Πράσινες μπασκετικές ιστορίες για αγρίους: Ο Ολυμπιακός είναι που έχασε με 42 πόντους διαφορά

Έχουμε γράψει και ξαναγράψει για τη σημασία που δίνουν οι βάζελοι στον παράγοντα «ιστορία» και στην προσπάθεια διαμόρφωσης- διαστρέβλωσής της, σύμφωνα με τις επιθυμίες και τα συμφέροντά τους. Έχουμε ξαναγράψει επίσης για την συστηματική και αδιάκοπη ενασχόλησή τους με μια --αρκετά αποδοτική κάποιες φορές-- αντιολυμπιακή προπαγάνδα. Στους τομείς αυτούς υπερέχουν αναμφίβολα σε σύγκριση με μας, που είμαστε αρκετά αδιάφοροι. Οι βάζελοι χρησιμοποιούν διάφορα επιχειρήματα, με τέτοιο τρόπο ώστε, εκμεταλλευόμενοι την άγνοια των άλλων, να προσδίδουν μια παραπλανητική επίφαση βασιμότητας στα παραμύθια τους, τακτική που πολλές φορές πιάνει, αφού όσοι δεν ξέρουν από ιστορία είναι δυστυχώς οι περισσότεροι. 

Του Θεολόγου Μιχαηλίδη 

Ωστόσο, δεν λείπουν και περιπτώσεις που τα πράσινα συμπλέγματα είναι τόσο μεγάλα, που τους κάνουν να επιχειρούν να καταπιαστούν και με γεγονότα που δεν θα έπρεπε, αφού δεν προσφέρονται. Παρ' όλα αυτά, είναι τόσο τυφλωμένοι και πονεμένοι, ώστε ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις προσπαθούν να πείσουν, να κοροϊδέψουν και να εξαπατήσουν, αραδιάζοντας, κατά το δοκούν, γελοίες και ψεύτικες ιστορίες. 

Ειδικότερα στον χώρο του μπάσκετ, μολονότι είναι ο μοναδικός στον οποίο υπερέχουν ιστορικά, ιδίως σε τίτλους, και πάλι δεν ησυχάζουν. Δεν τους είναι αυτό αρκετό. Ακόμη και εκεί νιώθουν υποχρέωση να αμφισβητήσουν ή να μειώσουν τον ιστορικά υποδεέστερο Ολυμπιακό. Υπάρχουν κάποια παιχνίδια σταθμοί, στα οποία έχουν ρεζιλευτεί τόσο πολύ από την ομάδα μας, ώστε όχι μόνο να μην μπορούν να τα ξεχάσουν, αλλά να επιχειρούν να αλλοιώσουν την πραγματικότητα. 

Ακόμη νιώθουν στο πετσί τους πυρακτωμένη τη στάμπα αποτυχίας εξαιτίας των διάφορων ιστορικών αρνητικών ρεκόρ συντριβής τους από τον Ολυμπιακό. Χαρακτηριστικότερα παραδείγματα: το ρεκόρ διαφοράς πόντων (110-68) στη δεκαετία του 1970 επί εποχής της «αλεπούς» Μουρούζη, το ρεκόρ διαφοράς ήττας στο περίφημο 73-38 επί «ξανθού» στη δεκαετία του 1990, το ρεκόρ διαφοράς εντός έδρας ήττας (49-69) επί εποχής «σοφού», την ίδια δεκαετία στην Ευρώπη, την οποία οι «εξάστεροι» θεωρούν προνομιακό τους πεδίο.

Ωστόσο δεν τους αφήνουν να ησυχάσουν τα κόμπλεξ τους για αυτά τα αρνητικά ρεκόρ, τα οποία, σημειωτέον, περιστασιακά (σε διάφορες ευνοϊκές για αυτούς ευκαιρίες και συγκυρίες, που τους παρουσιάστηκαν) έχουν προσπαθήσει να καταρρίψουν, πλην όμως χωρίς επιτυχία.

Έτσι έχουν επιχειρήσει να ακυρώσουν ή να ισοσκελίσουν τουλάχιστον το πρώτο και βαρύτερο αρνητικό σε βάρος τους ρεκόρ, αυτό της διαφοράς των 42 πόντων.

Το γεγονός ότι το συγκεκριμένο ματς είναι μάλλον αυτό που καίει τους βάζελους περισσότερο πολύ όλα έχει αποδειχτεί αρχικά από τις προσπάθειές τους να αποδώσουν την υπερ-συντριπτική τους ήττα, σε λόγους, που ουσιαστικά ξεφτιλίζουν πλήρως τους ίδιους και την ομάδα τους. Έτσι χρόνια αργότερα έφτασαν σε σημείο να υπονοήσουν ακόμη και ηθελημένα μειωμένη απόδοση της ομάδας τους λόγω κάποιων οικονομικών διεκδικήσεων. Μέχρι εκεί έφτασε η κατάντια τους. Η αμέσως επόμενη δικαιολογία που θα τους απέμενε να πουν ήταν πως όλοι τους ήταν πουλημένα τομάρια. Βέβαια αυτά τα υπονοημένα μυθεύματα δεν μπορούσε να τα χάψει το φίλαθλο κοινό της χώρας, παρά τις εκ των υστέρων δόλιες καλυμμένες νύξεις νεότερων δημοσιογράφων (όπως του έγκυρου καταπράσινου Σκουντή) που απλώς για να δικαιολογήσουν τη θεόρατη έκταση της συντριβής έγραφαν κάποια αόριστα πράγματα για φήμες σε στιλ «ακούστηκε ότι…» ή «ειπώθηκε ότι…» Βλέπεις 42 πόντοι στην κεφάλα ήταν αυτοί. Δεν ήταν μια ήττα π.χ. είκοσι πόντων, που ενδεχομένως να καθιστούσε πιο αληθοφανές και πιστευτό το σενάριο της μειωμένης απόδοσης. 

Τι έχουν σκαρφιστεί λοιπόν εναλλακτικά οι βάζελοι για αυτήν την ήττα-ρεκόρ, που τους χάλασε και θα εξακολουθεί να τους χαλάει τη μόστρα; Μια πρωτοφανή και απίστευτη γελοιότητα.

Ισχυρίζονται λοιπόν ότι έχουν πατσίσει την διαφορά των 42 πόντων του 110-68, διότι, όπως λένε, έχουν νικήσει κι αυτοί τον Ολυμπιακό με την ίδια διαφορά (90-48) στις 24/11/1963. Χρησιμοποιούν μάλιστα, προς εσωτερική κατανάλωση και αυτοικανοποίηση, στομφώδεις και πομπώδεις θριαμβευτικούς χαρακτηρισμούς για ένα παντελώς ανάξιο λόγου περιστατικό, όπως θα αποδείξουμε στη συνέχεια. 

Μάλιστα, για τον συγκεκριμένο αυτόν φιλικό αγώνα, έχουν εκδώσει αναμνηστική ανακοίνωση ο επίσημος ερασιτέχνης Παναθηναικός και η ΚΑΕ ΠΑΟ. Στις ανακοινώσεις τους μιλάνε, με μεγάλους τίτλους, για «συντριβή του Ολυμπιακού με εξωπραγματικό σκορ», για «κατάρρευση του ερυθρόλευκου μύθου περί μεγαλύτερης διαφοράς σκορ», για «τη μεγαλύτερη καρπαζιά που έχει αρπάξει ποτέ ο Ολυμπιακός» κ.λπ. Αν κοιτάξουμε όμως από πιο κοντά τις λεπτομέρειες της «θριαμβευτικής» εκείνης νίκης των πρασίνων το 1963 θα καταλάβουμε μέχρι ποιου σημείου μπορεί να φτάσουν ο παραλογισμός, ο πόνος και η τύφλωση.

Για να δούμε λοιπόν τι συγκρίνουν και εξισώνουν οι μάστορες του μπερδέματος της βούρτσας.

εφ. ΕΜΠΡΟΣ, 1947

Καταρχάς ο αγώνας που επικαλούνται είχε όντως γίνει το 1963, στο πλαίσιο ενός ανεπίσημου φιλικού τουρνουά μπάσκετ, που λεγόταν «Κύπελλο Μαντέλου» και διεξαγόταν προς τιμήν του ιδρυτικού μέλους του Τρίτωνα Σταύρου Μαντέλου. Διοργανωτής του ήταν ανέκαθεν ένας απλός σύλλογος ο Τρίτων και όχι κάποια επίσημη ομοσπονδία. Υπενθυμίζουμε ότι, για το μπάσκετ, αρμόδιος επίσημος φορέας μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1960 ήταν ο ΣΕΓΑΣ και στη συνέχεια από το 1966 και έπειτα η ΕΟΑΠ Ελληνική Ομοσπονδία Αθλοπαιδιών. Το τουρνουά Μαντέλου δεν αποτέλεσε ποτέ επίσημη διοργάνωση ούτε του ΣΕΓΑΣ, ούτε της ΕΟΑΠ. 

Το Κύπελλο Μαντέλου καθιερώθηκε προς τα τέλη της δεκαετίας του 1940 και δεν ήταν αμιγώς μπασκετικό, αφού περιλάμβανε και διάφορα άλλα αθλήματα. Το τουρνουά συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια με φροντίδα του Προέδρου του Τρίτωνα Θανάση Μαντέλου, ο οποίος, σημειωτέον, πολύ αργότερα (το 1966) έγινε και ο πρώτος εκλεγμένος πρόεδρος της ΕΟΑΠ. 

Επειδή ακόμη και οι ίδιοι οι βάζελοι αντιλαμβάνονται ότι ένας τέτοιος αγώνας της πλάκας το 1963 δεν θα μπορούσε ποτέ και σε τίποτε να συγκριθεί με ένα επίσημο αγώνα του επίσημου θεσμού του Κυπέλλου Ελλάδας όπως αυτός του 1977 άρχισαν να εφευρίσκουν διάφορα συμπληρωματικά ανύπαρκτα μυθεύματα, που τα έβγαζαν αυθαίρετα, μόνοι τους, από το μυαλό τους, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή βάση. Έτσι άρχισαν να γράφουν --αρχικά στα κάθε λογής δικά τους οπαδικά μέσα και δίκτυα και αργότερα στα πιο ουδέτερα μέσα, που μπορούσαν να επηρεάσουν-- ότι το Κύπελλο Μαντέλου εκείνη την εποχή υπήρξε τάχα ένας απόλυτα καταξιωμένος και έγκυρος θεσμός, τον οποίο σιγά-σιγά έφτασαν σε σημείο να τον εμφανίζουν ως περίπου ημιεπίσημο, για να καταλήξουν, ξεδιάντροπα, να τον παρουσιάσουν ακόμη και ως «προπομπό» ή «εφάμιλλο» του Κυπέλλου Ελλάδας στο μπάσκετ, θεσμού που τότε ακόμη δεν υπήρχε. Εκμεταλλευόμενοι λοιπόν την απουσία επισήμου θεσμού Κυπέλλου τα πράσινα μέσα, ούτε λίγο ούτε πολύ, ισχυρίστηκαν επί λέξει ότι το τουρνουά του Κυπέλλου Μαντέλου «υπήρξε επί χρόνια στην Ελλάδα η σημαντικότερη μπασκετική διοργάνωση της μεταπολεμικής εποχής» (!), η οποία τουλάχιστον υποκαθιστούσε ουσιαστικά την απούσα τότε διοργάνωση του Κυπέλλου Ελλάδας. Κατά την πράσινη προπαγάνδα στο εν λόγω τουρνουά συμμετείχαν ανέκαθεν παραδοσιακά και ανελλιπώς οι καλύτερες ομάδες μπάσκετ της χώρας.

Φυσικά οι ισχυρισμοί αυτοί είναι 100% μπούρδες, χωρίς ίχνος σοβαρότητας. Το τουρνουά Μαντέλου ήταν αρχικά και για καιρό ένα τουρνουά κατά βάση παιδικών και εφηβικών ομάδων μπάσκετ όχι μόνο ανδρικών, αλλά και κορασίδων. Σε αυτό συμμετείχαν κάποιοι σύλλογοι των Αθηνών. Πολύ αργότερα, με την πάροδο των χρόνων, άρχισαν να συμμετέχουν και ανδρικές ομάδες συλλόγων του Κέντρου. 

Η σημασία του όμως ήταν και παρέμεινε αμελητέα. Ήταν ένα απλό φιλικό τουρνουά μπάσκετ της ευρύτερης περιοχής πρωτεύουσας, για το οποίο υπήρχε αθλοθετημένο Κύπελλο. Κάτι σαν το Κύπελλο Βαρίκα, που οργάνωνε πολλά χρόνια αργότερα ο Πανιώνιος. Πέραν τούτων όμως ουδέν. Δεν είχε ούτε ελάχιστη σχέση με Κύπελλο Ελλάδας. Χρησίμευε κάθε χρόνο κάθε φορά για προετοιμασία των ομάδων και για οικονομική ενίσχυση, αφού η είσοδος ήταν 10 δραχμές για κάθε αγωνιστική και τα παιχνίδια δεν ήταν λίγα (28 συνολικά). Η δημοσιότητα των αγώνων δεν ήταν μεγάλη και περιοριζόταν μόνο στις αθλητικό τύπο, το δε ενδιαφέρον και η προσέλευση του κοινού ήταν πολύ περιορισμένα.

Το γεγονός αυτό άλλωστε αποδεικνύεται και από την συγκεκριμένη διοργάνωση του Κυπέλλου Μαντέλου, αυτή του 1963. Σε αυτό το τουρνουά, το οποίο η ασύστολη πράσινη προπαγάνδα θεωρεί ως άτυπο ή και ημιεπίσημο Κύπελλο Ελλάδας, δήλωσαν συμμετοχή και αγωνίστηκαν χωρίς προκριματικά (με σύστημα πουλ και όχι με σύστημα νοκ-άουτ αγώνων) όλες κι όλες 8 ομάδες του Κέντρου. Ο Τρίτων, ο ΠΑΟ, ο Πανελλήνιος, ο Ολυμπιακός, το Παγκράτι, ο Αμύντας, ο Πανιώνιος και ο Σπόρτινγκ. Δεν συμμετείχε καν η ΑΕΚ, που κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδας εκείνη την χρονιά. Επίσης δεν συμμετείχαν οι 3 ομάδες της Θεσσαλονίκης, που συμμετείχαν στην τελική φάση του Πρωταθλήματος Ελλάδας στην ίδια περίοδο 1962-63, δηλαδή ο Άρης, ο Ηρακλής και το Ανατόλια.

Επιπλέον το συγκεκριμένο τουρνουά του 1963 δεν διεξήχθη ως συνήθως στο γήπεδο του Τρίτωνα, αλλά στο σκεπαστό γήπεδο του ΠΑΟ, γεγονός που πιθανότατα έκανε τους βάζελους να το αγαπήσουν και εκτιμήσουν ακόμη περισσότερο. Επίσης, από τις ομάδες που έλαβαν μέρος στο τουρνουά Μαντέλου το 1963, οι ομάδες που δεν κατάφεραν την ίδια χρονιά να προκριθούν στην τελική φάση του Πρωταθλήματος Ελλάδας ήταν ούτε λίγο ούτε οι μισές, δηλαδή 4 τον αριθμό: ο Ολυμπιακός, ο Πανιώνιος, το Παγκράτι και ο Αμύντας. 

Συνεπώς από τα προαναφερόμενα πραγματικά γεγονότα και περιστατικά προκύπτει αβίαστα πως το αφήγημα ότι το Κύπελλο Μαντέλου επρόκειτο για ένα άτυπο Κύπελλο Ελλάδας, με συμμετοχή όλων των ελληνικών ομάδων και ιδίως των ισχυρότερων αποδεικνύεται ένα τεράστιο παραμύθι, που κατασκευάστηκε αποκλειστικά και μόνο για να δώσει μια ψευδή υπόσταση και ένα ανύπαρκτο κύρος στο συγκεκριμένο τουρνουά, με ένα και μοναδικό σκοπό: να αποκτήσει --εκ των υστέρων-- κάποια υπόσταση, σημασία και βαρύτητα η ευρεία νίκη του ΠΑΟ επί του Ολυμπιακού, που έγινε στο πλαίσιο του συγκεκριμένου τουρνουά. 

Επιπλέον η σύγκριση άνισων και ανόμοιων πραγμάτων γίνεται ακόμη πιο σαφής, αλλά και παλαβή αν ληφθεί υπόψη η κατάσταση στην οποία βρίσκονταν εκείνη την εποχή οι δύο ομάδες. Ο ΠΑΟ ήταν τότε μόνιμος πρωταγωνιστής και πρωταθλητής την προηγούμενη σεζόν 1961/62 κατά την οποία ο Ολυμπιακός, που βρισκόταν τότε σε τρομερή πτώση, δεν είχε καταφέρει καν να προκριθεί στην τελική φάση του πρωταθλήματος Ελλάδας. 

Έχουν λοιπόν το θράσος οι τερατολόγοι πράσινοι κονδυλοφόροι να συγκρίνουν αυτή τη φιλική και ασήμαντη παρωδία αγώνα του ισχυρού και βασικού διεκδικητή του τίτλου (που τον έχασε τελικά για ένα μόνο βαθμό) ΠΑΟ εναντίον του πολύ αδύναμου Ολυμπιακού της περιόδου 1962/63 με τον ανεπανάληπτο θρίαμβο των ερυθρολεύκων σε επίσημο αγώνα μεγάλης σημασίας το 1977, που έγινε σε μια περίοδο που ο ΠΑΟ αναδείχθηκε πρωταθλητής Ελλάδας. 

Άλλωστε, ο Ολυμπιακός όλα τα ρεκόρ του εναντίον του ΠΑΟ τα έχει επιτύχει σε επίσημους αγώνες και επίσημες διοργανώσεις όταν ο αιώνιος αντίπαλος του ήταν πολύ ισχυρός. Θυμίζουμε ότι το 1977 το 110-68 το πέτυχε όταν ο βάζελος ήταν πρωταθλητής Ελλάδας, το 1996 το 73-38 το πέτυχε όταν ο βάζελος ήταν πρωταθλητής Ευρώπης και το 1997 το 49-69 στο ΟΑΚΑ το πέτυχε όταν και οι δύο ομάδες πάλευαν για πρόκριση στο Final Four της μεγαλύτερης διοργάνωσης της Ευρώπης. Αντίθετα όπως προαναφέραμε από το 1961 και μετά ο Ολυμπιακός εξασθένισε πάρα πολύ, ουσιαστικά ήταν σε αποσύνθεση και έτσι μοιραία την περίοδο 1963/64 υποβιβάστηκε και άργησε αρκετά χρόνια να επανέλθει στη μεγάλη κατηγορία. 

Από τα προαναφερόμενα προκύπτει άμεσα πόσο τεράστιο, αλλά και χοντροκομμένο παραμύθι έχει κατασκευάσει και διαφημίσει ο ΠΑΟ για να αποκαταστήσει το ιστορικά πληγωμένο του γόητρο, το οποίο όμως ποτέ δεν θα αποκατασταθεί. 

Υπάρχουν όμως και κάποια άλλα αξιοσημείωτα πράγματα σχετικά με την εν λόγω υπόθεση. Μολονότι θα περίμενε κανείς από εμφανιζόμενα ως αντικειμενικά και μη οπαδικά εξειδικευμένα μπασκετικά sites & blogs (που υποτίθεται πως σέβονται τον εαυτό τους) να μην αναπαραγάγουν το συγκεκριμένο πράσινο παραμύθι, αφού μια στοιχειώδης έρευνα θα έπειθε για την γελοιότητά του, κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί. Αντίθετα υπάρχουν γνωστές μπασκετικές ιστοσελίδες, που φιλοξενούν και προβάλλουν το πράσινο παραμύθι όπως π.χ. το www.eurohoops.net , που τονίζει την νίκη του ΠΑΟ προβάλλοντας το γεγονός ότι στο εν λόγω ματς ο ΠΑΟ είχε ηγέτες τους Βασιλακόπουλο και Πολίτη.

Ωστόσο πολύ μεγαλύτερη εντύπωση προκαλεί το σχετικό δημοσίευμα στο ερυθρόλευκο όπου στις 3/2/2019 αναφέρεται επί λέξει πως το 1963: «ο ΠΑΟ διαλύει τον Ολυμπιακό με 90-48 για το Κύπελλο Μαντέλου (πρόγονος του Κυπέλλου Ελλάδος)» (!) 

Είναι απορίας άξιο το πώς και το γιατί βρέθηκε κάποιος στον συγκεκριμένο ιστότοπο, που θεώρησε από σημαντικό έως απαραίτητο να αναφέρει, και μάλιστα με τον τρόπο αυτό, ένα εντελώς ασήμαντο γεγονός, δίνοντας κάποια υπόσταση στο γελοίο πράσινο παραμύθι. Μήπως είχε βρει από τότε φιλόξενη στέγη στα ερυθρόλευκα μέσα κάποιος σαν τον αρχιβάζελο Μένιο Σακελλαρόπουλο, που μας κάνει την τιμή να μας ενημερώνει για τα αθλητικά από το MEGA ;