Του Dr. Jekyll
Η ενδεκάδα που επέλεξε ο Κορμπεράν ήταν Βατσλίκ, Ρέαμπτσιουκ, Μπα, Μανωλάς, Άβιλα, Μπουχαλάκης, Χουάνγκ1, Μπιέλ, Μασούρας, Κόνραντ και Χουάνγκ2. Οι αλλαγές ήταν Ελ Αραμπί (60΄, Χουάνγκ2), Ρέτσος (66΄, Άβιλα), Ραντζέλοβιτς (66΄, Μασούρας), Εμβιλά (75΄, Μπιέλ) και Ροντρίγκεζ (75΄, Κόνραντ). Με λίγα λόγια: ο Ολυμπιακός ήταν σχετικά καλός στο πρώτο μέρος και αρκετά κακός στο δεύτερο. Το τελευταίο γκολ, που καθάρισε τον αγώνα, ήρθε στο 93΄, ενώ ο Ιωνικός είχε χάσει δύο τεράστιες ευκαιρίες (η πρώτη στο 1-0 και η δεύτερη αμέσως μετά την ισοφάριση) για να πετύχει και άλλα τέρματα (όπως τεράστια ήταν η ευκαιρία που, σε άδειο τέρμα, έχασε, με το σκορ στο 2-1 ο Χουάνγκ2 -- στην μοναδική καλή ενέργεια του Κόνραντ, ενώ είχαμε και δοκάρι με τον Ραντζέλοβιτς).
Λίγα πράγματα για τον αγώνα, αφού τα περισσότερα έχουν ήδη γραφτεί στα σχόλια:
- Ο Μαρτίνς σπάνια έβαζε νεοφερμένους παίκτες να αγωνιστούν αμέσως. Ο Κορμπεράν, και με δεδομένο πως χρόνος για προετοιμασία και προπονήσεις δεν υπάρχει, ακολουθεί διαφορετικό δρόμο: ο Μπιέλ αμφιβάλλω αν γνωρίζει περισσότερα από πέντε ονόματα συμπαικτών του (ούτε την παγκόσμια λέξη «μαλάκας» δεν θα έχει προλάβει να μάθει), αλλά πήρε φανέλα βασικού και πέτυχε το πρώτο του τέρμα (σε αντεπίθεση που ξεκινά ο ίδιος), ενώ από δική του εκτέλεση κόρνερ η μπάλα έφτασε στον Μπούχα για το 1-0 (και ασίστ αυτό δεν είναι, αλλά τέλος πάντων). Το βασικότερο: έδειξε ότι μιλάμε για έναν υπαρκτό ποδοσφαιριστή (και εδώ που φτάσαμε, αυτό δεν το λες και λίγο).
- MVP στα μάτια μου ο πανταχού παρόντας, στο πρώτο ημίχρονο, Χουάνγκ1. Η πτώση του (όπως και η αντικατάστασή του στον αγώνα της Κύπρου) έριξε όλη την ομάδα, ενώ όταν ανέβηκε προς το τέλος του αγώνα, ανέβηκε και όλη η δημιουργία. Προς το παρόν, και με πολλούς παίκτες που αποκτήθηκαν πολύ αργότερα, φαίνεται σαν την πιο καλή μεταγραφή του καλοκαιριού.
- Η έλλειψη ποιοτικού εξτρέμ βγάζει μάτια: ο Μασούρας (που είδε και την αποκατάστασή του, καθώς έγινε σύνθημα την ώρα της αλλαγής) είναι γνωστό ότι με τις τρίπλες δεν τα πηγαίνει καλά (και, υποθέτω λόγω οδηγιών, δοκίμασε λίγες. Ο Ραντζέλοβιτς (που χθες είχε ένα σουτ στο δοκάρι και το κερδισμένο πέναλτι) έχει μείνει εκνευριστικά στάσιμος: τρίπλα δεν έχει, καλή σέντρα δεν διαθέτει και η σημαντικότερη συνεισφορά του εξακολουθεί να είναι το τρέξιμο, η αντοχή και κάποια καλά τελειώματα. Λίγα πράγματα και από τον Κόνραντ, που στο ελάχιστο δείγμα γραφής, δείχνει ότι μπορεί να γίνει ένα εξτρέμ με τη χρησιμότητα του Ραντζέλοβιτς (και μακάρι να υπάρξει θεαματική βελτίωση όταν αποκτήσει περισσότερα παιχνίδια με την ομάδα). Στα ρηχά και ο γυάλινος Ροντρίγκεζ. Τις ελάχιστες φορές που τον είδαμε πέρσι, έμοιαζε να αλλάζει όλη την ομάδα: έδινε πλάτος στην επίθεση, ενώ δημιουργούσε φάσεις. Προφανώς και από τα ελάχιστα φετινά λεπτά συμμετοχής δεν βγαίνουν συμπεράσματα, αλλά δεν δείχνει όσα είδαμε πέρσι. Μοναδική ελπίδα ο Μπόουλερ, για τον οποίο διάβαζα ένα διθυραμβικό άρθρο από site του Blackpool, που αφορούσε στο αν --και με τι όρους-- πρέπει να γίνει η μεταγραφή του στη Φόρεστ (και άλλη εικόνα, πέρα από τα βίντεο, για τον παίκτη δεν έχω).
- Η αμυντική λειτουργία παραμένει ιδιαιτέρως προβληματική. Από τον Βατσλίκ, που έχει διαπιστωμένο πρόβλημα στις εξόδους (και χθες δέχεται γκολ από ένα πολύ καλά εκτελεσμένο μεν, πολύ μακρινό δε, φάουλ -- και στη συνέχεια κάνει εκπληκτική απόκρουση, αποσοβώντας το 2-2), μέχρι τους κεντρικούς αμυντικούς (βελτιωμένος ο Μπα) και τα φουλ μπακ (με τον Άβιλα να είναι --επιμένω-- χειρότερος αμυντικά από ό,τι επιθετικά), η ομάδα έβγαζε και χθες «να βάλουμε περισσότερα από ό,τι θα φάμε». Και δύο --ελπίζω-- προφανή σχόλια: 1. για την αμυντική λειτουργία υπεύθυνη δεν είναι μόνο η αμυντική τετράδα. 2. το ζήτημα του τερματοφύλακα δεν θα λυθεί με τον Πασχαλίτσα (το λέω γιατί όλα δείχνουν ότι μαζί με τον Μαρσέλο, θα έχουμε και Μασχαλάκη).
- Συνεχίζοντας μια γηπεδική κουβέντα πριν την έναρξη του αγώνα: ο Μπουχαλάκης και ο Μασούρας μπορεί να μην είναι οι παίκτες που ονειρευόμαστε στην ομάδα και να μην πρέπει να έχουν φανέλα βασικού. Παραμένουν, όμως, οι Έλληνες παίκτες που ο Ολυμπιακός δείχνει το ανώτερο σκαλί της καριέρας τους. Γνωρίζουν τι σημαίνει ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό (μέχρι και τώρα, αμφιβάλλω πώς θα μπορούσε να αισθανθεί ξένος παίκτης ότι η ομάδα που παρέπαιε 4-5 στη βαθμολογία είναι ο αιώνιος αντίπαλος). Οι προτάσεις που θα έρθουν (αν έρθουν) θα είναι από ομάδες αντίστοιχης ή (συνήθως) μικρότερης δυναμικής από τον Ολυμπιακό. Δεν γίνεται από τη μία να κράζουμε τη φάση του modern football, που οι παίκτες αλλάζουν ομάδα ανά διετία, και ταυτόχρονα να μη θέλουμε τέτοιους παίκτες στο rotation. Και εγώ θα ήθελα οι Έλληνες παίκτες που γουστάρουν τη φανέλα να είναι επιπέδου Φορτούνη, αλλά αυτό δεν είναι εφικτό.
- Γηπεδική κουβέντα Part 2: Δεν γνωρίζω πώς γίνονται οι σύγχρονες προπονήσεις σε μια ομάδα με τόσες αγωνιστικές υποχρεώσεις όσες ο Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια. Δεν μπορώ να καταλάβω, όμως, πώς ένας παίκτης σαν τον Ρέαμπτσιουκ θα έχει τον χρόνο για να ασκηθεί ώστε να βελτιώσει τις αδυναμίες του όταν όλη η σεζόν πηγαίνει από αποθεραπεία μετά από αγώνα, σε προετοιμασία πριν τον αγώνα και αποθεραπεία μετά. Το σφιχτό ρόστερ, με το ιδιαιτέρως περιορισμένο rotation (που, σίγουρα, αποτέλεσε όπλο όταν έπρεπε να χτιστεί από το μηδέν η ομάδα του Μαρτίνς), νομίζω πως στην πορεία έγινε ένα από τα βασικότερα προβλήματα της ομάδας.
- Στον αγώνα με τον Αστέρα (για να μην κρίνουμε μόνο εκ του αποτελέσματος), όπως --σε γενικές γραμμές-- και στο χθεσινό πρώτο ημίχρονο, ο Ολυμπιακός έδειξε βελτίωση. Το δεύτερο ημίχρονο ήταν --σε γενικές γραμμές-- βγαλμένο από τη περσινή σεζόν. Η διαφορά είναι ότι ο Αστέρας κατέβηκε για να στήσει πούλμαν, ενώ ο Ιωνικός επέλεξε να προσπαθήσει να χτυπήσει (προφανώς και είναι σημαντικό ότι στο χθεσινό παιχνίδι βρεθήκαμε μπροστά στο σκορ από το 17΄). Πιστεύω ότι ο Ολυμπιακός έχει πολλά ντέρμπι να δώσει ακόμα, καθώς φοβάμαι πως οι αντίπαλοί του πιο εύκολα θα χτυπούν καλό αποτέλεσμα ποντάροντας στην κακή μας άμυνα, παρά στο να κρατήσουν το μηδέν.
- Παραφιλολογία: κακός χαμός με τη διαιτησία στην Τρίπολη που σφύριξε επιθετικό φάουλ (έστω και ελάχιστα πριν μπει γκολ -- εννοώ πως δεν μιλάμε για ακύρωση), σε μια φάση που όντως θα μπορούσε να είχε αφήσει (με το τράβηγμα πάντως να υπάρχει). Η τιμωρία του διαιτητή είναι ξεκάθαρο μήνυμα πως όποιος δίνει αμφισβητούμενο υπέρ του Ολυμπιακού θα ξανασφυρίξει μετά από μήνες.
- Η μεταγραφή του Μαρσέλο μού δημιούργησε τα πιο αντιφατικά συναισθήματα που έχω νιώσει στο άκουσμα μεταγραφής: δεν έχω χαρεί ποτέ τόσο για μια μεταγραφή, παρότι φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσει να φέρει σοβαρή βελτίωση στην ομάδα (και, προφανώς, ήμουν ένας από τους χιλιάδες που έκαναν ασταμάτητα refresh μέχρι να ανακοινωθεί). Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, που οι αντοχές και τα τρεξίματα μετρούν περισσότερο από την τεχνική, δεν ξέρω πότε, πόσο και αν θα μπορέσει να προσφέρει ο 34χρονος Μαρσέλο. Σε τίποτα δεν μειώνει αυτό την τεράστια μεταγραφή και το κέρδος που έχει ο Ολυμπιακός. Και όπως πολύ σωστά ανέφερε και ένας φίλος στην κερκίδα: «Αυτός θα πάει να παίξει στη Λαμία και οι παίκτες της θα θέλουν να βγάλουν σέλφι μαζί του» -- για να συμπληρώσω πως ονειρεύομαι τη στιγμή που θα μπουν να παίξουν στον βάλτο της Λιβαδειάς Μαρσέλο και Βρσάλικο... Πέρα από την πλάκα, πάντως, δεν θα μου κάνει εντύπωση αν στο τέλος το κουπί τραβήξουν Ρέαμπτσιουκ και Άβιλα.
- Δεν έχω άποψη για τον Κορμπεράν, θεωρώ, όμως, πως έχει πολύ δύσκολο έργο να διαχειριστεί. Δεν είναι μόνο οι δυσκολίες που κάθε προπονητής θα είχε σε μια ομάδα που η νίκη είναι υποχρέωση, είναι και το ότι ακόμα πρέπει να μάθει ένα τεράστιο ρόστερ, που συνεχώς προστίθενται παίκτες, για να καταλήξει στους ποδοσφαιριστές που θα χρειαστεί (Βρουσάι, Φορτούνης και Λαλά είναι ένα παράδειγμα).
- Για το τέλος δύο ακόμα θετικά πραγματάκια από χθες: η επιστροφή του Ρέτσου (δεν είναι ο παίκτης που θα λύσει τα αμυντικά μας προβλήματα, αλλά --γερός να είναι-- μπορεί να βοηθήσει) και το πρώτο γκολ, έστω με πέναλτι, του Ελ Αραμπί (και μακάρι με αυτό να ξεμπουκώσει).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου