Του Dr. Jekyll
Το μόνο βέβαιο: την Κυριακή η ομάδα φάνηκε λίγη. Λίγη για να στριμώξει στα σκοινιά τον Ατρόμητο, λίγη για να δημιουργήσει ευκαιρίες (πόσο μάλλον να σκοράρει). Λίγη για να βγάλει αντίδραση όταν κόντρα στη ροή του αγώνα (χωρίς ο Ολυμπιακός να είναι καλός) βρέθηκε να χάνει (ακόμα και όταν βρέθηκε ο Ολυμπιακός, απέναντι στην ΑΕΚ, μπροστά στο σκορ, κόντρα στην εικόνα του αγώνα, πάλι δεν κατόρθωσε να κρατήσει το σκορ).
Δικαιολογίες για την κακή εμφάνιση μπορούν, όπως πάντα, να βρεθούν: φυσική κατάσταση, κακή προετοιμασία (αγωνιστικά) από τον Χάσι, παίκτες χωρίς αγωνιστικό ρυθμό (Σισέ, Μάρτινς, Τζούρτζεβιτς), παίκτες που δεν έχουν βρει τη φόρμα τους (Μάριν, Φιγκέιρας), παίκτες κουρασμένοι από την υπερπροσπάθεια της Τετάρτης (Ρομαό, Σεμπά, Οφόε, Κούτρης, Νικολάου). Δεν έχουν καμία σημασία, γιατί η ομάδα, σε αυτή τη φάση, όφειλε να πάρει τη νίκη. Ο Ολυμπιακός έχει μια νίκη στα τελευταία επτά παιχνίδια.
Η ανάπτυξη ήταν απαράδεκτη: σε κακή μέρα ο Μάρτινς, ο Μάριν ανύπαρκτος και ο Οφόε, στα όρια του τραυματισμού, να αδυνατεί μόνος του να κάνει σωστή οργάνωση από το κέντρο. Σέντρες και γιόμες με το τσουβάλι, οι οποίες εκτός από 2-3 φορές, δεν έβρισκαν παίκτη μας (και πώς να βρουν όταν --με εξαίρεση τα τελευταία λεπτά-- σπάνια υπήρχε πάνω από ένας παίκτης μας στην περιοχή του Ατρόμητου).
Η ψυχραιμία, λέξη άγνωστη: το σημαντικότερο που προέκυψε από τον αγώνα της Τετάρτης, κατά την άποψή μου, ήταν οι ψύχραιμοι παίκτες, ανεξάρτητα από τη κούραση ή το σκορ του αγώνα. Ο Ολυμπιακός χθες δεν ήταν χειρότερος από τον Ατρόμητο και το δίκαιο σκορ --χωρίς στο ποδόσφαιρο να μπορείς να μιλάς για δικαιοσύνη-- ήταν να νικήσει. Ο αγώνας, όμως, στράβωσε, και από εκείνο το σημείο η ορθολογική --όσο αυτή υπήρχε-- ανάπτυξη πήγε περίπατο. Ο Ολυμπιακός έκανε τις φάσεις για να ισοφαρίσει (ενδεχομένως αν ισοφάριζε και ο αγώνας χρειαζόταν περισσότερο από δέκα λεπτά να μπορούσε και να το γυρίσει). Οι φάσεις αυτές, όμως, δεν ήταν αποτέλεσμα ορθολογικής ανάπτυξης, αλλά σέντρες/γιόμες και ό,τι βγει.
Οι αποδιοπομπαίοι τράγοι (με υπαρκτό, μεγαλύτερο ή μικρότερο, μερίδιο ευθύνης) σιγά σιγά τελειώνουν. Στον χθεσινό αγώνα δεν υπήρχε ούτε ο Καπίνο, ούτε ο Φορτούνης (η ευθύνη του Χάσι δεν μπορεί να διαγραφεί και να μετατοπιστεί σε έναν προπονητή που δεν έχει καλά καλά δέκα μέρες στην ομάδα). Δεν θα αλλάξω αυτά που έλεγα: για τη φετινή χρονιά δεν μπορώ να επιρρίψω μεγάλες ευθύνες στη διοίκηση (αφού δεν το έκανα το καλοκαίρι, ούτε με τον Χάσι, ούτε με τις μεταγραφές, είναι ανέντιμο να το κάνω τώρα). Ακόμα και για τη διαιτησία, έγραφα πριν ένα χρόνο: «Και δεν λέω να γίνουμε σαν αυτούς που χάνουν από τη Ξάνθη και τον Λεβαδειακό στο γήπεδό τους και λένε στα χάπατα που έχουν για ποδοσφαιριστές “δεν πειράζει, αφού σας αδικούν τα κοράκια”».
Ο Ολυμπιακός νοσεί. Αυτό πλέον είναι αδιαμφισβήτητο. Παραμένω, πάντως, αισιόδοξος (και δεν αναφέρομαι στον τίτλο, αλλά, κυρίως, στο να δούμε --επιτέλους-- μπάλα). Εξακολουθώ να υποστηρίζω ότι το υλικό του Ολυμπιακού δεν το διαθέτει άλλη Ελληνική ομάδα. Αρκετούς από αυτούς τους ποδοσφαιριστές, που τώρα απαξιώνουμε, τούς έχουμε δει και γνωρίζουμε το επίπεδό τους. Φιγκέιρας, Ρομαό, Μάριν, Φορτούνης, Μάρτινς, Ομάρ, Πάρντο, Σεμπά, Μποτία, μπορεί να μην είναι υποψήφιοι για την ενδεκάδα της Μπαρτσελόνα, αλλά για το Ελληνικό πρωτάθλημα είναι παίκτες που -μπορούν να- κάνουν τη διαφορά.
Καλώς ή κακώς, ο αγώνας με τον Ατρόμητο ανήκει --για τον κόσμο-- στο παρελθόν. Η ομάδα, όμως, οφείλει να μην το σβήσει στα γρήγορα σαν μια δυσάρεστη στιγμή, να εντοπίσει ποιο είναι το πρόβλημα --εκτός από το δεδομένο πρόβλημα της ψυχολογίας-- και, το βασικότερο, να βρει λύσεις. Είναι βαρετό να γράφουμε το πόσο δύσκολο πρόγραμμα ακολουθεί και το ότι δεν υπάρχει χρόνος για άλλα στραβοπατήματα. Απλά (πλέον δικαιολογημένα), καλό θα είναι και οι παίκτες (με όλες τις δικαιολογίες που έχουμε πολλάκις αναφέρει) να γνωρίζουν πως δεν (θα) είναι πλέον στο απυρόβλητο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου