Του RedTerso
Η γεύση που άφησε αυτή η εβδομάδα είναι γλυκόπικρη, με την επίγευση μάλλον να ρέπει προς το πικρή. Και αυτό, γιατί στο Ισραήλ φαινόταν ότι ο Ολυμπιακός είχε όλα τα φόντα να φύγει με ένα ακόμα σπουδαίο διπλό, αλλά τελικά δεν τα κατάφερε, ενώ με την Άλμπα το «ροζ φύλλο» κατακτήθηκε με μπόλικο άγχος και μέτρια εμφάνιση. Ας τα δούμε όμως λίγο πιο αναλυτικά.
Ιδανικός αυτόχειρας
Το παιχνίδι στο Τελ-Αβίβ σίγουρα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία. Ο Ολυμπιακός είχε το πολύ καλό αγωνιστικό πρόσωπο που έχει παρουσιάσει σε όλες τις εκτός έδρας αναμετρήσεις του μέχρι στιγμής. Είχε τον έλεγχο του ρυθμού σε όλο το πρώτο ημίχρονο, παίζοντας όμορφο μπάσκετ, με τους Ισραηλινούς να πρέπει να αισθάνονταν άκρως κολακευμένοι, που σε αυτό το διάστημα βρίσκονταν πίσω μόνο με 2 πόντους. Και αυτό το όφειλαν στα εξωφρενικά ποσοστά που είχαν πίσω από το τρίποντο (έκλεισαν με περιπου 55% το πρώτο μέρος, ενώ λίγο πριν την κόρνα της γραμματείας είχαν πάνω από 70%). Σύμφωνοι. Κάποια σουτ ήταν ελεύθερα, μιας και η άμυνα «τα άφησε», έχοντας δημιουργήσει ένα «ναρκοπέδιο» γύρω από τη ρακέτα, με τη Μακάμπι να πετυχαίνει σε αυτά τα 20 λεπτά μόλις 4(!) δίποντα. Κάποια άλλα ήταν αυτό που λέμε «σκοτωμένα» και στο τέλος του χρόνου. Και ως εκ τούτου και τυχερά. Αλλά αυτό είναι «μες στο παιχνίδι».
Στην τρίτη περίοδο, δεν άλλαξε ιδιαίτερα η γενική εικόνα, με τους παίχτες της Μακάμπι όμως να αισθάνονται σαφώς πιο άνετα και να κάνουν κάποια ξεσπάσματα, μειώνοντας τη διαφορά, απειλώντας ότι θα εξαπολύσουν κάποια στιγμή την αντεπίθεσή τους, με σύμμαχο την καυτή τους έδρα. Και όμως, οι ερυθρόλευκοι έδειχναν να αντέχουν, φθάνοντας τη διάφορα μέχρι και το +11 λίγο πριν τη λήξη της τρίτης περιόδου. Στο τέταρτο δεκάλεπτο, όμως, τα έκαναν όλα λάθος. Οι Ισραηλινοί δεδομένα «έριξαν ξύλο (εκμεταλλευόμενοι και την ανοχή των «γκρι»), οι παίχτες μας βιάστηκαν πολύ σε στιγμές κάνοντας επιπόλαια λάθη και μάλλον δεν υπήρξε καθαρό μυαλό στη διαχείριση της κατάστασης. Στο Γιαντ-Ελιάου δεν θέλει και πολύ για να αρχίσει να κατηφορίζει το παρκέ... Αν σε αυτά προσθέσουμε και κάποιες τραγικές διαιτητικές αποφάσεις (το επιθετικό που σφυρίζεται στον Γουόκαπ και το φάουλ που δεν δίνεται σε απόπειρα καρφώματος του Φαλ είναι ανέκδοτα...), που συνεχίζουν σταθερά να μας πηγαίνουν κόντρα, τότε φθάνουμε στο αποτέλεσμα να τα έχουμε με τον εαυτό μας, που χάσαμε ένα παιχνίδι, το οποίο, αν είχαμε λίγο πιο καθαρό μυαλό, θα το κερδίζαμε. Copy-paste με τη Βαλένθια.
Πέρα όμως από αυτό, είναι σημαντικό να σημειώσουμε κάτι ακόμα. Η Μακάμπι μοιάζει πολύ με τη Μονακό (σε χειρότερη βερσιόν). Μεγάλη αθλητικότητα, μπάσκετ «ενστίκτου», με άφθονο isolation και ατομικές πρωτοβουλίες από τα γκαρντ και σκληράδα στους ψηλούς. Αυτές οι ομάδες μάς δυσκολεύουν και αυτό πρέπει να δουλευτεί όσο προχωράει η διοργάνωση και θα αρχίσει να κορυφώνεται η μάχη για τα πλασαρίσματα της οκτάδας.
Αγχωτική μεν, νίκη δε...
Το βράδυ της Πέμπτης, στο ΣΕΦ, απέναντι στην Άλμπα, όσοι προέβλεπαν «παρέλαση» και άνετη επικράτηση διαψεύστηκαν. Παρά το γεγονός ότι οι Γερμανοί είχαν απουσίες και ερχόντουσαν από ένα κακό σερί ηττών (6 διαδοχικές) σίγουρα δεν είναι ομάδα που τα παρατάει, ενώ παίζει και ένα στιλ μπάσκετ (με γρήγορο ρυθμό, καλό passing-game και άφθονα σουτ από μακρυά) που δεν παρεκκλίνει από τις βασικές αρχές που είχε θέσει ο Ρενέσες και ακολουθεί και ο Γκονζάλες. Αν σε αυτό συνυπολογίσουμε και το τεράστιο «πρέπει» που είχε η αναμέτρηση για τον Ολυμπιακό («κουβαλώντας» την ήττα και τον τρόπο που ήρθε στο Ισραήλ πριν 2 βράδια), καταλαβαίνουμε τις αιτίες του άγχους και της δυσκολίας.
Σε αυτό το ματς, είχαμε και μια διαφοροποίηση από την πλευρά του κόουτς, μιας και είδαμε πρώτη φορά τον Σακ στην αρχική πεντάδα και ενδεχομένως ο Μπαρτζώκας να ήθελε να περάσει και ένα μήνυμα προς τον Κάνααν. Το σχήμα αυτό πάντως δεν ανταποκρίθηκε μάλλον σε αυτό που είχε στο μυαλό του ο κόουτς. Έτσι, από την αρχή η Άλμπα έμεινε κοντά στο σκορ. Ο Κουμάτζε έκανε το σκιάχτρο και η προσπέλαση προς τη ρακέτα αποδείχθηκε μάλλον δύσκολη υπόθεση.
Η κατάσταση παρέμεινε ίδια σε όλη σχεδόν τη διάρκεια του αγώνα, ώσπου να φθάσουμε στο τέταρτο δεκάλεπτο και οι Πειραιώτες να αναγκαστούν να πατήσουν το γκάζι γιατί ενδεχόμενη ήττα θα αποτελούσε μεγάλο πλήγμα. Σε αυτό το διάστημα, βγήκαν πολύ σημαντικές άμυνες και παράλληλα μπήκαν σημαντικά σουτ στην επίθεση για να γραφτεί το τελικό 86-76.
Κάποιες σημειώσεις για την αναμέτρηση του ΣΕΦ: Ο Ολυμπιακός έπαιξε με αρκετά σφιχτό για την εποχή rotation με 4 παίχτες να έχουν συμμετοχή κάτω από 7 λεπτά. Χάσαμε τη μάχη των ριμπάουντ (33-34) από μια ομάδα που (αν εξαιρέσουμε τον Κουμάτζε) δεν έχει πολύ μεγάλα κορμιά ούτε τεράστια αθλητικότητα. Υπήρξαν, σε στιγμές, εμφανή σημάδια νευρικότητας και στον πάγκο αλλά και στους παίχτες. Ελπίζω ότι το τελευταίο έχει να κάνει με τον οριακό χαρακτήρα που πήρε η αναμέτρηση με τους Γερμανούς. Τέλος είχαμε άσχημα ποσοστά (28%) πίσω από τη γραμμή, ποσοστό καθόλου κολακευτικό για εντός έδρας αγώνα.
Κριτική των παιχτών για τη διπλή αγωνιστική
Γουόκαπ: Ο Αμερικάνος έκανε κακό παιχνίδι απέναντι στην Άλμπα, χωρίς τη γνωστή επιδραστικότητα που έχει. Απέναντι στη Μακάμπι όμως ήταν «παντού», παρόλο που δεν σκόραρε. Η αποβολή του με 5 φάουλ μάλλον ήταν παράγοντας για την ήττα.
Κάνααν: Το μεγάλο ερωτηματικό αυτή τη στιγμή για την ομάδα. Ένα ερωτηματικό που πρέπει να σβήσει άμεσα με τον έναν (άμεση βελτίωση και ένταξη στο παιχνίδι, δύσκολο φαίνεται) ή τον άλλο τρόπο (αντικατάσταση με άλλον παίχτη). Δεν είναι δυνατόν η ομάδα όλο αυτό το διάστημα να παίρνει ελάχιστα πράγματα από τον βασικό της shooting-guard.
Λαρεντζάκης: Η Κόμπρα κάνει με τη Μακάμπι βραδιά καριέρας και προσπάθησε μόνος του σχεδόν στο τέλος να γυρίσει το ματς. Με την Άλμπα κινήθηκε σε μέτρια νερά και παρ' όλα αυτά βάζει ένα σημαντικό τρίποντο στο τέλος. Ο Λαρεντζάκης συνολικά φέτος κάνει συγκλονιστική σεζόν με βάση τον ρόλο του και γι' αυτό δεν φαίνεται τόσο έντονα το «ζήτημα» Κάνααν. Όμως είναι κρίμα να «καεί» εξαιτίας των απαιτήσεων προς το πρόσωπό του. Ή του δικού του αυθορμητισμού.
Φαλ: Ο Κροκόδειλος δεν είναι τόσο τρομακτικός φέτος. Τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Φταίει πιθανόν και το Ευρωμπάσκετ. Όμως ένα δεδομένο που υπάρχει είναι ότι δεν πηγαίνει η μπάλα τόσο συχνά στα χέρια του, όσο πέρυσι. Αυτό μας έδινε και σκορ αλλά κυρίως και δημιουργία από μέσα προς τα έξω λόγω της ικανότητας του Μουσταφά. Θα ανέβει σταδιακά.
Σλούκας: Σε άλλο κείμενο είχαμε σημειώσει ότι ο Σλούκας κάνει μεγάλη σεζόν παρά τα άσχημα ποσοστά του. Και συνεχίζουμε να το πιστεύουμε. Σπουδαίες εμφανίσεις από τον point-guard του Θρύλου, αν και στο Ισραήλ έδειξε κουρασμένος στο τέλος.
Βεζένκοφ: Αυτά που κάνει φέτος ο Σάσα είναι Α-Δ-Ι-Α-Ν-Ο-Η-Τ-Α. Καθόλου τυχαία οι σπίκερ της euroleague-tv τον χαρακτηρίζουν καλύτερο παίχτη της Ευρώπης.
Παπανικολάου: Μεγάλη σεζόν και για τον Αρχηγό. Καταλύτης για την απόδοση της ομάδας. Στο ματς με τη Μακάμπι βέβαια δεν παρέλειψε σε 1-2 στιγμές να παρασυρθεί από τα συναισθήματά του κάνοντας λάθη, αλλά η γενική εικόνα είναι εξαιρετική.
Μπολομπόι: Πολύ λίγα πράγματα με τη Μακάμπι, αλλά πολύ δυναμική αντίθετα παρουσιά με την Άλμπα. Ο Μπολομπόι πρέπει να ανέβει περισσότερο και να ανταποκριθεί στις υψηλές προσδοκίες που έχουμε στο πρόσωπό του.
Πίτερς: Έχει την ατυχία να παίζει πίσω από τον Βεζένκοφ. Ως εκ τούτου παίζει λίγα λεπτά (9 με τη Μακάμπι, 7 με την Άλμπα). Δεδομένα έχει το σουτ που θέλει η ομάδα από αυτόν. Πρέπει όμως και αυτός να δείξει λίγο πιο σκληρό πρόσωπο, κυρίως στην άμυνα, που δεν είναι και το δυνατό του σημείο.
ΜακΚίσικ: Ο Σακ δεν έχει κάνει φέτος καλό ξεκίνημα. Όμως όποιος θυμάται καλά, ούτε πέρσι είχε ξεκινήσει καλά, αλλά από τα Χριστούγεννα και μετά πέταγε φωτιές. Η περίοδος αυτή πλησιάζει. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι θα έχουμε ίδιο μοτίβο με τον αγαπητό μας Αμερικάνο.
Μπαρτζώκας: Σε γενικές γραμμές, έχει παρουσιάσει μια σπουδαία ομάδα, η οποία δέχεται κολακευτικά σχόλια από τους αντιπάλους. Ο κόουτς «ελέγχεται» για στιγμές αδράνειας όταν οι αντίπαλοι κάνουν σερί χωρίς αυτό να κόβεται. Επίσης στα τελευταία ματς έχει και αυτός μια αυξημένη νευρικότητα. Αυτό όμως που φαντάζομαι ότι τον προβληματίζει είναι και τι θα κάνει με παίχτες που δεν έχουν δεδομένα βγει (αναφέρομαι κυρίως στον Κάνααν). Και αυτό έχει ως συνέπεια το μάλλον κλειστό rotation.
Ο Ολυμπιακός αφήνει πίσω τη δεύτερη βδομάδα της Ευρωλίγκας, χωρίς να πληγωθεί περισσότερο, αλλά αφήνοντας παράλληλα και την αίσθηση ότι μπορούσε να κάνει δύο νίκες, εδραιώνοντας ακόμα περισσότερο τη βαθμολογική του θέση. Ακολουθεί το παιχνίδι απέναντι στην Εφές στην Κων/πουλη. Κάτι χρωστάμε στην ομάδα του Αταμάν από το Βελιγράδι και καλό θα ήταν να αρχίσουμε να το αποπληρώνουμε από τώρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου