Μια Ολυμπιακή Ιστορία (από όσες τύχει να γραφτούν) #6

Τα πρωτοσέλιδα των παιδικών μου χρόνων
και η  «ιδιοκτησία» του Ολυμπιακού

Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή. Όσο μεγαλώνουμε, χάνεται η αθωότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε τα πράγματα. Κάθε καλοκαίρι, από τα 9 μέχρι και τα 16 μου, παραθερίζαμε με τους δικούς μου στο ίδιο μέρος. Αυτό το απόμακρο νησάκι είχε μια ιδιομορφία. Οι εφημερίδες έφταναν στις 2 το μεσημέρι. Ήταν η εποχή εκείνη που έξυπνα κινητά δεν υπήρχαν, ούτε φυσικά και τάμπλετ, το ίντερνετ έκανε τότε τα πρώτα του βήματα στη χώρα, και ελάχιστοι άνθρωποι είχαν πρόσβαση στο μέσο.
 
 

Του red1925white

Οι εφημερίδες έφταναν κατά διαβολική σύμπτωση κάνα μισάωρο πριν πουν τα αθλητικά στις ειδήσεις. Ήταν μονόδρομος η ενημέρωση από τα έντυπα για μας όλα εκείνα τα καλοκαίρια. Μετά το μεσημεριανό μπάνιο, διέσχιζα όλα τα μαγαζιά της παραλίας και έφτανα σε μια ανηφορίτσα που οδηγούσε στο πρακτορείο Τύπου. Θυμάμαι ακόμη δυο γραφικούς γαύρους γύρω στα πενήντα που περίμεναν κι αυτοί κάθε μέρα υπομονετικά να έρθει το δέμα με τις εφημερίδες.

Ο τύπος που είχε το πρακτορείο ήταν αυτό που λέμε «του γιατρού» -- ένας τρελάρας που φώναζε χωρίς λόγο και είχε την 80χρονη μητέρα του στο ταμείο. Μια μέρα που καθόμασταν απέξω και συζητούσαμε για τα εκατό ονόματα που ακούγαμε κάθε μέρα, ποια έχουν πιθανότητες όντως να πιάσουν λιμάνι, ακούμε έναν θόρυβο. Ο τύπος με τις εφημερίδες έχει τρακάρει με το φορτηγάκι του ένα άλλο αυτοκίνητο. Βγαίνει από το μπαλκόνι του διπλανού κτιρίου ένας τύπος και αρχίζει και τον κράζει -- εμείς φυσικά ξεραινόμαστε στα γέλια. Αφού βρίζονται κάνα δίλεπτο, ακούω τον εφημεριδοπώλη να λέει το επικό: «Κι εσένα τι σε νοιάζει, ρε μαλάκα; Και τα δυο αυτοκίνητα δικά μου είναι». Ο τύπος πάνω στη βιασύνη του είχε ξεχάσει να δέσει το χειρόφρενο με αποτέλεσμα το ένα του αμάξι να τσουλήσει πάνω στο άλλο.

Ήταν εκείνο το καλοκαίρι που παντού άκουγα το ίδιο αστείο: πως ο Ολυμπιακός είχε κλείσει έναν παιχταρά που είναι και τηλεόραση. Και καλά Sony για τον Σόννι Άντερσον. Σκεφτόμουν στο πέρασμα των χρόνων πόσα ονόματα είχαν παρελάσει στα πρωτοσέλιδα «ολυμπιακών» εφημερίδων και πόσοι διακαείς πόθοι μου διαψεύδονταν κάθε τέλος Αυγούστου. Όλα τα κακά μαζί με έβρισκαν. Τελείωνε το καλοκαίρι, έπρεπε να γυρίσω στο σχολείο και δεν είχαμε φέρει και εκείνους τους παιχταράδες που «ήταν μια ανάσα από το λιμάνι». Όχι πως δεν είχαμε δει να έρχονται παίχτες που φορούσαμε τις φανέλες τους όταν έπαιζαν στο εξωτερικό και ούτε σε όνειρο δεν τολμούσαμε να σκεφτούμε πως θα έρθουν.

Μεγαλώνοντας λοιπόν κατάλαβα γιατί έκαναν παρέλαση κάθε χρόνο από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων τόσα και τόσα ονόματα. Κατάλαβα επίσης πως κάποιοι ζουν για τον Ολυμπιακό και κάποιοι από τον Ολυμπιακό. Η δεύτερη πικρή διαπίστωση απομυθοποίησε τις ατελείωτες ώρες ορθοστασίας στα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων. Έτσι, εκεί στα δεκαέξι, σταμάτησα να κρατάω αρχείο από εκδρομές, κερκίδες, επεισόδια, παίχτες -- για να είμαι ειλικρινής σταμάτησα να κρατάω αποκόμματα και άρχισα τη συλλογή ψηφιακού αρχείου.

Το τέλος της ενασχόλησης μου με τη συλλογή αποκομμάτων συνέπεσε με την πρώτη καμπάνια για την εγγραφή μελών του Ολυμπιακού ΣΦΠ. Θυμάμαι εκείνο το «Ο Ολυμπιακός είσαι εσύ». Μεγαλώνοντας βέβαια και βλέποντας τα πάντα γύρω να αλλάζουν, κλονίστηκε κι εκείνο το «Ο Ολυμπιακός είσαι εσύ». Πρώτα κλονίστηκε στην μπάλα, με χαρακτηρισμούς και πράγματα ανείπωτα μέχρι και τότε και εσχάτως είδα και μια πρόταση που δεν ήθελα ποτέ να δω στην ανακοίνωση της ΚΑΕ. 

Η ταπεινή προσωπική μου άποψη είναι μια. Ο Ολυμπιακός ανήκει πρώτα στην ιστορία του και μετά στον κόσμο του. Όλοι οι άλλοι είμαστε περαστικοί. Ο Ολυμπιακός υπάρχει 92 χρόνια και  θα υπάρχει για ακόμη ατελείωτα. Μέχρι να σβήσει ο ήλιος, για την ακρίβεια. Κανείς δεν πρέπει να θεωρεί τον Ολυμπιακό δικό του. Γιατί η ιδιοκτησία γεννά τον αποκλεισμό. Είτε βάζεις εκατομμύρια είτε δίνεις πέντε ευρώ για εισιτήριο, το ίδιο Ολυμπιακός είσαι. Είτε έχεις ράμματα και δικαστήρια για την ομάδα είτε ανεμίζεις μια σημαία, το ίδιο Ολυμπιακός είσαι. Αυτά λέει το δικό μου κεφάλι. Δεν υπάρχει πιο Ολυμπιακός από τον άλλον. Και ναι, μπορεί να διαφωνούμε μεταξύ μας σε πράγματα, και ναι μπορεί να κρατάμε αποστάσεις από πράγματα που διαφωνούμε ο καθένας μόνος του ή και πολλά άτομα μαζί, αλλά το ίδιο σωματείο στηρίζουμε. Όπως δεν γούσταρα τα «κοπρόσκυλα» και τα «αχάριστοι», έτσι δεν γουστάρω και το «σε όποιον αρέσει». Σε όλους πρέπει να αρέσει. Και αν δεν αρέσει σε όλους, να γίνεται μια κουβέντα και να λέει: «Μάγκες στον αθλητισμό υπάρχει και η ήττα. Αν νομίζετε πως δεν ανέχεστε να χάνετε και θέλετε να κάνετε τα δικά σας, εμείς έχουμε μια διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων». Και εκεί είσαι μάγκας και σωστός και κανείς δεν μπορεί να σου προσάψει τίποτα.

Στο δικό μου κεφάλι, λοιπόν, ο κάθε άνθρωπος που έρχεται και γίνεται πρόεδρος σε οποιοδήποτε τμήμα του Ολυμπιακού ναι μεν δίνει τα χρήματα του, αλλά παίρνει άλλα οφέλη από τον μεγαλύτερο σύλλογο της χώρας και έναν από τους μεγαλύτερους στην Ευρώπη. Αλλιώς θα μπορούσε να ασχολείται μόνο με τις επιχειρήσεις του και να είναι πετυχημένος εκεί. Όπως όμως ο Ολυμπιακός δεν ανήκει σε κανέναν πρόεδρο, έτσι δεν ανήκει και σε κανέναν οπαδό-φίλαθλο του. Που αποφασίζει να δράσει αυτοβούλως. 

Όλα αυτά βέβαια που γράφω μπορεί να είναι και λάθος. Γιατί δεν τα είδα ποτέ σε κανένα πρωτοσέλιδο που πουλάει ολυμπιακοφροσύνη και φυσικά αναρωτιέται ποιοι παίχτες είναι Ολυμπιακοί και ποιοι όχι. Διάβασα πολλά πρωτοσέλιδα στη ζωή μου και κατάλαβα πως η αξιοπρέπεια είναι το πιο ακριβό πράγμα στο κόσμο. Γιατί πολύ απλά δεν αγοράζεται με χρήματα. Η πείνα έρχεται και φεύγει, η αξιοπρέπεια, όμως, αν χαθεί για μια φορά, δεν επιστρέφει ποτέ. Ρωτήστε και τον Πρίντεζη να σας πει τι σημαίνει να σου δίνουν τα διπλά λεφτά, να σου εξασφαλίζουν την απόλυτη μπασκετική προστασία γύρω σου, κι εσύ να τα γράφεις όλα στα «κουπιά» σου και να σαλπάρεις και πάλι για το λιμάνι της καρδιάς σου.

Ο Πρίντεζης άραγε θα διάβαζε κι εκείνος στα καλοκαίρια των παιδικών του χρόνων πρωτοσέλιδα για τους παιχταράδες που θα έρθουν;

Μάλλον ναι...  Γι' αυτό και έγινε σημαία.