Του RedTerso
Για τον Ντούσαν Ίβκοβιτς έχουν γραφτεί τόσα πολλά και θα γραφτούν ακόμα περισσότερα. Προσωπικά, αδυνατώ σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα από το διάβασμα της είδησης του θανάτου του να γράψω κάτι «αντικειμενικό» ή «μπασκετικό». Το μέγεθος της απώλειας είναι συγκλονιστικά μεγάλο για έναν άνθρωπο, που οι περισσότεροι από εμάς δεν γνωρίσαμε ποτέ από κοντά. Όμως τα συναισθήματα είναι τόσο έντονα και βαθιά λες και χάσαμε έναν δικό μας άνθρωπο. Αλλά βλακείες λέω. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς ήταν ένας δικός μας άνθρωπος....
Θα προσπαθήσω να γράψω 2-3 βιωματικές αναμνήσεις. Δεν χρειάζονται πολλά περισσότερα αυτή τη στιγμή. Το 1996 είναι ένα πολύ δύσκολο καλοκαίρι για τον μπασκετικό Ολυμπιακό. Μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος και της αιώνιας 35άρας, «ήρθε η στιγμή να αφήσει το λιμάνι» και ο Ιωαννίδης αποχωρεί από τον Ολυμπιακό. Η διαδοχή του φαντάζει μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Και ανακοινώνεται από τον Κόκκαλη ο Ίβκοβιτς. Θυμίζω ότι έχουν προηγηθεί τα χρόνια που ο Θρύλος σαρώνει εντός συνόρων αλλά εκτός, παρόλο που σε διάφορες περιπτώσεις τρομοκρατεί τα ευρωπαϊκά παρκέ (χρονιά Τελ Αβίβ) το «άγιο δισκοπότηρο», η μεγάλη κούπα του πρωταθλητριών δεν έρχεται... Όμως ο Ντούντα, πέρα από τα πολλά άλλα, είναι και εξορκιστής... Και καταφέρνει να γυρίσει μια χρονιά που στο ξεκίνημά της μοιάζει χαμένη. Τον Φλεβάρη του '97 κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τη συνέχεια, μιας και ο Ολυμπιακός χάνει από τον ΒΑΟ... Από εκείνο το σημείο και μετά, ο Ντούντα αλλάζει όλο το μομέντουμ και ο Ολυμπιακός αρχίζει να παίζει απλησίαστο μπάσκετ. Το κύπελλο Ελλάδας έρχεται πρώτο. Ακολουθεί η εκστρατεία της Ρώμης και η κατάκτηση του πολυπόθητου ευρωπαϊκού και η μαγική χρονιά ολοκληρώνεται με το πρωτάθλημα. Το triple crown είναι γεγονός και είναι έργο Ντούντα. Ο έφηβος εαυτός μου αφήνει πίσω τα μαύρα δάκρυα του Τελ Αβίβ και πανηγυρίζει αρρωστημένα, γι’ αυτό που θεωρεί ότι η ιστορία μας χρώσταγε!
15 (περίπου) χρόνια αργότερα. Γράφεται μια από τις πιο εντυπωσιακές σελίδες στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Πραγματοποιείται το ΕΠΟΣ της Κωνσταντινούπολης. Ο Ολυμπιακός παιχνίδι με το παιχνίδι, κατοχή με την κατοχή, άμυνα με την άμυνα, αρχίζει να χτίζει τον χαρακτήρα, που θα τον φτάσει σε αδιανόητα ύψη. Η ανατροπή του τελικού του φάιναλ-φορ της Πόλης είναι βγαλμένη μέσα από παραμύθι. Και αυτή η ομάδα του Ολυμπιακού θεωρώ ότι είναι το πιο λαμπρό δημιούργημα του Ντούντα. Μια ομάδα, που δεν φτιάχτηκε με εκατομμύρια, αλλά με πειραιώτικη μαγκιά και σέρβικη ευφυΐα του δημιουργού της. Που ξεχείλιζε ενέργεια και που δεν σταματούσε αν δεν σφύριζαν οι διαιτητές... Μια ομάδα που άλλαξε, όσο τετριμμένο και αν ακούγεται, το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Αυτή η ΟΜΑΔΑΡΑ ήταν το τελειότερο δημιούργημα του μεγαλύτερου δασκάλου του ευρωπαϊκού μπάσκετ τα τελευταία 40 χρόνια. Ο Ντούντα έχτισε μια ομάδα Θρύλο! Τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις από το ΕΠΟΣ δεν μπορούν να αποτυπωθούν εύκολα γραπτά. Ας κρατήσουμε τη λέξη «συγκλονιστικό», γνωρίζοντας ότι είναι πολύ φτωχή...
Στο σήμερα: Ο Ντούντα δεν είναι πια εδώ. Ο άνθρωπος που μας έκανε να γεμίσουμε με υπερηφάνεια σε δύο διαφορετικές στιγμές της ζωής μας, όμως δεν μπορεί να ξεχαστεί. Και σίγουρα δεν θα ξεχαστεί. Η ιστορία ξέρει να μιλάει. Τα δημιουργήματά του θα υπάρχουν μέσα από τα βίντεο, τις διηγήσεις και τα αφιερώματα για να αναδεικνύουν το μεγαλείο του Ντούσαν Ίβκοβιτς. Ο Ντούντα, ο δικός μας Ντούντα θα είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ιστορία του Ολυμπιακού. Δεν θα μνημονεύεται μόνο ως ο προπονητής που μας έφερε δύο ευρωπαϊκά. Θα μείνει στην ιστορία ως ο μεγαλύτερος δάσκαλος για τον Ολυμπιακό...
Ντούσαν Ίβκοβιτς, καλό ταξίδι! Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου