Του RedTerso
Ο Ολυμπιακός ήταν συνολικά καλύτερος και στα δύο παιχνίδια και πήρε δικαιότατα την πρόκριση απέναντι στον αιώνιο (πελάτη). Και χτες, παρόλο που συνολικά το παιχνίδι δεν διεκδικούσε δάφνες ποιότητας, ο Ολυμπιακός ήταν πολύ καλύτερος, κάτι που επιβεβαίωσε και η στατιστική: 17-7 οι τελικές (με τις 7 δικές μας να είναι στον στόχο, ενώ για τους πράσινους καμία δεν κατευθύνθηκε προς την εστία μας) και 58%-42% κατοχή της μπάλας. Αυτό όμως που έδειχνε την πραγματική διαφορά των δύο ομάδων ήταν η εικόνα στο χορτάρι, με τους Πειραιώτες να πνίγουν, στην κυριολεξία, με την πίεσή τους τους αντιπάλους τους. Ο Ολυμπιακός είχε ευκαιρίες να «τελειώσει» νωρίτερα την υπόθεση-πρόκριση, όμως η ιστορία είχε πολύ μεγαλύτερες βλέψεις για το συγκεκριμένο ντέρμπι.
Ο Θρύλος κέρδισε πέναλτι στο 92΄, όπου ο παιχταράς Ελ Κααμπί αστόχησε, βρίσκοντας το δοκάρι. Στην επόμενη φάση, ο εξαιρετικός, κατά τα άλλα, Μπιανκόν εκτέθηκε στη μοναδική φάση, αλλά το σουτ του παίχτη του παο δεν βρήκε τον στόχο του. Για να έρθει η τεράστια στιγμη!
Μικρή παρένθεση. Γενιές και γενιές Γαύρων μεγαλώνουν με την ελπίδα να «βγουν» οι επόμενοι παιχταράδες από τις ακαδημίες και να πετύχουν. Από πέρσι που οι πιτσιρικάδες της Κ-17 πήραν το ευρωπαϊκό Champions League των νέων, οι ελπίδες αυτές αναπτερώθηκαν. Ήδη από το ξεκίνημα της φετινής χρονιάς ο Μουζακίτης και ο Κωστούλας όχι απλώς παίζουν, αλλά διακρίνονται συστηματικά, έχοντας πάρει και τη φανέλα του βασικού σπίτι τους. Είναι ίσως η μοναδική φορά, που χαμογελάμε για τον καλοκαιρινό (τον ποιο;) σχεδιασμό. Έτσι δόθηκαν παραπάνω ευκαιρίες στα παιδιά. Ο Μουζακίτης συγκεκριμένα κατέθεσε τα διαπιστευτήριά του από νωρίς. Η εβδομάδα πάντως αυτή θα του/μας μείνει αξέχαστη, μιας και με δύο δικά του γκολ έδωσε πρώτα ένα μεγάλο διπλό στον δρόμο για το Πρωτάθλημα, ενώ στο Κύπελλο υπέγραψε ένα τρελό ολυμπιακό σενάριο.
Στο ματς της Λιβαδειάς δεν μπορεί να μην πρόσεξε κανείς τον πανηγυρισμό του παιχταρά Μουζακίτη μόλις σκοράρει: Τρέχει προς την εξέδρα των οπαδών του Ολυμπιακού και δείχνει το σήμα με τον δαφνοστεφανωμένο Έφηβο! Ένα παιδί που έχει βγει από τις ακαδημίες, ξέρει πολύ καλά την τιμή του να φορά κάποιος την ιστορική ερυθρόλευκη φανέλα και να την υπηρετεί με τον τρόπο που το κάνει ο μικρός. Σαν ένα αόρατο νήμα της ιστορίας να ξεκίνησε από τα χέρια των Ανδιανόπουλων, να το πήρε ο Μουράτης και να το έκανε πάσα στον Μπέμπη! Από εκεί από τον Σιδέρη έφθασε στον Αναστόπουλο, στον Καραπιάλη και τον Τζόλε! Και ο μικρός, που έχει καταλάβει το βάρος της ιστορίας, να έσπευσε να τους δικαιώσει!
History Lessons
Πρέπει να γυρίσουμε το χρόνο πίσω στο μακρινό 1992 για να βρούμε ένα αποτέλεσμα Κυπέλλου απέναντι στον βάζελο που να θυμίζει κάπως τη χθεσινή θρυλική επιτυχία. Ο Ολυμπιακός τότε βρισκόταν στα μέσα των πέτρινων χρόνων. Η λαίλαπα του βαρδινογιαννισμού είχε επιχειρήσει να αφανίσει την ομάδα μας. Στα ημιτελικά του Κυπέλλου εκείνης της χρονιάς, η κληρωτίδα μάς έφερε αντιπάλους με τον παο. Στο πρώτο ματς, στην έδρα μας, το παιχνίδι τελειώνει 0-0 και η πρόκριση θα κριθεί στον επαναληπτικό του ΟΑΚΑ. Ο βάζελος προηγείται στο 66΄ με αμφισβητούμενο (τουλάχιστον) πέναλτι με 1-0. Και φθάνουμε στο 91ο λεπτό. Ο Όλεγκ Προτάσοφ κερδίζει, με τη σειρά του πέναλτι, στο οποίο ευστοχεί, για να γράψει το τελικό σκορ και να δώσει με «buzzer-beater» την πρόκριση απέναντι στον κραταιό τότε παο. Η εξέδρα μας έχει γίνει ηφαίστειο και παραληρεί «ένα-ένα στο 91' » με ένα σεβαστό κομμάτι της να συμπληρώνει «... και από κομμουνιστή να τσούζει πιο πολύ»! Και ταύλα πάλι οι βαζέλες! Συμπληρωματικά, τη χρονιά εκείνη κερδίσαμε το Κύπελλο σε διπλό τελικό απέναντι στον παοκ. Ένας από τους λίγους τίτλους των πέτρινων χρόνων, που έμεινε όμως στην ιστορία. Όπως και το γκολ του Μουζακίτη!
«Μούζα αλητη, τους έκλεισες το σπίτι»
Ο Ολυμπιακός, επαναλαμβάνουμε, ήταν συνολικά καλύτερος των αντιπάλων του και πήρε δίκαιη πρόκριση. Ο Χρήστος Μουζακίτης έγραψε ιστορία. Το γκολ έδωσε την πρόκριση, αλλά ο 18χρονος παιχταράς ήταν συνολικά ένα μηχανάκι στον χώρο του κέντρου. Ο Ολυμπιακός του κόουτς Μεντιλίμπαρ μπορεί να μην κάνει μαγικά πράγματα. Έχουμε δει παλιότερες «εκδόσεις» του Θρύλου να παίζουν πολύ ομορφότερη μπάλα. Όμως η ομάδα μας έχει ορισμένα πολύ σημαντικά χαρακτηριστικά: Δεν παραιτείται. Πνίγει με την πίεση τους αντιπαλούς (και όχι μόνο τον βάζελο, αλλά ακόμα και δυνατές ευρωπαϊκές όμάδες, όπως η Πόρτο πρόσφατα) και είναι απίστευτα κυνικός. Μια ομάδα που πραγματικά χαιρόμαστε και δεν θα είχε καθόλου ταβάνι, αν είχε βοηθηθεί περισσότερο.
Η κατάληξη του ντέρμπι ήταν καλύτερη και από το να είχε έρθει ένα ευρύ σκορ. Έτσι και αλλιώς, τους έχουμε φιλοδωρήσει κάμποσες φορές με μεγάλα σκορ και τεσσάρες. Ενώ στον θεσμό του Κυπέλλου, έπρεπε να φθάσουμε από την ίδρυσή μας το 1925 στο 1977 για να μας κερδίσουν στο γήπεδο οι βαζέλες (είχε προηγηθεί βέβαια και η «κούπα στο κέρμα» του 1969, άλλη μια «λαμπρή» στιγμή της ιστορίας τους). Και εννοείται η σημασία της νίκης γιγαντώνεται από το γεγονός ότι έγινε λίγες μόλις μέρες πριν συμπληρωθούν 44 χρόνια από την τραγωδία της Θύρας 7...
ΘΡΥΛΕ ΤΩΝ ΓΗΠΕΔΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΕ!
