Νίκη απέναντι στον Κολοσσό και πρώτες σκέψεις μετά τα πρώτα φιλικά

Κάτι παραπάνω από δυόμισι χρόνια είχαν συμπληρωθεί από εκείνο το παιχνίδι στο Οακα απέναντι στο βάζελο (πάλι για το θεσμό του κυπέλλου), που σήμανε την αρχή του #mexritelous. Δυόμισι χρόνια, που κράτησαν τον Ολυμπιακό μακριά από τη διεκδίκηση κάποιου τίτλου, αφού η αγωνιστική εικόνα δεν του επέτρεπε ούτε να διεκδικήσει την πρόκριση στη μοναδική διοργάνωση που συμμετείχε, της Ευρωλίγκας. Ο Ολυμπιακός όμως επέστρεψε σε ένα νέο περιβάλλον, στο οποίο ο ίδιος διεκδίκησε και πέτυχε την απόσυρση του «σωλήνα». Είναι αρκετό αυτό; Θα το δούμε στην πορεία. Στην αρχή αυτής της διερεύνησης, λοιπόν, για το κύπελλο της φετινής χρονιάς ο Θρύλος πέρασε εμφατικά από τη Ρόδο, αποκλείοντας τον τοπικό Κολοσσό με 67-94. 

Του RedTerso

Το παιχνίδι περισσότερο ως συνέχεια των καλοκαιρινών φιλικών έμοιαζε, παρά με νοκ-αουτ ματς και δεν αντέχει σε σκληρή κριτική, μιας και οι ερυθρόλευκοι πάτησαν γκάζι μετά το πρώτο δεκάλεπτο και δεν δέχτηκαν έκτοτε μεγάλη πίεση από τους γηπεδούχους. Στο πρώτο δεκάλεπτο η ευστοχία των παιχτών του Κολοσσού από μακριά, σε συνδυασμό με τη δική μας κακή περιφερειακή άμυνα, επέτρεψε στους αντιπάλους μας να είναι κοντά στο σκορ (26-28 σκορ περιόδου). Από εκεί και πέρα, όμως, ο Ολυμπιακός με τη λεγόμενη second unit να πιέζει πολύ περισσότερο πάνω στην μπάλα και να βγαίνει πιο γρήγορα στο τρανζίσιον, άρχισε να χτίζει σταδιακά μεγαλύτερη  διαφορά. Έτσι, ήρθε σχετικά εύκολα η πρώτη νίκη σε εγχώρια διοργάνωση μετά από μεγάλο διάστημα απουσίας. Επόμενος αντίπαλος της ομάδας μας στον επόμενο γύρο του κυπέλλου είναι ο Ηρακλής (που νίκησε μέσα στο κλειστό του Αμαρουσίου με 65-76) σε μονό εκτός έδρας αγώνα την προσεχή Τετάρτη.

Το παιχνίδι στη Ρόδο περισσότερο έμοιαζε με αγώνα προετοιμασίας, όπως αναφέραμε παραπάνω. Στα τελευταία 4 φιλικά ματς, οι ερυθρόλευκοι έχουν αντιμετωπίσει, κατά σειρά, το Λαύριο (99-64), τη Μονακό (98-93, τα δύο πρώτα για το τουρνουά του ΣΕΦ), τη Ζενίτ (88-65) και την ΤΣΣΚΑ (68-85, με τα 2 τελευταία να διεξάγονται στο πλαίσιο τουρνουά στην Κύπρο). Προφανώς και είναι απόλυτα αληθές το δημοσιογραφικό κλισέ ότι τα φιλικά έχουν σημασία κυρίως για τους προπονητές. Υπάρχουν όμως κάποια στοιχεία που φαίνεται να δουλεύουν οι Πειραιώτες ενόψει της πολύ απαιτητικής νέας σεζόν. Θα προσπαθήσουμε να γράψουμε κάποιες πρώτες εικόνες που «διακρίναμε» σε αυτούς τους 4+1 αγώνες του Θρύλου μας:

- Ο Ολυμπιακός φαίνεται να προσπαθεί να παίξει ένα πιο γρήγορο και πιο όμορφο μπάσκετ στην πλευρά της επίθεσης. Υπάρχει σαφής προσανατολισμός η ομάδα να προσπαθεί να τρέχει πιο συχνά στο ανοιχτό γήπεδο διεκδικώντας είτε πρωτεύοντα αιφνιδιασμό είτε δοκιμάζοντας μια πιο παλιά και πετυχημένη συνταγή με early-post απέναντι στους αντίπαλους περιφερειακούς όταν η άμυνα δεν έχει προλάβει ακόμα να στηθεί.

- Έχει υπάρξει μια προσπάθεια να ενταχθούν στο playbook των Πειραιωτών νέα συστήματα και plays σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Υπάρχει μια προσπάθεια η μπάλα να κινείται περισσότερο μέσω της πάσας με ταυτόχρονη κίνηση των παιχτών, για να δημιουργηθούν ρήγματα και ανισορροπία στην αντίπαλη αμυντική γραμμή. Είδαμε αρκετά κοψίματα των περιφερειακών, αναζήτηση των ελεύθερων σουτ από τις γωνίες ή τις 45 μοίρες, δημιουργία από τους ψηλούς (είτε high-low, είτε τον σέντερ ως «δημιουργό»), ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι έχει μειωθεί αισθητά (πολύ αισθητά όμως) το κεντρικό pick'n'roll. Αυτά τα στοιχεία βέβαια θα πρέπει να τα εξετάσουμε και στα πολύ απαιτητικά ματς της Ευρωλίγκας.

- Υπάρχει μια σαφής προσπάθεια να αναζητηθούν ελεύθερα μακρινά σουτ για τους παίχτες μας και η ομάδα φαίνεται να «εργάζεται» συλλογικά για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, μιας και διακρίναμε περιπτώσεις να επιχειρούνται διπλά σκριν πάνω στην off-ball κίνηση των σουτέρ, κάτι που έλειψε σαν εικόνα την περσινή χρονιά.

- Είναι όλα θετικά; Αναμφίβολα και όχι. Αναμφίβολα πάλι, ο Ολυμπιακός έχει δείξει κάποια καλά στοιχεία, που προκαλούν αισιοδοξία, όμως υπάρχουν και κάποια πράγματα που φαίνονται --και είναι-- προβληματικά. Το κυριότερο είναι, κατά τη γνώμη μου, η χημεία. Θα διαφωνήσει κάποιος ότι έγιναν λίγες αλλαγές παιχτών (οι 3 ξένοι συν τον Λούντζη), αλλά η πραγματικότητα είναι ότι τα προηγούμενα 2 χρόνια είχαν αλλάξει αρκετά κομμάτια του παζλ, ενώ δεν μπορεί να μην αναφερθεί η αποστράτευση του Μεγάλου Αρχηγού Βασίλη Σπανούλη, που από μόνη της αλλάζει διάφορες σταθερές των προηγούμενων ετών. Αυτή η έλλειψη χημείας (που δουλεύεται όμως προφανώς) κάνει τους παίχτες μας να παρασύρονται σε αβίαστα λάθη και κακές επιλογές, μιας και τώρα μαθαίνουν να παίζουν με έναν ομαδικό τρόπο και μια συλλογική προσέγγιση.

- Το  παραπάνω έχει προφανώς αντίκτυπο στην ομαδική άμυνα. Ήταν πολλές οι φορές που οι παίχτες μας «χάθηκαν» στις αλλαγές και δεν ακολούθησαν τον παίχτη που έπρεπε, με συνέπεια να δημιουργηθούν κενά και αργές περιστροφές. Μια ιδιαίτερη πτυχή αυτής της διαπίστωσης είναι η σχετικά χαλαρή αμυντική προσπάθεια στην περιφέρεια (εξαιρουμένων των Γουόκαπ, Λαρεντζάκη), που έδινε τη δυνατότητα για μεγάλη ευστοχία στα μακρινά σουτ στους αντιπάλους μας. Και αυτό είναι κάτι που διορθώνεται μέσω της δουλειάς. 

- Πάμε να κάνουμε και μια σύντομη κριτική στην μέχρι τώρα εικόνα των παιχτών με τη δεδομένη επιείκεια, που αρμόζει στην περίοδο. Ο Τόμας Γουόκαπ έχει δείξει από τα πρώτα ματς ότι είναι ακριβώς ο παίχτης που χρειαζόταν η ομάδα: Έμφαση στην άμυνα, ενέργεια και μετρημένες ενέργειες ως βασικά στοιχεία ενός νεοφερμένου παίχτη, που γνωρίζει όμως τι ακριβώς χρειάζεται το σύνολο. Σίγουρα θα υπάρξουν παιχνίδια, που πρέπει να βγει μπροστά. Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ μέχρι στιγμής κινείται σε πιο χαμηλές στροφές, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αποκτήθηκε τελευταίος. Δείχνει περισσότερο διεισδυτικός, ενώ το σουτ του θέλει βελτίωση για να φθάσει στα δικά του υψηλά στάνταρ. Ο Μιχάλης Λούντζης φαίνεται ότι θα πάρει συγκεκριμένες ευκαιρίες με συγκεκριμένο ρόλο. Φαίνεται όμως ότι μπορεί να σταθεί στο υψηλότερο επίπεδο, ενδεχομένως με καλύτερα αποτελέσματα από τον «προκάτοχό» του Κόνιαρη. Ο Λαρεντζάκης, από την άλλη, συνεχίζει να μας εκπλήσσει όλους ευχάριστα, συνεχίζοντας να τρυπάει το ταβάνι του. Απίστευτη διάθεση σε συνδυασμό με αυξημένη αυτοπεποίθηση (από τους αγώνες της Εθνικής), έχουν «αναγκάσει» τον κόουτς Μπαρτζώκα να του δίνει ακόμα περισσότερες αρμοδιότητες και ευκαιρίες να αποφασίζει αυτός επιθέσεις. Ο Κώστας Σλούκας κινείται σε μέτρια επίπεδα μέχρι στιγμής. Φαίνεται ότι έχει δουλέψει περισσότερο τα ντράιβ, του αλλά πρέπει να συνηθίσει και αυτός περισσότερο το παιχνίδι των συμπαικτών του, στο νέο αγωνιστικό περιβάλλον της ομάδας. Ο ΜακΚίσικ από την άλλη φαίνεται αυτός που είναι περισσότερο μπερδεμένος και σφιγμένος από τους περιφερειακούς της ομάδας. Τον μπερδεύει φαντάζομαι και ο χρόνος που παίρνει στο «3», ενώ υπάρχουν ακόμα αυξημένες αλλαγές στους κοντούς. Για τον Παπανικολάου δεν θα βιαστούμε να βγάλουμε κανένα απολύτως συμπέρασμα, λόγω του τραυματισμού του. Φαίνεται να είναι σε καλή σωματική κατάσταση, όμως. Μένει να επιστρέψει στα δικά του υψηλά στάνταρ.

- Πάμε τώρα στους ψηλούς. Τη μεγάλη διαφορά συνεχίζει να κάνει ο Βεζένκοφ, ο οποίος παραμένει σταθερά στη ζώνη του λυκόφωτος. Φαίνεται σωματικά πιο «στεγνός» και είναι επιδραστικότατος σε όλα τα στοιχεία του παιχνιδιού: Από τα σουτ και τα ριμπάουντ, μέχρι την άμυνα και το διάβασμα των φάσεων. Ο Σάσα αναμένεται να είναι κομβικότατος για την αγωνιστική μας εικόνα. Ο Πρίντεζης έχασε και κάποια παιχνίδια, αλλά αποτελεί σταθερά και ταυτόχρονα πολυτέλεια να αποτελεί τεταρτοπέμπτη λύση στους ψηλούς. Υψηλότατες πτήσεις κάνει και ο Ζαν-Σαρλ, ο οποίος φαίνεται περισσότερο απελευθερωμένος σε σχέση με την περσινή χρονιά και συνεισφέρει ακόμα περισσότερο. Στη θέση «5» νομίζω ότι έχουμε ακόμα «θεματάκια». Ο Φαλ δεν έχει προσαρμοστεί ακόμα στον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας ενώ φαίνεται και κάπως επηρεασμένος από κούραση (βλ. Συμμετοχή της εθνικής Γαλλίας στην Ολυμπιάδα). Ο Φαλ πρέπει να ανέβει σε απόδοση για να παίξει τον ρόλο για τον οποίο αποκτήθηκε: του κυρίαρχου ψηλού μέσα στη ρακέτα. Αντίστοιχα και ο Χασάν Μάρτιν φαίνεται  επηρεασμένος από τον τραυματισμό του, μην έχοντας βρει ακόμα την πλαστικότητα και την έκρηξη στις κινήσεις του. Υπάρχει όμως βελτίωση από παιχνίδι σε παιχνίδι. Και οι δύο ψηλοί μας θα πρέπει να βελτιώσουν την αντίληψή τους στην ομαδική άμυνα. 

Είναι πολύ νωρίς για να βγάλουμε οριστικά συμπεράσματα, ειδικά αν λάβουμε υπόψη ότι απομένουν σχεδόν 2 εβδομάδες δουλειάς μέχρι το ξεκίνημα της Ευρωλίγκας, ενώ ταυτόχρονα ξεκίνησαν τα επίσημα παιχνίδια, που απαιτούν μεγαλύτερη ένταση και προσπάθεια από όλους. Ο κόουτς Μπαρτζώκας φαίνεται ότι προσπαθεί να κάνει το παιχνίδι μας --αρκετά-- πιο θελκτικό στο μάτι, αρκεί φυσικά να συνδυάζεται με αποτελεσματικότητα, αφού είναι δεδομένο ότι αποκτήθηκαν οι παίχτες της αρεσκείας του, χωρίς να υπάρχουν οι δικαιολογίες της περασμένης σεζόν. Θα μπορούμε φυσικά να μιλήσουμε προσεχώς με περισσότερα δεδομένα στα χέρια μας.

* * *

ΥΓ1 Το τέλος της αιωνιότητας του Μαμ-Ρα πιστώνεται φυσικά στον Ολυμπιακό και τη διοίκησή του. Αν δεν είχε υπάρξει η μετωπική σύγκρουση του #mexritelous ο «σωλήνας» θα ήταν στη θέση του και θα συνέχιζε να «δουλεύει» προς όφελος του αγαπημένου του παναθηναϊκούλη ρημάζοντας το μπάσκετ της χώρας. Η εκλογή του Λιόλιου δεν είναι απαραίτητο ότι θα αλλάξει τα πράγματα άμεσα. Η επιτυχία του Ολυμπιακού απέναντι στο «Φάρο», θα μπορεί να κεφαλαιοποιηθεί στον απόλυτο βαθμό όταν αποδειχθεί ότι επιτέλους επιστρέφει η ισονομία και η ίση αντιμετώπιση στις εγχώριες διοργανώσεις.

ΥΓ2 Έχουν περάσει κάποιες μέρες, αλλά ο κόμπος στο στήθος και η στεναχώρια από την απώλεια του ανυπέρβλητου Ντούσαν Ίβκοβιτς δεν λένε να κοπάσουν. Δεν θα σταματήσουμε να το λέμε ότι ο Δάσκαλος Ντούντα είναι κορυφαίο κεφάλαιο της ιστορίας του Ολυμπιακού. Duda ne zaboravljamo te...