Αποστολή εξετελέσθη

Ένας μέτριος, προς το «κακός», Ολυμπιακός, νίκησε τον Παναθηναϊκό με 1-0 και επέστρεψε στην πρώτη θέση της βαθμολογίας. Οι δικαιολογίες πολλές και είναι, νομίζω, η πρώτη φορά που αρκετές από αυτές πρέπει να γίνουν αποδεκτές.

Του Dr. Jekyll

Ξεκινάω με το σημαντικότερο: ο Ολυμπιακός νίκησε, έστω και με το φτωχό 1-0, κάτι που σημαίνει ότι ο σημαντικότερος στόχος για το συγκεκριμένο αγώνα επετεύχθη. Ναι, δεν έγινε με την μπάλα που θέλαμε να δούμε, ειδικά απέναντι στον Παναθηναϊκό. Ναι, με τέτοιες εμφανίσεις, καμπανάκια κινδύνου, είναι απίθανο να μη χάσουμε βαθμούς στην πορεία. Ναι, τα βαριά χαρτιά του Ολυμπιακού έδωσαν ελάχιστα. Ναι, ο Παναθηναϊκός φάνηκε να βγάζει μεγαλύτερη ένταση και να θέλει περισσότερο το παιχνίδι.

Είναι, όμως, η πρώτη φορά που θεωρώ ότι πρέπει να σταθούμε και λίγο στις δικαιολογίες (επαναλαμβάνω: προφανώς και άλλη κουβέντα θα κάναμε αν το σκορ ήταν χειρότερο, αφού, όσο και να προσπαθείς να το αποφύγεις, πάντα στον αθλητισμό υπάρχει η κριτική εκ του αποτελέσματος): ο Ολυμπιακός κατέβηκε σε αυτό το παιχνίδι χωρίς τον Γκιγιέρμε, δηλαδή τον καλύτερο, κατά την άποψή μου, και μοναδικό αναντικατάστατο (αφού άλλο καθαρόαιμο εξάρι δεν υπάρχει στο ρόστερ) ποδοσφαιριστή του τη φετινή χρονιά. Στο παιχνίδι με τον Βόλο, πρωταγωνιστές υπήρξαν το VAR και οι διαιτητές, και μοναδικός στόχος του αντίπαλου ήταν να κόψει βαθμούς από τον Ολυμπιακό. Ο χθεσινός είναι ο πρώτος αγώνας, χωρίς τον Βραζιλιάνο μέσο, στον οποίο ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε πίεση.

Προσωπικά, δεν θα ρίξω ευθύνες στον Μαρτίνς που δεν μπορούσε να προβλέψει πόσο καθοριστική θα ήταν η απουσία του Βραζιλιάνου σε άμυνα και επίθεση (κυρίως, επειδή, στα δικά μου μάτια, δεν υπήρχε και αξιόλογη εναλλακτική λύση). Με τον Γκιγιέρμε απόντα, οι επιστροφές του Ολυμπιακού ήταν τραγικές: ο μεν Μπουχαλάκης έτσι κι αλλιώς έχει θέματα σε παιχνίδια που οι αντίπαλοι μέσοι κυκλοφορούν καλά την μπάλα και, κυρίως, βγάζουν τρεξίματα και ένταση, αφού γρήγορος δεν είναι για να καλύψει σωστά τους χώρους, ενώ ο Καμαρά είχε πολύ κακές αμυντικά τοποθετήσεις και συχνά έδειχνε να μην ξέρει πού πρέπει να κινηθεί για να καλύψει. Το ίδιο και στην επίθεση: χωρίς τον Γκιγιέρμε να παίρνει την πρώτη πάσα και να μοιράζει, η μπάλα δύσκολα πήγαινε μπροστά. Ο Μπουχαλάκης δεν μπορεί να κάνει κάθετο παιχνίδι με την μπάλα χαμηλά (και εύκολα κλείνεται), ο Καμαρά συνεχίζει να έχει κακές πρώτες πάσες και ο (ανέτοιμος) Βαλμπουενά δεν έχει δείξει ούτε στα καλύτερά του παιχνίδια ότι είναι ο παίκτης που θα γυρίζει πίσω από την σέντρα, όπως έκανε ο Φορτούνης, για να πάρει την μπάλα και να οργανώσει παιχνίδι.

Επίσης: στον χθεσινό Ολυμπιακό, ο Βαλμπουενά και ο Ποντένσε ήταν φανερά ανέτοιμοι, και ο Σούντανι τραυματίας. Οι επιλογές από τη μέση και μπροστά περιορισμένες: το καλοκαιρινό λάθος του Ολυμπιακού είναι ότι δεν πήρε κανένα εξάρι για να ξεκουράζει τον Γκιγιέρμε, και ότι, ενώ γνωρίζαμε πως στην ομάδα, για το πρώτο μισό, δεν θα υπάρχει Φορτούνης, αποκτήθηκε ο Λοβέρα (που η ιστορία δείχνει ότι θα χρειαζόταν μίνιμουμ ένα εξάμηνο προσαρμογής για να αντιληφθεί τις τακτικές διαφορές μεταξύ ευρωπαϊκού και αργεντίνικου ποδοσφαίρου) και ο Μπενζιά, ένας παίκτης χωρίς αγωνιστικό ρυθμό. Ακόμα και αν παραβλέψουμε ότι ο Βαλμπουενά αποκτήθηκε για τις πτέρυγες θα ήταν παράλογο (και αποδείχθηκε) να περιμένεις από έναν παίκτη σε αυτή την ηλικία να βγάζει σερί αγώνες χωρίς να υπάρξουν τραυματισμοί (ειδικά όταν κάποιοι από αυτούς τους αγώνες είναι επιπέδου Champions League).

Στα υπόλοιπα: το σκανδαλωδώς (για να μην ξεχνιόμαστε) άδειο Καραϊσκάκη, η επιστροφή από τις διακοπές, καθώς και όλος ο θόρυβος για τη διαιτησία (που για πρώτη φορά θεωρώ ότι ήταν αναπόφευκτο να μην ξεσπάσει μετά το αίσχος του Βόλου) έβαλαν και αυτά το λιθαράκι τους, ώστε οι παίκτες να έχουν χάσει την συγκέντρωσή τους (ακόμα και ο Μαρτίνς πλέον στέκεται στη διαιτησία). 

Για το τέλος ο αντίπαλος: ο Παναθηναϊκός των ντέρμπι δεν είναι η ομάδα της έβδομης θέσης της βαθμολογίας. Στον πρώτο γύρο έφερε ισοπαλία στο ΟΑΚΑ με εμάς, ισοπαλία στην Τούμπα --με τον ΠΑΟΚ να ισοφαρίζει με πέναλτι στο 100'--, και νίκη με ολική επιστροφή από 0-2 σε 3-2 με την ΑΕΚ. Προσοχή: δεν λέω ότι ο Παναθηναϊκός είναι ομαδάρα: στα ντέρμπι, όμως, βγάζει ψυχή, δίνει το 110% και έχει βάλει δύσκολα σε όλους τους (θεωρητικά) μεγάλους (οι οποίοι, πιστεύω, πάντα τον υποτιμούν).

Στα υπόλοιπα: σε μέτρια βραδιά οι περισσότεροι από τους παίκτες μας. Ο Σα κάνει μια καταπληκτική απόκρουση (από αυτές που πρέπει να κάνει ο τερματοφύλακας του Ολυμπιακού), ο Μπα φαίνεται ότι είναι άπειρος, ο Σεμέδο οκ, και οι Ομάρ και Τσιμίκας καλοί (ειδικά για τον χθεσινό Ολυμπιακό, και για τις ανύπαρκτες βοήθειες που είχαν αμυντικά). Κακοί στο πρώτο μέρος και κάπως ανεβασμένοι μετά την είσοδο του Μπενζιά, και με τον Παναθηναϊκό να ξεμένει σταδιακά από δυνάμεις, οι Μπουχαλάκης και Καμαρά. Εκτός αγώνα ο Ποντένσε (φανερά ανέτοιμος), με δύο καλές φάσεις όλες κι όλες, αλλά η μία να είναι η πολύ καλή σέντρα με την οποία ανοίγει το σκορ, ο Βαλμπουενά. Λίγα πράγματα από Μασούρα, που έγινε αλλαγή στο ημίχρονο για να αλλάξει κάτι στην άκρως προβληματική μεσαία γραμμή. Κακές επιλογές, και με κάμποσα ανόητα και εκνευριστικά τακουνάκια, από τον Ελ Αραμπί, ο οποίος, όμως, με κίνηση σοβαρού επιθετικού πέτυχε το γκολ που έκρινε τον αγώνα.

Σωστές, και εκ του αποτελέσματος, οι αλλαγές του Μαρτίνς. Προσωπικά φοβήθηκα πως η έξοδος του Μασούρα, με τον Μπενζιά να παίρνει θέση στο κέντρο και τον Βαλμπουενά να μετατοπίζεται αριστερά, θα δημιουργούσε ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα στις πτέρυγες, καθώς ούτε ο Γάλλος, ούτε ο Ποντένσε μπορούσαν να βοηθήσουν αμυντικά τους Τσιμίκα και Ομάρ. Αυτό που έγινε, πάντως, είναι ότι Μπενζιά βοήθησε στο να βελτιωθεί κάπως η εικόνα της μεσαίας γραμμής (ανασταλτικά και δημιουργικά), ενώ η παραμονή του Βαλμπουενά (και όχι του Ποντένσε) έδωσε το γκολ στον Ολυμπιακό. Σωστή και η είσοδος του Λάζαρου: χάνει μια φάση από αυτές που δεν χάνονται, αλλά στα λίγα λεπτά συμμετοχής του δείχνει ότι μπορεί να ξαναπαίξει ποδόσφαιρο (κακά τα ψέματα: σε αυτή την ηλικία, και μετά από τέτοιο τραυματισμό, το βασικό ζήτημα είναι αν θα μπορέσει να ξανασταθεί). Προσωπικά χάρηκα και με την επιστροφή του Κούτρη: δεν γνωρίζω τι έχει συμβεί, ο Τσιμίκας πράγματι είναι από τους καλύτερους και πιο σταθερούς παίκτες του Ολυμπιακού, αλλά ο Κούτρης παραμένει ένας φιλότιμος και εξελίξιμος ποδοσφαιριστής και δεν πρέπει να εξαφανιστεί.

Πιο γενικά: ο Ολυμπιακός επέστρεψε στην κορυφή, αλλά με μια κακή εμφάνιση (έστω με πολλές δικαιολογίες). Είναι βέβαιο ότι πρέπει άμεσα να βρει λύσεις (και δεν είμαι βέβαιος ότι τα προβλήματά του θα λυθούν εύκολα με μεταγραφές, καθώς θα πρέπει να έρθουν έτοιμοι παίκτες, με αγωνιστικό ρυθμό και, ιδανικά, με γνώση του ελληνικού πρωταθλήματος). Σε κάθε περίπτωση, πήραμε μια καλή ιδέα τι μπορεί να συμβεί σε παιχνίδι με ένταση χωρίς τον Γκιγιέρμε, ενώ το αμυντικό δίδυμο, και ειδικά όσον αφορά στον παρτενέρ του Σεμέδο, παραμένει γρίφος: ο Μπα δεν διαθέτει εμπειρία, ο Σισέ είναι τραγικά επιπόλαιος, ο Αβραάμ είναι αργός και μπορεί να βοηθήσει μόνο στο καθαρά αμυντικό κομμάτι, ενώ ο Μεριά δυστυχώς αμφιβάλλω αν θα μπορέσει να ξεπεράσει τα ψυχολογικά του προβλήματα.

Το καλό είναι ότι, θεωρητικά, η ομάδα θα γεμίζει σιγά σιγά: οι Γκιγιέρμε, Σουντανί και Φορτούνης θα επιστρέψουν, και αυτοί από μόνοι τους ανεβάζουν δύο κλικ τον Ολυμπιακό (οι Φορτούνης και Γκιγιέρμε έχουν φανεί, στον αγωνιστικό χώρο, οι καλύτεροι μας παίκτες). Στο τώρα, πάντως, ο Ολυμπιακός χρειάζεται βελτίωση σε πολλούς τομείς: η άμυνα, που ήταν το δυνατό του όπλο στο ξεκίνημα της χρονιάς, παραπαίει και είναι μόνιμη πηγή κινδύνων. Τα στημένα, ένα ακόμα όπλο στα πρώτα παιχνίδια, περνούν ανεκμετάλλευτα στην επίθεση, και δημιουργούν επικίνδυνες καταστάσεις στην άμυνα. Ο Ολυμπιακός σε ένα ακόμα ντέρμπι φάνηκε να μην είναι συγκεντρωμένος και πέταξε ένα ημίχρονο.

Ολοκληρώνοντας, λίγα λόγια για τα κοράκια: ο Παναθηναϊκός ζητά πέναλτι στον Μπουζούκη, τον Κλαρίνο και όλη τη συμφωνική ορχήστρα. Δεν γνωρίζω τον κανονισμό για να ξέρω τη βαρύτητα της πρόθεσης ή αν θεωρείται πως ο Μπα καλύπτει την μπάλα (και μιλάω πάντα για τη δεύτερη φάση, καθώς το πρώτο πέναλτι που ζητάνε είναι, τουλάχιστον, για γέλια -- και ας μην υποτιμούμε τον ζήλο του καλύτερου Έλληνα διαιτητή Σιδηρόπουλου για να βρει πέναλτι από το VAR, όπως ας μην ξεχνάμε ότι ο ίδιος έχει σφυρίξει πολύ πιο γελοίο πέναλτι υπέρ του Παναθηναϊκού στο 3-0). Στην φετινή παρωδία της εξυγίανσης ο Ολυμπιακός καλείται να μη χάσει τον στόχο και βρει άλλοθι αποτυχίας στα πιστολιάσματα που συστηματικά, και συστημικά, τρώει από την αρχή της χρονιάς.

Και αφού έριξα ήδη το επίπεδο: ο οδοστρωτήρας της Θεσσαλονίκης, η καλύτερη ομάδα του Πλανήτη, συνεχίζει τα σπουδαία αποτελέσματα με όσες ομάδες έχει αγωνιστεί και δεν σέρνονται πίσω από το άρμα του: μετά τις ισοπαλίες με Άρη και ΠΑΟ στην Τούμπα (με δύο ισοφαρίσεις περίπου στο 150ο λεπτό των καθυστερήσεων), τις ισοπαλίες με ΑΕΚ και εμάς εκτός έδρας, τους περήφανους αποκλεισμούς από ευρωπαϊκά μεγαθήρια (UEFA Mafia), ήρθε --με μεγάλη χρονοκαθυστέρηση, αφού έπρεπε να είχε γίνει από πέρυσι στο Καραϊσκάκης-- το σπάσιμο του αήττητου στο Βικελίδης, με την συντριβή 4-2. Αυτό που πρέπει, πάντως, να μας προβληματίζει είναι ότι αυτό δεν το κάναμε λίγες εβδομάδες νωρίτερα εμείς...