Εδώ και αρκετές δεκαετίες, οι κληρώσεις των ποδοσφαιρικών (και όχι μόνο) διοργανώσεων της Ευρώπης αποτελούν, επί πολύ καιρό, κεντρικό σημείο αγωνίας και ενδιαφέροντος για τους οπαδούς του Ολυμπιακού, που θέλουν ή δεν θέλουν, εύχονται ή απεύχονται, κάποιες ομάδες ως πιθανές αντιπάλους του Ολυμπιακού. Και όταν οι κληρώσεις ολοκληρώνονται αρχίζουν νέοι κύκλοι συζητήσεων για τις πιθανότητες της ομάδες. Το ίδιο συμβαίνει και φέτος.
Σε κάθε περίπτωση, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα της κλήρωσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι καμία μάχη δεν χάνεται προτού δοθεί.
Δυστυχώς όμως ο κανόνας αυτός έχει και τις εξαιρέσεις του, όπως έχει δείξει η ιστορία του Ολυμπιακού. Με αυτό ακριβώς το φαινόμενο θα ασχοληθούμε σήμερα, με την ευκαιρία της φετινής κλήρωσης. Με πρωτοφανείς και οπωσδήποτε μη τιμητικές για τον Ολυμπιακό περιπτώσεις αποχώρησης της ομάδας από επίσημες ευρωπαϊκές διοργανώσεις, που συνέβησαν είτε μετά από τη διενέργεια των σχετικών κληρώσεων, προτού διεξαχθούν οι αγώνες, είτε κατά τη διάρκεια των διοργανώσεων, μετά την έναρξη της διεξαγωγής των αγώνων.
Πολλοί από σας, που θα κρίνουν με τα σημερινά δεδομένα και κριτήρια, δύσκολα θα χωνέψουν τις απίστευτες αυτές περιπτώσεις, τις οποίες κατά ένα περίεργο τρόπο κανείς σύγχρονος δημοσιογράφος δεν τις έχει ερευνήσει ή αναδείξει, σε βάθος, όπως θα έπρεπε.
Όλες οι περιπτώσεις έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Συνέβησαν επί προεδρίας Γιώργου Ανδριανόπουλου, του προέδρου του Ολυμπιακού με την δεύτερη πιο μακρόβια προεδρική θητεία (1954-1967). Ο Ανδριανόπουλος και οι διοικήσεις του συλλόγου υπό την ηγεσία του πήραν τις σημαντικές αποφάσεις και ανέλαβαν τη σχετική ευθύνη.
ΠΕΡΙΟΔΟΣ 1958/59
Ο Ολυμπιακός κληρώθηκε για το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης με την τουρκική Μπεσίκτας. Λόγω της μεγάλης (αλλά όχι και ασυνήθιστης) έντασης, που υπήρχε τότε σε διεθνές πολιτικό επίπεδο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, οι αγώνες δεν θα μπορούσαν να διεξαχθούν όχι μόνο στις έδρες, αλλά ούτε καν στις χώρες των δύο ομάδων.
Έτσι η μόνη λύση ήταν οι αγώνες (αρχής γενομένης από τον πρώτο, που επρόκειτο να διεξαχθεί με τυπικά γηπεδούχο τον Ολυμπιακό) να διεξαχθούν σε ουδέτερα γήπεδα. Ως πιο κοντινά και κατάλληλα θεωρήθηκαν τα γήπεδα βαλκανικών χωρών όπως της Γιουγκοσλαβίας ή της Βουλγαρίας. Η ΟΥΕΦΑ πρότεινε το Βελιγράδι ως έδρα του πρώτου αγώνα, αλλά τελικά η διοίκηση Ανδριανόπουλου δεν δέχθηκε να αγωνιστεί η ομάδα. Ο Ολυμπιακός παραιτήθηκε των αγώνων και αποχώρησε από την διοργάνωση.
Σημειωτέον ότι αν ο Ολυμπιακός αγωνιζόταν, θα επρόκειτο για την πρώτη συμμετοχή ελληνικού συλλόγου στη μεγαλύτερη διοργάνωση της ΟΥΕΦΑ, στο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης. Το γεγονός αυτό έμελλε να συμβεί την επόμενη περίοδο 1959/60, όταν ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε την Μίλαν.
Στον Ολυμπιακό δεν επιβλήθηκε κάποια κύρωση από την ΟΥΕΦΑ για την άρνηση και αποχώρησή του, καθώς αναγνωρίστηκε και κατανοήθηκε η ύπαρξη ιδιαίτερων σοβαρών εθνικών και πολιτικών λόγων, που εξαρχής δημιουργούσαν πρόβλημα στη διεξαγωγή των αγώνων.
Ο Ολυμπιακός εξέδωσε ανακοίνωση προς δικαιολόγηση της απόφασής του στην οποία μεταξύ άλλων αναφερόταν στην ανυπαρξία οικονομικών αλλά και ηθικών (;) ωφελειών. Στον Τύπο διέρρευσε ότι εθνικοί λόγοι επιβάλλουν να μη δεχτούμε να αγωνιστούμε με τους Τούρκους εκείνη την εποχή. Επιπλέον, ο Ανδριανόπουλος ήταν γνωστός δημόσιος άντρας αφού πρωτοβγήκε βουλευτής της εθνικόφρονας συντηρητικής παράταξης το 1950. Συνεπώς στην απόφασή του έλαβε υποχρεωτικά υπόψη του πολιτικούς λόγους.
Υπήρξαν όμως και αρκετοί που, γνωρίζοντας καλά τον Ανδριανόπουλο, ήταν πεπεισμένοι ότι από τη στιγμή που η εισπρακτική αποτυχία του αγώνα ήταν δεδομένη (αφού ο Ολυμπιακός δεν θα μπορούσε να παίξει μπροστά στους οπαδούς του), ο Ολυμπιακός θα αποχωρούσε. Επιπλέον, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις κάποιων, το να πάει να παίξει ο Ολυμπιακός επί προεδρίας Ανδριανόπουλου σε κομμουνιστική βαλκανική χώρα ήταν κάτι πολύ δύσκολο, αν όχι απίθανο.
Σε κάθε περίπτωση, στη συγκεκριμένη αποχώρηση του Ολυμπιακού υπήρχε κάποιο εξωτερικό, εξαναγκαστικό και αντικειμενικό στοιχείο, που μπορεί να δικαιολογήσει κάπως την παραίτηση του συλλόγου, μολονότι η ομάδα θα μπορούσε κάλλιστα να αγωνιστεί. Υπογραμμίζουμε επίσης το γεγονός ότι η Μπεσίκτας, παρά την κρίση στις σχέσεις των δύο χωρών, δεν έθεσε ποτέ θέμα άρνησης διεξαγωγής των δύο αγώνων. Συμφωνούσε να γίνουν κανονικά σε ουδέτερο γήπεδο.
ΠΕΡΙΟΔΟΣ 1962/63
Ο Γιώργος Ανδριανόπουλος και η διοίκησή του, λίγο μετά την κλήρωση, αποφάσισαν να αποσύρουν ξανά την ομάδα, αυτή τη φορά από το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης. Η ομάδα παραιτήθηκε από τον πρώτο προκριματικό γύρο και έτσι πέρασε άνευ αγώνα η αντίπαλός της.
Ξέρετε ποια ομάδα ήταν αντίπαλος; H τρομερή και φοβερή Χιμπέρνιαν Μάλτας! Την ίδια ώρα, σχεδόν όλα τα υπόλοιπα ζευγάρια της κλήρωσης του ίδιου γύρου ήταν πολύ πιο ζόρικα και όλοι οι αγώνες πολύ πιο αμφίρροποι. Για παράδειγμα, η ισχυρή τότε Ρέιντζερς Γλασκόβης είχε κληρωθεί να παίξει με τη Σεβίλλη.
Αντί λοιπόν να πανηγυρίζουμε, που μας έτυχε μια τόσο αδύναμη ομάδα από την ανύπαρκτη ποδοσφαιρικά Μάλτα, γεγονός που καθιστούσε την πρόκρισή μας στον επόμενο γύρο βέβαιη, εμείς παραιτηθήκαμε! Δηλαδή πετάξαμε το λαχείο μας έτυχε!
Για ποιο λόγο; Στην αρχή, Ανδριανόπουλος και διοίκηση επικαλέσθηκαν κάποιες προσχηματικές δικαιολογίες, όπως π.χ. ασυμφωνία των δύο ομάδων στις ημερομηνίες αγώνων. Αλλά και λίγο αργότερα, όταν παρενέβη η ΟΥΕΦΑ και βρήκε μια μέση λύση, ορίζοντας αυτή τις ημερομηνίες, και πάλι η διοίκηση του Ολυμπιακού έδειξε απροθυμία.
Στην πραγματικότητα, όπως έγραψαν δημοσιογράφοι και ερευνητές (Σπ. Παγιωτέλης κ.λπ.), ο λόγος ήταν ότι κρίθηκε από τον Ολυμπιακό οικονομικά ασύμφορη η τέλεση των δύο αγώνων. Αυτή ήταν η εκτίμηση του Ανδριανόπουλου, ο οποίος, από τη μια ανέμενε πολύ περιορισμένες εισπράξεις, επειδή η αντίπαλος ήταν εντελώς άγνωστη και άσημη ομάδα, ενώ, από την άλλη αντίθετα θεωρούσε σημαντικά τα έξοδα ταξιδιού και διαμονής στη Μάλτα, που θα επιβάρυναν τον σύλλογο.
Ο Ολυμπιακός περιορίστηκε στο να εξαντλήσει όλες τις προσπάθειές του, ώστε να πετύχει παρασκηνιακά να μην υποστεί κυρώσεις, που δεν θα επέτρεπαν τη συμμετοχή στην επόμενη διοργάνωση της Ευρώπης. Και στο πεδίο αυτό η διοίκηση Ανδριανόπουλου όντως τα κατάφερε.
Έτσι μια σίγουρη πρόκριση χάθηκε άνευ λόγου. Επιπλέον, η ιστορία του Ολυμπιακού στερήθηκε δύο νίκες, που πιθανότατα θα πετυχαίναμε. Λέω πιθανότατα, για να μην πω σίγουρα, αφού εκείνη την εποχή ο Ολυμπιακός είχε την ομάδα που κατέκτησε το Βαλκανικό Κύπελλο, αντιμετωπίζοντας πολύ ισχυρές ομάδες, ενώ οι Μαλτέζοι ήταν πολύ χειρότεροι από σήμερα. Αρκεί να αναφέρω ότι η ίδια ακριβώς ομάδα (η Χιμπέρνιαν) λίγα χρόνια αργότερα, την περίοδο 1968/69, ηττήθηκε από τον Άρη Θεσσαλονίκης για το ΟΥΕΦΑ δύο φορές 1-0 και 6-0.
ΠΕΡΙΟΔΟΣ 1963/64
Ο Ολυμπιακός έχει δηλώσει συμμετοχή στο Κύπελλο Ράππαν, μια επίσημη και σοβαρή διοργάνωση, που τελούσε υπό την αιγίδα της ΟΥΕΦΑ, η οποία είχε ξεκινήσει πριν από πολύ λίγα χρόνια και για τον λόγο αυτό η ΟΥΕΦΑ, ως νέο προϊόν, την υποστήριζε και την πρόβαλλε όσο μπορούσε.
Ο Ολυμπιακός βρέθηκε σε ένα δύσκολο όμιλο, με αντιπάλους τη Σουηδική Μάλμε, την (τότε) γιουγκοσλαβική Ντινάμο Ζάγκρεμπ και τη Γαλλική Τουλούζ. Και οι τρεις ομάδες ήταν τότε όχι μόνο πολύ ισχυρές, αλλά και πολύ φορμαρισμένες και προετοιμασμένες. Αντίθετα ο Ολυμπιακός ήταν καταπονημένος και απροετοίμαστος. Η συμμετοχή του Ολυμπιακού είχε δηλωθεί εκτάκτως για οικονομικούς (εισπρακτικούς) και μόνο λόγους, αφού κάθε αγώνας του Ολυμπιακού με ξένη ομάδα προκαλούσε μεγάλο ενδιαφέρον και μαζική προσέλευση των φιλάθλων. Η εφημερίδα Ελευθερία στο φύλλο της 1.7.1964 είχε κριτικάρει τη συγκεκριμένη απόφαση της διοίκησης με τη χαρακτηριστική φράση: «Λες και ο Ολυμπιακός είναι μια κερδοσκοπική επιχείρησις!»
Η διοίκηση νόμιζε ότι η μεγάλη παράδοση του Ολυμπιακού, ιδίως κατά τη δεκαετία του 1960 να νικά πανίσχυρες ξένες ομάδες θα συνεχιζόταν, ότι ο Ολυμπιακός θα προχωρούσε με νίκες, τα γήπεδα θα γέμιζαν και τα πάντα θα εξελίσσονταν επιτυχώς.
Όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι όπως εκτιμούσε. Η ομάδα, αγνώριστη, έχασε εύκολα δύο διαδοχικούς αγώνες από την Ντινάμο στο Ζάγκρεμπ και από την Τουλούζ στον Πειραιά. Ο κόσμος, που περίμενε θριάμβους, απογοητεύθηκε. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι παίκτες δυσφορούσαν έντονα κατά της διοίκησης, γιατί συνέχιζαν να αγωνίζονται ασταμάτητα και χωρίς ανάσα, αφού οι αγώνες άρχισαν αμέσως μόλις τελείωσαν οι εσωτερικές εθνικές διοργανώσεις. Τα αποδυτήρια έβραζαν, το κλίμα στην ομάδα ήταν άθλιο. Η κρίση ήταν μεγάλη.
Η διοίκηση συνειδητοποίησε ότι τα πράγματα ήταν πολύ ζόρικα. Κατάλαβε ότι μετά από όλα αυτά που είχαν γίνει και δεν είχε αξιολογήσει σωστά, τα οικονομικά οφέλη στα οποία απέβλεπε γινόντουσαν πολύ αβέβαια και πλήρως επισφαλή. Επιπλέον, ο Ολυμπιακός θα έπρεπε άμεσα να αντιμετωπίσει τη Μάλμε της Σουηδίας, την καλύτερη εκείνη στιγμή ομάδα του ομίλου, που είχε ήδη συντρίψει Ντινάμο και Τουλούζ. Μια νέα ήττα του Ολυμπιακού ήταν ορατή και αυτό θα έκανε τα πράγματα ακόμη χειρότερα και την κατάσταση πιο ανεξέλεγκτη.
Η συνέχιση της συμμετοχής της ομάδας στη διοργάνωση πλέον φάνηκε στη διοίκηση ασήκωτο βάρος. Έτσι ακολουθήθηκε η συνταγή της αποχώρησης. Στο μυαλό των μελών της διοίκησης μπορεί να επικρατούσε η άποψη: «εδώ παραιτηθήκαμε σε πολύ πιο σοβαρές διοργανώσεις από το Ράππαν». Ούτε που έλαβαν υπόψη τους, βέβαια, ότι με αγώνες του Κυπέλλου Ράππαν καταρτίζονταν οι αντίστοιχοι διαγωνισμοί ΠΡΟΠΟ πολλών χωρών της Ευρώπης εκείνη την εποχή.
Ο Ολυμπιακός ανακοίνωσε λοιπόν ότι αποχωρούσε από το Ράππαν, επικαλούμενος διάφορους τραβηγμένους από τα μαλλιά λόγους, όπως: σωρεία τραυματισμών, αλλά και καταπόνηση ποδοσφαιριστών, στοιχεία που δεν του επέτρεπαν να εμφανιστεί αξιόμαχος, έλλειψη γηπέδου με ηλεκτροφωτισμό για βραδινούς αγώνες, λόγω της πρόσφατης τότε καταστροφής της Λεωφόρου κ.λπ. Επιπλέον, με την ίδια ανακοίνωση, η διοίκηση κατέστησε γνωστή την απόλυση του προπονητή της ομάδας Ντόλγκος, ώστε να υπάρχει και κάποιο εξιλαστήριο θύμα της κρίσης.
Μπορεί τις προηγούμενες δύο φορές η αποχώρηση να είχε αποδειχθεί μια σχετικά εύκολη υπόθεση, αλλά αυτή τη φορά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν το ίδιο βολικά. Η κατάσταση έμπλεξε και μάλιστα πολύ.
Η ΕΠΟ ειδοποιήθηκε ότι θα επιβάλλονταν κυρώσεις όχι μόνο στον σύλλογο, αλλά συνολικά σε όλο ελληνικό ποδόσφαιρο. Εφόσον δεν τακτοποιούνταν η υπόθεση και δεν αποκαθίστατο άμεσα η ελληνική συμμετοχή, είτε με τον ίδιο είτε με άλλο ελληνικό σύλλογο, τότε η εθνική ομάδα, αλλά και όλοι οι ελληνικοί σύλλογοι θα κινδύνευαν με αποκλεισμό από επίσημες διεθνείς διοργανώσεις. Μάλιστα ρητά δηλώθηκε, μεταξύ άλλων, ότι ακόμη και ο ΠΑΟ θα αποκλειόταν από το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης της επόμενης περιόδου 1964/65.
Άρχισε λοιπόν ένας αγωνιώδης αγώνας δρόμου από ΕΠΟ και ενδιαφερομένους συλλόγους για να βρεθεί μέσα στο καλοκαίρι (και ενώ οι πάντες βρισκόντουσαν σε διακοπές) ομάδα να αντικαταστήσει τον Ολυμπιακό.
Μετά από βολιδοσκοπήσεις και ανεπιτυχείς συζητήσεις, κυρίως με τον Άρη, την κατάσταση έσωσε ο Πανιώνιος, που δέχθηκε να συμμετάσχει αντί του Ολυμπιακού. Χάρις στην συμμετοχή του Πανιωνίου, δεν υλοποιήθηκαν οι απειλές για αποκλεισμό των ελληνικών ομάδων και της εθνικής, αλλά και ανακλήθηκαν ή δεν επιβλήθηκαν σημαντικές οικονομικές-χρηματικές κυρώσεις που είχαν αποφασιστεί ή εκκρεμούσαν προς οριστική απόφαση και επιβολή. Στον Ολυμπιακό, επιβλήθηκε βαριά χρηματική ποινή από την ΟΥΕΦΑ, αλλά, λόγω της τακτοποίησης του προβλήματος, δεν απαγορεύθηκε η συμμετοχή του στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις
Στην απόφαση του Πανιωνίου συντέλεσε καταλυτικά ο Ολυμπιακός, που ζήτησε από τον Πανιώνιο να βοηθήσει την κατάσταση (με το αζημίωτο φυσικά). Σε κάθε περίπτωση, η αποζημίωση του Πανιωνίου ήταν οικονομικά πολύ πιο συμφέρουσα για τον Ολυμπιακό από την αποζημίωση που θα έπρεπε να πληρώσει ο Ολυμπιακός στις ομάδες του ομίλου (με πιο απαιτητική από αυτές την Τουλούζ), αλλά και από κάποιες άλλες γενικότερες οικονομικές κυρώσεις. Επιπλέον και το κυριότερο, ο Ολυμπιακός απαλλασσόταν από τον βραχνά πιθανού αγωνιστικού αποκλεισμού από τους αγώνες της Ευρώπης
Πίσω από τις προαναφερόμενες περιπτώσεις αποχώρησης του Ολυμπιακού κρύβεται ένας βαθύτερος λόγος. Η δεξιά ιδεολογία του Ανδριανόπουλου, που δέσμιος των γνωστών καπιταλιστικών εμμονών και πεποιθήσεων, θεωρούσε την εισπρακτική επιτυχία και αποφυγή τυχόν οικονομικής ζημίας ύψιστης σημασίας παράγοντες, σπουδαιότερους από την αγωνιστική επιτυχία. Στο μυαλό του κυριαρχούσε η αύξηση πόρων και εσόδων για τον σύλλογο. Γενικά τον απασχολούσε μόνιμα η σκέψη μήπως τυχόν κατηγορηθεί για κακοδιαχείριση και έγνοια του ήταν να ισοσκελίσει έσοδα-έξοδα.
Δεν απέδωσε απόλυτη προτεραιότητα στο αγωνιστικό και ιστορικό όφελος, που θα υπήρχε σε περίπτωση πρόκρισης του Ολυμπιακού. Το ενδεχόμενο να θιγεί το κύρος και η αξιοπρέπεια του Ολυμπιακού λόγω των προαναφερόμενων αποχωρήσεων, να στερηθεί επιτυχίες η ομάδα, να δυσφημιστεί το όνομά της και να αποτελέσει αντικείμενο ειρωνείας στα χείλη των αντιπάλων δεν τον απασχόλησαν τόσο σοβαρά όσο θα έπρεπε. Γενικότερα η εισπρακτική επιτυχία των αγώνων ήταν πάντοτε κάτι, που πρωταρχικά και διαρκώς τον ένοιαζε. Γι’ αυτό άλλωστε και ο Ανδριανόπουλος πρωτοστατούσε ανέκαθεν στην καλή διοργάνωση (με συμμετοχή ξένων ομάδων) εκ μέρους του ΠΟΚ των Κυπέλλων Χριστουγέννων και Πάσχα, που έσπαγαν ταμεία εκείνα τα χρόνια.
Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το γεγονός αυτό έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά σημαντικών αλλά επίμαχων γεγονότων, με πρωταγωνιστή τον Γιώργο Ανδριανόπουλο, που μπορούμε, με την ευκαιρία αυτή, να τα καταγράψουμε: Είναι τα εξής:
(α) Η σύλληψη και καταστατική υλοποίηση της δημιουργίας του Ολυμπιακού ως απόλυτα κλειστού και ελεγχόμενου κλαμπ (ανώτατος αριθμός μελών 100), στο οποίο είχαν πρόσβαση, ως μέλη, μόνο άτομα, που είχαν συγκεκριμένη κοινωνικοπολιτική και κατ’ επέκταση ιδεολογική συγγένεια μεταξύ τους. Ο ίδιος ήταν ριζικά αντίθετος στη μεγάλη αύξηση του αριθμού μελών, που έγινε πολύ αργότερα, επί Γουλανδρή στη δεκαετία του 1970.
(β) Η εκ μέρους του ρητή, δημόσια, επίσημη και ανεπιφύλακτη αναγνώριση το 1963 της υπεροχής, πρωτοπορίας και ανωτερότητας του ΠΑΟ έναντι όλων (και του Ολυμπιακού!) σε όλα όσα έχουν σχέση με τον αθλητισμό. Μάλιστα τότε χαρακτήρισε τον ΠΑΟ: «σύλλογο πρωταθλητών, πεμπτουσία του αθλητισμού και μεγαλειώδες παράδειγμα προς μίμηση για όλους» (!)
Κι αυτό δεν το έκανε απλώς και μόνο από λόγους αβροφροσύνης ή ευγένειας. Όχι μόνο δεν αντιπαθούσε τον ΠΑΟ, αλλά πραγματικά τον εκτιμούσε, για να μην πούμε τον θαύμαζε, ως σύλλογο. Στενοχωριόταν συγκρίνοντας τον αριστοκρατικό και ευγενή κόσμο των φιλάθλων του ΠΑΟ με την… πλέμπα των φιλάθλων του Ολυμπιακού. Πάντοτε ήθελε ο Ολυμπιακός να γίνει τόσο αστικός όσο ο ΠΑΟ και να αποτελεί κομμάτι και εκπρόσωπο της λεγόμενης «καλής κοινωνίας» κατά τα πρότυπα του τριφυλλιού.
Συνδεόταν με μεγάλη προσωπική φιλία με τους ηγέτες του ΠΑΟ Νικολαΐδη και Πανουργιά. Για τον πρώτο μάλιστα είχε πει, καταθέτοντας σε δικαστήριο, το ανεπανάληπτο: «ούτε αναπνοή δεν πρέπει να παίρνουμε όταν είμαστε μπροστά στον Νικολαΐδη».
Για ορισμένους και μόνο η απειλή της ΟΥΕΦΑ ότι θα αποκλειόταν ο ΠΑΟ από το επόμενο Κύπελλο Πρωταθλητριών αρκούσε για να τον κάνει να σπεύσει να διορθώσει, με κάθε τρόπο, την κατάσταση που προκάλεσε η αποχώρηση του Ολυμπιακού από το Κύπελλο Ράππαν.
(γ) Η δημόσια αποκήρυξη και καταδίκη (μέσω οξείας ανακοίνωσης) ως βανδάλων, κακοποιών και αναρχικών όσων φιλάθλων του Ολυμπιακού συμμετείχαν στα επεισόδια του περίφημου αγώνα του Κυπέλλου Ελλάδας του 1964 με τον ΠΑΟ, που κατέληξαν στην καταστροφή και πυρπόληση της Λεωφόρου. Σημειωτέον ότι τότε η εφημερίδα ΦΩΣ αντέδρασε εντονότατα για την εν λόγω ανακοίνωση και ζήτησε την παραίτηση του Ανδριανόπουλου. Αντέδρασαν όμως και άλλα αθλητικά έντυπα.
Ο Ανδριανόπουλος επέμεινε στην άποψη του και επιτέθηκε στους έντυπους επικριτές του, με αποτέλεσμα να προκληθεί αντίδραση του Συνδέσμου Αθλητικών Συντακτών. Και πάλι ο Ανδριανόπουλος δεν άλλαξε άποψη, αλλά εξέφρασε τη λύπη του που οι αθλητικοί συντάκτες έπεσαν θύματα της αναρχικής προπαγάνδας.
(δ) Η μη αποτροπή της απομάκρυνσης Μπούκοβι από τη χούντα, η οποία ουσιαστικά ξεκίνησε μέσα από τον ίδιο τον Ολυμπιακό. Μολονότι ο Μπούκοβι ήρθε επί προεδρίας Ανδριανόπουλου, ο «ποδάρας» δεν τον συμπάθησε αληθινά, επειδή ήταν δέσμιος αφενός μεν της αντικομμουνιστικής ιδεολογικής του προκατάληψης, αφετέρου δε της πεποίθησής του ότι ο Μπούκοβι όχι απλώς μονοπωλούσε, αλλά οικειοποιείτο αποκλειστικά και στην ουσία έκλεβε, καταχρηστικά, όλη την δόξα των επιτυχιών του Ολυμπιακού.
(ε) Η σφοδρή κριτική του για την οικονομική διαχείριση του Ολυμπιακού επί Γουλανδρή, στην οποία προέβη σε ΓΣ του Ολυμπιακού μετά την αποχώρηση του Γουλανδρή στη δεκαετία του 1970. Η σχολαστική και τυπική προσέγγιση του Ανδριανόπουλου απέναντι στη διαχείριση του ευεργέτη του Ολυμπιακού Γουλανδρή, με τον οποίο ουδέποτε υπήρξαν πραγματικοί φίλοι, μπορεί να ήταν σωστή σε κάποια σημεία, που οι δαπάνες ήταν υπερβολικές ή περιττές, αλλά παρέβλεπε το κυριότερο: πώς τα χρήματα που ελέγχονταν και εμφανιζόντουσαν ως χρήματα του Ολυμπιακού ήταν στην ουσία, στο μεγαλύτερο μέρος τους, χρήματα του Γουλανδρή.
Με άλλα λόγια, ήταν σαν να κατηγορούσε τον Γουλανδρή για τον τρόπο που ο ίδιος ο Γουλανδρής διαχειριζόταν και ξόδευε τα δικά του λεφτά στον Ολυμπιακό και για τον Ολυμπιακό! Μόνο τα 40.000.000 δραχμές που, φεύγοντας, χάρισε ο Γουλανδρής στον Ολυμπιακό τα λένε όλα. Φυσικά ο Γουλανδρής έγινε έξαλλος όταν έμαθε για τις κατηγορίες αυτές και αηδίασε ακόμη περισσότερο για την αχαριστία προς το πρόσωπό του.
(στ) Η διάσωση του ΠΑΟ από τον υποβιβασμό τον Δεκέμβρη του 1975 με τη δική του ψήφο του, ως μέλους της ΔΑΕ της ΕΠΟ, στη διαβόητη υπόθεση «των λουλουδιών» όταν και έκανε τις περίφημες δηλώσεις: «δεν μου πήγαινε η καρδιά να ρίξω τον ΠΑΟ», «χωρίς ΠΑΟ δεν υπάρχει Ολυμπιακός», «πόσα εισιτήρια θα κόβονται σε ένα πρωτάθλημα χωρίς ΠΑΟ;»
Δηλαδή ο Ανδριανόπουλος έλεγε τότε ακριβώς αυτά που λέει σήμερα ο Τράκης.
Υπενθυμίζω ότι αντίθετα ο Αεροπαγίτης Παρασκευόπουλος, που επίσης συμμετείχε στη σύνθεση της ΔΑΕ, είχε ψηφίσει υπέρ του υποβιβασμού του ΠΑΟ.
Σε κάθε περίπτωση εκείνο που πρέπει να του αναγνωριστεί είναι ότι έπραξε κατά συνείδηση και στην ουσία δεν υποκρίθηκε ούτε κορόιδεψε, πέρα από κάποιες κατά συνθήκη δικαιολογίες και προφάσεις, που συνήθως λέγονται, αλλά και εύλογα αναμένονται. Αυτά που πίστευε, αυτά έλεγε και έκανε.
Από την άλλη, μπορεί ο Ανδριανόπουλος να είναι το πρόσωπο που είναι ταυτισμένο πιο πολύ από όλους με τον Ολυμπιακό, μπορεί να θεωρείται ο «Πατριάρχης» του Ολυμπιακού, μπορεί να έχει προσφέρει πάρα πολλά, επί πολλά χρόνια και μάλιστα από πολλές πλευρές στον σύλλογο: ως ιδρυτικό μέλος, ποδοσφαιριστής, αθλητής, πρόεδρος κ.λπ., έχοντας πολλές και σημαντικές επιτυχίες και τίτλους στο ενεργητικό του, αλλά ουδείς στην ιστορία του Ολυμπιακού πρέπει να αποτελεί «ιερά αγελάδα» υπεράνω κριτικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου