϊκή του πορεία.
Ξεκινώντας από τα θετικά: σπουδαία εμφάνιση από τον Σα. Μετά από τη μέτρια (επιεικώς) εμφάνιση κόντρα στον Ατρόμητο, ένεση ψυχολογίας οι δύο τεράστιες διπλές αποκρούσεις (η μία μάλιστα σε πέναλτι), που κράτησαν τον Ολυμπιακό μέχρι το τέλος στο παιχνίδι. Ο Τσιμίκας χωρίς να κάνει σπουδαίο παιχνίδι στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, τόσο αμυντικά, όσο και επιθετικά (με highlight τη συστημένη σέντρα στο κεφάλι του Μπουχαλάκη), θυμίζοντας πόσο χρήσιμο είναι να διαθέτεις δύο καλούς παίκτες στην ίδια θέση για να τους εναλλάσσεις (και να μην καταλήγουν να παίζουν με τη γλώσσα έξω, μέχρι να τραυματιστούν, όπως πέρσι ο Κούτρης).
Το ίδιο και από τα δεξιά, με τον πολύ καλό χθες Ομάρ να παίρνει τις ανάσες που απαιτούνται από τον εξίσου πολύτιμο Τοροσίδη. Με τον Ποντένσε σε οικτρή μέρα στα αμυντικά του καθήκοντα, ο Νορβηγός συμμάζεψε τα ασυμμάζευτα από τη δεξιά πλευρά (και όχι μόνο) τις περισσότερες φορές που χρειάστηκε (τις υπόλοιπες αρκούσε η έλλειψη συγκέντρωσης των Ισπανών για να μην εκμεταλλευτούν τον αεροδιάδρομο και την αριθμητική τους υπεροχή από τη δεξιά μας πτέρυγα). Και επειδή καμιά ομάδα δεν μπορεί να πραγματοποιήσει καλή εμφάνιση χωρίς να λειτουργεί σωστά η μεσαία γραμμή, μια καλή κουβέντα για την τριάδα που κράτησε (με αρκετές νίκες) τη μεσαία γραμμή: Μπουχαλάκης, Γκιγιέρμε και Καμαρά παίρνουν όλοι πολύ καλό βαθμό.
Πιο συγκεκριμένα: έχω περάσει από γενιές δεκατέσσερις τον Μπουχαλάκη, αλλά χθες ήταν ένα από τα πιο σημαντικά εργαλεία του Ολυμπιακού: με προωθήσεις, βοήθειες στην άμυνα, και επιθετικές ενέργειες (με μια πολύ καλή κεφαλιά να περνά εκατοστά δίπλα από το δοκάρι). Ο Καμαρά έβγαλε πολύ καλές κάθετες μπαλιές, δοκίμασε για μια ακόμα φορά το πόδι του (ίσως και κάποιες φορές εκβιαστικά), ενώ ο Γκιεγιέρμε αποτελεί μια ήρεμη δύναμη στο χώρο του κέντρου (και σιγά σιγά μετατρέπεται σε έναν παίκτη που μου αρέσει πολύ). Καλή απόδοση και από το ψευτοεννιάρι μας: ο Φορτούνης κουβάλησε μπάλα, προσπάθησε να μοιράσει παιχνίδι, ταλαιπώρησε πολύ τους αντιπάλους του και κινήθηκε σωστά σε μια θέση που δεν είναι η αγαπημένη του (απόδειξη οι πολλές –ειδικά στο πρώτο ημίχρονο- ευκαιρίες που δημιούργησε ο Ολυμπιακός).
Από την άλλη: κακό παιχνίδι από τον Ποντένσε. Ψιλά πράγματα από τη μέση και μπροστά, απαράδεκτος πίσω. Αν δεν υπήρχε οδηγία για να καλύπτει άλλος παίκτης τη δεξιά πτέρυγα, βοηθώντας τον Ομάρ, και η ευθύνη ήταν του Ποντένσε, τότε ο Πορτογάλος έκανε ένα από τα χειρότερα, τακτικά, παιχνίδια με τη φανέλα του Ολυμπιακού. Λίγα πράγματα και από τον Ναουέλ, ο οποίος, όπως και στον αγώνα με τον Ατρόμητο, δείχνει να έχει πολύ σοβαρό πρόβλημα στη διαχείριση δυνάμεων: πολύ καλός, με εξαιρετικές κούρσες στο πρώτο μισάωρο, και από εκεί και πέρα ελεύθερη πτώση, απόρροια της έλλειψης δυνάμεων.
Καμία έκπληξη και από το αμυντικό δίδυμο: με εξαιρετική φυσική κατάσταση ο Σισέ, αλλά αν δεν βάλει μυαλό, ο Ολυμπιακός θα είναι το ταβάνι του. Επιπόλαιη η ενέργεια στο (αυστηρό ίσως) πέναλτι, ακόμα πιο επιπόλαιη η διαμαρτυρία του (με δεδομένο, πάντως, ότι τέτοια πέναλτι μας έκανε τέσσερα ο Ατρόμητος την Κυριακή...). Σταθερή μένει η άποψή μου και για τον Βούκοβιτς, ο οποίος, στα δικά μου μάτια και --πάντα-- έως τώρα, φαίνεται ένας μέτριος, προς το «καλός», αμυντικός (καλύτερος από Ντα Κόστα και χειρότερος από τον --καλό-- Μποτία).
Οι αλλαγές δεν άλλαξαν, αυτή τη φορά, την εικόνα του αγώνα: σωστές κινήσεις από τον --πιθανότατα-- κάπως ανέτοιμο Γκερέρο, λίγα πράγματα από τον Νάτχο, αγχωμένος ο Βρουσάι (που μπορεί να είναι καλή λύση, ειδικά για το ελληνικό πρωτάθλημα).
Ελάχιστα άλλαξε ο χθεσινός αγώνας και την άποψη που έχω σχηματίσει για τον Μαρτίνς: ο Ολυμπιακός έκανε ένα από τα καλύτερα του παιχνίδια απέναντι σε ισπανική ομάδα. Η ομάδα έχει κατά διαστήματα απολαυστική εναλλαγή της μπάλας ή, για να το θέσω καλύτερα, η ομάδα κατά διαστήματα είναι απολαυστική. Ναι, είναι ιδιαίτερα ψυχοφθόρο να βλέπουμε τους πιθανούς και απίθανους τρόπους, με τους οποίους χάνονται τα γκολ (πέρσι, για παράδειγμα, απλά απολάμβανες ήσυχος τη μπύρα σου, αναλογιζόμενος πόσο πιο χάλια μπορεί να παίξει αυτή η ομάδα).
Βρίσκω ιδιαίτερα άδικο ότι αυτός ο Ολυμπιακός δεν επιβραβεύεται με κάποια καλά αποτελέσματα: ό,τι έχει κερδίσει φέτος, το έχει κάνει φτύνοντας αίμα. Είναι, νομίζω, η πρώτη χρονιά που δεν μπορώ να θυμηθώ έναν αγώνα στον οποίον να μπορείς να πεις ότι σταθήκαμε τυχεροί (όσο δόκιμο είναι να αναφέρεσαι στην τύχη). Ο Μαρτίνς φυσά και ξεφυσά στον πάγκο, όπως και οι παίκτες όταν βρίσκονται φάτσα με το αντίπαλο τέρμα (το γράφω κυριολεκτικά: στο πρόσωπο του Φέτφα πριν από μια --ακόμα-- χαμένη τεράστια ευκαιρία αποτυπωνόταν ξεκάθαρα το άγχος -- άγχος αρκετό για να πετάξει την ευκαιρία στα σκουπίδια).
Πιο άδικη βρίσκω την πιθανότητα η ομάδα να καταρρεύσει όταν χαθούν τα κίνητρα (ευρωπαϊκή πορεία και προσδοκία τίτλου): το έχουμε δει και από τις δύο πλευρές. Με τον (καλό) Ολυμπιακό να εξασφαλίζει από νωρίς νωρίς τον τίτλο και μετά να μη βλέπεται ή με τον (κακό) Ολυμπιακό να τερματίζει πέμπτος στα πλέι-οφ ή κλείνει τη χρονιά με ντροπιαστικές ήττες όπως πέρσι. Θα είναι κρίμα αυτό που θα μείνει από φέτος να είναι μια τέτοια κακή εικόνα.
Ο φετινός Ολυμπιακός, έως τώρα, είναι ο «ποδοσφαιρικά» καλύτερος των τελευταίων τριών ετών (ναι, προσωπικά, τον βρίσκω πιο ελκυστικό από τον Ολυμπιακό του Σίλβα -- για τον Ολυμπιακό των Μπέντο και Χάσι δεν το συζητάω). Οι παίκτες φαίνεται να γνωρίζουν σε ποιο/α σημείο/α του γηπέδου πρέπει να κινηθούν και τι χρειάζεται να κάνουν. Μάλιστα, όπως έγραφα και παλιότερα, ο ρόλος αυτός «προσπαθεί» να ταιριάζει στα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματά τους (ας σκεφτούμε, για παράδειγμα, τον Βούκοβιτς να προσπαθεί να μαρκάρει στη σέντρα -- όπως κάηκαν ο Ντα Κόστα και ο Μποτία).
Όλα αυτά, μάλιστα, με ένα υλικό που, με βεβαιότητα, κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει πως είναι το καλύτερο από αυτό των τριών περασμένων ετών (στη θεωρία το περυσινό ρόστερ ήταν κατά πολύ ανώτερο). Αν ο Ολυμπιακός ήταν πιο εύστοχος στη μεταγραφή του επιθετικού, έχω την αίσθηση ότι θα βλέπαμε πολύ σπουδαία πράγματα. Προς το παρόν (και με την ελπίδα αυτό να διορθωθεί τον Ιανουάριο), ας προσπαθούμε να απολαμβάνουμε (ανεξαρτήτως αποτελέσματος) μια ομάδα, με τις ατέλειές της, που καταθέτει και την ψυχή της στον αγωνιστικό χώρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου