Αποτίμηση της κανονικής περιόδου πριν τις μάχες με τη Ρεάλ

Ο Ολυμπιακός πραγματοποίησε μια εξαιρετική παρουσία στην κανονική περίοδο της Ευρωλίγκας, τερματίζοντας στην πρώτη θέση, με ρεκόρ 24-10 νίκες. Αυτό το ρεκόρ, τον έφερε στην πρώτη θέση της τελικής κατάταξης για δεύτερη φορά μέσα σε τρία χρόνια. Ο Ολυμπιακός, στη διάρκεια της μαραθώνιας αυτής κούρσας των 34 αγωνιστικών, ήταν η καλύτερη ομάδα, η οποία έπαιξε και κατά στιγμές το πιο όμορφο (και αποτελεσματικό) μπάσκετ. Λίγες ώρες πριν ξεκινήσει η σειρά/τιτανομαχία με τη Ρεάλ, κάνουμε μια σύντομη αποτίμηση της φετινής regular season.

Του RedTerso

Το καλοκαίρι που πέρασε, διοίκηση και προπονητής έβαλαν ως πρωταρχικό στόχο τη διεκδίκηση της Ευρωλίγκας με τις καλύτερες δυνατές πιθανότητες. Ο Ολυμπιακός ενισχύθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό, δημιουργώντας ένα από τα πιο πλήρη και ταλαντούχα ρόστερ της ιστορίας του. Οι ερυθρόλευκοι πρόσθεσαν επιθετικά στοιχεία που τους έλειψαν, χωρίς όμως να αλλάζουν εντέλει τον βασικό τους αγωνιστικό προσανατολισμό, που στηρίζεται στην καλή κυκλοφορία της μπάλας και την αναζήτηση της καλύτερης δυνατής εκτέλεσης (κάτι που τον έφερε στην πρώτη θέση των ασίστ, με 21,8 τελικές ανά ματς).

Το ξεκίνημα της ομάδας μας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μάλλον νωθρό και μουδιασμένο. Ήττα στην πρεμιέρα στην έδρα της Φενέρ και δύο νίκες για δύο ήττες στη συνέχεια. Ρεκόρ 2-3 και κάμποσος προβληματισμός, όχι απαραίτητα για τις ήττες, αλλά για τη διαφορετική εικόνα που βλέπαμε στο παρκέ, όπου οι παίχτες μας δεν φαίνονταν να μπορούν να είναι αποτελεσματικοί. Η κατάσταση διαφοροποιήθηκε πλήρως στη διπλή αγωνιστική την τελευταία βδομάδα του Οκτώβρη απέναντι στις Ρεάλ και Μπαρτσελόνα. Εκεί οι ερυθρόλευκοι άρχισαν να δείχνουν τις τεράστιες δυνατότητές τους, κάτι που επιβεβαιώθηκε και με την εκτός έδρας νίκη απέναντι στον βάζελο για την 8η αγωνιστική πριν ακολουθήσουν άλλες τρεις νίκες με Βιλερμπάν, Μακάμπι και Μπασκόνια. Στο 1/3 της διαδρομής ο Ολυμπιακός είχε περάσει στην πρώτη θέσημ με 8-3 ρεκόρ.

Στη συνέχεια όμως είχαμε και τη δεύτερη περίοδο ντεφορμαρίσματος με τρεις ήττες σε τέσσερις αναμετρήσεις (Παρτιζάν, Παρί, Ερυθρός, έναντι της εκτός έδρας επιτυχίας στο Μονακό). Σε αυτό το διάστημα, φάνηκαν κάμποσα --αμυντικά κυρίως-- προβλήματα. Ήταν (και αυτή) η περίοδος που ο Ολυμπιακός ταλανίστηκε αρκετά από τραυματισμούς. Αυτή όμως η «κοιλιά» σήμανε και την αντεπίθεση του Δεκέμβρη-Γενάρη. Ο Θρύλος, σε αυτό το διάστημα, έκανε επτά συνεχόμενες νίκες, με σπουδαία εκτός έδρας «ροζ φύλλα» (Ρεάλ, Μπασκόνια, Ζαλγκίρις), παίζοντας το καλύτερο μπάσκετ της χρονιάς.

Μεσολάβησε η εντός έδρας ήττα από τη Φενέρ (που αποδείχθηκε ο φετινός μας κακός δαίμονας, μαζί με τον Αστέρα) για να ακολουθήσει όμως ένα ακόμα εντυπωσιακό σερί έξι διαδοχικών νικών! Σε αυτό το διάστημα, ο Ολυμπιακός εξασφάλισε στην πραγματικότητα το πλεονέκτημα έδρας, που ήταν ο πρώτος στόχος, που είχε τεθεί, αλλά στην ουσία εξασφάλισε και την πρώτη θέση στην κανονική περίοδο. Οι τρεις σερί ήττες του Μαρτίου (Αστέρας, Βιλερμπάν, Μονακό) δεν ήταν ικανές να αλλάξουν το στάτους κβο που είχε διαμορφωθεί και πιστοποιήθηκε τελικά στο κλείσιμο της κανονικής περιόδου, με τις δύο νίκες απέναντι σε Άλμπα και Μακάμπι.

Σε όλη αυτή τη διαδρομή, ο Ολυμπιακός ήταν πρώτα απ' όλα αποτελεσματικός (24 νίκες, οι περισσότερες στη διοργάνωση). Κατά στιγμές, έπαιξε και πολύ όμορφα. Αρκετά διαφορετικά σε σχέση με την περασμένη χρονιά, όπου το έλλειμμα ποιότητας τον είχε μετατρέψει σε μια αμυντική πολεμική μηχανή. Οι ερυθρόλευκοι δεν επέδειξαν τόσο σκληρό αγωνιστικό χαρακτήρα, κάτι όμως που είναι λογικό εξαιτίας των διαφορετικών αγωνιστικών χαρακτηριστικών του ρόστερ τους. Σε αυτό πρέπει σίγουρα να συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι ο κόουτς Μπαρτζώκας δεν είχε σε καμία στιγμή τη δυνατότητα να παρατάξει πλήρες ρόστερ εξαιτίας των τραυματιών. Συνολικά όμως η κατάκτηση της πρώτης θέσης είναι ένα πρώτο αγωνιστικό «παράσημο».

Μια διαδρομή που λέει πολλά...

Σε μια μαραθώνια διαδρομή 34 αγωνιστικών σε μια τόσο σκληρή διοργάνωση, τρομερών απαιτήσεων, η υποσκέλιση των άλλων 17 καλύτερων ομάδων της Ευρώπης, είναι αναμφίβολα ένα σημαντικό κατόρθωμα: Δείχνει συνέπεια και συνέχεια, εξαιρετική διαχείριση συναισθημάτων και αστραπιαίων μεταβολών των συνθηκών (ειδικά στις διπλές αγωνιστικές) και αντοχή σε συνδυασμό με αποτελεσματικότητα. Και ιστορικά αν το μελετήσει κανείς, ειδικά με το νέο σύστημα των πολλών αγωνιστικών χωρίς ομίλους, είναι αξιοσημείωτη μια τέτοια πορεία. Η Ευρωλίγκα είναι το πιο σκληρό και ανταγωνιστικό πρωτάθλημα στα ευρωπαϊκά εδάφη (μαζί με την Πρέμιερ Λιγκ στο ποδόσφαιρο). Η κατάκτηση της πρώτης θέσης σε ένα τόσο ανταγωνιστικό περιβάλλον μόνο ως επιτυχία μπορεί να καταγραφεί.

...από την άλλη δεν λέει και τίποτα

Από μια άλλη ανάγνωση όμως, στο τέλος της διαδρομής μπορεί να μη σημαίνει και τίποτα απολύτως. Απεταξάμην! Δεν είναι τυχαίο ότι η πρώτη θέση φέρνει και τη γνωστή «κατάρα» της τελικής αποτυχίας. Όπως όμως πέρσι, ο Ολυμπιακός έγινε η πρώτη ομάδα, που «έσπασε» την αρνητική παράδοση του αποκλεισμού του φιλοξενούμενου σε πέμπτο αγώνα, παρουσιάζεται τώρα μια ευκαιρία να ανατραπεί άλλη μια μακροχρόνια παράδοση από ερυθρόλευκα χέρια. Μέχρι στιγμής, το μόνο «προνόμιο» που είχαμε, ήταν ότι μάθαμε τελευταίοι τον αντίπαλό μας στα play-off, που δεν είναι άλλος από τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Για άλλη μια χρονιά, ο Ολυμπιακός μάτωσε (κυριολεκτικά και μεταφορικά) για να εξασφαλίσει το πλεονέκτημα έδρας (και την πρώτη θέση στη συγκεκριμένη περίπτωση), προσδοκώντας ότι αυτή η επιτυχία θα του «εξασφαλίσει» ένα πιο «βατό μονοπάτι». Εις μάτην! Στον δρόμο μας βρίσκεται ξανά η Ρεάλ. Πριν δύο χρόνια, με την πρώτη θέση, μας «έλαχε» η πιο δύσκολη ομάδα με μειονέκτημα (Φενέρ) και χρειάστηκαν 5 πραγματικές σκυλομαχίες για να περάσουμε στο Final-4 του λαομίσητου Κάουνας. Φέτος, μέσα από τη διαδικασία των play-in, μας έτυχε η Ρεάλ ως 8η τελικά. Προφανώς και είναι η πιο δύσκολη ομάδα που μπορούσε να τύχει: Η φανέλα, οι σπουδαίες προσωπικότητες που διαθέτει και φυσικά η διαχρονική εύνοια που απολαμβάνει είναι στοιχεία που σίγουρα δεν την κάνουν θελκτική για αντίπαλο. Αν σε αυτό προσθέσουμε και μια αρνητική παράδοση, καθώς δεν τους έχουμε κερδίσει σε σειρά play-off ή F-4 από εκείνο το μεγάλο Final-4 του Λονδίνου το 2013 και μετά, τότε οι προληπτκοί μάλλον δεν θα αισθάνονται και πολύ καλά...

Την αίσθηση αυτή θα έπρεπε ήδη να την έχει αλλάξει το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός ποτέ δεν ήταν μαθημένος να πηγαίνει από τον εύκολο δρόμο. Ίσα-ίσα, στις μεγάλες του στιγμές πάντα πέρναγε από δύσβατα και κακοτράχαλα μονοπάτια. Τέτοιο είναι και αυτό. Και πολύ ανηφορικό μάλιστα. Όμως είναι η ιδανική ευκαιρία να «ξορκίσουμε» τον εφιάλτη της Βαλτικής (λέγε με και Κάουνας) και να πετάξουμε τη σιχαμένη «βασίλισσα» έξω. Αν θέλεις να λέγεσαι ο καλύτερος, θα πρέπει να το πιστοποιήσεις απέναντι στους καλύτερους. Για να φτάσουμε λοιπόν στο Άμπου-Ντάμπι (money talks για τη γελοία διοργανώτρια αρχή, --μόνο εμείς και οι προσεχείς μας αντίπαλοι-- ψηφίσαμε ενάντια στη διεξαγωγή εκεί του F-4) πρέπει να περάσουμε το πρώτο μεγάλο εμπόδιο και να αποκλείσουμε τους Μαδριλένους. Η ομάδα μας μόχθησε όλη τη χρονιά για να έχει πλεονέκτημα έδρας. Ας φροντίσουμε να είναι επιτέλους το ΣΕΦ μια κολασμένη έδρα και όλα θα γίνουν όπως πρέπει...