ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ ΣΙΤΥ 0-1

Σε κάποιον έπρεπε να πέσει ο κλήρος να γράψει λίγες αράδες γι' αυτό το παιχνίδι. Συνοπτικά: ο Ολυμπιακός, με πολλές απουσίες, δεν απείλησε ποτέ τη Σίτυ, η οποία συνεχίζει τις νίκες στον όμιλο. Και αν λόγω των απουσιών είναι σχετικά λογικό πως η ομάδα δεν μπορούσε να διεκδικήσει κάτι καλύτερο απέναντι στην ποιότητα της Σίτυ, τα παιχνίδια που έρχονται απαιτούν άλλη διαχείριση.

Του Dr. Jekyll

Για δεύτερο αγώνα, οι απουσίες καθόρισαν τις επιλογές του Μαρτίνς για την βασική ενδεκάδα: Σα κάτω από τα δοκάρια, Σισέ, Σεμέδο και Μπα τριάδα στην άμυνα, Ραφίνια αριστερά, Ντρέγκερ δεξιά, Εμβιλά και Πέπε ως αμυντικοί μέσοι, Μασούρας αριστερά στο κέντρο, Καμαρά δεξιά και Φορτούνης σε ρόλο ψευτοεπιθετικού. Ακόμα και οι αλλαγές, προφανώς, κινήθηκαν στο πλαίσιο της αναγκαιότητας: ο Βρουσάι πέρασε στο 66΄ στη θέση του Ντρέγκερ (που είχε σοβαρά προβλήματα στο να απομακρύνει με ασφάλεια την μπάλα), ο Μπουχαλάκης στο 71΄ στη θέση του Πέπε (που δεν έκανε κάτι ιδιαίτερο) και ο Σουντανί στο 77΄ στη θέση του Μασούρα.

Ας ξεκινήσω με τις δικαιολογίες: από την ομάδα έλειπαν οι δύο επιθετικοί Ελ Αραμπί και Χασάν, οι Ματιέ, Ρατζέλοβιτς και Μπρούμα από τη μεσαία γραμμή, και ο Χολέμπας στην άμυνα. Επίσης Βινάγκρε και Ραφίνια είχαν προβλήματα μικροτραυματισμών, ενώ κάμποσοι παίκτες έχουν πάρει πολλά σερί παιχνίδια με εθνικές ομάδες. Σε όλα αυτά, να προσθέσουμε και το δεδομένο ότι η ομάδα δεν έκανε ποτέ κανονική προετοιμασία (ειδικά όσοι υπήρχαν και στο περσινό ρόστερ), ενώ κάποιες επιλογές έγιναν πολύ αργά για να ενσωματωθούν εγκαίρως και ομαλά στην ομάδα (Μπρουμά, Βινάγκρε), με αποτέλεσμα να μην έχουν βρει ακόμα ρόλο. Για το τέλος, ο ελλιπέστατος Ολυμπιακός, στο άδειο Καραϊσκάκης, αντιμετώπιζε χθες μια από τις καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη.

Και αφού τελειώσαμε με τις σοβαρές και υπαρκτές δικαιολογίες, μια πρόταση για την εικόνα της ομάδας. Ο Ολυμπιακός δεν απείλησε ποτέ τη Μάντσεστερ Σίτυ, δεν έδειξε ικανός να ρισκάρει ούτε καν στα τελευταία είκοσι λεπτά του αγώνα, ενώ ο αντίπαλός του νικούσε με 0-1 από το 30΄. Στο παρελθόν έχω υπερασπιστεί τον Λεμονή (στο πέρασμά του μετά την λαίλαπα Χάσι) που επέλεξε να κατεβεί σε αγώνες Ch.L., χωρίς επιθετικό, όπως και τον Μαρτίνς, στο περσινό παιχνίδι με την Μπάγερν στο Μόναχο. Με τέτοιες ομάδες, πράγματι το σκορ μπορεί να ξεφύγει, και πιθανολογώ πως μια τίμια ήττα είναι καλύτερη για την ψυχολογία των παικτών, σε σύγκριση με έναν διασυρμό, ανεξάρτητα από το πόσο ανταγωνιστική στάθηκε η ομάδα για ένα διάστημα του αγώνα.

That said, δεν μπορώ παρά να αισθάνομαι προβληματισμένος για την χθεσινή, αλλά και τη συνολική εικόνα της ομάδας τη φετινή, παράξενη, χρονιά: από τον τελικό με την ΑΕΚ και τους προκριματικούς με την Ομόνοια, έως το χθεσινό παιχνίδι, ο Ολυμπιακός έχει δώσει συνολικά 14 παιχνίδια, που στη συντριπτική πλειοψηφία, δεν θυμίζουν σε τίποτα την ομάδα που τελείωσε πέρσι τρένο το πρωτάθλημα (και ας μην τα ξαναλέμε: δικαιολογίες υπάρχουν -- όμως πάντα θα υπάρχουν). Ο Ολυμπιακός στο ελληνικό πρωτάθλημα πέτυχε γκολ σε πρώτο ημίχρονο το Σάββατο (στο έβδομο αγώνα), ενώ στην Ευρώπη έχει να επιδείξει τη νίκη με την Μαρσέιγ στην εκπνοή του αγώνα.

Δεν μπορώ να κατηγορήσω τον Μαρτίνς για τις επιλογές του, καθώς τα πρώτα δύο χρόνια έδειξε ότι είχε λόγους να επιμένει σε παίκτες και σχήματα (κανείς, όμως, δεν είναι αλάνθαστος -- ούτε και απόλυτα δίκαιος θα προσθέσω). Κάποια από τα προβλήματα του Ολυμπιακού πιθανολογώ πως θα μειωθούν (θα είναι παράδοξο να έχει τόσες σημαντικές απουσίες), αλλά κάποια θα τον ακολουθούν σε όλη τη χρονιά (το κενό της προετοιμασίας --που ποτέ δεν έγινε-- δεν θα μπορέσει να καλυφθεί -- ειδικά σε μια χρονιά που, λόγω covid, έχει τα παιχνίδια να ακολουθούν το ένα το άλλο δίχως διακοπή για ανάσες).

Βρίσκω ανούσιο να αναζητήσω διακριθέντες στο χθεσινό παιχνίδι, αλλά αξίζει να αναφέρω ότι ο Σα είναι μάλλον ο καλύτερος τερματοφύλακας στα --πολλά-- τελευταία χρόνια (και ας έχει πρόβλημα όταν απομακρύνει με τα πόδια την μπάλα), ενώ ο Ραφίνια δεν ήρθε για τουρισμό και ένσημα (και, ναι, μπορεί να προσφέρει). Ένας καλός λόγος και για τον Βρουσάι, αλλά με φειδώ: και ο Ρατζέλοβιτς (που δεν είναι ο νέος Τζόλε, αλλά διαφωνώ με το ότι δεν διαθέτει το potential για να είναι στο rotation) αρχικά εντυπωσίασε, αλλά τώρα είναι δέκτης δικαιολογημένης κριτικής. Ακόμα, ο Εμβιλά στο τελευταίο μισάωρο είχε σκάσει και απορώ πώς θα εμφανιστεί ετοιμοπόλεμος στο ντέρμπι του Σαββάτου με τον Άρη (πολύ πιο δύσκολο παιχνίδι από αυτό με τον ΠΑΟ).

Σε κάθε περίπτωση, και παρά την κακιά διάθεση που προκαλεί μια τόσο αναιμική εμφάνιση, τα σημαντικότερα παιχνίδια του ομίλου είναι αυτά που ακολουθούν: ο Ολυμπιακός με ισοπαλία στη Μασσαλία εξασφαλίζει την τρίτη θέση (ο ρεαλιστικός στόχος της ομάδας) -- ακόμα και με ήττα 1-0 παραμένει πολύ πιθανό να συνεχίσουμε στο Europa. Στον τελευταίο αγώνα, για τη φάση των ομίλων, ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει εντός έδρας την Πόρτο, και η Μαρσέιγ εκτός την Σίτυ, η οποία --πιθανότατα-- δεν θα καίγεται για αποτέλεσμα (αν και στην περίπτωση που χάσει την ερχόμενη εβδομάδα στο Οπόρτο, μπορεί η πρώτη θέση να κρίνεται στα αποτελέσματα της τελευταίας αγωνιστικής). Προς το παρόν, πάντως, το Σάββατο έχουμε ντέρμπι κορυφής με τον Άρη στη Θεσσαλονίκη.