Την 25.11.2003 στον αγώνα εναντίον της Ρεάλ Σοσιεδάδ ο Ολυμπιακός χρησιμοποίησε για τελευταία φορά ως έδρα του για αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ το γήπεδο του Απόλλωνα Σμύρνης (παλιότερα τον έλεγαν Απόλλωνα Αθηνών). Το γεγονός ότι το γηπεδάκι της Ριζούπολης έφτασε στο σημείο να φιλοξενήσει αγώνες της μεγαλύτερης διοργάνωσης συλλόγων της Ευρώπης, που έχει τόσο υψηλές απαιτήσεις και προδιαγραφές, αποτέλεσε κυριολεκτικά ένα θαύμα για τα ποδοσφαιρικά δεδομένα της χώρας. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 δεν υπήρχε ούτε ένας φίλαθλος, που θα μπορούσε να προβλέψει αυτή την εξέλιξη και όποιον θα τολμούσε ακόμη και να το σκεφτεί φωναχτά θα τον περνάγανε για τρελό.
Ο Ολυμπιακός είχε ως έδρα την Ριζούπολη για δυο χρόνια (2002-2004). Η αρχική ιδέα ήταν να πάει στο γήπεδο του Πανιωνίου στη Νέα Σμύρνη, αλλά οι οπαδοί του Πανιωνίου, που δεν μας ήθελαν στα λημέρια τους, ανάγκασαν τη διοίκηση του συλλόγου (που αρχικά είχε δει με καλό μάτι την πρότασή μας) να αρνηθεί.
Τότε προέκυψε η περίπτωση της Ριζούπολης, όπου η αντιμετώπιση ήταν εντελώς αντίθετη, δηλαδή θετικότατη. Ο Απόλλων με τον έξυπνο πρόεδρο του Αριστείδη Καμάρα (παλιό μεγάλο ποδοσφαιριστή του ΠΑΟ) έσπευσε ευχαρίστως να ανταποκριθεί, αντιλαμβανόμενος ότι μόνον ωφελημένος --και μάλιστα πολύ-- θα έβγαινε ο Απόλλων από αυτή τη συμφωνία.
Ο Ολυμπιακός αναμόρφωσε και εκσυγχρόνισε πλήρως ένα γήπεδο που βρισκόταν σε άθλια κατάσταση. Του έβαλε πλαστικά καθίσματα, προβολείς, στέγαστρο, του έφτιαξε ένα όμορφο και προσεγμένο αγωνιστικό χώρο, έκανε πολλούς μοντέρνους και λειτουργικούς εσωτερικούς χώρους (αποδυτήρια, αίθουσες κ.λπ.). Ουσιαστικά ο Ολυμπιακός όχι απλώς εκσυγχρόνισε και ανακαίνισε το γήπεδο, αλλά σχεδόν το έφτιαξε από την αρχή.
Σε αυτό το γήπεδο γνωρίσαμε συγκλονιστικές συγκινήσεις όπως το 6-2 επί της Λεβερκούζεν το 2002, το περίφημο 3-0 επί του ΠΑΟ το 2003 (γνωστό και ως έπος της Ριζούπολης), τον θρίαμβο 3-0 επί της Γαλατασαράι το ίδιο έτος κ.λπ. Πραγματικά αλησμόνητα ματς!
Υπάρχουν οπαδοί μας, που θεωρούν ότι ο Απόλλωνας βρήκε τον Ολυμπιακό σε ανάγκη και μας έπιασε κορόιδο, γιατί του φτιάξαμε καινούργιο γήπεδο.
Κάποιοι πιο παλιοί θυμούνται και επικαλούνται ότι ο Απόλλων ποτέ δεν υπήρξε σωματείο φιλικό προς τον Ολυμπιακό. Παραδοσιακά βρισκόταν πάντα κάτω από την πράσινη ομπρέλα επιρροής. «Πράσινο παράρτημα» τον ανεβάζαμε και τον κατεβάζαμε ανέκαθεν. Τις παλιότερες δεκαετίες που ο Απόλλωνας είχε πολύ δυνατή ομάδα, κάθε αγώνας μας με τον Απόλλωνα ήταν «αίμα και άμμος». Ακόμη και πριν από λίγα χρόνια, ο ηγέτης του Βελής κατηγορούσε μόνιμα και αποκλειστικά τον Ολυμπιακό για όλα τα στραβά που συνέβαιναν ελληνικό ποδόσφαιρο.
Εγώ όμως θα το δω από μια άλλη σκοπιά και θα πω ότι καλά κάναμε και φτιάξαμε τη Ριζούπολη, διότι κατά κάποιο τρόπο το χρωστάγαμε. Γιατί; Μα γιατί το ίδιο γήπεδο που φτιάξαμε το 2002 το είχαμε καταστρέψει το 1980, σε αγώνα Απόλλωνα-Ολυμπιακού 0-0. Βέβαια το φτιάξαμε 100 φορές καλύτερο από ό,τι ήταν, αλλά έτσι είμαστε εμείς, γαλαντόμοι άρχοντες. Πείτε ότι πληρώσαμε κάτι σαν ηθικούς και οικονομικούς τόκους 22 ετών.
Με την ευκαιρία αυτή, θα σταθώ σήμερα λίγο παραπάνω σε αυτόν τον συγκεκριμένο αγώνα, στον οποίο καταστρέψαμε το γήπεδο της Ριζούπολης. Ήμουν μέσα στο γήπεδο σε εκείνο το ματς.
Πρώτα από όλα, θα πρέπει να γνωρίζουμε το κλίμα που υπήρχε πριν από τον αγώνα, που είχε γίνει την 16.3.1980. Ο κόσμος του Ολυμπιακού κυριολεκτικά έβραζε από θυμό και αγανάκτηση για τις διάφορες αδικίες, που, κατ’ εξακολούθηση και συρροή, γινόντουσαν σε βάρος της ομάδας όχι μόνο στο συγκεκριμένο πρωτάθλημα (το πρώτο επαγγελματικό της περιόδου 1979/80) αλλά και γενικότερα όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αδικίες από διοικήσεις αρμόδιων ποδοσφαιρικών οργάνων, από κυβερνήσεις και από διαιτητές.
Την προηγούμενη χρονιά, είχε χαθεί το πρωτάθλημα 1978/79, επειδή δεν κατεβήκαμε σε μπαράζ με την ΑΕΚ, σε ένδειξη ακραίας διαμαρτυρίας για τα διαιτητικά αμαρτήματα σε βάρος του Ολυμπιακού καθ’ όλη την περίοδο και ιδιαίτερα αυτά του διαιτητή Παμπορίδη στον αγώνα με τον ΟΦΗ 3-3 στη Κρήτη την τελευταία αγωνιστική.
Ήταν επίσης πολύ νωπό τότε το σοκ από την απίστευτη για πολλούς μετακίνηση του Δεληκάρη στον ΠΑΟ, που είχε γεμίσει με θυμό τον ψυχισμό κάθε ολυμπιακού οπαδού.
Αλλά και κατά τη διάρκεια του πρωταθλήματος του 1980 συνεχίστηκαν τα διαιτητικά όργια. Και δεν ήταν μόνο τα διαιτητικά όργια, που είχαν εξαγριώσει τους οπαδούς μας. Ήταν και κάτι απίθανες επιλεκτικές αποφάσεις από τα αρμόδια αθλητικά πειθαρχικά και διοικητικά όργανα. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ήταν η απροσδόκητη τιμωρία, τον Ιανουάριο του 1980, παραμονή (κυριολεκτικά) του ντέρμπι με τον ΠΑΟ, δύο από τους καλύτερους παίκτες μας, του Νικολούδη και του Γαλάκου, για μια αναπόδεικτη χειρονομία, που φέρονταν ότι είχαν κάνει σε ντόπιους φιλάθλους τρείς αγωνιστικές νωρίτερα (!) στη Δράμα.
Η ατμόσφαιρα λοιπόν που επικρατούσε στις τάξεις των οπαδών μας εκείνη την περίοδο, που διεκδικούσαμε όπως πάντα τον τίτλο, ήταν περίπου πολεμική. Σε κάθε αγωνιστική, αρκούσε μια σπίθα για να γίνουν όλα μπουρλότο.
Αυτό έγινε στο συγκεκριμένο ματς με τον Απόλλωνα.
Ο αγώνας έγινε μια βροχερή μέρα σε ένα λασπωμένο και βαρύ γήπεδο. Ο κόσμος του Ολυμπιακού που είχε κατακλύσει το γήπεδο φώναζε εν χορώ και από νωρίς τα γνωστά συνθήματα: «Διαιτητή μαλάκα, «Ένα δύο τρία γαμιέται η διαιτησία». Ακόμη και το «Θα μπούμε μέσα» ακούστηκε νωρίς σαν καμπανάκι προοικονομίας για αυτό που θα επακολουθούσε.
Είχαμε φτάσει στο 88΄, με το ματς ισόπαλο, παρά την υπεροχή μας. Τότε ο διαιτητής και ενώ η μπάλα παιζόταν αλλού, απέβαλλε τον αμυντικό μας Σταύρο Παπαδόπουλο γιατί… τον άκουσε να «βλαστημά τα θεία».
Ας πούμε ότι το γεγονός όντως συνέβη. Μα αν ο κάθε διαιτητής απέβαλλε παίκτη κάθε φορά που βλαστημά τα θεία, τα οποία, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων μάλιστα, είναι τα «δικά τους» τα θεία ( π.χ. «γ… την παναγία μου» και «γ …τον χριστό μου»), τότε σε κάθε αγώνα δεν θα έμενε κανείς παίκτης στο γήπεδο.
Εκτός από αυτό το περιστατικό και παρά τη μετριότατη διαιτησία, άλλη μεγάλη ουσιαστική αδικία σε βάρος μας δεν υπήρξε στον συγκεκριμένο αγώνα. Υπήρξαν βέβαια δύο ακυρωθέντα γκολ, αλλά ειδικά γι’ αυτά τα γκολ τα όποια δικά μας παράπονα θα έπρεπε να είναι μάλλον λιγότερα από τα αντίστοιχα του Απόλλωνα. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν η διαιτησία του Λαρισαίου Καραβασίλη τόσο προκλητική όσο αρκετές άλλες στο ίδιο πρωτάθλημα. Απλώς υπήρχε συσσωρευμένο αίσθημα οργής και αγανάκτησης, που ξέσπασε.
Φυσικά η αποβολή αυτή, έτσι όπως έγινε, στα καλά καθούμενα, φάνηκε στους οπαδούς (όπως και πράγματι ήταν) αδικαιολόγητη. Οι οπαδοί μας έγιναν έξαλλοι και όταν ο αγώνας μετά από ελάχιστα λεπτά έληξε, μπήκαν μέσα στο γήπεδο περίπου 500-1.000 άτομα και δεν άφησαν τίποτε όρθιο.
Οι καταστροφές ήταν πολύ μεγάλες. Δεν περιορίστηκαν μόνο σε όλα τα κιγκλιδώματα τα γκολπόστ, δίχτυα, πάγκους σημαιάκια κ.λπ., αλλά έφτασαν ακόμη και σε πόρτες τοίχους και αποδυτήρια. Είδα άτομα ακόμη και να ξηλώνουν τούφες-τούφες το χορτάρι του γηπέδου. Οι συγκρούσεις των οπαδών μας με την αστυνομία ήταν εκτεταμένες.
Μετά τον αγώνα, συνελήφθη ο διαιτητής για υβριστικές πράξεις και λέξεις, μετά από μήνυση ανθρώπων του Ολυμπιακού. Για τα επεισόδια εκείνα επτά οπαδοί μας συνελήφθησαν από την Αστυνομία, προκειμένου να περάσουν από αυτόφωρο στα ποινικά δικαστήρια. Στο δικαστήριο ήταν κατηγορούμενος και ο τερματοφύλακάς μας Χρήστος Αρβανίτης, ο οποίος θεωρήθηκε ηθικός αυτουργός, αφού κατηγορήθηκε αργότερα ότι, με νεύματα και χειρονομίες, παρακινούσε τους οπαδούς μας να κάνουν ντου και να μπούνε μέσα στο γήπεδο. Ο Αρβανίτης αρνήθηκε την κατηγορία και τελικά πέρασε ανώδυνα τη δικαστική περιπέτεια.
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ο Αρβανίτης, όντως, με χειρονομίες και νεύματα παρότρυνε τον κόσμο να μπει μέσα. Καθόμουν πίσω από το τέρμα μας στο δεύτερο ημίχρονο, το είδα καθαρά και το θυμάμαι έντονα. Αυτή η συμπεριφορά του ήταν πολύ ανεύθυνη, γιατί στην κατάσταση που ήταν ο κόσμος μπορεί να είχαμε θρηνήσει θύματα. Επιπλέον, η εν λόγω συμπεριφορά ήταν κόντρα σε όλες τις προσπάθειες των παραγόντων και παικτών μας, που προσπαθούσαν να ηρεμήσουν κατά το δυνατό την κατάσταση και να αποσοβήσουν τα χειρότερα.
Στην λίστα των συλληφθέντων και δικασθέντων ήταν και ένας ονόματι Παπαδόπουλος, αθλητής-μπασκετμπολίστας του Απόλλωνα Αθηνών, ο οποίος απολογούμενος επικαλέσθηκε την ιδιότητά του αυτή και δήλωσε ότι δεν ήταν δυνατό να στραφεί εναντίον της ίδιας της ομάδας του, ότι συνελήφθη κατά λάθος και όχι μέσα στον αγωνιστικό χώρο εν ώρα επεισοδίων. Έπεισε το δικαστήριο και απαλλάχθηκε.
Εγώ όμως που τότε ήμουν φίλος με πολλά παιδιά (ιδίως από την εφηβική) του Απόλλωνα είχα μάθει έγκυρα ότι ήταν από τους πρώτους που μπήκαν μέσα και τα έκαναν λίμπα, γιατί πάνω από όλα, και από την ιδιότητά του ως αθλητή του Απόλλωνα, έβαζε την ολυμπιακή του ταυτότητα. Με άλλα λόγια, ήταν φανατικός Ολυμπιακός και εκείνες τις ώρες τον είχε πνίξει ο θυμός και δεν νοιαζόταν ούτε για τον Απόλλωνα ούτε για το γήπεδό του!
Μου θύμισε μια άλλη περίπτωση με ποδοσφαιριστή πάλι του Απόλλωνα της δεκαετίας του 1970 του Αλυφαντή (που αποτελούσε μεταγραφή από τον Σαρωνικό Αίγινας και υπήρξε στέλεχος της εθνικής ερασιτεχνών Ελλάδας) ο οποίος πριν από ένα αγώνα Απόλλωνα-Ολυμπιακού στη Ριζούπολη, μεταξύ αστείου και σοβαρού, έλεγε ότι το μόνο που ήθελε ήταν να ξεμοναχιάσει τον Ρομαίν Αργυρούδη και να του φιλήσει τα παπούτσια! Τέτοια ολυμπιακή τρέλα κουβαλούσε.
Κατά τα άλλα, ξέρετε ποιος ήταν παρατηρητής του επίμαχου αγώνα της Ριζούπολης, τον οποίο είχε ορίσει η ΕΠΑΕ, με βάση την έκθεση του οποίου και τιμωρηθήκαμε με αποκλεισμό έδρας (εξορία); Ο καταπράσινος και δεδηλωμένος αντιολυμπιακός Θανάσης Γιαννακόπουλος ο ένας από τα δύο αδέλφια, που κάποια χρόνια αργότερα θα ηγούνταν του μπασκετικού ΠΑΟ.
Τελειώνοντας έχω να πω ότι κάποιοι, διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, δικαιολογημένα θα σκεφτούν πόσο άφρονες ήταν οι οπαδοί του Ολυμπιακού, που μπούκαραν μέσα.
Αλλά και πάλι πάντα υπάρχουν και πολύ χειρότερα.
Γιατί αν κάποιος θα αποκαλούσε κάφρους και βάνδαλους τους οπαδούς μας, αυτούς, που, άνευ ουσιαστικού λόγου, κατέστρεψαν το γήπεδο μιας άλλης ξένης ομάδας, πώς θα αποκαλούσε άραγε τους οπαδούς εκείνους, οι οποίοι, άνευ ουδενός λόγου και χωρίς αντίπαλη πρόκληση, κατέστρεψαν το γήπεδο της ίδιας, της δικής τους της ομάδας ; Αυτό ισχύει για τους οπαδούς του ΠΑΟΚ, οι οποίοι την 4.1.1965 κατέστρεψαν κυριολεκτικά το γήπεδο της ομάδας τους στην Τούμπα, επειδή, άκουσον-άκουσον, είχαν αγανακτήσει, γιατί ο Αυστριακός διαιτητής Σίλλερ είχε αναβάλλει τελικά τον αγώνα με τον Ολυμπιακό, λόγω ακαταλληλότητας του γηπέδου!! Και επειδή δύσκολα θα το πιστέψουν κάποιοι, υπάρχουν και ντοκουμέντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου