Του Dr. Jekyll
Δεν υπάρχουν και πολλά που μπορούν να γραφτούν (και) για αυτό το παιχνίδι. Τα περισσότερα άλλωστε έχουν ήδη γραφτεί στα σχόλια (που, συνοπτικά, συγκλίνουν στο ότι αυτή η ομάδα έχει τεράστιο πρόβλημα: για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή). Για την ιστορία, η ομάδα που επέλεξε ο Κορμπεράν είναι: Βατσλίκ, Ρέαμπτσιουκ, Σισέ, Μπα, Άβιλα, Εμβιλά, Κούντε, Ζινγκερνάγκελ, Χουάνγκ, Μασούρας και Ελ Αραμπί. Οι αλλαγές ήταν οι Ραντζέλοβιτς (55΄ Ζινγκερνάγκελ), Ματιέ (79΄ Χουάνγκ), Αγκιμπού (84΄ Κούντε), Κόνραντ (84΄ Μασούρας) και Μανωλάς (102΄ Ελ Αραμπί).
Ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος από τον αντίπαλό του, έκανε το ιδανικό ξεκίνημα (με το γκολ του Μασούρα σε ασίστ του Ρέαμπτσιουκ στο δεύτερο λεπτό), έχασε ευκαιρίες για να κλειδώσει την πρόκριση (κυρίως με τον Ελ Αραμπί, ο οποίος εξακολουθεί να είναι μακριά από τον καλό του εαυτό, και είχε ένα δοκάρι σε μακρινό σουτ του Κούντε), αλλά --για να τιμήσουμε και τις παραδόσεις-- δέχτηκε το γκολ της ισοφάρισης (και, μάλιστα, στη λήξη του ενενηντάλεπτου). Για να δέσει το γλυκό, ο Μπα αποβλήθηκε, ορθώς, με δεύτερη κίτρινη στο δέκατο λεπτό της παράτασης. Στη διαδικασία των πέναλτι, ο Βατσλίκ αναδείχθηκε ως mvp του αγώνα, σταματώντας τρία από τα τέσσερα πέναλτι του Απόλλωνα (κακοεκτελεσμένα μεν, αλλά αυτό δεν βλέπω πώς μειώνει την επίδοση του Βατσλίκ). Από τον Ολυμπιακό, εύστοχοι ήταν οι Εμβιλά, Κόνραντ, Άβιλα (με, επίσης, κακή εκτέλεση), ενώ άστοχος στάθηκε ο Ραντζέλοβιτς.
Τίποτα από όλα αυτά δεν μειώνει την σπουδαιότητα της πρόκρισης: το Conference δεν είναι Europa και όσο και αν ακόμα και οι «συστημικοί» δημοσιογράφοι προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι η συμμετοχή στο Conference ίσως να είναι και καλύτερη για τον (φετινό) Ολυμπιακό, η ζημιά που θα είχε γίνει από έναν αποκλεισμό στην προσπάθεια να χτιστεί η ομάδα (όπως όλα δείχνουν από το μηδέν) θα ήταν τεράστια. Ο Ολυμπιακός οφείλει να επιδιώξει να συνεχίσει στο Europa, αλλά και η τρίτη θέση στον όμιλο οδηγεί στο Conference. Αν κάποιοι θεωρούν ότι ο (φετινός) Ολυμπιακός θα έχει ευκαιρίες διάκρισης στο Conference, η πρόκριση στο Europa δεν του κόβει τον δρόμο.
Στα υπόλοιπα: ακόμα και ο πιο αισιόδοξος οπαδός δεν γίνεται να μη βλέπει πως η ομάδα έχει τεράστιο πρόβλημα αντοχών, έλλειψη ποιότητας και σοβαρά αμυντικά προβλήματα (δεν λέω ότι στην ανάπτυξη και τη δημιουργία έχει βρει τον δρόμο της, αλλά με δεδομένο ότι σε κάθε παιχνίδι δέχεσαι γκολ, το έργο του Κορμπεράν γίνεται πολύ πιο δύσκολο). Όσα πρόσωπα και αν αλλάζουν, η ανασταλτική λειτουργία παραμένει κακή. Σε ένα δυσλειτουργικό σύνολο (και σε αυτό παίζει σημαντικό ρόλο και η έλλειψη δυνάμεων), όλοι οι παίκτες φαίνονται χειρότεροι από ό,τι είναι. Η πραγματικότητα παραμένει: ο Ρέαμπτσιουκ (με την κακή διαχείριση) παραμένει σταθερά μέτριος. Το περσινό διάστημα Σεπτέμβρης-Δεκέμβρης, στο οποίο έδειξε βελτίωση, φαίνεται να ήταν μια καλή παρένθεση. Ο Βρσάλικο επιβεβαιώνει ότι έχει προβλήματα (εξού και κάπου πήρε το μάτι μου ότι αναζητάμε --ξανά-- δεξί μπακ). Ο Παπασταθόπουλος, με εξαίρεση κάποια παιχνίδια του Europa και ελάχιστα στο πρωτάθλημα, δείχνει πολύ αργός (τόσο, που δεν μπορεί να αντεπεξέλθει ούτε στον ρόλο του ηγέτη/καθοδηγητή). Ο Μανωλάς δείχνει ακόμα πρώην ποδοσφαιριστής. Ο Σισέ (που αυτή τη στιγμή φαντάζει ό,τι καλύτερο στην αμυντική γραμμή) παραμένει επιπόλαιος. Επιπόλαιος και ο Μπα (που έχει να κάνει σπουδαία εμφάνιση από πρόπερσι -- και πριν αρχίσουν τα προβλήματα στη μέση). Ο Άβιλα ίσως να είναι καλύτερος από αυτό που περιμέναμε (στην ανάπτυξη, γιατί στην άμυνα δεν το βλέπω), αλλά παραμένει παίκτης που θα έπρεπε να είναι δεύτερη ή τρίτη επιλογή (δεν σχολιάζω τις περιπτώσεις Κούτρη, Κίτσου, Ανδρούτσου και του σούπερ ντούπερ Ισραηλινού υπερταλέντου -- δεν τους έχουμε δει πολύ, και αμφιβάλλω αν θα τους δούμε περισσότερο).
Συνεχίζοντας για την ανασταλτική λειτουργία: ο Εμβιλά (από τους καλύτερους παίκτες στο χθεσινό παιχνίδι -- παρά τα αρχικά του λάθη) δεν έχει την ταχύτητα για να καλύπτει τους χώρους όσο αποτελεσματικά το έκανε ο Γκιγιέρμε. Ο Κούντε βγάζει μια ένταση απαραίτητη στη μεσαία γραμμή (δεν μπορώ να φανταστώ ότι η εικόνα θα ήταν καλύτερη με δίδυμο Εμβιλά-Μπουχαλάκη), όμως εξακολουθεί να κινείται στα ρηχά και να έχει την εικόνα ενός, ενδεχομένως χρήσιμου, εργαλείου, αλλά όχι του παίκτη που θα ηγηθεί στη μεσαία γραμμή. Ο Μαντί μας χαιρετά (και καλά να είναι το παιδί), ενώ ο Αγκιμπού ως οκτάρι βγάζει πίεση (παρότι όγκο δεν διαθέτει), αλλά αν δεν βελτιώσει πολλά στο παιχνίδι του, θα είναι απλά μια αλλαγή. Οι πλάγιοι μέσοι δεν έχουν αντοχές και τρεξίματα (ή, όπως πχ στο ελάχιστο δείγμα γραφής του Κόνραντ, την τακτική αντίληψη) για να συνεισφέρουν σημαντικά στο ανασταλτικό κομμάτι (όπως έκανε, πριν ξεμείνει από βενζίνη, ο Μασούρας, και --ναι-- ο επάρατος βαψομαλλιάς -- ο αντίλογος είναι ότι τακτικά σωστός ήταν και ο Σεμπά).
Στα υπόλοιπα: το ημερολόγιο δείχνει 26 Αυγούστου, η ευρωπαϊκή λίστα δηλώνεται στις 2 Σεπτέμβρη και ο Ολυμπιακός εξακολουθεί να έχει τεράστια κενά. Τα οποία, αν δεν υπάρχουν ονόματα που ακόμα δεν έχουν καν ακουστεί, δεν φαίνεται να υπάρχει η διοικητική πρόθεση/κατανόηση πώς πρέπει να καλυφθούν. Ας ξαναπούμε το κλισέ: όλοι κρίνονται στο γήπεδο. Όταν αναγνωρίζεις, όμως, ότι η ομάδα θέλει ολική ανακατασκευή (και αυτό ακούστηκε από επίσημα χείλη), οι κινήσεις κρίνονται με διαφορετικά κριτήρια. Μαθαίνουμε ότι ο παλιανθρωπάκος και απατεωνίσκος Μαρτίνς είχε χάσει τα αποδυτήρια («ξέφραγο αμπέλι» για να τιμήσουμε τα κλισέ). Η λύση που προκρίνεται για αυτά τα αποδυτήρια (που ακόμα και κανένα άλλο πρόβλημα να μην είχαν, έχουν σίγουρα πρόβλημα ψυχολογίας) είναι ένας τεχνικός περίπου συνομήλικος του Ματιέ, με ελάχιστη προπονητική εμπειρία πρώτης ομάδας (και καμία εμπειρία πρωταθλητισμού).
Συζητάμε (από την πώληση του Ποντένσε) ότι θέλεις εξτρέμ που να κάνει τη διαφορά. Ακόμα και αν ο Κόνραντ αποδειχθεί τέτοιος, είναι παράλογο να το περιμένεις από έναν 21χρονο παίκτη από την ποδοσφαιρομάνα U.S.A.. Σχολιάζεται και αναγνωρίζεται από όλους ότι χρειάζεσαι ηγετική μορφή για το κέντρο της άμυνας και μετά διαβάζεις για επιστροφή Ρέτσου και εικοσάχρονα ταλέντα. Το οργανόγραμμα που διαλύθηκε (διαβάσαμε ότι ακόμα και για αυτό ευθύνεται ο παλιάνθρωπος Πορτογάλος Γούναρης) είναι ενδεικτικό του παραλογισμού που διατρέχει τον (φετινό) Ολυμπιακό: ακόμα και να ισχύουν οι φήμες και όλα αυτά να είναι επιλογές του Μαρτίνς, η ευθύνη πάλι βαραίνει αποκλειστικά τη διοίκηση. Δεν γίνεται ομάδα του μεγέθους του Ολυμπιακού, και με το μέγεθος του Μαρτίνς, να επιτρέπει στον προπονητή να παίρνει όλες αυτές τις αποφάσεις (μπορεί να το κάνει ο Κλοπ στη Λίβερπουλ και ο Γκουαρντιόλα στη Σίτυ -- εκεί τα οικονομικά δεδομένα είναι διαφορετικά και το όνομα του τεχνικού απείρως βαρύτερο).
Και όπως έλεγα και για την περσινή χρονιά, ντεφορμέ παραμένει και ο κόσμος (ο οποίος, ευτυχώς, χθες δεν έκραξε στην ισοφάριση -- δείγμα και αυτό του ότι όλοι φαίνεται πλέον να αντιλαμβάνονται ότι αυτή η στάνη αυτό το γάλα βγάζει, για να ξαναμανατιμήσουμε τα κλισέ). Ωστόσο: δεν είναι «Θρύλε μπορείς να προκριθείς» απέναντι στη Λεμεσό. Ο Θρύλος «μπορεί» (έστω «μπορούσε») να προκριθεί απέναντι στην Άρσεναλ, την PSV, τη Μίλαν. Απέναντι στον Απόλλωνα Λεμεσού οφείλει να προκριθεί. Και, προφανώς, κανένας Πειραιάς δεν θα καεί το βραδάκι που έχουμε πάρει μια τέτοια πρόκριση. Η ομάδα περνά μια δύσκολη φάση, ας μη ρίχνουμε περισσότερο τον πήχη (και χαλινάρι στο πώς πανηγυρίζει ο καθένας δεν θέλω να βάλω, την άποψή μου λέω -- και όλοι έχουμε από μία).
Το βέβαιο είναι ότι (τουλάχιστον) μέχρι τη διακοπή για το Μουντιάλ, ο Ολυμπιακός θα κάνει κάθε αγώνα ντέρμπι (και αυτό δεν είναι θέμα να ξεμπουκώσει ή να λυθούν τα πόδια από την προετοιμασία). Οι αντίπαλοι έχουν μυρίσει αίμα (και όπως με την περσινή ΑΕΚ δεν υπήρχε ομάδα που δεν πίστευε ότι μπορεί να της πάρει αποτέλεσμα, το ίδιο θα αντιμετωπίσουμε και εμείς). Τη Δευτέρα έχουμε τον αγώνα στην Τρίπολη: δεν βρίσκω λόγο να μην ελπίζει βάσιμα ο Αστέρας ότι μπορεί να πάρει τους τρεις βαθμούς της νίκης. Ούτε το ρόστερ, ούτε --πολύ περισσότερο-- η απόδοση της ομάδας αποτελεί φόβητρο.
Ακόμα και με τους παίκτες που θα έρθουν (με τεράστια καθυστέρηση) και με την επιστροφή του Φορτούνη, δύσκολα η ομάδα θα καλύψει τα ποιοτικά της κενά (και ο Κορμπεράν πρέπει να βγει λίρα εκατό για να καλύψει αυτό το κενό με την ομαδική δουλειά -- ούτε προετοιμασία έχει κάνει, ούτε παίκτες επέλεξε, ούτε χρόνο έχει διαθέσιμο, αφού η ομάδα θα δίνει δύο αγώνες την εβδομάδα). Η επιστροφή του Φορτούνη (για τον οποίο ποτέ δεν έκρυψα την συμπάθειά μου) είναι ένα ακόμα δείγμα παραλογισμού: ο παίκτης έχει τεράστιο συμβόλαιο (που θέλεις να ξεφορτωθείς και λήγει το καλοκαίρι -- συνεπώς από Γενάρη υπογράφει όπου επιλέξει). Αντί να συμμετάσχει στην προετοιμασία (και εκεί να φανεί αν μπορεί να επιστρέψει μετά από δύο χιαστούς -- και παρότι παίκτη στη θέση του δεν έχεις) επιλέγεις να τον αφήσεις εκτός ομάδας (και μετά να περιμένεις πρόταση...) και αφού το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος (και ο --σίγουρα-- τεμπελάκος Φορτούνης δεν έχει κάνει προετοιμασία) αποφασίζεις την επιστροφή του στην ομάδα (ενώ ο μοχθηρός Μαρτίνς έχει αποχωρήσει από τον Ιούλιο -- και όταν πλέον δεν μπορούσε το φάντασμα του Μαρτίνς να φορτώνεται τον παραγκωνισμό του Φορτούνη, διαρρέεις και τα ατοπήματα του Κωστάκη στους οπαδούς, πυροβολώντας, στην πραγματικότητα, ξαναμανά τα πόδια σου, αφού, πλέον, και ο κόσμος θα είναι έτοιμος να τον γιουχάρει).
Συνοψίζοντας: το περσινό ρόστερ Σεπτεμβρίου φάνταζε (και πού να ξέραμε...) πολύ καλύτερο από το φετινό: πέρσι υπολόγιζες σε μια καλή άμυνα, αφού περίμενες πολύ περισσότερα πράγματα από Λαλά, Μανωλά και Παπασταθόπουλο. Πόνταρες ακόμα σε Μαντί, Ονιεκούρου και Ροντρίγκεζ (και είχες κάβα το στοίχημα του Λόπεζ), ενώ ο Τικίνιο φαινόταν (και εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι) πολύ καλύτερη εναλλακτική από τον τιμιότατο Χασάν. Οι Ματιέ, Εμβιλά και Ελ Αραμπί ήταν ένα χρόνο μικρότεροι, ενώ ακόμα και ο Μπουχαλάκης έδειχνε ένα χρήσιμο εργαλείο για τη μεσαία γραμμή. Τέτοιες ψευδαισθήσεις φέτος δεν υπάρχουν και γι' αυτό η ποιοτική ενίσχυση ήταν μονόδρομος και έπρεπε να είχε γίνει πολύ νωρίτερα (αλλά με το οργανόγραμμα στον αέρα, δεν υπάρχει ούτε στη θεωρία ο άνθρωπος που θα έπρεπε να τρέξει καταστάσεις -- από τον επόμενο προπονητή, μέχρι τις αναγκαίες προσθήκες).
Για το τέλος: ένα χρωστούμενο ευχαριστώ στον Πορτογάλο Γούναρη. Πίστευα ότι το τέλος της συνεργασίας έπρεπε να είχε έρθει από τον Μάιο (η εικόνα του περσινού Ολυμπιακού δεν είναι εικόνα ομάδας -- ας το ξαναγράψω: δεν έχω δει ποτέ τον Ολυμπιακό να παίρνει πρωτάθλημα με τόσο χάλια μπάλα). Αυτό δεν αλλάζει ότι στα τέσσερα χρόνια που είχαμε στον πάγκο τον Πέδρο Μαρτίνς και όμορφο ποδόσφαιρο είδαμε, και τίτλους πήραμε, και πανηγυρίσαμε προκρίσεις και ωραίες βραδιές. Ώρα καλή στην πρύμνη σου κι αέρα στα πανιά σου, Προφέσορα! (και μακάρι ο Κορμπεράν να αναδειχθεί καλύτερος)
* * *
ΥΓ1 Η χθεσινή εμφάνιση του Βατσλίκ (που ούτε Σα, ούτε Ρομπέρτο είναι), ελπίζω να τελειώσει τις δημοσιογραφικές σπόντες για την αναγκαιότητα απόκτησης τερματοφύλακα (που, ως γνωστόν, μόνο ο Πασχαλίτσας Μασχαλάκης καλύπτει τα κριτήρια). Δεν ξέρω αν χρειαζόμαστε τερματοφύλακα (ξέρω ότι έχουμε πολύ μεγαλύτερες ανάγκες σε ΟΛΕΣ τις γραμμές -και αυτό αποτελεί κατόρθωμα), αλλά ένας μέτριος Έλληνας Παοκτσάκης κάγκουρας δεν πρόκειται να κάνει τη διαφορά.
ΥΓ2 Πιθανότατα την ώρα που θα ανέβει το κείμενο, θα έχουμε μάθει και τους αντίπαλους στον όμιλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου