Του JosuTernera
Αναλυτική ατομική κριτική δεν επιθυμώ να κάνω στους παίκτες, έχω να πω όμως ότι με τον Σπανούλη μπλοκαρισμένο, τον Στρέλνιεκς εκτός και από την άλλη με κάποιες εξάρσεις του Πρίντεζη, με πολύ καλό χθες Μάντζαρη και έναν αξιόπιστα οργιαστικό Μιλουτίνοφ, δύσκολα κερδίζεις παιχνίδι σε αυτό το επίπεδο. Προσθέτοντας στην εξίσωση τον Τίμα που αμυντικά ήταν απών, τον «άχρωμο» χθες Παπανικολάου, τον Γκος που ακόμη δεν πατάει σίγουρα και τον ΛεΝτέι που δεν έχει στην πραγματικότητα εμφανιστεί και αποδώσει αυτό για το οποίο τον έφερε ο Μπλατ στην ομάδα, μπορεί κάποιος να καταλάβει γιατί χάσαμε.
Ειδική αναφορά θεωρώ ότι αξίζει η παρουσία του Βεζένκοφ και χθες και συνολικά, καθώς μπαίνοντας έδωσε ενέργεια, πάθος και λύσεις, χωρίς βέβαια να επηρεάσει καταλυτικά τη γενική μετριότητα.
Σημεία κλειδιά του παιχνιδιού οι χαμένες βολές και τα λέι-απ –μάλλον προϊόν κούρασης και έλλειψης συγκέντρωσης, παρά ανικανότητας– που θα μπορούσαν να έχουν φέρει την ομάδα σε πλεονεκτική θέση, καθώς τουλάχιστον στο πρώτο ημίχρονο η στατιστική ήταν με το μέρος μας. Επίσης στα τρίποντα τα σπάσαμε, ενώ ταυτόχρονα η Αρμάνι έβαζε ό,τι ήθελε. Η άμυνά μας ούτως ή άλλως χθες, κυρίως στην περιφέρεια, ήταν άκρως προβληματική. Τζέιμς, Τζέρελς και Νέντοβιτς έστρωσαν τον δρόμο, με τον Μίτσοφ να κάνει απίστευτα πράγματα (παρεπιμπτόντως εξαιρετικός παίκτης) και μαζί με την τρελή ευστοχία σε βολές και τρίποντα και τις λύσεις όταν ο Ολυμπιακός προσπαθούσε να απαντήσει, η ήττα ήταν γεγονός.
Ένα από τα προβλήματα στην αντίδραση της ομάδας ήταν το ότι άφησε τη διαφορά να ξεχειλώσει και την Αρμάνι να κομπάζει για μία καθολική επικράτηση. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσε να γίνει κάτι, γιατί δεν φαινόταν τίποτα να λειτουργεί, αλλά δεν είναι ιδιαιτέρως τιμητικό να χάνεις στο γήπεδό σου με τόσο μεγάλη διαφορά.
Μετά από ένα τέτοιο αποτέλεσμα, επικρατεί ανησυχία ίσως και απαισιοδοξία, αλλά θα ήθελα να πω κάτι επ’ αυτού. Το ότι η ομάδα είναι καινούργια μπορεί να είναι τετριμμένο, αλλά ισχύει. Όπως και το άγχος της εμφάνισης στο ΣΕΦ. Και δεν είναι άσχημο εκτός από την απόλυτη στήριξη προς την προσπάθεια, ο κόσμος να αντιδρά και στις στραβές, για να δώσει και το μέτρο των απαιτήσεων που υπάρχουν από τους παίκτες. Γιατί στο κάτω κάτω Ολυμπιακός είμαστε. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει γκρίνια και απαξίωση, αλλά κριτική διάθεση με τη γνώση ότι οι παίκτες στις πλείστες των περιπτώσεων νιώθουν κι εκείνοι άσχημα όταν χάνουν.
Θα ήθελα να αναφερθώ και στον κόσμο που βρέθηκε χθες στο ΣΕΦ και τις αντιδράσεις του. Υπάρχει μία σοβαρή διάσταση στους οπαδούς του Ολυμπιακού στα περισσότερα παιχνίδια: αυτοί που φωνάζουν και αυτοί που δεν φωνάζουν ή φωνάζουν σπάνια. Η συμμετοχή στο παιχνίδι μέσω των συνθημάτων είναι κάτι που χαρακτηρίζει τον οπαδό και σίγουρα τον οπαδό του Ολυμπιακού, τουλάχιστον όπως τον έχω εγώ στο μυαλό μου. Δεν λέω ότι πρέπει όλοι να αφήνουν τον λαιμό τους στο γήπεδο. Αλλά όχι ρε φίλε και να παίζουν οι αντίπαλοι σε ένα χλιαρό γήπεδο. Δεν μας αξίζει.
Και για να μη φανεί ότι κλίνω μόνο προς το μέρος των οργανωμένων, που είναι κατά κανόνα ο «καυτός πυρήνας» της ομάδας, θέλω να πω το εξής: ο ρόλος τους στο γήπεδο είναι κομβικός όχι μόνο προς την ένταση, αλλά και στο να βάλουν όλους τους υπόλοιπους μέσα στο παιχνίδι της εξέδρας και να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα. Δεν είναι αποκλειστική τους ευθύνη, αλλά έχουν μερίδιο. Μάλλον το να τα χώνεις σε κάποιον που δεν φωνάζει, λέγοντάς του ότι δεν είναι Ολυμπιακός, δεν είναι και πολύ αποδοτικό πάντως.
ΥΓ1 Ο Μπλατ κάνει αλλαγές όχι μόνο προγραμματισμένα, αλλά όταν διαπιστώνει πρόβλημα και παίρνει τάιμ άουτ εγκαίρως χωρίς να αφήνει τις διαφορές να μεγαλώνουν επικίνδυνα. Αυτά είναι θετικά στοιχεία.
ΥΓ2 Η Ευρωλίγκα είναι μαραθώνιος. Δεν είναι ωραίο να χάνεις, αλλά συμβαίνει. Αγαπάμε την ομάδα το ίδιο στη νίκη και την ήττα. Αλλιώς αγαπάμε μόνο τη νίκη.
Ειδική αναφορά θεωρώ ότι αξίζει η παρουσία του Βεζένκοφ και χθες και συνολικά, καθώς μπαίνοντας έδωσε ενέργεια, πάθος και λύσεις, χωρίς βέβαια να επηρεάσει καταλυτικά τη γενική μετριότητα.
Σημεία κλειδιά του παιχνιδιού οι χαμένες βολές και τα λέι-απ –μάλλον προϊόν κούρασης και έλλειψης συγκέντρωσης, παρά ανικανότητας– που θα μπορούσαν να έχουν φέρει την ομάδα σε πλεονεκτική θέση, καθώς τουλάχιστον στο πρώτο ημίχρονο η στατιστική ήταν με το μέρος μας. Επίσης στα τρίποντα τα σπάσαμε, ενώ ταυτόχρονα η Αρμάνι έβαζε ό,τι ήθελε. Η άμυνά μας ούτως ή άλλως χθες, κυρίως στην περιφέρεια, ήταν άκρως προβληματική. Τζέιμς, Τζέρελς και Νέντοβιτς έστρωσαν τον δρόμο, με τον Μίτσοφ να κάνει απίστευτα πράγματα (παρεπιμπτόντως εξαιρετικός παίκτης) και μαζί με την τρελή ευστοχία σε βολές και τρίποντα και τις λύσεις όταν ο Ολυμπιακός προσπαθούσε να απαντήσει, η ήττα ήταν γεγονός.
Ένα από τα προβλήματα στην αντίδραση της ομάδας ήταν το ότι άφησε τη διαφορά να ξεχειλώσει και την Αρμάνι να κομπάζει για μία καθολική επικράτηση. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσε να γίνει κάτι, γιατί δεν φαινόταν τίποτα να λειτουργεί, αλλά δεν είναι ιδιαιτέρως τιμητικό να χάνεις στο γήπεδό σου με τόσο μεγάλη διαφορά.
Μετά από ένα τέτοιο αποτέλεσμα, επικρατεί ανησυχία ίσως και απαισιοδοξία, αλλά θα ήθελα να πω κάτι επ’ αυτού. Το ότι η ομάδα είναι καινούργια μπορεί να είναι τετριμμένο, αλλά ισχύει. Όπως και το άγχος της εμφάνισης στο ΣΕΦ. Και δεν είναι άσχημο εκτός από την απόλυτη στήριξη προς την προσπάθεια, ο κόσμος να αντιδρά και στις στραβές, για να δώσει και το μέτρο των απαιτήσεων που υπάρχουν από τους παίκτες. Γιατί στο κάτω κάτω Ολυμπιακός είμαστε. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει γκρίνια και απαξίωση, αλλά κριτική διάθεση με τη γνώση ότι οι παίκτες στις πλείστες των περιπτώσεων νιώθουν κι εκείνοι άσχημα όταν χάνουν.
Θα ήθελα να αναφερθώ και στον κόσμο που βρέθηκε χθες στο ΣΕΦ και τις αντιδράσεις του. Υπάρχει μία σοβαρή διάσταση στους οπαδούς του Ολυμπιακού στα περισσότερα παιχνίδια: αυτοί που φωνάζουν και αυτοί που δεν φωνάζουν ή φωνάζουν σπάνια. Η συμμετοχή στο παιχνίδι μέσω των συνθημάτων είναι κάτι που χαρακτηρίζει τον οπαδό και σίγουρα τον οπαδό του Ολυμπιακού, τουλάχιστον όπως τον έχω εγώ στο μυαλό μου. Δεν λέω ότι πρέπει όλοι να αφήνουν τον λαιμό τους στο γήπεδο. Αλλά όχι ρε φίλε και να παίζουν οι αντίπαλοι σε ένα χλιαρό γήπεδο. Δεν μας αξίζει.
Και για να μη φανεί ότι κλίνω μόνο προς το μέρος των οργανωμένων, που είναι κατά κανόνα ο «καυτός πυρήνας» της ομάδας, θέλω να πω το εξής: ο ρόλος τους στο γήπεδο είναι κομβικός όχι μόνο προς την ένταση, αλλά και στο να βάλουν όλους τους υπόλοιπους μέσα στο παιχνίδι της εξέδρας και να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα. Δεν είναι αποκλειστική τους ευθύνη, αλλά έχουν μερίδιο. Μάλλον το να τα χώνεις σε κάποιον που δεν φωνάζει, λέγοντάς του ότι δεν είναι Ολυμπιακός, δεν είναι και πολύ αποδοτικό πάντως.
* * *
ΥΓ1 Ο Μπλατ κάνει αλλαγές όχι μόνο προγραμματισμένα, αλλά όταν διαπιστώνει πρόβλημα και παίρνει τάιμ άουτ εγκαίρως χωρίς να αφήνει τις διαφορές να μεγαλώνουν επικίνδυνα. Αυτά είναι θετικά στοιχεία.
ΥΓ2 Η Ευρωλίγκα είναι μαραθώνιος. Δεν είναι ωραίο να χάνεις, αλλά συμβαίνει. Αγαπάμε την ομάδα το ίδιο στη νίκη και την ήττα. Αλλιώς αγαπάμε μόνο τη νίκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου