Τώρα που τελείωσε η ποδοσφαιρική σεζόν...

Η ποδοσφαιρική σεζόν 2021/22 ολοκληρώθηκε σε συλλογικό επίπεδο και επίσημα με τον τελικό του Champions League το περασμένο Σάββατο και την κατάκτηση του τροπαίου από τη μισητή Ρεάλ. Στα καθ' ημάς, οι αγωνιστικές υποχρεώσεις έχουν ολοκληρωθεί εδώ και δύο εβδομάδες, με τον Ολυμπιακό να κατακτά για 47η φορά στην ιστορία του το Πρωτάθλημα. Θα επιχειρήσουμε να κάνουμε μια αποτίμηση για το ποδοσφαιρικό τμήμα, έχοντας μπει σχεδόν στην αγαπημένη περίοδο των απανταχού γαύρων, αυτή της γενικευμένης μεταγραφολογίας.

Του RedTerso

Έχω την αίσθηση ότι δεν είναι πολύ εύκολο να μπει ένα πρόσημο σε σχέση με τον αγωνιστικό απολογισμό της περιόδου για την ομάδα μας, με την έννοια ότι είναι ένα πολυπαραγοντικό ζήτημα. Η επιτυχία από την αποτυχία διαχωρίζεται από την επίτευξη ή όχι των στόχων, αλλά και από το ποδόσφαιρο, το οποίο έπαιξαν οι ερυθρόλευκοι και αν, στο τέλος της ημέρας, άφησαν ικανοποιημένο τον κόσμο τους. Στα δικά μου μάτια και σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια, ο Ολυμπιακός δεν είχε καλή χρονιά και θα προσπαθήσω να το εξηγήσω.

Εύλογα θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος: «Πώς είναι δυνατόν να μη χαρακτηρίζουμε τη χρονιά επιτυχημένη, όταν ο Θρύλος έχει κατακτήσει τον πρώτο και βασικό του στόχο, που είναι το πρωτάθλημα»; Και εδώ εμφανίζονται οι παράμετροι που αναφέρθηκαν παραπάνω, που κάνουν λίγο πιο σύνθετη την προσέγγιση του αποτελέσματος. Οι ερυθρόλευκοι λοιπόν κατέκτησαν το πρωτάθλημα, αλλά έχασαν το κύπελλο (από τον εσχάτως κύριο αντίπαλο παοκ), αποκλείστηκαν από τους ομίλους του Champions League, πέρασαν σχεδόν ασθμαίνοντας αυτούς του Europa League πριν αποκλειστούν με κάτω τα χέρια από την Αταλάντα, ενώ ήταν μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού οι εμφανίσεις όπου έπαιξαν στοιχειωδώς καλή μπάλα. Στη συντριπτική πλειοψηφία των παιχνιδιών το ποδόσφαιρο που παίξαμε ήταν από (πολύ) κακό ως μέτριο.

Το πρωτάθλημα το κατακτήσαμε με σχετική άνεση και με μεγάλη διαφορά από τον δεύτερο, αλλά έχω την αίσθηση, ότι αυτή η διαφορά περισσότερο προκύπτει από την ανικανότητα και τα διάφορα προβλήματα των ανταγωνιστών μας, παρά από κάποια δική μας σπουδαία απόδοση, που θα μπορούσε να μεταφραστεί σε εμφανή αγωνιστική ανωτερότητα. Αυτό προκύπτει και από τα αποτελέσματα. Για παράδειγμα, τον βάζελο σε 4 παιχνίδια δεν τον κερδίσαμε σε κανένα. Με τον παοκ κάναμε 2 νίκες και 2 ισοπαλίες αλλά αποκλειστήκαμε στο κύπελλο, ενώ μόνο με τη μάνα-αεκ διατηρήσαμε την καλή πελατειακή μας σχέση με 3 νίκες σε 4 παιχνίδια. Το δε αήτητο σε αυτό το χαμηλού επιπέδου πρωτάθλημα χάθηκε από τον Άρη και μάλιστα εντός έδρας...

Με δεδομένο ότι ο Ολυμπιακός έχει χάσει μόλις 4 πρωταθλήματα τα τελευταία 25 χρόνια από τότε δηλαδή, που αφήσαμε πίσω τα πέτρινα χρόνια, στο δικό μου μυαλό, σοβαρότατο κριτήριο για την επιτυχία μιας σεζόν είναι η ευρωπαϊκή διαδρομή. Φαντάζομαι ότι και για τη διοίκηση είναι σοβαρό κριτήριο μιας και δεν νομίζω ότι χρησιμοποιεί τη φράση «συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε» για την κατάκτηση ακόμα ενός πρωταθλήματος. Η χρονιά λοιπόν στην Ευρώπη είναι αποτυχημένη. Ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να προκριθεί στους ομίλους του Ch. League, μιας και αποκλείστηκε από τη Λουντογκόρετς. Η τελευταία δεν ήταν σίγουρα μεγαθήριο, αλλά δεν ήταν και κάποια ομαδούλα της πλάκας. Όμως όταν θέλεις να λέγεσαι τοπ σύλλογος οφείλεις τέτοιες ομάδες να της «έχεις» και σχετικά εύκολα. Ειδικά όταν χρησιμοποιείται επαναλαμβανόμενα το επιχείρημα ότι είμαστε μέσα στις εικοσιτάδε καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Στον όμιλο του Europa League, οι ερυθρόλευκοι περίμεναν την τελευταία αγωνιστική και συνδυασμό αποτελεσμάτων για να εξασφαλίσουν την πρόκριση. Στη φάση των 32, αποκλειστήκαμε από την Αταλάντα χωρίς στην πραγματικότητα να διεκδικήσουμε ποτέ με αξιώσεις κάτι περισσότερο από έναν τιμητικό αποκλεισμό. Η Αταλάντα προέρχεται από ένα σαφώς πιο ανταγωνιστικό και ισχυρό πρωτάθλημα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα έπρεπε να αποτελεί φόβητρο. Όχι, με βάση την παρουσία των Πειραιωτών τόσα χρόνια στην Ευρώπη, όπου έχει καθυποτάξει πολύ μεγαλύτερους συλλόγους.

Σε επίπεδο αγωνιστικής απόδοσης οι ερυθρόλευκοι σίγουρα δεν έκαναν τον κόσμο τους να παραμιλάει από το επιθετικό και γοητευτικό ποδόσφαιρο που έπαιξαν. Ο Ολυμπιακός έπαιξε τη χειρότερη μπάλα στην εποχή Μαρτίνς και αυτό από μόνο του λέει πολλά. Δεν υπήρχε καμία φαντασία και δημιουργία στο παιχνίδι του συνόλου, ενώ ακόμα και η κατοχή της μπάλας, όταν υπήρχε, μεταφραζόταν σε ένα φλύαρο και βαρετό ποδόσφαιρο με παράλληλες πάσες, χωρίς καμία σχεδόν κίνηση. Και εδώ υπάρχει ένα παράδοξο, γιατί τα δύο πρώτα χρόνια της θητείας του, ο Πορτογάλος προπονητής είχε παρουσιάσει (ιδιαίτερα τον πρώτο χρόνο) ένα πολύ ωραίο ποδόσφαιρο, που χαιρόσουν να παρακολουθείς. Φταίει λοιπόν ο Μαρτίνς; Αναμφίβολα. Είναι αυτός ο αποκλειστικός υπεύθυνος; Αναμφίβολα όχι. Εξηγούμαι. Για εμένα, φταίει σε πολύ μεγάλο βαθμό η ποιότητα του ρόστερ, που ακολυθεί φθίνουσα πορεία τα τελευταία χρόνια και υπάρχει μια επανάπαυση, που προκύπτει από τα χάλια των ανταγωνιστών μας. Γι' αυτό, για άλλη μια χρονιά, ήταν πλεονασματικός ο μεταγραφικός απολογισμός της διοίκησης. Δεν μπορώ να υποδείξω σε μια διοίκηση αν θα βάλει ή όχι χρήματα. Είναι δικό της δικαίωμα. Μπορώ όμως να κρίνω αν συνάδει η μεταγραφική πολιτική με τις εξαγγελίες με τα... όνειρα. Και σίγουρα αυτή η σύγκριση είναι αρνητική.

Πολλοί θα ισχυριστούν ότι η διοίκηση έκανε μεταγραφές παρουσιάζοντας την απόκτηση του Ονιεκουρού και του Λόπες. Ή του Βατσλίκ στη θέση του Σα. Οι δύο πρώτοι ήταν αποτυχημένες προσθήκες, η καθεμιά για τους δικούς της λόγους (η εμφάνιση του Νιγηριανού με πράσινο μαλλί έδειχνε εξαρχής ότι υπήρχε «θέμα», ενώ ο παιχτ-Ρόνι με τη ρήτρα που είχε ήταν σαφές ότι είχε περιορισμένο χρόνο) και γι' αυτό το λόγο έσπευσε ο Μαρτίνς να ενισχύσει τη θέση των εξτρέμ το Σεπτέμβρη με τον Γκάρι Ροντρίγκες. Η μόνη κίνηση που βγήκε --και αυτή τη μισή σεζόν γιατί μετά το Κόπα Άφρικα ο πάιχτης κρέμασε-- ήταν του Αγκιμπού, για τον οποίο όμως δεν υπήρχαν ιδιαίτερες προσδοκίες. Χαμηλότερη πτήση κατέγραψε και ο πολυδιαφημισμένος Μανωλάς. Δικαιολογίες υπήρχαν, αλλά νομίζω ότι υπερτονίστηκαν για να καλυφθεί η συνολική εικόνα και να μην αναζητηθούν περαιτέρω ευθύνες. Η ομάδα κουβαλούσε την κόπωση που προέκυψε από τη συνθήκη κόβιντ, αλλά νομίζω ότι πήρε ελάχιστα έως καθόλου πράγματα από τις κινήσεις ενίσχυσης. Τίθεται θέμα Μαρτίνς; Εγώ προς το παρόν θα έλεγα όχι, γιατί θεωρώ ότι παρόλο που και ο ίδιος έχει ευθύνες (δεν έκανε καλή διαχείριση του ρόστερ, δεν έπαιξε επιθετικά, δεν έδωσε ευκαιρίες σε νέους), θεωρώ ότι με βάση ένα μάλλον φτωχό ρόστερ, πέτυχε τον βασικό στόχο που του ανατέθηκε. Βέβαια, αν η εικόνα συνεχίσει να είναι πεισματικά ίδια, θα υπάρχει πρόβλημα και μάλιστα νωρίς, εκτιμώ, μέσα στη σεζόν, γιατί συνήθως τα αποτελέσματα εντός γηπέδου, είναι και συνέπεια της καλής μπάλας, που παίζει μια ομάδα.

Και τώρα τι γίνεται; Γενικά, τα πράγματα δεν φαίνονται αισόδοξα. Από τα ονόματα που γράφονται στο πάντα πλούσιο μεταγραφικό «ρεπορτάζ» για απόκτηση, μέχρι τη συνεχιζόμενη καταγραφή του Μασούρα π.χ. προς πώληση, οι εκτιμήσεις δεν φαίνονται ευοίωνες. Οι μεταγραφικές κινήσεις θα δείξουν αν υπάρχει έμπρακτη πρόθεση για κάτι καλύτερο τη φετινή σεζόν, σε συνδυασμό βέβαια με τη χρονική στιγμή που θα γίνουν οι κινήσεις, γιατί αν περιμένουμε τις «εκπτώσεις» ή τις προτάσεις των αγαπημένων μας μανατζαραίων, δεν θα πάνε καλά τα πράγματα. Ας μην προτρέχουμε όμως. Οι κινήσεις που θα γίνουν (όχι μόνο οι μεταγραφικές, αλλά του συνολικότερου σχεδιασμού του τμήματος, με βάση μια απολογιστική ανάλυση της σεζόν που μόλις τελείωσε) θα δείξουν το επίπεδο στο οποίο θα μπει ο πήχης σε τελική ανάλυση.