Ο Θρύλος δικαιούται αρκετά περισσότερα

Άλλη μια αγωνιστική της league phase του Champions League ολοκληρώθηκε και η γεύση που άφησε ο αγώνας με την πανίσχυρη Ρεάλ είναι μάλλον πικρή. Ο Ολυμπιακός, παρότι πάλεψε πολύ σκληρά, απέναντι σε ένα από τα πιο ακριβοπληρωμένα ρόστερ του πλανήτη και ενώ είχε ευκαιρίες για ένα καλό αποτέλεσμα, στο τέλος δεν κατάφερε να προσθέσει άλλους βαθμούς στο σακούλι του. Ακόμα και ο προπονητής των Μαδριλένων όμως, παραδέχτηκε ότι ο Ολυμπιακός θα έπρεπε να έχει περισσότερους βαθμούς στη συγκομιδή του.

Του RedTerso

Ο Θρύλος, στα χρόνια της προπονητικής θητείας του «Άγιου Ανθρώπου» (λέγε με και Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ), έχει καταθέσει μια συγκεκριμένη ποδοσφαιρική ταυτότητα και ένα συγκεκριμένο δικό του αγωνιστικό προσανατολισμό. Και η ομάδα (πολύ) σπάνια αποκλίνει από αυτή την κατεύθυνση, η οποία είναι ομολογουμένως επιτυχημένη και βάσει αποτελεσμάτων. Ο Ολυμπιακός πιέζει ασφυκτικά τους αντιπάλους του, χτυπάει κυνικά στις αντεπιθέσεις μετά από ανάκτηση της κατοχής της μπάλας και αρκετές φορές δημιουργεί και όμορφες συνεργασίες (όπως στο πρώτο γκολ απέναντι στη Ρεάλ).

Αυτός βέβαια ο συγκεκριμένος τρόπος παιχνιδιού ενίοτε μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνος, ειδικά απέναντι σε ομάδες με τεράστια ποιότητα, που διαθέτουν προικισμένους ποδοσφαιριστές, αν οι επιλογές δεν λειτουργήσουν στην εντέλεια. Το επίπεδο του Champions League είναι τέτοιο, όπου οι συνθήκες κάποιες φορές φαντάζουν αδυσώπητες. Από τα μέσα του πρώτου ημιχρόνου απέναντι στην αγαπημένη ομάδα του φρανκικού καθεστώτος, η παρουσία παιχτών που δεν μπορούσαν να «ματσάρουν» την ταχύτητα, την εκρηκτικότητα και την αθλητικότητα των αντιπάλων τους (όπως ο Ροντινέϊ ή ο Γκαρσία) δημιούργησε κενά, τα οποία φυσικά έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους επιθετικούς των αντιπάλων μας. Ο προπονητής της Ρεάλ είχε στοχεύσει τη δεξιά μας πτέρυγα και χτύπαγε ανηλεώς από εκεί. Το πρόβλημα γινόταν μεγαλύτερο και λόγω της μηδαμινής βοήθειας που πρόσφερε ο Ζέλσον Μαρτίνς αμυντικά. Ενδεχομένως ένα σχήμα με τον Ροντινέι εξτρέμ και τον Κοστίνια δεξί μπακ να ήταν πιο συμβατό με τις απαιτήσεις του αγώνα.

Ο Ολυμπιακός ατύχησε και με τους τραυματισμούς. Η πιο σημαντική απώλεια ήταν του Τσικίνιο ομολογουμένως, μιας και ο συγκεκριμένος παίχτης εκτελεί καλύτερα από τον καθένα το πλάνο με την πίεση ψηλά. Με την αναγκαστική αποχώρηση του Πορτογάλου, έσπαγε η πρώτη γραμμή άμυνας της ομάδας. Ο Ταρέμι είναι εξαιρετικός ποδοσφαιριστής, που όμως δεν μπορεί να υπηρετήσει τόσο αποτελεσματικά αυτό τον ρόλο. Η είσοδος του Έσε στο δεύτερο μέρος κάλυψε και το έλλειμα ταχύτητας στη μεσαία γραμμή (ο Γκαρσία υπολειπόταν φανερά σε αυτόν τον τομέα) και επανέφερε την πίεση ψηλά.

Να σημειώσουμε άλλο ένα στοιχείο. Πολλά από τα βαριά χαρτιά της ομάδας δεν έλαμψαν. Το αντίθετο μάλλον. Ο Ποντένσε έκανε ένα από τα χειρότερα παιχνίδια του μετά την επιστροφή του. Ο Ζέλσον ήταν φλύαρος και με μηδαμινή συνεισφορά στην αμυντική τακτική. Για τον Γκαρσία και τον Ρόντι τα είπαμε. Όταν απέναντι σε έναν τόσο δυνατό αντίπαλο δεν αποδίδουν τουλάχιστον καλά όλοι οι παίχτες, τα πράγματα καθίστανται πολύ δύσκολα. Ακόμα και έτσι όμως ο Ολυμπιακός κατάφερε να απειλήσει σοβαρά τους Μαδριλένους. Μικρή παρένθεση σε αυτό το σημείο, που γίνεται ονομαστική αναφορά σε ποδοσφαιριστές. Δεν ξέρω αν είναι προϊόν του «θορύβου» των social media, αλλά η «κριτική», που έχει ασκηθεί μετά από κάποια ματς στον Τζολάκη είναι στα μάτια μου τουλάχιστον υπερβολική. Στους διακριθέντες ανήκουν σίγουρα για το συγκεκριμένο ματς ο Πιρόλα, ο Μουζακίτης, ο Ορτέγκα, ο Έσε, ο Ταρέμι και ο Κααμπί. Είχαμε και τα πρώτα θετικά δείγματα και από τον Στρεφέτσα.

Τελευταίο σημείο. Η διαιτησία. Σε γενικές γραμμές ήταν μια καλή διαιτησία. Όμως το πέναλτι που ζητάει ο Ολυμπιακός στη φάση που σπρώχνεται (με τα δύο χέρια από τον αντίπαλό του) ο Στρεφέτσα, είναι μια φάση που, καλώς ή κακώς, μπορεί να σφυριχτεί. Κανείς δεν θα κατηγορούσε τον Άγγλο διαιτητή αν καταλόγιζε την εσχάτη των ποινών για το συγκεκριμένο μαρκάρισμα. Το γεγονός όμως ότι δεν σφυρίχτηκε αποδεικνύει για άλλη μια φορά τη συστηματική εύνοια που απολαμβάνει το σιχαμένο σωματείο της Μαδρίτης. Πέρα από το συγκεκριμένο όμως, η σε γενικές γραμμές εχθρική διαιτησία, που έχει αντιμετωπίσει φέτος στο Champion League ο Ολυμπιακός, έρχεται να ενισχύσει ως επιχείρημα τον τίτλο του συγκεκριμένου κειμένου. Μπορεί και στη Βαρκελώνη τελικά να χάναμε. Μπορεί να χάναμε και από τη Ρεάλ στο τέλος ακόμα και αν παίρναμε το πέναλτι. Το πρόβλημα είναι ότι οι κόρακες δεν μας άφησαν να διεκδικήσουμε τις όποιες πιθανότητές μας...

Ο Ολυμπιακός βρίσκεται λοιπόν, δυασανάλογα (των εμφανίσεών του) χαμηλά στον βαθμολογικό πίνακα. Απομένουν ακόμα τρία παιχνίδια απέναντι στην Καϊράτ (έξω), τη Λεβερκούζεν (εντός) και τον Άγιαξ (στην Ολλανδία). Αν έπαιζε ρόλο μόνο η απόδοση και οι εμφανίσεις, ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να είναι αρκετά αισιόδοξος, Δυστυχώς όμως, όπως απέδειξε η φετινή πορεία τα αποτελέσματα και οι λεπτομέρειες είναι καθοριστικές. Όπως και να έχει όμως, δεν μπορούμε παρά να υπογραμμίσουμε το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός έχει αποδείξει ότι αξίζει να βρίσκεται στο ανώτατο επίπεδο. Αν καταφέρει να μαζέψει και όσους περισσότερους βαθμούς μπορεί στα εναπομείναντα παιχνίδια, θα έχει καταφέρει να εδραιώσει αρκετά τη θέση του, μαζεύοντας και τις απαιτούμενες εμπειρίες (5 χρόνια λείπαμε από τη διοργάνωση των πρωταθλητών) ενόψει της επόμενης χρονιάς.

* * *

ΥΓ Το λαομίσητο σωματείο της Μαδρίτης έχει ευνοηθεί από τη διαχρονικά διαιτησία απέναντί μας σε τραγικό βαθμό. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον «τερματοφύλακα» Ρομπέρτο Κάρλος; Ή τον αλησμόνητο Κρουγκ(ερ); Για να μην αναφέρουμε την εύνοια εντός των ισπανικών εδαφών. Δεν είναι τυχαίο ότι μοιάζει πολύ με την εύνοια που έχει απολαύσει ο βάζελος στα δικά μας. Δεν είναι τυχαίο ότι και οι δύο αυτές ομάδες έχουν αποτελέσει τις αγαπημένες ομάδες των δικτατοριών στον ελλαδικό και ισπανικό χώρο...