17.9.1975: Γήπεδο Τούμπας. Ο Ολυμπιακός για το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης αντιμετωπίζει μια από τις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, τη Δυναμό Κιέβου του περίφημου προπονητή Λομπανόφσκι, που έχει μια πλειάδα «υπερηχητικών» --όπως τους αποκαλούσαν-- άσσων, επικεφαλής των οποίων ήταν ο Μπλαχίν.
Ο Ολυμπιακός τιμωρημένος από την προηγούμενη περίοδο λόγω κάποιων αντιδράσεων στον αγώνα με την Άντερλεχτ, οι οποίες, σημειωτέον, ήταν ελάχιστες και αμελητέες αν αναλογιστεί κανείς το μέγεθος της διαιτητικής σφαγής εκείνου του αγώνα, έπρεπε να αγωνιστεί σε έδρα, που να απέχει πάνω από 400 χιλιόμετρα από τον Πειραιά. Για να μην αναγκαστεί να παίξει εκτός Ελλάδας, ο Ολυμπιακός δήλωσε ως έδρα του το γήπεδο της Τούμπας, μετά από συνεννόηση με τους υπευθύνους του ΠΑΟΚ, που συμφώνησαν.
Εκείνη την εποχή γινόταν μια προσπάθεια για να μειωθεί ή να καταπραϋνθεί η εχθρότητα μεταξύ των δύο ομάδων και ο συγκεκριμένος αγώνας, που αφορούσε, άλλωστε, την εκπροσώπηση του ελληνικού ποδοσφαίρου σε διεθνές επίπεδο, αποτελούσε μια καλή ευκαιρία.
Ήταν εποχή ΔΕΘ στη Θεσσαλονίκη και όλοι όσοι ξέρουν τι σημαίνει αυτό για την πόλη καταλαβαίνουν. Πολλοί επισκέπτες της διεθνούς έκθεσης, που είχαν έρθει από πολλά μέρη της Ελλάδας, ήταν και οπαδοί του Ολυμπιακού.
Έτσι ήταν απόλυτα φυσιολογικό που το γήπεδο είχε 40.000 κόσμο, στη συντριπτική τους πλειοψηφία οπαδούς του Ολυμπιακού. Υπήρχαν όμως περίπου 500 άτομα, οργανωμένοι οπαδοί του ΠΑΟΚ στη θύρα 4 με τα χρώματα του ΠΑΟΚ, που φώναζαν συνέχεια αντι-ολυμπιακά συνθήματα. Στις κερκίδες υπήρχαν και αρκετοί διάσπαρτοι οπαδοί του ΠΑΟΚ (είχα πίσω μου δύο τέτοιους μεσήλικες) που είχαν έλθει για να δουν το παιχνίδι.
Πριν από την έναρξη του αγώνα οπαδός του Ολυμπιακού, με τη σημαία της ομάδας μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο για να ξεσηκώσει τα πλήθη. Αμέσως πέφτουν πάνω του δύο άτομα του γηπέδου και τον ξυλοφορτώνουν, για να του δείξουν ότι «εδώ είναι Τούμπα». Με την παρέμβαση ψυχραιμότερων, το επεισόδιο λήγει, αν και προς στιγμή απειλήθηκαν επεισόδια, καθώς μερικοί Ολυμπιακοί έδειξαν διάθεση να μπουν κι αυτοί μέσα. Μάλλον θα πρέπει να έπαιξε αποτρεπτικό ρόλο η σκέψη ότι θα τρώγαμε και άλλη ποινή αποκλεισμού όχι μόνο έδρας, αλλά και της ίδιας της ομάδας από τις διοργανώσεις της Ευρώπης.
Αρχίζει το παιχνίδι. Στο πρώτο γκολ που τρώμε, οι 500 πανηγυρίζουν έξαλλα και τραγουδούν εν χορώ: «Δυναμωτικό το ένα το μπαλάκι». Σε λίγο τρώμε και δεύτερο. Τα ίδια πάλι: «Δυναμωτικό το δεύτερο μπαλάκι». Μόνο αυτοί ακούγονταν γιατί είχαν έρθει οργανωμένα και πρέπει να ήταν ΠΑΟΚτζήδες φωνακλάδες, από τα «πρώτα βιολιά» ανάμεσα στους οπαδούς.
Πάντως αυτά τα τέρατα που γράφονται από κάποιους δημοσιογράφους ότι υπήρχαν μέσα στον συγκεκριμένο αγώνα 5.000 οπαδοί του ΠΑΟΚ είναι για γέλια.
Όταν μειώσαμε με ένα γκολ του Κρητικόπουλου, μετά από έξοχο συνδυασμό, οι οπαδοί μας χάλασαν τον κόσμο. Αργότερα ισοφαρίσαμε και το ματς έληξε 2-2.
Έφυγα βρεγμένος «παπί», γιατί έπεσε ξαφνική μπόρα και δεν είχα πάρει μαζί μου ομπρέλα. Παρ’ όλα αυτά, σκέφτηκα ότι η βροχή πρέπει να μας βοήθησε στο γκολ της ισοφάρισης του Αϊδινίου από φάουλ και έτσι παρηγορήθηκα. Χαλάλι λοιπόν που καταβράχηκα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου