Έχουν περάσει σχεδόν δύο εβδομάδες από τους τελικούς του ελληνικού πρωταθλήματος, οπότε μπορούμε πλέον, με αρκετά μεγάλη ψυχραιμία και νηφαλιότητα, να αποτιμήσουμε την φετινή χρονιά του τμήματος μπάσκετ του Ολυμπιακού.
Του RedTerso
Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή. Η ψυχολογία του οπαδού του Θρύλου αλλάζει πιο γρήγορα και από τον καιρό σε τροπικές περιοχές του Αμαζόνιου. Αν θυμηθούμε τον τελευταίο μήνα, θα παρατηρήσουμε ότι η ψυχολογία του κόσμου μας, από το απόλυτο ζενίθ της νίκης/πρόκρισης στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ, άλλαξε και έφερε μια σχετική γκρίνια για την απώλεια της Ευρωλίγκας στον τελικό από τη Φενέρ. Μετά από λίγες μέρες πιάσαμε «πάτο» με την απώλεια του τίτλου του πρωταθλήματος και μετά από ελάχιστα εικοσιτετράωρα επέστρεψε η ευφορία λόγω των συνοπτικών ανανεώσεων των συμβολαίων των Πρίντεζη και Μάντζαρη. Είμαστε οι πιο «άρρωστοι» οπαδοί και ως εκ τούτου κουβαλάμε και αρκετά προβλήματα, που εκπορεύονται από αυτή την αρρώστια.
Για να μπορέσουμε να αποτιμήσουμε με μεγαλύτερη ασφάλεια τη χρονιά, θα μπορούσαμε να τη χωρίσουμε σε δύο τομείς. Στην πορεία μας στην Ευρωλίγκα και στα πεπραγμένα εντός των συνόρων. Στο εσωτερικό μέτωπο τα πράγματα είναι σχετικά «απλά». Η χρονιά καθίσταται σίγουρα αποτυχημένη λόγω της απώλειας του πρωταθλήματος, αλλά και του αποκλεισμού από τον τελικό του κυπέλλου. Και στις δύο διοργανώσεις χάσαμε τον τίτλο από τον βάζελο μέσα στην έδρα μας. Μπορούμε να βρούμε διάφορες «δικαιολογίες» για αυτό, αλλά ο τελικός απολογισμός πονάει. Και αν ο θεσμός του κυπέλλου είναι αστείος, στο πρωτάθλημα, που έγιναν και φέτος σημεία και τέρατα, η ομάδα έχασε την ευκαιρία να πάρει το τρίτο σερί πρωτάθλημα και να παγιώσει την κυριαρχία της εντός των συνόρων.
Στην Ευρωλίγκα τα πράγματα είναι λίγο πιο σύνθετα. Προφανώς το τελικό αποτέλεσμα και ο τίτλος «πιστοποιούν» την επιτυχία μιας χρονιάς, αλλά αναμφίβολα η φετινή ήταν πετυχημένη για την ομάδα και έλειψε μόνο το «κερασάκι» στην τούρτα, που θα ήταν η κατάκτηση του τροπαίου. Αναλύσαμε μέσα στην χρονιά την εξαιρετική παρουσία που είχε ο Θρύλος στην πιο απαιτητική ευρωπαϊκή διοργάνωση των τελευταίων ετών στην κανονική περίοδο. Στη συνέχεια, ο Ολυμπιακός απέκλεισε στα play-off την πολύ δυνατή και σούπερ αθλητική Αναντολού Εφές, που ήθελε να βρεθεί στο final-four, που θα γινόταν στην Κων/πολη. Η παρουσία του Ολυμπιακού στο final-four, λαμβάνοντας υπόψη τα δεδομένα, τα ρόστερ των ομάδων, τα μπάτζετ και τη διεξαγωγή της διοργάνωσης στην έδρα της μιας από τις 4 ομάδες, καθιστούσε στα δικά μου μάτια την πορεία της ομάδας απόλυτα επιτυχημένη. Η παρουσία μιας ομάδας στην κορυφή σηματοδοτείται από τη διάρκεια. Και ο Ολυμπιακός βρέθηκε στο 5ο του final-four τα τελευταία 7 χρόνια. Για την ομάδα των θαυμάτων όμως δεν ήταν αρκετή απλώς η συμμετοχή... Στον ημιτελικό, αποκλείσαμε --για άλλη μια φορά-- το μεγαθήριο που λέγεται ΤΣΣΚΑ και βρεθήκαμε στον τελικό. Εκεί χάσαμε, αφού η ομάδα δεν μπόρεσε μετά από κάποιο σημείο να ακολουθήσει τον ρυθμό της Φενέρ που έπαιζε σε ένα σκανδαλωδώς γεμάτο γήπεδο από τους οπαδούς της και ταυτόχρονα ο Ολυμπιακός είχε το μειονέκτημα της απουσίας δύο κομβικών παιχτών του. Με βάση λοιπόν τα παραπάνω, για εμένα η χρονιά στην Ευρώπη είναι αναμφίβολα επιτυχημένη. Και πρέπει να αποτελέσει τον «οδηγό» για να μπορεί του χρόνου ο Ολυμπιακός να βρεθεί στο Βελιγράδι και να σηκώσει μία ακόμα Ευρωλίγκα.
Βάζοντας λοιπόν τις δύο παραμέτρους (ελλ. διοργανώσεις και Ευρώπη) στον αλγόριθμο, το αποτέλεσμα είναι μάλλον μέτριο. Και αυτό συμβαίνει γιατί --δυστυχώς-- η τελευταία γεύση --χαμένο πρωτάθλημα-- είναι αυτή που μένει και η μακροχρόνια μνήμη μας δεν είναι στην καλύτερη κατάσταση. Για να υπάρξει μια ολοκληρωμένη όμως αποτίμηση της χρονιάς θα πρέπει να λάβουμε υπόψη τον τρόπο που χτίστηκε η ομάδα και τους στόχους, που έβαλε. Πάμε λοιπόν.
Η στελέχωση του ρόστερ
Ας κάνουμε μια ακόμα παραδοχή. Στον αθλητισμό και συγκεκριμένα στα ομαδικά σπορ δεν υπάρχει το τέλειο ρόστερ. Ακόμα και ομάδες που έχουν αστείρευτες οικονομικές δυνατότητες και ατελείωτα μπάτζετ, κάθε καλοκαίρι, προσπαθούν να καλύψουν τις αδυναμίες τους και να βελτιώσουν την αγωνιστική τους εικόνα. Ο Ολυμπιακός το περασμένο καλοκαίρι «χτίστηκε» με συγκεκριμένη φιλοσοφία και η στελέχωση του ρόστερ του ήταν για τον γράφοντα πολύ καλή. Ο μόνος αστερίσκος, που υπήρχε ήταν για το back-up τεσσάρι πίσω από τον Πρίντεζη. Και εδώ έρχεται η παραδοχή για την μη-ύπαρξη του τέλειου ρόστερ. Γιατί ενδεχόμενη απόκτηση ξένου τεσσαριού, όπως είχε δηλώσει και ο κόουτς Σφαιρόπουλος στην περσινή media day της ομάδας, θα εμπόδιζε την απόκτηση του Έρικ Γκριν και θα έκοβε --πολλά-- λεπτά συμμετοχής από τους Παπαπέτρου-Αγραβάνη που θεωρούνται από διοίκηση και προπονητή ως κομμάτι του μέλλοντος της ομάδας.
Ο Ολυμπιακός λοιπόν είχε στις θέσεις των γκαρντ τους Σπανούλη, Μάντζαρη, Χάκετ, Γκριν (ένας παίκτης με μεγάλες δυνατότητες στο σκοράρισμα, που έλειπαν την προηγούμενη χρονιά) και Αθηναίου (με τον Τολιόπουλο στο ρόστερ να μαζεύει εμπειρίες). Στους small-forward είχαμε τον Παπανικολάου και τον Λοτζέσκι. Πάουερ-Φόργουροντ ήταν ο Πρίντεζης με τον Παπαπέτρου και τον Αγραβάνη (που στην αρχή της χρονιάς δεν έπαιζε πολύ λόγω της ανωριμότητας, που έδειχνε). Στη γραμμή των ψηλών η ομάδα φαινόταν στα χαρτιά πλήρης με τον Γιανγκ να επιστρέφει, τον Μιλουτίνοβ και τον Μπιρτς, που ήρθε θεωρητικά για τρίτος ψηλός και στην πορεία έγινε πρώτος στο rotation, λόγω της κακής παρουσίας του πρώτου. Ας το κρατήσουμε αυτό...
Με βάση λοιπόν το πως στελεχώθηκε η ομάδα το καλοκαίρι, φαινόταν ότι είμαστε ικανοί για μια αρκετά καλή πορεία στην Ευρωλίγκα και την υπεράσπιση των κεκτημένων εντός των συνόρων. Κάτι που επιβεβαιώθηκε απόλυτα για την Ευρωλίγκα, αλλά στους τελικούς έπαιξε τεράστιο ρόλο η κούραση της ομάδας.
Ο τρόπος παιχνιδιού της ομάδας και οι ατυχίες,
που είναι «δεύτερη φύση» του τμήματος μπάσκετ
Ο Ολυμπιακός, από το ξεκίνημα της σεζόν, παρουσίασε ένα πολύ σφιχτό και σκληροτράχηλο σύνολο, που βασιζόταν στην χημεία που έχει αποκτήσει η ομάδα, λόγω του σταθερού κορμού και του καλού κλίματος που επικρατεί στο εσωτερικό του οργανισμού.. Ο Ολυμπιακός παρουσίασε έναν τρόπο παιχνιδιού, που βασίστηκε στην πολύ δυνατή άμυνα (κύριο χαρακτηριστικό του Σφαιρόπουλου), στον έλεγχο των ριμπάουντ (καλύτερη ομάδα της Ευρωλίγκα σε αυτόν τον τομέα) και συνακόλουθα στον έλεγχο του ρυθμού. Ο Σπανούλης, ξεκούραστος από τις υποχρεώσεις της εθνικής και με σούπερ ψυχολογία μετά τις «ασέλγειες» που έκανε στα βαζέλια μέσα στο ΟΑΚΑ, έπαιζε το πιο μεστό μπάσκετ της καριέρας του. Ο Ολυμπιακός είχε ξαναβρεί την ισορροπία ανάμεσα στο τρανζίσιον και στο σετ παιχνίδι με αποτέλεσμα να παρουσιάζει μια αρκετά καλή επιθετική λειτουργία που έπαιρνε πράγματα από τους «πλάγιους» Παπανικολάου (παρόλο που είχε χαμηλά ποσοστά στο σουτ στο ξεκίνημα) και Λοτζέσκι, είχε βάλει στην εξίσωση το σκοράρισμα του Γκριν, ενώ ο «παραδοσιακός» τρόπος παιχνιδιού της ομάδας με το pick'n'roll λειτουργούσε άψογα, δίνοντας τη δυνατότητα στον Μπιρτς να κάνει σούπερ εμφανίσεις. Στην άμυνα δε, η ομάδα είχε αφήσει πίσω τα διαρκή hedge-out της προηγούμενης σεζόν, που ανάγκαζαν Μιλουτίνοβ και Γιανγκ να κυνηγούν μέχρι τη σέντρα τους αντίπαλους περιφερειακούς και κινήθηκε πολύ περισσότερο σε άμυνες με αλλαγές που λειτουργούσαν --και εκ του αποτελέσματος-- πολύ καλύτερα. Σε αυτό συνέβαλλαν και τα όπλα που έδινε η στελέχωση του ρόστερ. Με έναν τέτοιο τρόπο παιχνιδιού και με την παρουσία παιχτών όπως ο Χάκετ, ο Παπανικολάου, ο Παπαπέτρου, ακόμα και ο Μάντζαρης, μπορούσε να λειτουργήσει ο συγκεκριμένος τρόπος άμυνας, που έδινε αποτελέσματα.
Επιστρέφοντας στον τομέα της επίθεσης, ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε πολύ περισσότερο «πολυφωνικός», δυσκολότερα αντιμετωπίσιμος και σε κάποιες περιπτώσεις πιο απρόβλεπτος. Αν φέρουμε στο μυαλό μας (με τη βοήθεια του ίντερνετ) παιχνίδια όπως αυτά με την Μπασκόνια έξω, με την Εφές μέσα, με την Μπαρτσελόνα έξω και την Ούνιξ μέσα-έξω, θα δούμε ότι ο παραπάνω ισχυρισμός έχει βάση. Το μόνο πρόβλημα, που φαινόταν πριν μπει το '17 ήταν το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός δυσκολευόταν από ομάδες, που έπαιζαν ένα άναρχο και run'n'gun μπάσκετ, όπως η Γαλατά, η Μακάμπι και η Μπάμπεργκ (που δεν έπαιζε βέβαια καθόλου άναρχα) καθώς και ο βάζελος στο τέλος.
Και κάπου εκεί ξεκίνησαν οι γνωστές ατυχίες με τους τραυματισμούς. Χωρίς υπερβολή η ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού είναι καταραμένη τα τελευταία 10 χρόνια. Τι να πρωτοθυμηθούμε. Τον Ματσιγιάουσκας, τον Βασιλόπουλο, τους χιαστούς του Μάντζαρη το 12, τον Λο; Φέτος σε αυτή την αλυσίδα προστέθηκε το όνομα του Ντάνιελ Χάκετ, που έχασε το κρισιμότερο δεύτερο μισό της σεζόν. Και δεν ήταν μόνο ο Χάκετ. Σοβαρούς τραυματισμούς πέρασαν μέσα στη χρονιά ο Σπανούλης, ο Πρίντεζης και ο Λοτζέσκι, που έχασε τους τελευταίους μήνες. Αν προσθέσουμε και τον μόνιμο «τραυματισμό» στην ψυχολογία του Γιανγκ τότε, μπορούμε να βγάλουμε ένα συμπέρασμα για το «σκάσιμο» της ομάδας στο τέλος της σεζόν.
Τραυματισμός Χάκετ. Το σημείο καμπής.
Ο τραυματισμός του Χάκετ, από υπερβάλλοντα ζήλο και ενώ ρίχναμε 30 πόντους στην Ούνικς μέσα στο ΣΕΦ, αποτέλεσε τη στιγμή που, για εμένα, αλλοιώθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό το αγωνιστικό πλάνο της ομάδας. Η ομάδα από εκείνο το σημείο και μετά φάνηκε να «τραβάει χειρόφρενο», βγαίνοντας πολύ λιγότερο στο τρανζίσιον, τη στιγμή που άρχισε να λείπει και η διεισδυτική ικανότητα και οι kick-out πάσες του Χάκετ. Από τη στιγμή αυτή και μετά, «αναγκάστηκε» ο Παπανικολάου να κυνηγάει σε κάθε παιχνίδι σαν παλαβός τους αντίπαλους περιφερειακούς στην άμυνα, με αποτέλεσμα να «χάσει» σε βάθος χρόνου στον τομέα της ενέργειας. Ταυτόχρονα, δυσκολεύτηκε το πλάνο της άμυνας, αφού ο Ντάνιελ, μετά τις αλλαγές στην άμυνα, μπορούσε να μαρκάρει μέχρι και τον αντίπαλο power-forward. Η ομάδα παρ' όλα αυτα κατάφερε να διατηρήσει τη συνοχή της και μετά τον τραυματισμό του Χάκετ, πέτυχε να κάνει ένα εκπληκτικό διάστημα στην Ευρωλίγκα την περίοδο Δεκέμβρη-Μάρτη, όπου κατάφερε να εξασφαλίσει σχετικά εύκολα το πλεονέκτημα έδρας και να στοχεύει ξεκάθαρα στο final-four.
Σε αυτό το σημείο είναι για εμένα που γίνεται το μεγάλο λάθος της διοίκησης με την αντικατάσταση του Χάκετ με τον Γουότερς. Ο Γουότερς είναι ένας παίχτης με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και μάλλον χαμηλό ταβάνι. Μπορεί στο πρώτο διάστημα να έπαιξε συμπαθητικά τον ρόλο του υποστηρικτικού γκαρντ με το αξιοπρεπές mid-range σουτ που διαθέτει, αλλά όταν η σεζόν μπήκε στην τελική ευθεία, φάνηκε ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο υψηλότερο μπασκετικό επίπεδο, μην αντέχοντας την πίεση. Η θέση του στο rotation οπισθοχώρησε πάρα πολύ ήδη από τα παιχνίδια με την Εφές... Το λάθος της διοίκησης λοιπόν ήταν, ότι ενώ η ομάδα στόχευε στο f-4 και το αποδείκνυε, οι πρόεδροι δεν έκαναν μια ακόμα υπέρβαση φέρνοντας έναν παίχτη που θα μπορούσε να «μπει στα παπούτσια» του Χάκετ και προτίμησε να ποντάρει σε έναν παίχτη-λαχείο. Που δυστυχώς δεν βγήκε...
Το «σκάσιμο» της ομάδας
Ο Ολυμπιακός, όπως έχουμε αναλύσει αρκετές φορές, είναι μια ομάδα η οποία βασίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στη σκληρή άμυνα, το ξεχείλισμα της ενέργειας και τον έλεγχο της εναέριας κυκλοφορίας ως προϋπόθεση του ελέγχου του ρυθμού. Αυτά, για να μπορέσουν να γίνουν, χρειάζεται να υπάρχει ένα αρκετά μεγάλο rotation όλη τη χρονιά ώστε η ομάδα να είναι «φρέσκια» και με δυνάμεις στα κρίσιμα. Ο τραυματισμός του Χάκετ, οι διαδοχικοί τραυματισμοί Σπανούλη και Πρίντεζη, η σωστή, κατά τη γνώμη μου, αποπομπή Αθηναίου, η ανεπάρκεια του Γουότερς και το κερασάκι στην τούρτα, που ήταν ο τραυματισμός του Λοτζέσκι, που συχνά ανέβαινε στη θέση 2, οδήγησαν στο γεγονός τους τελευταίους δύο μήνες της σεζόν να παίζουμε με μόνο τρεις περιφερειακούς. Τον Μάντζαρη, τον Σπανούλη και τον Γκριν. Αυτό είχε ως συνέπεια η ομάδα να «σκάσει» αγωνιστικά. Αν συνυπολογίσουμε ότι ο Πρίντεζης κουράστηκε και αυτός πολύ από το πολύ ξύλο που έτρωγε σε κάθε ματς ως ο δεύτερος επιθετικός πόλος της ομάδας, και ταυτόχρονα έδειξε σημάδια ντεφορμαρίσματος και αδιαφορίας ο Μπιρτς, είναι σχετικά εύκολο να καταλάβουμε ότι η ομάδα δεν θα είχε αποθέματα ενέργειας για την τελική ευθεία της σεζόν. Στα κρίσιμα τελευταία παιχνίδια (Φενέρ και βάζελος) η ομάδα δεν είχε άλλη ενέργεια στο ρεζερβουάρ. Αυτός είναι για εμένα και ο βασικός λόγος για την απώλεια των τίτλων. Η ομάδα είχε σωστή βάση και στελέχωση, ένα αγωνιστικό πλάνο που της ταίριαζε και έναν σωστό σχεδιασμό, αλλά ο παράγοντας «τραυματισμοί» έβγαλαν όλη την κούραση στην επιφάνεια. Και αν για τον Χάκετ «αναγνωρίσαμε» ότι έχει γίνει λάθος από τη διοίκηση, ήρθε ο τραυματισμός του Λοτζέσκι σε ένα σημείο --λίγο πριν τα play-off--, όπου οι αλλαγές δεν επιτρέπονταν, με αποτέλεσμα να συρρικνωθεί ακόμα περισσότερο το ρόστερ, τόσο αριθμητικά όσο και ποιοτικά, λόγω των στοιχείων που είχε ο Λότζο στο παιχνίδι του (spacing από το τρίποντο, καλό τρανζίσιον παιχνίδι κ.λπ.). Ο Θρύλος έκλεισε τη σεζόν με ένα rotation σχεδόν 9 παιχτών. Λαμβάνοντας υπόψη την επιβάρυνση από τη σκληρή χρονιά της Ευρωλίγκας, ο παράγοντας κούραση ήταν ο σημαντικότερος για τις αποτυχίες... Ο Ολυμπιακός, αν είχε προκριθεί και στον τελικό του κυπέλλου θα είχε δώσει το μάξιμουμ των παιχνιδιών, που θα μπορούσε μέσα στη χρονιά. Η ομάδα μας έπαιξε 26 ματς για το πρωτάθλημα, 30 για την Ευρωλίγκα, 2 για το κύπελλο, 7 στα play-off και το F-4 και 8 στα play-off του πρωταθλήματος. 73 παιχνίδια σύνολο. Με τόσα ματς μόνο αν υπάρχει ένα πλήρες ρόστερ και «ανοιχτό» rotation μπορεί μια ομάδα να ανταποκριθεί....
Ο Κόουτς Σφαιρόπουλος και το ιατρικό τιμ
Τη γνώμη μας για τον κόουτς την έχουμε γράψει αρκετές φορές μέσα στη σεζόν. Είναι ένας πολύ καλός προπονητής, ο οποίος κάνει πολύ καλή δουλειά στο αμυντικό κομμάτι, είναι εξαιρετικός στο διάβασμα του αντιπάλου και φαίνεται ότι μαθαίνει από τα λάθη του. Γι’ αυτό τον λόγο, διόρθωσε αρκετές «ανορθογραφίες», που είχε η ομάδα τη σεζόν '15-'16, με τα συνεχόμενα hedge-out και το προβλέψιμο επιθετικό παιχνίδι. Όπως αναφέραμε και παραπάνω, ο Ολυμπιακός φέτος είχε μεγαλύτερη ομαδικότητα στην επίθεση, κρατώντας παράλληλα την πολύ σφιχτή αμυντική λειτουργία του. Ο Σφαιρόπουλος είναι θιασώτης της ομοιογένειας και του συνόλου με ξεκάθαρη αγωνιστική ιεραρχία. Παράλληλα, είναι γεγονός ότι, αν εξαιρέσουμε τους τελικούς, προετοίμασε άρτια την ομάδα στο πνευματικό επίπεδο. Επίσης, όντας λάτρης της πειθαρχίας, δεν δίστασε να «τσακωθεί» με παίχτες μας που θεώρησε ότι δεν «υπηρετούν» τη λειτουργία του συνόλου. Το έκανε με τον Γκριν, με πολύ καλά αποτελέσματα. Το έκανε και με τον Μπιρτς, στο παιχνίδι με την Ρεάλ στο ΣΕΦ, αλλά, αν εξαιρέσουμε τον τελικό της Ευρωλίγκας, ο τελευταίος δεν έφτασε ποτέ το επίπεδο των πρώτων μηνών, ενώ δεν δίστασε να αποπέμψει τον Αθηναίου, όταν ο τελευταίος παραπονέθηκε για τον χρόνο συμμετοχής του. Παράλληλα, δεν δίστασε να βγει μπροστά, όταν χρειάστηκε, για να καλύψει τους παίχτες του, ενώ στο τέλος του πέμπτου τελικού, σε ένα ΣΕΦ που «έβραζε», ανέλαβε την ευθύνη και ζήτησε συγγνώμη από τον κόσμο.
Φυσικά ο Σφαιρόπουλος έχει και αρνητικά στοιχεία. Μέχρι στιγμής δεν έχει δείξει ότι είναι σπουδαίος recruiter. Οι επιλογές των ξένων παιχτών τα τελευταία δύο χρόνια δεν είναι και οι καλύτερες. Το απέδειξε φέτος η προσθήκη του Γουότερς που δεν είχε τα αγωνιστικά έστω χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να τον καταστήσουν ως έναν αξιοπρεπή αντικαταστάτη του Χάκετ. Είναι σαφές ότι το περιορισμένο μπάτζετ δεν επέτρεπε μια κίνηση μεγαλύτερου βεληνεκούς, αλλά στο επίπεδο της ανάγνωσης των χαρακτηριστικών που είχε ο παίχτης για να υπηρετήσει το αγωνιστικό πλάνο, σίγουρα δεν πήρε καλό βαθμό. Επίσης ο προπονητής μας, ενώ είναι πολύ καλός στην προετοιμασία απέναντι στους αντιπάλους, φαίνεται ότι δυσκολεύεται αρκετά απέναντι σε ομάδες, που δεν έχουν έναν «σταθερό» τρόπο παιχνιδιού ή σε ομάδες που βασίζονται πολύ στο ατομικό επιθετικό ταλέντο. Παράλληλα, μας έχει δείξει ότι δεν είναι το ατού του να κάνει κινήσεις που μπορούν να φέρουν τα πάνω-κάτω σε συγκεκριμένα παιχνίδια. Στον τελικό με τη Φενέρ π.χ. δεν είδαμε ένα τρικ από την πλευρά του πάγκου που θα μπορούσε ενδεχομένως να αλλάξει την πολύ δύσκολη ομολογουμένως διαμορφωθείσα κατάσταση.
Συνολικά όμως θεωρώ ότι ο Σφαιρόπουλος, τόσο σε επίπεδο ψυχολογίας και νοοτροπίας όσο και σε αγωνιστικό επίπεδο, ταιριάζει πολύ καλά στον οργανισμό του Ολυμπιακού. Στο χέρι του είναι τη νέα σεζόν να διορθώσει ακόμα περισσότερο τα λάθη του και να παρουσιάσει ένα ακόμα πιο ανταγωνιστικό σύνολο, ξεκινώντας ήδη από το καλοκαίρι και φροντίζοντας να κάνει τις καλύτερες κινήσεις στη στελέχωση της ομάδας. Ελπίζουμε να γίνει του χρόνου τον Μάιο ο δεύτερος γηγενής προπονητής που θα σηκώσει την Ευρωλίγκα μέσα στο Βελιγράδι.
Όσον αφορά το κομμάτι του ιατρικού τιμ, θα έλεγα ότι φέτος πήγαμε αρκετά καλύτερα από άλλες χρονιές με έναν μόνο αστερίσκο. Η ομάδα δεν έβγαλε μυϊκούς τραυματισμούς, εκτός του Σπανούλη και σε ένα-δύο παιχνίδια του Γκριν. Σε μια τόσο απαιτητική σεζόν δεν πήγαμε και άσχημα. Οι τραυματισμοί των Χάκετ, Πρίντεζη, Λοτζέσκι «βγήκαν» μέσα στο παρκέ και πάνω σε φάσεις, οπότε δεν μπορεί να χρεωθεί κάτι στο ιατρικό τιμ. Ο μόνος αστερίσκος έγκειται στον τραυματισμό του Λοτζέσκι. Γιατί εκεί έγινε ξεκάθαρα λανθασμένη εκτίμηση ή τουλάχιστον αυτή η εκτίμηση βγήκε στη δημοσιότητα. Η εκτίμηση αυτή μιλούσε για απουσία του Λότζο στα πρώτα ματς των play-off της Ευρωλίγκας μόνο και τελικά ο Λοτζέσκι δεν έχασε μόνο εκείνα τα ματς, αλλά όλη την υπόλοιπη σεζόν. Η χρονική στιγμή του τραυματισμού του ήταν απαγορευτική --και λόγω κανονισμών-- για κάποια προσθήκη για την Ευρωλίγκα, αλλά για το ελληνικό πρωτάθλημα, αν υπήρχε λάθος εκτίμηση, έχει γίνει λάθος, που είχε εντέλει μεγάλο αντίκτυπο στην αγωνιστική εικόνα. Προφανώς θα ήταν δύσκολο να γίνει προσθήκη μέσα στον Απρίλη και μόνο για την Ελλάδα, αλλά εκ του αποτελέσματος, φάνηκε ότι και αυτός ο τραυματισμός πόνεσε πολύ, γιατί αναγκαστήκαμε να έχουμε ένα back-court μόνο τριών παιχτών...
Δύο προτάσεις και ένας βαθμός για τον κάθε παίκτη της ομάδας
Έρικ Γκριν: Τρομερός σκόρερ, με χτυπητές αδυναμίες. Καθόλου δημιουργία και σκορ μόνο από σουτ ή με ατομική φάση, πάλι με σουτ σε καταστάσεις isolation. Τα καλύτερα παιχνίδια του τα έκανε όταν απουσίαζε ο Σπανούλης. Μάλλον χρειαζόμαστε έναν πιο ολοκληρωμένο παίχτη για τη θέση. 7
Κεμ Μπιρτς: Εκπληκτικό πρώτο μισό της σεζόν. Τάπες, ριμπάουντ, άμυνα και σκοράρισμα μετά από pick'n'roll. Στο δεύτερο μισό της χρονιάς ήταν τουλάχιστον απογοητευτικός, για να μην πω αδιάφορος. Τη δεύτερη χρονιά μπορεί να είναι καλύτερος, αλλά δεν πρέπει επ’ ουδενί να θεωρηθεί ο βασικός μας σέντερ. 6
Πάτρικ Γιανγκ: Τα λόγια είναι περιττά. Μόνιμος «τραυματισμός» σε πνευματικό επίπεδο. Χαμηλή μπασκετική αντίληψη δυστυχώς. Η διοίκηση και ο κόουτς έκαναν τεράστια υπομονή περιμένοντας την επιστροφή του θηρίου, που δεν ήρθε ποτέ. 2
Βασίλης Τολιόπουλος: Εξαιρετικά μπασκετικά χαρακτηριστικά. Του λείπει μόνο η δύναμη και πρέπει να βελτιωθεί στην άμυνα. Έπρεπε να πάρει πολύ περισσότερο χρόνο στο ελληνικό πρωτάθλημα. Φέτος πρέπει να παίζει περισσότερο, τουλάχιστον εντός των συνόρων. 7
Ιωάννης Παπαπέτρου: Μέτρια χρονιά για τον Παπαπέτρου, τη στιγμή, που θα περιμέναμε να κάνει το step-up. Υπάρχει το άλλοθι της παρουσίας στη θέση «4», αλλά και εκεί δεν απέδωσε τα αναμενόμενα με βάση το ταλέντο του, εκτός κάποιων εξαιρέσεων. Φέτος είναι υποχρέωση του να δουλέψει το σουτ το καλοκαίρι και στην πιο ταιριαστή θέση του «3» να αρπάξει την ευκαιρία. Είναι και χρονιά συμβολαίου... 6
Βασίλης Σπανούλης: Τρομερά μεστή σεζόν. Ό,τι και να πούμε είναι λίγο. Στην Ευρωλίγκα ήταν πρώτος στις ασίστ σε απόλυτους αριθμούς και δεύτερος σε μέσο όρο. Διαβάζει πλέον απίστευτα το παιχνίδι. Ο απόλυτος ηγέτης στα ματς με την Εφες. Στο τέλος έσκασε και αυτός. Είναι 35 χρονών και σίγουρα χρειάζεται ένας πόλος δημιουργίας και σκοραρίσματος δίπλα του. 8,5
Ντόμινικ Γουότερς: Ο συμπαθής Ντόμινικ γούσταρε, που έπαιξε στον Ολυμπιακό, αλλά δυστυχώς ήταν πολύ λίγος για αυτό το επίπεδο. 4
Δημήτρης Αγραβάνης: Κακό πρώτο μισό της σεζόν με εμφανή προβλήματα νοοτροπίας. Έφαγε αρκετό πάγκο εξαιτίας αυτής. Στο δεύτερο μισό, έκανε κάποια πολύ μεγάλα παιχνίδια όπως στο F-4. Δείχνει ότι έχει και τσαγανό. Πρέπει να δουλέψει και να είναι πιο σταθερός την επόμενη σεζόν. 6,5
Νίκολα Μιλουτίνοβ: Τι να πούμε για τον Σέρβο παιχταρά; Απλώς ελπίζουμε να μην τον πάρουν οι Σπερς το καλοκαίρι. Τρομερό μπασκετικό μυαλό, που έβαλε τα γυαλιά σε πολλούς φημισμένους σέντερ και στους επικριτές του. Πρέπει να προσέχει λίγο παραπάνω γιατί είναι επιρρεπής στο φάουλ. Αν μείνει πρέπει να είναι βασικός πόλος στο επιθετικό κομμάτι της ομάδας του χρόνου. 9
Γιώργος Πρίντεζης: Παντοτινή --και με τη βούλα πλέον-- σημαία της ομάδας και το καλύτερο τεσσάρι --παλι με τη βούλα-- της Ευρώπης. Στο τέλος «έσκασε» και αυτός. 9,5
Κώστας Παπανικολάου: Ξεκίνησε μουδιασμένα στα σουτ, παρόλο που έκανε όλα τα υπόλοιπα στο γήπεδο. Στη συνέχεια ανέβηκε και εκεί. Ψυχάρα. Διαλύθηκε κάθε σύννεφο για το αν ήταν σωστός ή όχι ο «επαναπατρισμός» του. 8,5
Βαγγέλης Μάντζαρης: Εξαιρετική χρονιά για τον Μάντζαρη που βγήκε μπροστά και σε αρκετές κρίσιμες στιγμές, χωρίς να μας έχει δείξει κάτι ανάλογο παλιότερα. Είναι ζωντανός υπολογιστής μέσα στο γήπεδο. Επιβραβεύτηκε και με νέο συμβόλαιο, συμφωνώντας συνοπτικά. Δεν είναι τυχαίο ότι με τρεις διαφορετικούς προπονητές είναι ο starting point-guard της ομάδας. 8
Ντάνιελ Χάκετ: Ο μεγάλος άτυχος της σεζόν, τη στιγμή που φαινόταν ότι θα κάνει μεγάλη χρονιά. Ψυχάρα, που δέθηκε με την ομάδα και τον κόσμο. Θεωρώ λάθος ότι δεν του δόθηκε δεύτερη ευκαιρία τη στιγμή που περιμέναμε ένα χρόνο τον υπερφυσικό μπεμπέ Γιανγκ. Ντάνιελ, είσαι ένας από εμάς. 7
Ματ Λοτζέσκι: Τα τελευταία δύο χρόνια δεν υπάρχει παίχτης Λοτζέσκι στα κρίσιμα. Γυάλινος. Όταν έπαιζε ήταν πολύ βοηθητικός στο πλάνο της ομάδας. Όταν όμως έπαιζε... 5
Πάρις Μαραγκός: Μακάρι να είναι υγιές το παιδί στην πορεία του. -
Γιάννης Αθηναίου: Λάθος του που έβγαλε απαιτήσεις για τον χρόνο του. Βέβαια, και για να του δώσουμε και ένα μικρό κομμάτι δίκιου, θα μπορούσε ίσως να παίξει καλύτερα από τον Γουότερς. 3
Λίγες σκέψεις για τη διοίκηση
Είναι αναγνωρισμένο σε όλη την μπασκετική Ευρώπη ότι ο Ολυμπιακός είναι μάλλον η καλύτερη ομάδα της τρέχουσας δεκαετίας και αυτό δεν μπορεί παρά να πιστωθεί σε μεγάλο βαθμό στους προέδρους Αγγελόπουλους που έχουν βάλει μια περιουσία στον μπασκετικό Ολυμπιακό, χωρίς να παίρνουν τίποτα πίσω, αντιμετωπίζοντας συνήθως σημεία και τέρατα. Ούτε καν επιβραβεύονται από ένα γεμάτο ΣΕΦ. Το πλάνο των Αγγελόπουλων είναι γνωστό πλέον σε όλους. Σταθερός κορμός και εμπιστοσύνη στον προπονητή της ομάδας. Ξεκάθαρη ιεραρχία, ρόλοι και καλό οικογενειακό κλίμα. Ένα μοντέλο ομάδας που θαυμάζει σε μεγάλο βαθμό όλη η μπασκετική Ευρώπη και το καταλαβαίνουμε πολύ εύκολα διαβάζοντας δηλώσεις ξένων παραγόντων. Οι Αγγελόπουλοι πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα που θέλει τις μεγάλες ομάδες να σκορπάνε εκατομμύρια για να αγοράσουν ό,τι καλύτερο υπάρχει στην αγορά. Ο Ολυμπιακός «προσφέρει» τη δυνατότητα ο κάθε παίχτης να αναδειχθεί μέσα από το σύνολο. Και αυτή τη δυνατότητα την έχουν αξιοποιήσει αρκετοί παίχτες, κυρίως ξένοι.
Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι η διοίκηση είναι απόλυτα σωστή και έχει πάντα δίκιο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι πολλές φορές δεν συμμερίζεται τα "θέλω" και την άποψη του κόσμου, που πολλές φορές έχει ένα πολύ καλό κριτήριο και αισθητήριο για τα πεπραγμένα της ομάδας. Η περίπτωση Χάκετ είναι ενδεικτική. Επίσης το πετυχημένο διοικητικό και οικονομικό μοντέλο τους έχει καταστήσει αρκετά «δυσκίνητους» όσον αφορά τις ανανεώσεις συμβολαίων κάποιων παιχτών. Κατά τη γνώμη μου, σε διάφορες στιγμές θα έπρεπε να υπάρχει διαφοροποίηση και κάποιοι παίχτες, που αποδεδειγμένα «μας κάνουν», να έχουν προσεγγιστεί πριν λήξει η χρονιά, ώστε μετά να μην αναγκαζόμαστε να μπαίνουμε σε διαδικασία πλειστηριασμών, όπου πάλι η διοίκηση --σωστά-- δεν μπαίνει, με αποτέλεσμα να χάνονται παίχτες.
Το πιο βασικό πρόβλημα όμως είναι αυτό, που γράφτηκε στην τελευταία ανακοίνωση των προέδρων που δυστυχώς παρουσίασαν μια αλαζονική και ιδιοκτησιακή αντίληψη για την ομάδα ακόμα και προς τον κόσμο του Ολυμπιακού με την καταληκτική φράση «...σε όποιον αρέσουμε». Έχουμε εξηγήσει ενδελεχώς ότι, για εμάς, ο Ολυμπιακός είναι υπεράνω προσώπων είτε αυτά είναι αθλητές είτε προπονητές και πρόεδροι μιας ομάδας. Και θα συνεχίζουμε να το πιστεύουμε.
Από εκεί και πέρα οι Αγγελόπουλοι, πέρα από τις ανακοινώσεις, οφείλουν να κινηθούν πολύ πιο δυναμικά απέναντι στον εξαρτημένο πρόεδρο του βάζελου και στο εμετικό σύστημα του βαζελακόπουλου που τον στηρίζει. Προσοχή! Δεν λέμε σε καμία περίπτωση οι πρόεδροι να πέσουν στο επίπεδο του τσαρλατάνου και να υιοθετήσουν τις μεθόδους του. Απλώς θα πρέπει να βρουν τρόπους να κινηθούν πιο εμφατικά και να μην περιορίζονται σε ανακοινώσεις πάνω σε τετελεσμένα γεγονότα. Δεν είναι δυνατόν να υπομένουμε στωικά το γεγονός ότι άλλαξε σε μια νύχτα ο κανονισμός του ΕΣΑΚΕ και επιτράπηκαν οι 6 ξένοι χωρίς περιορισμούς για να μπορεί να παίξει το τσίρκο του βάζελου. Δεν μπορεί να υπομένουμε το γεγονός ότι έρχεται μέσα στο ΣΕΦ ο εξαρτημένος και βρίζει τους διαιτητές, επηρεάζοντάς τους και προκαλώντας τον κόσμο. Αν δεν μπορούν να το διαχειριστούν πιο δυναμικά οι πρόεδροι χωρίς να χαλάσουν την εικόνα τους, ας του απαγορεύσουν να πατάει το πόδι του στο ΣΕΦ. Και επιτέλους, ας πράξουν και πιο δυναμικά απέναντι στην ΕΟΚ, σε όλα τα επίπεδα. Δεν μπορεί να αφήνεται αναπάντητο το γεγονός ότι παίχτες του βάζελου έβριζαν τη γυναίκα του Σπανούλη και αυτοί να θεωρούνται συνάδελφοι στην εθνική. Είναι λαϊκή απαίτηση του κόσμου του Ολυμπιακού να μην πατήσει το πόδι του κανένας παίχτης μας στην ομάδα του βαζελακόπουλου.
Οι πρόεδροι μας είναι κόσμημα και το μόνο που χρειάζεται είναι να μάθουν να αφουγκράζονται λίγο καλύτερα τον κόσμο.
Για το ΣΕΦ και τον κόσμο...
Το ΣΕΦ δεν είναι μπασκετικό γήπεδο. Το ΣΕΦ δεν είναι μπασκετικό γήπεδο. Το ΣΕΦ δεν είναι μπασκετικό γήπεδο. Το ΣΕΦ δεν είναι μπασκετικό γήπεδο. Το ΣΕΦ είναι ένα χάλι μαύρο, που όσες τρομερές αναμνήσεις και αν έχουμε δεν μπορεί να γίνει εύκολα έδρα, εκτός αν έχει μέσα 15.000 κόσμο. Οι αποστάσεις των κερκίδων από το παρκέ είναι τεράστιες. Η διοίκηση οφείλει να ασχοληθεί σοβαρά το καλοκαίρι με αυτό το ζήτημα και να πιέσει στο μέγιστο βαθμό ώστε να επανέλθουν έστω οι πτυσσόμενες κερκίδες και να «πλησιάσει» ο κόσμος το παρκέ.
Η κατάσταση του ΣΕΦ δεν μπορεί φυσικά να είναι άλλοθι για το γεγονός ότι ο κόσμος δεν στηρίζει όσο θα έπρεπε την ομάδα μπάσκετ. Είναι λυπηρό στα περισσότερα παιχνίδια της Ευρωλίγκας το γήπεδο να μην έχει παραπάνω από 7-8.000, τη στιγμή, που η ομάδα μάς έχει χαρίσει τόσες τρομερές στιγμές και το κυριότερο δείχνει ότι μπορεί και στο μέλλον να μας δώσει ακόμα περισσότερες. Οι τιμές των διαρκείας ήταν και φέτος πολύ καλές, γνωρίζοντας φυσικά τις τρομερές οικονομικές δυσκολίες που περνάμε όσοι είμαστε κομμάτι της εργατικής τάξης. Για να δώσω ένα παράδειγμα. Το συνδεσμιακό διαρκείας είχε φέτος 120 ευρώ. Αν κάποιος παρακολουθούσε 20 μόνο παιχνίδια το κόστος θα ήταν 6 ευρώ/παιχνίδι. Αν σκεφτούμε ότι φέτος είχαμε πολύ περισσότερους αγώνες τότε το κόστος πέφτει ακόμα περισσότερο. Αυτό το γράφω γιατί πρέπει πάντα να έχουμε στο μυαλό μας ότι καλώς είμαστε απαιτητικοί ως κόσμος για την ομάδα. Αλλά την επόμενη φορά που θα ζητήσουμε πρωτοκλασάτο τεσσάρι πίσω από τον Πρίντεζη ή ισάξιο αντικαταστάτη του Χάκετ θα πρέπει, πέρα από το να γκρινιάζουμε, να σκεφτόμαστε και σε τι βαθμό βοηθάμε και εμείς την ομάδα. Πέρα όμως από την ελλιπή στήριξη, έχουμε κάνει και πολλά λάθη ως κόσμος με πιο χαρακτηριστικό αυτά που έγιναν στον πέμπτο τελικό με τα βαζέλια, που θεωρώ ότι μας μικραίνουν ως οπαδούς.
Και λίγες σκέψεις για την επόμενη χρονιά
Έχουν περάσει λίγες μόνο μέρες από το κλείσιμο της σεζόν και βρισκόμαστε σε μεταγραφική περίοδο, οπότε προς στιγμήν μπορούμε να κάνουμε μόνο εικασίες για την επόμενη χρονιά, από τη στιγμή που δεν έχει διαμορφωθεί το ρόστερ. Είναι τρομερά σημαντικό ότι ανανεώθηκαν με απολύτως συνοπτικές διαδικασίες τα συμβόλαια του Γιώργου Πρίντεζη και του Βαγγέλη Μάντζαρη και έχει γίνει ήδη η πολύ καλή κατά τη γνώμη μου κίνηση της απόκτησης του Γιάνις Στρέλνιεκς, που λογικά, χωρίς να ξέρουμε το αγωνιστικό πλάνο της ομάδας για τη νέα σεζόν, θα παίξει έναν ρόλο ανάμεσα στον Γκριν και τον Λοτζέσκι.
Η ομάδα θα συνεχίσει να πορεύεται έχοντας έναν σταθερό κορμό και αναζητώντας τις κατάλληλες προσθήκες ξένων. Σε αυτό το σημείο οφείλω να ομολογήσω ότι «χαλάστηκα» με τη μη ανανέωση του συμβολαίου του Χάκετ, που είχε δεθεί με την ομάδα. Στο δικό μου μυαλό, ήταν πολύ σημαντικό να γίνουν ελάχιστες προσθαφαιρέσεις παιχτών, γιατί πραγματικά η ομάδα διαθέτει ένα πολύ καλό σύνολο. Από την άλλη, δεν μπορώ να κατηγορήσω και τη διοίκηση, που κάηκε στο χυλό του Γιανγκ και φοβήθηκε αντίστοιχη περίπτωση με τον Ιταλό.
Με βάση τα δεδομένα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή, έχουν φύγει/φεύγουν από την ομάδα οι Γιανγκ, Λοτζέσκι, Χάκετ, Γκριν. Αν υποθέσουμε ότι παραμένουν οι δύο ψηλοί (Μιλουτίνοβ και Μπιρτς) τότε νομίζω ότι πρέπει η ομάδα να κινηθεί για ένα tweener, έναν παίχτη δηλαδή που θα μπορεί να παίξει και στο «4», αλλά και να δώσει και κάποια λεπτά ως σέντερ, που θα πρέπει να είναι ένας πολύ καλός παίχτης, για να υπάρχει ισορροπία όταν ο Πρίντεζης δεν θα είναι στο παρκέ. Αυτός ο παίχτης θα πρέπει να έχει καλά αθλητικά προσόντα, να μπορεί να παίξει άμυνα και να κατεβάζει τα ριμπάουντ και ταυτόχρονα να διαθέτει ένα καλό σουτ για να μπορεί να προσφέρει στον τομέα του spacing της επίθεσης. Παράλληλα, θα πρέπει να αποκτηθεί και ένας πολύ δυνατός combo-guard, που θα μπορεί να συνδυάζει δημιουργία και εκτέλεση σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τον Γκριν. Η τελευταία κίνηση τότε, που θα χρειάζεται η ομάδα θα είναι ένας ακόμα παίχτης ανάμεσα στο «2» και στο «3», που θα μπορεί να υποστηρίξει το αμυντικό παιχνίδι της ομάδας και ταυτόχρονα θα μπορεί να προσφέρει κάποιους πόντους σταθερά στην επίθεση μέσα από το σουτ και το drive. Το ιδανικό θα ήταν τέλος να ενισχυθεί με κάποιον νεαρό Έλληνα παίχτη η ομάδα με το βλέμμα στο μέλλον. Αυτός θα μπορούσε να είναι ο Ντόρσεϊ σε περίπτωση, που κοπεί από τους Χοκς, που τον επέλεξαν στο νο.41 του ντραφτ ή ο Μήτογλου για έξτρα ενίσχυση στη front-line.
Η ομάδα μας είναι σε πολύ καλό δρόμο. Η φετινή χρονιά στο κομμάτι της Ευρώπης αφήνει κάποιες πολύ καλές υποσχέσεις και για την επόμενη. Το Βελιγράδι μας περιμένει και εκεί θα παίζουμε εμείς στην έδρα μας.
Πάντα άρρωστοι με τον Ολυμπιακό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου