Με τον Θρύλο στο Παρίσι

Πέντε φίλοι, μια Ομάδα, ένα ταξίδι ακόμα. Από την Κωνσταντινούπολη στο Μόναχο, από το Βερολίνο στην Μπολόνια, και τώρα Παρίσι. Ο Ολυμπιακός μάς οδηγεί, και εμείς ακολουθούμε πιστά. Ήταν η πέμπτη φορά που φεύγουμε μαζί για εκτός έδρας ματς, ένα ακόμα κεφάλαιο σε μια ιστορία που γράφουμε παρέα, με στιγμές, νίκες, ήττες και αμέτρητα χιλιόμετρα.

Του manos d.

Όλα ξεκίνησαν στην Κωνσταντινούπολη, τη χρονιά του ηχητικού και, δυστυχώς, η αρχή μας δεν ήταν καλή. Το ίδιο έργο παίχτηκε και στο Μόναχο (υπό τις οδηγίες της αλεπούς των πάγκων Κεστούτις Κεμζούρα κάναμε το 0/2), αλλά οι απαντήσεις ήρθαν απανωτές σε Βερολίνο, Μπολόνια και τώρα Παρίσι. Στιγμές γεμάτες πάθος, στιγμές που μας έκαναν να θέλουμε να ταξιδέψουμε ξανά και ξανά, πιστοί στο ραντεβού μας με την ομάδα.

Παρίσι τώρα, λοιπόν. Το ταξίδι ξεκίνησε με την κλασική μας στάση στο ξενοδοχείο όπου βρισκόταν η αποστολή. Ένα άτυπο έθιμο που δεν πρόκειται να αλλάξει. Οι παίκτες ευδιάθετοι, χαμόγελα, κουβέντες, φωτογραφίες. Νιώσαμε πως είμαστε ενεργό μέλος της ομάδας, και ίσως, με κάποιον τρόπο, όντως είμαστε.

Φτάσαμε στην Adidas Arena αρκετά νωρίς, για να δούμε την μπάλα με τον λαγό παρέα με άλλους συνοπαδουςν κάνοντας κερκίδα. Δεν είμαι ο κατάλληλος να περιγράψω το ματς στην μπάλα, αλλά δεν χρειάζεται κιόλας, γιατί μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο του Terso. Θα πω μόνο πως ο Μουζακιτης μάλλον δεν κρατιόταν να πάει σπίτι να δει την μπασκετική αρμάδα, και το κόλλησε την κατάλληλη στιγμή. Η εξέδρα είχε αρχίσει να ζεσταίνεται, και το γκολ τής έβαλε φωτιά.

Το γήπεδο απίστευτο. Ίσως το ωραιότερο που έχω βρεθεί ποτέ. Μοντέρνο, άνετο, πραγματικό στολίδι. Κακά τα ψέματα, μας έκανε, φεύγοντας, να σκεφτούμε, μέσα στη χαρά μας, πόσο μίζερο είναι το ΣΕΦ και πόσο άδικο είναι να παίζει αυτή η ομάδα σε τέτοιο γήπεδο. Οι Γάλλοι φιλικοί, χαμογελαστοί, με θαυμασμό προς την ερυθρόλευκη κερκίδα. Πέρα απ' τα βίντεο που τραβούσαν τον κόσμο του Θρύλου, ρίχνανε κλέφτες ματιές και στο κινητό μας για να δουν το ματς. Τραβούσαν μάλιστα και τα μαλλιά τους στο πέναλτι του Ελ Καμπι, αλλά πανηγύρισαν μαζί μας στην γκολάρα του μικρού.

Στα μπασκετικά τώρα , τα πράγματα ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακά. Η Θρυλάρα έλαμπε περισσότερο κι από το ίδιο το γήπεδο. Από το πρώτο δεκάλεπτο, ο κορυφαίος παίκτης της Γηραιάς Ηπείρου φρόντισε να υπενθυμίσει σε όλους ποιος είναι ο πραγματικός MVP, παρόλο που οι Γάλλοι φώναζαν το όνομα του συμπαθέστατου T.J. Short.

Η Παρί φαινόταν ανήμπορη να αντιδράσει. Και όπως είπε η ουδέτερη φωνή της παρέας μας, μακριά από συναισθήματα και οπαδικές υπερβολές: «Ήταν λες και έβλεπα Δαβίδ εναντίον Γολιάθ». Έτσι πρέπει να (και θα) μας βλέπουν όλοι από εδώ και πέρα.

Στο δεύτερο ημίχρονο, η ομάδα χαλάρωσε λίγο. Η Παρί έκανε την ύστατη προσπάθειά της να επιστρέψει, αλλά σε κανένα σημείο δεν φάνηκε ικανή να μας κοντράρει πραγματικά. Ναι, η διαφορά έπεσε στους 6, αλλά ούτε στο παρκέ ούτε στις κερκίδες φάνηκε να υπάρχει ίχνος άγχους.

Στο τέταρτο δεκάλεπτο, οι παίκτες μας σοβαρεύτηκαν και το ματς τελείωσε όπως έπρεπε: Με τον Θρύλο να κυριαρχεί, να σκορπά τρόμο και να φεύγει από την Πόλη του Φωτός με ένα ακόμα διπλό στις αποσκευές του, καθώς μέσα στο 2025 δεν έχει χάσει μακριά από το ΣΕΦ.

Βρισκόμενοι ακόμα στο Παρίσι, για το παιχνίδι με την Μπαρτσελονα, εφοδιαστήκαμε με μπίρες και φαγητό και απολαύσαμε, απ' τον καναπέ αυτή τη φορά, ένα ακόμα διπλό απο την ομαδάρα μας. Συγκινητικός Γκος, Βεζενκοφ κλασικά από άλλο πλανήτη, και κλατς Φουρνιε βοήθησαν να κλείσει ένα ερυθρόλευκο 4ημερο στο Παρίσι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και να πάμε στην κρίσιμη βδομάδα όπου κρίνεται το 2ο τρόπαιο της χρονιάς με την ψυχολογία στα υψη.

* Δεν ξεχνάμε τα αδέρφια που χάθηκαν, πριν 44 χρόνια, στη Θύρα 7.