Αδέρφια, ξαδέρφια και λοιποί συγγενείς...

Ο Ολυμπιακός ηττήθηκε δεύτερη σερί χρονιά από τον Ερυθρό Αστέρα μέσα στο ΣΕΦ και τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται αρκετά δύσκολα στην πιο σκληρή και ανταγωνιστική Ευρωλίγκα των τελευταίων χρόνων. Οι ερυθρόλευκοι πλήρωσαν, για άλλη μια φορά, το γεγονός ότι δεν έχουν καταφέρει --μέχρι στιγμής τουλάχιστον-- να βρουν τον περσινό τους σκληροτράχηλο εαυτό και είδαν, για άλλο ένα ματς, τον αντίπαλό τους να τους προσπερνάει στο τέλος του αγώνα.

Του RedTerso

Το κλίμα πριν την έναρξη του αγώνα είχε δημιουργήσει μια έντονη ανησυχία στους πιο υποψιασμένους από τους οπαδούς της ομάδας μας: χριστουγεννιάτικο κλίμα, αγώνας με το αδερφό σωματείο του Αστέρα, που συνήθως θυμίζει φιλική αναμέτρηση, ο περισσότερος κόσμος να φθάνει αργά στο γήπεδο και γενικώς μια αδικαιολόγητη αίσθηση του τύπου «έλα μωρέ τους έχουμε, ποιος Αστέρας τώρα». Αυτή η αίσθηση ανησυχίας δυστυχώς επιβεβαιώθηκε στον απόλυτο βαθμό, ειδικά όσο προχωρούσε ο αγώνας...

Στο πρώτο μέρος ο Ολυμπιακός έδειχνε ανώτερος από τους εκ Βελιγραδίου ορμώμενους αδερφούς, αλλά όχι τόσο πειστικά όσο έπρεπε για να «εγκαθιδρύσει» ένα μομέντουμ νίκης. Ακόμα και τη μεγαλύτερη διαφορά που πήρε με +12 πόντους, λιγότερο από τρία λεπτά πριν την κόρνα της γραμματείας, φρόντισε να την απεμπολήσει πολύ γρήγορα, δεχόμενος, μέσα σε αυτό το διάστημα, 11 πόντους, για να κλείσει το ημίχρομο με το ισχνό προβάδισμα του 45-41. Στα δύο πρώτα δεκάλεπτα, εναλλάχθηκαν στη θέση του σέντερ οι Μπολομπόϊ και Μπλακ, λόγω της ίωσης που ταλαιπωρούσε τον Φαλ τις προηγούμενες μέρες. Παρόλο που το κενό φαινόταν κυρίως στην άμυνα, οι δύο αναπληρωματικοί σέντερ είχαν θετικό πρόσημο σε αυτό το διάστημα. Ακόμα και έτσι όμως φαινόταν ότι κάτι λείπει από την ομάδα. Και αυτό ήταν δύο δεδομένα, που έγιναν ξεκάθαρα στο δεύτερο μέρος: Το πρώτο είναι αυτό που έχουμε σημειώσει και σε προηγούμενα κείμενα και έχει να κάνει με την σαφώς χαμηλότερη αμυντική ένταση και το δεύτερο έχει να κάνει με την έλλειψη ενός σταθερού πόλου απειλής από την περιφέρεια. Κρατάμε τον δεύτερο αστερίσκο γιατί φάνηκε έντονα στο δεύτερο μέρος.

Μετά την ανάπαυλα, η εικόνα παρέμεινε δυστυχώς η ίδια. Οι ερυθρόλευκοι του Πειραιά διατηρούσαν ένα σχετικό προβάδισμα απέναντι στους ερυθρόλευκους του Βελιγραδίου μέχρι και λίγο μετά τη μέση του 3ου δεκαλεπτου, όταν και είχαν τη μεγαλύτερη διαφορά του δεύτερου μέροyς (+8, 59-51, 4 λεπτά πριν τη λήξη της 3ης περιόδου). Από το σημείο εκείνο και μετά, η ομάδα μας δέχτηκε ένα σερί 3-14 με αποτέλεσμα να κλείσει να μπούμε στο τέταρτο δεκάλεπτο πίσω στο σκορ (-3 πόντους). Το φάντασμα των χαμένων αγώνων με ίδιο σχεδόν τρόπο, όπου ο Ολυμπιακός χάνει με σχετική ευκολία το προβάδισμα στο τέλος των αναμετρήσεων (βλέπε Βαλένθια και, μόλις την προηγούμενη βδομάδα, Βιλερμπάν), άρχισε να πλανιέται πάλι στην οροφή του ΣΕΦ.

Αυτή η συνθήκη κορυφώθηκε στο τέταρτο δεκάλεπτο, με τον Αστέρα να φθάνει να προηγείται μέχρι και με 10 πόντους (5 λεπτά πριν την τελική κόρνα), δείχνοντας ότι εύκολα ή δύσκολα θα κάνει το διπλό. Ο Ολυμπιακός κατάφερε να μειώσει και να διεκδικήσει τη νίκη στο τελευταίο σουτ, που αν είχε μπει, περισσότερο θα ήταν θέμα τύχης παρά προϊόν μιας καλά σχεδιασμένης επίθεσης. Ακόμα και αυτή η κατάληξη όμως θα μπορούσε να είναι διαφορετική αν υπήρχε μια σταθερή απειλή από την περιφέρεια (ο δεύτερος αστερίσκος που λέγαμε, που πρέπει να λυθεί άμεσα αν θέλουμε να συνεχίζουμε να λέμε ότι στοχεύουμε πολύ ψηλά), που θα μπορούσε να τραβήξει την προσοχή της αντίπαλης άμυνας ή να δημιουργήσει ένα ρήγμα μέσω ατομικών φάσεων.

Ο Ολυμπιακός έχασε το παιχνίδι λόγω της άμυνας του, που δεν φθάνει ακόμα τα περσινά επίπεδα. Δεν καταφέραμε να δεχτούμε λιγότερους από 20 πόντους σε κανένα δεκάλεπτο (και 90 στο σύνολο σε εντός έδρας ματς) με συνέπεια οι αντίπαλοι να είναι σταθερά συνδεδεμένοι με το καλάθι μας, κάτι που αποδεικνύουν και τα πολύ υψηλά ποσοστά τους (74% στα δίποντα, 46% πίσω από τη γραμμή). Και αναφέρω την άμυνα, γιατί η ομάδα μας έπαιξε πάλι ομαδικό μπάσκετ (26 ασίστ για μόλις 7 λάθη), υστερώντας βέβαια στον τομέα της ευστοχίας (54% στα δίποντα και 33% τρίποντα), δείγμα της σκληρής αντιμετώπισης που μας επιφύλαξε αμυντικά από την πλευρά του ο Αστέρας. Αν στα παραπάνω συνυπολογίσουμε την απαράδεκτη για άλλη μια φορά διαιτησία, μπορούμε να καταλάβουμε γιατί χάθηκε ένα παιχνίδι, που βάσει σχεδιασμού θα έπρεπε να είχε κερδηθεί. Για τη διαιτησία πρέπει να γίνει σίγουρα κάτι, γιατί σταθερά μας πάει κόντρα όλη τη χρόνια.

Ντεφορμέ μαζί με την ομάδα είναι και ο κόσμος. Με τον Ερυθρό Αστέρα και τους οπαδούς του υπάρχει μια σχέση που μετράει δεκαετίες πλέον. Αυτό το γεγονός μπορεί σε κάποιους να αρέσει και σε κάποιους όχι ή να τους αφήνει αδιάφορους. Είναι όμως μια πραγματικότητα. Προσωπικά μού έκανε άσχημη εντύπωση από διάφορα σημεία του γηπέδου να ακούγονται αποδοκιμασίες προς τους παίχτες του Αστέρα στο τέλος του παιχνιδιού, όταν κατά τη διάρκεια του αγώνα οι περισσότεροι κοιτάνε το cube. Και δεν είναι μόνο ο χθεσινός αγώνας. Από την άλλη πλευρά, κάπως πρέπει να γίνει αντιληπτό και από την πλευρά του πετάλου ότι χρειάζεται να φωνάζονται συνθήματα κάποιες στιγμές, που βάζουν και τους υπόλοιπους στο «παιχνίδι». Δεν γίνεται να «παίζει» από τα μεγάφωνα η τρομπέτα και να συνεχίζεται η προσπάθεια να φωναχτεί ένα ακόμα ελληνοσέρβικο σύνθημα και όχι να διακοπεί αυτόματα για να φωναχτεί το «Ολυμπιακός-Ολυμπιακός» από όλο το γήπεδο.

Ο Θρύλος έπεσε βαθμολογικά πρώτη φορά κάτω από την πρώτη τετράδα και απεμπόλησε στην πραγματικότητα όλα τα πλεονεκτήματα που είχε από τις μεγάλες νίκες επί ισπανικού και βάσκικου εδάφους στο ξεκίνημα της χρονιάς. Τώρα η πίεση σαφώς αυξάνεται. Ειδικά από τη στιγμή που αντιμετωπίζουμε το σιχαμένο σωματείο την επόμενη εβδομάδα. Μπορεί να ακουστεί τετριμμένο, αλλά καθίσταται άκρως επίκαιρο το: «Θρύλε σ'αγαπώ κι ας μου κάνεις γκέλες, μόνο σε παρακαλώ πάτα τους βαζέλες»!