Περίοδος 1981-1982. Ο Ολυμπιακός, παρουσιάζεται στο πρωτάθλημα μπάσκετ με τους επί χρόνια βασικούς καλούς του παίκτες να βρίσκονται σε εμφανή πτωτική αγωνιστική πορεία, λόγω ηλικίας και κορεσμού και επιπλέον κουβαλά αρκετά και μεγάλα διοικητικά και οικονομικά προβλήματα. Η ομάδα είχε πάψει να φοβίζει όπως συνέβαινε πριν από λίγα χρόνια και είναι ελάχιστοι οι ειδήμονες που την περιελάμβαναν στα αουτσάιντερ για την κατάκτηση του τίτλου. Φαβορί θεωρούνταν ο ΠΑΟ και η οι δύο ομάδες της Θεσσαλονίκης, Άρης και ΠΑΟΚ. Ανάμεσα στις πιθανές εκπλήξεις του πρωταθλήματος μερικοί τοποθετούσαν την ΑΕΚ και τον Ηρακλή. Για τον Ολυμπιακό οι προβλέψεις ήταν από επιφυλακτικές ως απαισιόδοξες.
Κυριακή 9.11.1981. Στους τσίγκους και τις λαμαρίνες του Παπαστράτειου, ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει τον ΠΑΟ. Οι παίκτες του τελευταίου μπαίνουν στο γήπεδο μαζί με τους δύο καλούς Αμερικάνους ξένους τους (Τόμπσον και Γούλποκ τα ονόματά τους), που είχαν δικαίωμα συμμετοχής μόνο σε διοργανώσεις της Ευρώπης. Μου έκανε εντύπωση προσωπικά η εικόνα που έβλεπα και η οποία τα επόμενα χρόνια θα γινόταν η πιο συνηθισμένη, δηλαδή δύο αμερικανάκια, που βρίσκονται στον κόσμο τους, φορώντας τζόκεϊ καπέλα και ακουστικά για μουσική στα αυτιά. Ενώ ο κόσμος ουρλιάζει αυτοί κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τίποτε και ότι δεν επηρεάζονται από τίποτε. Οι παίκτες και συνοδοί του ΠΑΟ απαντούν με ειρωνικά χαμογελά στις αποδοκιμασίες των ερυθρόλευκων οπαδών.
Ο κόσμος βέβαια δεν θα μπορούσε να λείπει από το πλευρό της ομάδας, μολονότι τα προγνωστικά δυσμενή. Ο λαός του Θρύλου πάντα πίστευε και στήριζε.
Το ματς αρχίζει. Ο Ολυμπιακός καθοδηγείται με πραγματική μαεστρία από τον κόουτς Μιχάλη Κυρίτση, παλιό παίκτη του ΠΑΟ. Η μπάλα γυρίζει ταχύτατα και σουτ γίνονται με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Τα καλάθια διαδέχονται το ένα το άλλο. Να μην πολυλογούμε. Ο Ολυμπιακός παίρνει μεγάλη διαφορά από την αρχή, δεν απειλείται σε κανένα σημείο του αγώνα. Προς το τέλος, η διαφορά κάπως μειώνεται και το ματς λήγει τελικά με δεκαπέντε πόντους διαφορά (88-73) υπέρ της ομάδας μας, μέσα σε αποθέωση. Από τους πρωταγωνιστές του συγκεκριμένου ματς δύο ελληνοαμερικανικά γκαρντ περιορισμένων δυνατοτήτων, που ακούνε στα ονόματα Λάλας (με φουντωτό κοκκινωπό μαλλί, σε στιλ αφάνα) και Πάπας (μελαχρινός και κοντοκουρεμένος). Δύο παίκτες, που περάσανε και δεν ακουμπήσανε στον Ολυμπιακό και τους οποίους σχεδόν κανένας δεν γνωρίζει ούτε θυμάται και βάζω στοίχημα γι' αυτό.
Κι όμως αυτοί οι παίκτες, φορώντας τη φανέλα του Θρύλου και απέναντι στον πανίσχυρο αιώνιο αντίπαλο, υπερέβησαν, με τη βοήθεια του κόσμου, τους εαυτούς τους και έδωσαν ρεσιτάλ, κάνοντας τους υπεροπτικούς πράσινους να τα έχουνε χάσει κυριολεκτικά και τον προπονητή τους Κώστα Πολίτη να μην ξέρει τι να κάνει και πώς να αντιδράσει στην καταιγίδα που τους χτύπησε.
Ήταν η δύναμη και η θέληση της ομάδας, που μπορεί κάποιες ώρες και μέρες να κάνει θαύματα, αλλά δεν μπορεί να έχει διάρκεια. Και αυτό το λέω γιατί τα προγνωστικά και οι εκτιμήσεις εντέλει δικαιώθηκαν. Ο Ολυμπιακός τερμάτισε τελικά στην έκτη θέση στο πρωτάθλημα. Έχασε από ΒΑΟ, Ιωνικό Νίκαιας, Δημόκριτο, Λάρισα, Σπόρτινγκ, Απόλλωνα Πάτρας κ.ά. Όσο για τον Κυρίτση, έφυγε προτού τελειώσει η χρονιά και τον διαδέχθηκε ο δικός μας Φιλίππου (λύση εκ των ενόντων γιατί δεν υπήρχαν χρήματα).
Ενδιάμεσα όμως ο Ολυμπιακός είχε και πάλι καταφέρει στην ίδια περίοδο να κερδίσει δύο φορές (εντός και εκτός) τον μεγάλο Άρη του Νίκου Γκάλη, στερώντας του μάλιστα έτσι το πρωτάθλημα εκείνη την χρονιά, το οποίο κατέκτησε τελικά ο ΠΑΟ. Μάλιστα η νίκη μας εκείνη την περίοδο μέσα στο Παλέ ντε Σπορ της Θεσσαλονίκης (σκορ 61-62) αποτέλεσε και την τελευταία ήττα του Άρη για μια δεκαετία και βάλε (και για ένα σερί 130 περίπου αγώνων) από άλλη ελληνική ομάδα στο γήπεδο αυτό, πλην βέβαια του ΠΑΟΚ με τον οποίο μοιραζόντουσαν την έδρα ως κοινή.
Επειδή αυτό που γινόταν τότε με τον Άρη και τον Γκάλη δεν είχε προηγούμενο οι παίκτες μας, όταν έπαιξαν απέναντι τους, αισθάνθηκαν πάλι την υποχρέωση να δείξουν ότι είμαστε Ολυμπιακός. Έτσι άλλωστε νίκησαν στον Πειραιά και όλους τους υπόλοιπους θεωρούμενους ισχυρούς: ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και Ηρακλή.
Μια που αναφερόμαστε στην περίοδο 1981/82 και για να καταλάβουμε την σημασία της προαναφερόμενης νίκης μας επί του ΠΑΟ, να υπενθυμίσουμε ότι ενώ εμείς είχαμε αποκλειστεί στο άψε-σβήσε από ομάδα του Βελγίου στην Ευρώπη (στο Κύπελλο Κόρατς) αντίθετα ο ΠΑΟ εκείνη την χρονιά είχε προκριθεί στο final-six του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης, αφού είχε αποκλείσει την ΤΣΚΚΑ Μόσχας με τις βολές του Κόντου στο λεγόμενο «αιώνιο δευτερόλεπτο», που κράτησε ο καταπράσινος χρονομέτρης. Το όνομα του; Κλεπτάκης! (όνομα και πράγμα). Ακόμη και ο Κορωναίος αργότερα παραδέχθηκε ότι το δευτερόλεπτο αυτό έμοιαζε περισσότερο με λεπτό (!)
Οι εξάρσεις της ομάδας μας, σαν αυτή που περιγράφουμε, ήταν από τις τελευταίες. Η ομάδα μας είχε πάρει για καλά την κατιούσα. Τις επόμενες χρονιές, ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ έβγαινε στο πρωτάθλημα σταθερά 6ος ή 7ος. Στην Ευρώπη άσ' τα να πάνε. Την περίοδο 1982/83, αποκλειστήκαμε αμέσως από την άσημη ολλανδική Λέιντεν, χάνοντας μάλιστα με 30 πόντους διαφορά (!), ενώ την περίοδο 1983/84 ο διασυρμός της ομάδας μας έφτασε στο απροχώρητο, αφού αποκλειστήκαμε άνευ αγώνα, γιατί δεν είχαμε τα λεφτά που απαιτούσε το ταξίδι και η διαμονή μας στη Σαραγόσα για να παίξουμε για το Κόρατς με την τοπική ομάδα! Αλλά και η συνέχεια τα επόμενα χρόνια εξακολούθησε να είναι πολύ κακή.
Πέτρινα χρόνια λοιπόν υπήρξαν και στο μπάσκετ. Κι αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να το ξεχνάμε.
* * *
ΥΓ Για την ιστορία, στη φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο, απεικονίζονται οι: από αριστερά: Κατσαρός (έφορος μπάσκετ) Λάλας, Πάπας, Κοκορόγιαννης, Παραγιός, Κοζάκης, Έντγκαρ Μπράουν (έπαιζε μόνο στην Ευρώπη και μόνο ένας γιατί δεν είχαμε λεφτά για δεύτερο Αμερικάνο) Διάκουλας, Ραφτόπουλος, Γιαντζόγλου, Σκροπολίθας και Κυρίτσης (κόουτς).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου