Ήρθε πάλι η στιγμή που κοιτώ το πληκτρολόγιο και παλεύω να μετατρέψω τα συναισθήματα σε λέξεις, αλλά αυτή τη φορά μοιάζει τόσο δύσκολο, ρε Βασίλη, γιατί αυτό το κείμενο είναι για πάρτη σου και παρόλο που δεν θα το διαβάσεις, θέλω να περιγράψω όσα αισθάνομαι με τον πιο πειστικό τρόπο.
Του Mad Prophet
Θυμάμαι όταν είχα διαβάσει την ανακοίνωση της απόκτησης σου, πως δεν είχα ενθουσιαστεί, ίσα ίσα ήμουν αρκετά επιφυλακτικός. Έλεγα διαρκώς: «ας πάρει κάποιον τίτλο και τότε πανηγυρίζουμε». Έφταιγε και το πράσινο παρελθόν, αλλά ήμουν πολύ μικρός για να καταλάβω την απόφαση που είχες πάρει. Τότε που επέλεξες να αφήσεις τον εύκολο δρόμο, το προστατευόμενο περιβάλλον, ένα δυνατό ρόστερ, τους σίγουρους τίτλους, ένα στρατό δημοσιογράφων και διάφορων παρατρεχάμενων να σε αποθεώνουν μέρα νύχτα, με λίγα λόγια αυτό το σύστημα που υπάρχει εδώ και δεκαετίες στο ελληνικό μπάσκετ.
Επέλεξες να φορέσεις τη φανέλα της πιο loser ομάδας την τελευταία 15ετία, να έρθεις σε ένα σύλλογο βουτηγμένο στην εσωστρέφεια και τα προβλήματα. Που έφτανε ένα βήμα πριν την κορυφή και κάθε φορά έβρισκε διαφορετικό τρόπο για να αποτύχει.
Η στιγμή που άρχισα να σε γουστάρω ήταν μετά τον χαμένο τελικό του 2011 στο Οακα. Βγήκες μπροστά και ανέλαβες την ευθύνη της αποτυχίας και, αμέσως μετά, εκείνο το καλοκαίρι που μαζί με τον Γιώργο βάλατε πλάτη και δημιουργήσατε την πιο όμορφη ιστορία. Τότε που εσείς οι 2, μαζί με την υπόλοιπη παρέα, αλλάξατε τη ζωή όλων μας, μας διδάξατε πώς να μην τα παρατάμε ποτέ, κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη.
Το τρίποντο στην Μπαρτσελόνα• εκείνο το κατέβασμα της μπάλας με την ΤΣΣΚΑ• ήξερες όμως πως μας έκαιγε το πρωτάθλημα και με τον καλύτερο τρόπο έβγαλες γλώσσα σε όλους τους εχθρούς σου. Και μετά ήρθαν εκείνα τα τρίποντα με τη Ρεάλ, το τρίποντο με την ΤΣΣΚΑ, που ακόμα δεν καταλαβαίνω πως ξεμαρκαρίστηκες. Τι όμορφες εικόνες, δεν χρειάζεται να δω ούτε ένα βιντεάκι για να τα θυμηθώ, βρίσκονται εκεί στην άκρη του μυαλού μου και παίζονται ακατάπαυστα όλες αυτές οι φάσεις. Και κάθε φορά που έβρισκαν κάτι να πουν οι επικριτές σου, ήσουν εκεί να τους διαψεύδεις ξανά και ξανά.
Μέχρι να έρθει εκείνη η σειρά των τελικών που τους ξέρανες όλους, αυτό το τρίποντο μπροστά στον συγκεκριμένο παίκτη, μέσα σ’ αυτή την έδρα, κόντρα στον μεγαλύτερό μας αντίπαλο. Ήταν η μεγαλύτερη δικαίωση για όσα μας στέρησαν μέσα στα χρόνια και μονάχα εσύ μπορούσες να μας τη δώσεις.
Πολλοί λένε πως θα μπορούσες να έχεις κατακτήσει κι άλλους τίτλους, να έχετε γευτεί περισσότερες επιτυχίες με την ομάδα. Αλλά όπως είπες πρόσφατα κι εσύ: «Για μένα, όπως έχω ξαναπεί, έχει σημασία με ποιον και υπό ποιες συνθήκες κατακτάς έναν τίτλο. Δηλαδή, μπορεί να πάρεις πέντε πρωταθλήματα με μια ομάδα που έχει συνηθίσει να τα παίρνει, να πάρεις ένα πρωτάθλημα με μια ομάδα που δεν το έχει συνηθίσει και να είναι μεγαλύτερο πράγμα». Για να προσθέσω αν μου επιτρέπεις πως όπως στη ζωή έτσι και στον αθλητισμό, είναι μεγαλύτερη η καύλα όταν τα καταφέρνεις, όταν έχεις φάει ένα σωρό χαστούκια, σκληραγωγείσαι μέσα από τις δύσκολες συνθήκες και τελικά λυτρώνεσαι, από το να τα βρεις όλα έτοιμα.
Τα χρόνια πέρασαν, αλλάζουμε διαρκώς φάσεις μέσα σ’ αυτά, η ζωή μας η ίδια είναι μια αλλαγή, όλα αυτά τα χρόνια μπορώ να σου πως διαφοροποίησα τα πάντα, πόλεις που έζησα, παρέες, γκόμενες, δουλειές, όμως ένα πράγμα έμεινε σταθερό, ο Θρύλος και η αγάπη για αυτό το refuse to lose σύνολο που φτιάξατε. Τι μένει πλέον μετά από όλα αυτά; Να φτιάξουν αυτοί που πρέπει μια δυνατή ομαδάρα με αξιώσεις για F4 και όταν έρθουν τα δύσκολα, δεν αγχώνομαι, θα αναλάβεις εσύ.
Βασίλη, ήρθες και έδωσες πνοή στα πιο βαθιά μας όνειρα, και πάλι νιώθω πως δεν σου είπα τα μισά από όσα σκέφτομαι για όλα αυτά που μας έχεις προσφέρει.
Σ' ευχαριστώ για όσα μου 'χεις χαρίσει, για τις μέρες που μου 'δωσες να ζω, για όσα μαζί σου μέχρι τώρα έχω ζήσει, δεν σου είπα πόσο σ' αγαπώ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου