7 ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου

Lock-down ή αλλιώς κατ' οίκον περιορισμός, επεισόδιο δεύτερο. Τα μέτρα περιορισμού που έχουν παρθεί δεν αποτελούν τίποτα παραπάνω από μέτρα που στοχεύουν στην αναπαραγωγή του κοινωνικού συμβολαίου και ταυτόχρονα είναι μέτρα πειθάρχησης χωρίς καμία λογική αλλά γεμάτα αντιφάσεις. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον είμαστε (κατ)αναγκασμένοι να περνάμε πολλές ώρες μέσα στο σπίτι. Το πλήρωμα του biancorossi 1925 καταθέτει τις προτάσεις του, για να μπορέσουμε να την «παλέψουμε» όσο διαρκούν τα μέτρα -- και φυσικά περιμένει και τις δικές σας προτάσεις... 

Ταινίες από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, που σίγουρα για εμάς αποτελούν σημεία αναφοράς και μας κάνουν να ανατρέχουμε στην παιδική μας ηλικία. Κυριακάτικη ασχολία, όταν δεν υπήρχε ματς του Θρύλου.

Των JosuTernera & RoD

1. Κόμισσα της φάμπρικας

Μία όχι ιδιαίτερα προβεβλημένη ταινία με αναφορά στο ταραγμένο ’65 και την προπαρασκευαστική της χούντας περίοδο, που φιλοδόξησε μέσα από την ηθογραφία να περιγράψει με χιούμορ την κοινωνική πραγματικότητα της εποχής. Στο κέντρο της πλοκής τρία ξαδέρφια με το ίδιο όνομα που μένουν σε ένα εξ αδιαιρέτου οίκημα με αυλή -- πριν αυτό δοθεί ως αντιπαροχή. Ο ένας αστυνομικός (Στέφανος Ληναίος), ο δεύτερος ληστής κατ’ επάγγελμα (Νίκος Ρίζος) και ο τρίτος κομμουνιστής εργάτης (Νίκος Τσούκας). Καταλύτης η Άννα Φόνσου, γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας και ανιψιά υπουργού.

2. Τύφλα να 'χει ο Μάρλον Μπράντο

Ο στιχοπλόκος δημόσιος υπάλληλος Θανάσης Βέγγος βρίσκεται στο κέντρο μιας παρεξήγησης, έχοντας μετατραπεί λόγω συνωνυμίας στο σκοτεινό αντικείμενο του πόθου των παραθεριστριών σε ένα ξενοδοχείο του Πόρου. Το «μελαγχολικό αγόρι» του νησιού χαρίζει μάλιστα μία από τις σπουδαιότερες στιγμές σουρεαλισμού του ελληνικού κινηματογράφου με το ποίημα «Απόψε σήμερα και χθες».

3. Γάμος αλά ελληνικά

Φαρσοκωμωδία, με ρεαλιστικό σουρεαλισμό και σουρεαλιστική μικροαστίλα. Σε συνθήκες lockdown, θα μπορούσε να θεωρηθεί έως και επίκαιρη. Φυσικά, όλα είναι προβλέψιμα στο σενάριο, που μοιάζει αφόρητα με όλες τις άλλες φάρσες της εποχές. Έχει όμως διαμαντένιες ερμηνείες και αφορμές για απολυαστικές κωμικές στιγμές.

4. Το χώμα βάφτηκε κόκκινο

Η σοσιαλδημοκρατική πρόσληψη του φαινομένου των ληστών της ελληνικής υπαίθρου και του αγροτικού ζητήματος που κορυφώθηκε με την εξέγερση του Κιλελέρ το 1910. Στη σκιά των Μετεώρων, διαδραματίζεται το δράμα που έχει στο κέντρο του μια οικογένεια τσιφλικάδων και τη ζωή των ξυπόλυτων κολίγων τους. Στην πλοκή, ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί την αλληγορία του Άσωτου Υιού, δίνοντας χριστιανική διάσταση την οποία επιτείνει στη σκηνή της μάχης και του τέλους του Γιάννη Βόγλη και του Φαίδωνα Γεωργίτση.

5. Η δίκη των δικαστών

Μία από τις ταινίες που δύσκολα θα δείτε την 25η Μαρτίου, καθώς το θέμα της δεν είναι άλλο από τη δίκη του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα το 1833 και ενώ το νεοσύστατο ελληνικό κράτος διάγει τις πρώτες του ημέρες υπό τον Όθωνα και την Αντιβασιλεία. Ένα δικαστικό δράμα εποχής με ιστορικούς πρωταγωνιστές τους Τερτσέτη και Πολυζωίδη που αρνήθηκαν να υπογράψουν την καταδικαστική απόφαση για τους δύο πάλαι ποτέ αγωνιστές της Επανάστασης.

Μην ψάξετε αναλογίες με την τρέχουσα πραγματικότητα! Δεν θα βρείτε!

6. Το στραβόξυλο

Μία ακόμη ταινία που έδωσε την ευκαιρία στον Γιάννη Γκιωνάκη να ασκήσει τις φωνητικές του χορδές ουρλιάζοντας. Αληθινός πρωταγωνιστής όμως ο Νίκος Τσούκας στον ρόλο του… αφελούς υπαλλήλου του, που βρίσκει τον νεκρό του πατέρα στη μορφή ενός γάτου και προσπαθεί να ανέβει τα σκαλοπάτια της μόρφωσης διαβάζοντας μια εγκυκλοπαίδεια.

7. Ποτέ την Κυριακή

Δεν είναι η Μελίνα Μερκούρη και ο Ζυλ Ντασέν αυτοί που μας έκαναν να προτείνουμε τη συγκεκριμένη ταινία, αλλά το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι «Τα παιδιά του Πειραιά», το οποίο ερμηνεύει η πρωταγωνίστρια κρατώντας μία φωτογραφία του Θρύλου με την ενδεκάδα εκείνης της εποχής.