Του Dr. Jekyll
Με το καλημέρα του αγώνα (2΄12΄΄) ο Πανιώνιος άνοιξε το σκορ, μετά από τραγικό λάθος του Φιγκέιρας, ο οποίος προσπάθησε με αναιμική κεφαλιά να γυρίσει τη μπάλα στον Προτό, αλλά, τελικά, έβγαλε τετ α τετ τον Σπιριντόνοβιτς, ο οποίος νίκησε τον Προτό. Επιτέλους, όμως, ο Ολυμπιακός έδειξε αντίδραση μετά από τέρμα του αντιπάλου. Με καθολική υπεροχή στο πρώτο ημίχρονο, η ομάδα μας γύρισε το σκορ αρχικά με τέρμα του Σισέ (19΄, με κεφαλιά, μετά από εκτέλεση φάουλ του Φορτούνη), και στη συνέχεια με δύο γκολ του Καρίμ (37΄, με άψογο τελείωμα ανάμεσα στα πόδια του τερματοφύλακα, μετά από ασίστ του Οφόε, και στο 45΄, παίρνοντας το ριμπάουντ, μετά από απόκρουση σε πολύ καλό σουτ του Πάρντο).
Το ελπιδοφόρο, αν δεν σταθείς στο πώς χάθηκαν, είναι ότι στο ενδιάμεσο, ο Ολυμπιακός έχασε και άλλες πολλές, και καλές, ευκαιρίες για να καθαρίσει/γυρίσει τον αγώνα νωρίτερα (με τρεις από αυτές να τις χάνει ο Πάρντο). Σε κάθε περίπτωση, ο Ολυμπιακός έπαιξε με την μπάλα κάτω, δεν κατέφυγε σε γιόμες και σέντρες, χωρίς αποδέκτες, και έκανε, πιθανότατα, το καλύτερό του και, οπωσδήποτε, το πιο αποδοτικό πρώτο του ημίχρονο στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Στο δεύτερο ημίχρονο, πάντως, όλα τα προβλήματα, που έχουν οδηγήσει τον Ολυμπιακό σε αυτή τη θέση του βαθμολογικού πίνακα, έκαναν την εμφάνισή τους: έλλειψη δυνάμεων (μάλλον), έλλειψη συγκέντρωσης (σίγουρα), παιδαριώδη λάθη στην άμυνα, αδυναμία διαχείρισης αγώνα και θολωμένο μυαλό. Ο --τελειωμένος, θεωρητικά-- Πανιώνιος έβγαλε αντίδραση, μείωσε αρχικά με πέναλτι του Μασούντ στο 82΄, και, στη συνέχεια ισοφάρισε στο 83΄ με τον Ντουρμισάι. Ευτυχώς, τρία λεπτά αργότερα, ο Ολυμπιακός κέρδισε πέναλτι, με τον Φορτούνη, ο οποίος έστειλε την μπάλα στα δίχτυα από την άσπρη βούλα, για το τελικό 3-4.
Σε έναν αγώνα της Super League, στον οποίο ο Ολυμπιακός δέχεται τρία γκολ (φτάνοντας τα 10 σε 7 αγωνιστικές) είναι αδύνατο να θεωρήσεις ότι η αμυντική τετράδα τα πήγε καλά -- ο Προτό δεν έχει ευθύνη για κανένα από τα τρία γκολ, είχε και μια δυο καλές επεμβάσεις. Με πολλά προβλήματα ο Φιγκέιρας (ο οποίος είχε καλά ανεβάσματα στο δεύτερο μισό του δευτέρου ημιχρόνου, αλλά δεν κατόρθωσε να κάνει καλά τελειώματα), με ευθύνη, στο τρίτο γκολ, αλλά και άλλα ζητήματα ο Νικολάου (τα έχουμε πει πολλάκις: οι νεαροί --και άπειροι-- παίκτες, χρειάζονται στήριξη, αφού για κάθε εμφάνιση όπως αυτή με τη Γιουβέντους, θα έχεις και λάθη, όπως στο χθεσινό αγώνα). Ο Σισέ έβαλε ένα γκολ, έσωσε άλλο ένα, αλλά δεν είμαι βέβαιος αν μπορεί να αντεπεξέλθει με επιτυχία στον ρόλο που --υποθέτω-- τού ανέθεσε ο Λεμονής: να βγαίνει ψηλά, πρώτος στην μπάλα ως δεύτερο αμυντικό χαφ, ενώ είχε και πάλι λανθασμένες μεταβιβάσεις. Ο Κούτρης δεν ήταν ιδιαίτερα καλός στα αμυντικά του καθήκοντα, ενώ και μπροστά δεν προωθήθηκε ιδιαίτερα (υποθέτω από τακτική επιλογή).
Καλός --ειδικά στο πρώτο ημίχρονο-- ο Ρομαό, με λανθασμένες μεταβιβάσεις, αλλά και μερικές καταπληκτικές ενέργειες --όπως η ασίστ στο δεύτερο γκολ-- ο Οτζίτζα (ανασταλτικά, πάντως, δεν βοήθησε ιδιαίτερα). Με τρεξίματα, και λιγότερες βοήθειες πίσω από ό,τι μας έχει συνηθίσει ο Σεμπά, ο οποίος, μάλιστα, είχε και δύο καταπληκτικά γυρίσματα (το ένα έδωσε αφύλακτη κεφαλιά στον Πάρντο, και το δεύτερο έδιωξε επικίνδυνα, ακόμα και για αυτογκόλ, ο αμυντικός, προ του Καρίμ).
Ο Πάρντο ήταν καλός, αλλά... Όπως έχει δείξει από την αρχή της σεζόν, βοήθησε πίσω (μέχρι να κρεμάσει από κούραση), ενώ έχασε τρεις σπουδαίες ευκαιρίες για να σκοράρει (η πρώτη αφύλακτη κεφαλιά σε γύρισμα του Σεμπά, με τη μπάλα να βρίσκει οριζόντιο δοκάρι, και οι άλλες δύο με κακό τελείωμα σε πολύ καλές πάσες του Φορτούνη). Δυστυχώς, η αναποτελεσματικότητα του Κολομβιανού (ο οποίος το έχει το γκολ), παραλίγο να στοιχίσει (δεν μπορεί κανείς, όμως, να του καταλογίσει έλλειψη προθυμίας να βοηθήσει αμυντικά ή ατομιστικές ενέργειες, όπως στη πρώτη του χρονιά).
(Πολύ) λίγα πράγματα από τις αλλαγές: ο Ταχτσίδης μπήκε για να θωρακίσει τη μεσαία γραμμή, αλλά από εκείνο το σημείο (και με την έλλειψη ενέργειας να είναι φανερή στους ποδοσφαιριστές μας), ο Ολυμπιακός έχασε πλήρως τον έλεγχο του αγώνα. Ο Τζούρτζεβιτς την πρώτη φορά που πήρε σε καλή θέση την μπάλα δοκίμασε να περάσει (προφανώς αποτυχημένα) μέσα από τον αμυντικό (μια καλή τρίπλα θα τον έβγαζε τετ α τετ), τη δεύτερη επέλεξε να κινηθεί προς τα πλάγια, για να ροκανίσει το χρόνο, ενώ έκανε και μια μίνι κοκορομαχία (πάλι με τη τακτική του ροκανίζουμε τον χρόνο). Ο Μποτία στην επανεμφάνισή του, και με, περίπου, να υπολείπονται επτά λεπτά αγώνα, δεν μπορεί να κριθεί.
Για το τέλος άφησα τους δύο μεγάλους πρωταγωνιστές: δύο γκολ (που, προς τιμήν του, δεν πανηγύρισε) για τον παροπλισμένο Καρίμ. Το πρώτο με άψογο τελείωμα και το δεύτερο από τη σωστή κίνηση (κίνηση επιθετικού περιοχής), για να πάρει το ριμπάουντ. Πολύ καλή, επιτέλους, εμφάνιση και για τον Φορτούνη. Καλό μοίρασμα παιχνιδιού -- δύο φορές έβγαλε τον Πάρντο σε θέση για γκολ, από δικό του στημένο ήρθε η ισοφάριση, ενώ κέρδισε και εκτέλεσε εύστοχα το πέναλτυ με το οποίο ήρθαν οι τρεις βαθμοί της νίκης.
Και, αναγκαστικά, λίγη πεναλτολογία: και στις τρεις περιπτώσεις, είναι δεδομένο πως οι παίκτες θέλουν/προσπαθούν κυρίως να κερδίσουν το πέναλτι. Από κανένα ριπλέι δεν φαίνεται (όχι πως δεν είναι, δεν φαίνεται) αν ο Προτό βρίσκει τον παίκτη του Πανιωνίου. Στο --καθαρό-- πέναλτι του Φορτούνη, στα δικά μου μάτια, ο αμυντικός κάνει κίνηση μόνο προς τον Φορτούνη, τον οποίον βρίσκει και με το γόνατο στο μπούτι --το σημείο που πιάνει ο Φορτούνης-- και τον πετά με το σώμα. Στη τρίτη αμφισβητούμενη φάση, ο παίκτης του Πανιωνίου πάει μόνο για το πέναλτι: βρίσκει τη μπάλα με τον ώμο και αυτό το σημείο πιάνει όταν πέφτει σφαδάζοντας (για να πεταχτεί όρθιος λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, όταν η μπάλα γίνεται ξανά διεκδικήσιμη), πιθανότατα επειδή σε εκείνο το σημείο δέχτηκε μεγαλύτερη πίεση, από ότι στο σημείο που έρχεται σε επαφή με το πόδι του Φιγκέιρας. Όμως, παραμένει γεγονός ότι έρχεται σε επαφή με τον άτσαλο Πορτογάλο, και, συνεπώς, ένας διαιτητής που θέλει να σφυρίξει, το δίνει.
Και λίγα τελευταία: σε κανέναν μας υποθέτω πως δεν αρέσει η εικόνα ενός Ολυμπιακού, ο οποίος γυρίζει πίσω (σε ένα ολόκληρο ημίχρονο) και κάνει αλλαγές, με αποκλειστικό σκοπό να κρατήσει το σκορ. Ο τωρινός Ολυμπιακός, όμως, δεν είναι ο Ολυμπιακός που έχουμε συνηθίσει. Σημασία είχε η νίκη, αφού ένα ακόμα στραβοπάτημα θα έστελνε την ψυχολογία --και τη βαθμολογική μας θέση-- στα βάραθρα. Η υπομονή --και η στήριξη-- είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε ως οπαδοί -- υπενθυμίζω τα τέσσερα παιχνίδια που ακολουθούν: Μπάρτσα (εκτός), μΠΑΟΚ (εντός), ΠΑΟ (εκτός -- με τον Παναθηναϊκό να έχει μόνο αυτό το παιχνίδι για να σώσει μια χρονιά, στην οποία διαλύεται), Μπάρτσα (εντός).
Σωστά τα είπε και ο Λεμονής: κρατάμε τη νίκη και τον προβληματισμό. Είναι θέμα, όμως, πώς αυτή η ομάδα θα μπορεί να αγωνίζεται για 90 και όχι για 60 λεπτά -- και, μάλιστα, όχι στο μέλλον, αλλά άμεσα.
Οι οπαδοί του Πανιωνίου για δεύτερη χρονιά τα κάνουν όπα επειδή θεωρούν ότι αδικούνται από τον Ολυμπιακό -- στον περσινό αγώνα ένα πέναλτι μετατράπηκε σε φάουλ, και τελείωσαν, παράλογα, τον αγώνα με 11 παίκτες. Φέτος έκαναν και επεισόδια, σε έναν αγώνα που οι δύο από τις τέσσερις φάσεις τους (πέρα από τα γκολ), ήρθαν από ανύπαρκτα φάουλ -- στο δεύτερο, μάλιστα, το στομάχι του Νικολάου μετατράπηκε σε χέρι. Αναγνωρίζω παρόλα αυτά, το γεγονός ότι χειροκρότησαν τον Καρίμ, τη στιγμή που είχε σκοράρει --δις-- απέναντι στη πρώην ομάδα του.
Ο αγωνιστικός χώρος ήταν χάλια και το --πολύ-- νερό πριν την έναρξη, αμφιβάλω αν βοήθησε σε κάτι τη κατάσταση (μου περνά από το μυαλό, πως πίστεψαν ότι ο κακός αγωνιστικός χώρος θα εμποδίσει την πιο τεχνική ομάδα).
Το υλικό του Ολυμπιακού είναι καλό, ειδικά για Ελλάδα. Δεν ξέρω αν χρειάζεται προπονητής, γυμναστής ή ψυχολόγος, αλλά η εικόνα ενός Ολυμπιακού --μόνιμου πρωταθλητή-- να έχει τέσσερα άσχημα σερί αποτελέσματα, και να κινδυνεύει για δεύτερη φορά να χάσει βαθμό ή βαθμούς σε δικό του παιχνίδι, πρέπει να αλλάξει. Εκτός των άλλων, δίνεις και το δικαίωμα σε κάθε αντίπαλο ότι μπορεί να το γυρίσει.
Το έγραψα και παραπάνω, αλλά το επαναλαμβάνω: στα δικά μου μάτια, περισσότερο απαράδεκτο και από την ισοπαλία και την ήττα, με Αστέρα και Ατρόμητο, ήταν ότι όταν η ομάδα βρέθηκε πίσω στο σκορ, δεν έπνιξε τον αντίπαλο. Χθες, μετά το τέρμα του Πανιωνίου και έως τη λήξη του ημιχρόνου, η μόνη ομάδα στο γήπεδο φορούσε ερυθρόλευκα (έστω και με περισσότερο λευκό, από ότι μας αρέσει). Κάτι είναι και αυτό, αρκεί να υπάρχει συνέχεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου