Του kat.7
Διαγράφοντας από τη μνήμη το ταξίδι στο Βερολίνο τον Μάιο, αλλά και την ιδιαιτερότητα που έχει ένα Final-4, το ταξίδι στο Πόρτο ήταν η πρώτη εκδρομή μου για τον Ολυμπιακό. Η καύλα της περσινής επιτυχίας, αλλά και το νέο format έκαναν ένα τέτοιο μακρινό ταξίδι πιο εύκολο απ' ό,τι είναι, καθώς η προσμονή το κάνει πάντα πιο γλυκό. Αμέσως, από το αεροδρόμιο ακόμα, μπαίνει κάποιος στο κλίμα καθώς τα περισσότερα πηγαδάκια έχουν την ίδια συζήτηση: τον Ολυμπιακό. Φτάσαμε στο Πόρτο αργά το βράδυ της Τετάρτης, άρα δεν είδαμε τον παλμό της πόλης που ήταν κατακόκκινη, κάτι που καταλάβαμε αμέσως το επόμενο πρωί. Με μια μικρή βόλτα στην πόλη ώστε να δούμε λίγο τα αξιοθέατα, αμέσως ένιωθες ότι βρισκόσουν στον Πειραιά, καθώς έβλεπες παντού ανθρώπους με φανέλες του Ολυμπιακού και άκουγες παντού ελληνικά.
Η βόλτα στην πόλη είχε τερματικό σταθμό το σημείο συνάντησης, την Praca Ribeira, την πλατεία δίπλα στον ποταμό Douro που είναι το σημείο αναφοράς του Πόρτο. Εκεί, ανάμεσα στους χιλιάδες Ολυμπιακούς που τραγουδούσαν και είχαν την προσμονή του παιχνιδιού, πέτυχα γνωστούς μου από στάδιο της ζωής μου, από το σχολείο, τη γειτονιά, το μπασκετ, τη σχολή, φίλους και στρατό. Μπορεί με αυτούς τους ανθρώπους πλέον να μην έχεις να πεις και πολλά πέραν από τα τυπικά, αλλά ο Ολυμπιακός γίνεται αμέσως σημείο αναφοράς της συζήτησης, σπάζοντας την αμηχανία και δείχνοντας ότι όσα χρόνια και αν περάσουν και όσα χρόνια και αν έχεις να μιλήσεις με κάποιον, ο Ολυμπιακός θα 'ναι ο λόγος να συζητάς με τον άλλον σαν να μην έχει περάσει μια μέρα και σαν να είναι ο κολλητός σου φίλος.
Το καλύτερο σημείο του ταξιδιού (μετά το goal του Ελ Καμπι) ήταν, χωρίς αμφιβολία, η πορεία μέχρι το μετρό ώστε να πάμε στο γήπεδο. Εκεί, σε μια απόσταση 1,5 χιλιομέτρου, είδαμε Πορτογάλους να βγαίνουν να απαθανατίζουν την τεράστια πορεία, αλλά και διάφορους οπαδούς της Πόρτο, κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας, να βγαίνουν στα μπαλκόνια με σημαίες Porto και να φωνάζουν. Παρότι φτάσαμε νωρίς στο Dragao, η αναμονή έξω από το γήπεδο ήταν μεγάλη, με αποτέλεσμα να μπούμε στο γήπεδο γύρω στην μισή ώρα πριν την έναρξη του παιχνιδιού. Έτσι, μπήκαμε αμέσως στο παλμό του παιχνιδιού. Παρότι το παιχνίδι δεν ήταν ιδιαίτερα καλό και έχοντας δει αρκετά ευρωπαϊκά παιχνίδια του Μεντιλίμπαρ στον πάγκο, με το τέλος του πρώτου ημιχρόνου μάς είχε κατακλύσει το συναίσθημα της σιγουριάς για την ομάδα. Η ομάδα ανέβηκε στο δεύτερο ημίχρονο και με το γκολ του μεγάλου Μαροκινού δολοφόνου, πήραμε το προβάδισμα, ωστόσο το μεγαλύτερο ξέσπασμα από την κερκίδα ήρθε στο ακυρωθέν goal του Γιαρεμτσουκ στο 94΄. Συνήθως σε αυτά τα λεπτά ο Ολυμπιακός πληγωνόταν στα εκτός έδρας ευρωπαϊκά παιχνίδια και αυτό το γκολ, παρότι δεν μέτρησε, ήταν μια λύτρωση, εξαφανίζοντας ενδεχόμενα φαντάσματα που θα μπορούσαν να έρθουν και στο Πόρτο.
Οι επόμενες μέρες στο Πόρτο, όπως ήταν λογικό μετά το μεγάλο διπλό, κύλησαν με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο, εξερευνώντας τα οινοποιία γύρω από τον ποταμό, κάνοντας βόλτα την πόλη με το τελεφερίκ, αλλά και πηγαίνοντας πάλι στο Dragao στο tour του γηπέδου της Porto.
Κάπως έτσι, το ταξίδι στο Πόρτο θα μείνει αξέχαστο γιατί εκτός από ωραίες αναμνήσεις σε μια ωραία πόλη, στις αποσκευές μπήκε και ένα ιστορικό διπλό στην έδρα μιας μεγάλης ομάδας. Με την ευχή το επόμενο ταξίδι να είναι τον Μάιο στο Μπιλμπάο, θα δώσω μια συμβουλή, είναι ωραίος ο τουρισμός, ακόμα πιο ωραίος ο αθλητικός τουρισμός, αλλά δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από το να συνδυάζεις ένα ωραίο ταξίδι μαζί με ένα παιχνίδι του Ολυμπιακού. Μέχρι τα επόμενα γήπεδα της γης, ραντεβού σε Καραϊσκάκη και ΣΕΦ.
Ο ΛΥ ΜΠΙ Α ΚΟΣ
