Το καλοκαίρι είναι πάνω απ' όλα η περίοδος των μεταγραφών. Απ' τις εποχές που πανηγυρίζαμε όταν παίρναμε παίχτη απ' τους Πόντιους Βέροιας μέχρι τις λεγόμενες «μεταγραφές αεροδρομίου», ως και τις μέρες μας (με τα λεφτά λιγότερα και τους... μάνατζερ περισσότερους), κάθε νέο απόκτημα προκαλεί αίσθηση, ενδιαφέρον, έως και απορίες. Έρχεται ο νέος «μάγος» ή θα μας βγει παλτό;
Ο Θεολόγος Μιχαλίδης μάς μεταφέρει σε μια άλλη εποχή, σε ένα «μεταγραφικό μπαμ» από το μακρινό 1972, και μοιράζεται μαζί μας τις αναμνήσεις του.
Ο Θεολόγος Μιχαλίδης μάς μεταφέρει σε μια άλλη εποχή, σε ένα «μεταγραφικό μπαμ» από το μακρινό 1972, και μοιράζεται μαζί μας τις αναμνήσεις του.
26.4.1972 Είμαι μέσα στο Καραϊσκάκη, σε φιλικό του Ολυμπιακού με την Μάντσεστερ Σίτι, όταν τα μεγάφωνα ανακοινώνουν την απόκτηση του σπουδαίου άσσου της Μπόκα Τζούνιορς και εν ενεργεία διεθνούς με την Εθνική Αργεντινής Μιχάλη (Μιγκέλ) Νικολάου. Ακολουθεί αποθέωση. Βλέπετε η μεταγραφή Νικολάου εκτός από μεγαλύτερη --μακράν-- μεταγραφή μέχρι τότε στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου αποτέλεσε και το μεγαλύτερο μεταγραφικό σήριαλ διεκδίκησης παίκτη μεταξύ Ολυμπιακού και ΠΑΟ όλων των εποχών. Όμως το ίδιο βράδυ ο ΠΑΟ ανακοινώνει κι αυτός την απόκτηση του Νικολάου (!).
Την επομένη ημέρα (27.4.1972) το ΦΩΣ κυκλοφορεί με πανηγυρικό πρωτοσέλιδο και τεράστιους τίτλους για την μεγάλη μεταγραφική επιτυχία του Ολυμπιακού. Η «Αθλητική Ηχώ» όμως διαφωνεί. Κατ’ αυτήν και το επίσης πανηγυρικό δικό της εξώφυλλο της ίδιας ημέρας ο παίκτης αποκτήθηκε από τον ΠΑΟ, που θριαμβολογούσε.
Ο φίλαθλος κόσμος της χώρας δεν ήξερε τι να πιστέψει.
Η αλήθεια θα λάμψει γρήγορα. Ο παίκτης αποκτήθηκε από τον Ολυμπιακό όταν ο Γουλανδρής αποφάσισε να τελειώνει τον πλειστηριασμό μεταξύ των δύο ομάδων. Έτσι, μόλις ο ΠΑΟ πρόσφερε ποσό που αντιστοιχούσε σε 8.500.000 δραχμές, ποσό τεράστιο για εκείνη την εποχή, ο Ολυμπιακός, δια του Προέδρου του, ανέβασε μονομιάς την προσφορά του στο αμύθητο ποσό των 12.000.000 δραχμών και εκεί έληξαν όλα. Ο ΠΑΟ αναγκάστηκε να αποσυρθεί, εκδίδοντας ανακοίνωση «ψυχιατρικού» περιεχομένου, στην οποία μιλούσε για «χρηματική παραφροσύνη» και «μεταγραφική ψύχωση» στην οποία δεν μπορούσε να συνεχίσει να συμμετέχει.
Μετά από λίγες μέρες ο Νικολάου έρχεται στην Ελλάδα, όπου του επιφυλάσσεται στο αεροδρόμιο μια παραληρηματική υποδοχή από χιλιάδες οπαδούς του Ολυμπιακού, με αποτέλεσμα να φυγαδευτεί όπως-όπως.
9.5.1972 Στο Καραϊσκάκη γίνεται φιλικός αγώνας του Ολυμπιακού με την αγγλική Λέστερ, που κλείστηκε από τον Γουλανδρή ειδικά για να μπορέσει να δει ο κόσμος το μεγάλο απόκτημα της ομάδας, τον Νικολάου. Αν και ήμουν έφηβος, είχα μυριστεί την κατάσταση, γιατί είχα πείρα δυσανάλογη της ηλικίας μου ως φίλαθλος. Άλλωστε πήγαινα από παιδάκι του δημοτικού στα γήπεδα και δεν έχανα αγώνα.
Έτσι κατέβηκα στο Φάληρο 3-4 ώρες νωρίτερα, βρήκα εισιτήριο έστω και με σπρώξιμο και πίεση στην ουρά, και μπήκα μέσα, τουλάχιστον δύο ώρες πριν από την έναρξη. Επακολούθησε το «έλα να δεις», κάτι που ποτέ δεν πρόκειται να ξεχαστεί από όσους το έζησαν.
Σιγά-σιγά το γήπεδο θα κατακλυσθεί από κόσμο. Τα 40.000 εισιτήρια που είχαν εκδοθεί για τον αγώνα γίνονται ανάρπαστα και ο κόσμος συνεχίζει να έρχεται ασταμάτητος, κατά κύματα, και θέλει να μπει στο γήπεδο να δει τον αγώνα και τον Νικολάου, εν ανάγκη κάνοντας ντου. Μπροστά στον κίνδυνο επεισοδίων, αλλά και στην ορατή πιθανότητα ποδοσφαιρικής τραγωδίας με ανθρώπινα θύματα, δίνεται η εντολή να ανοίξουν οι πόρτες, αλλά και τα κιγκλιδώματα που υπήρχαν για να μπει κανείς στον αγωνιστικό χώρο. Έτσι χιλιάδες κόσμος διοχετεύτηκε περιμετρικά μέσα στον αγωνιστικό χώρο του Καραϊσκάκη στον στίβο/ταρτάν και μετά πίσω ακριβώς από τις πλάγιες γραμμές του γηπέδου, όπου κάθισε σταυροπόδι.
Μπήκαν σε λίγο για ζέσταμα οι ομάδες και οι Εγγλέζοι τρελάθηκαν, αφού όποιος θεατής ήθελε μπορούσε να πιάσει οποιονδήποτε πανεύκολα. Τους διαβεβαίωσαν ότι δεν κινδυνεύει η σωματική τους ακεραιότητα και προσπάθησαν να τους εξηγήσουν. Θέλοντας και μη, οι Άγγλοι πείσθηκαν και έπαιξαν τελικά μπροστά σε ένα κόσμο, που έχει φτάσει πλέον συνολικά τα 50.000 άτομα σε όλο το γήπεδο. Βέβαια προκειμένου να χτυπηθούν τα κόρνερ, οι παίκτες παρακαλούσαν κάθε φορά τους θεατές να παραμερίσουν. [Για τον χαμό που επικράτησε σ' αυτό το ματς, πλούσιο υλικό μπορείτε να βρείτε στο σχετικό άρθρο των Reds Against The Machine.]
Ο Νικολάου αγωνίστηκε μόνο ένα ημίχρονο, όχι τόσο γιατί ήταν κουρασμένος, όσο γιατί κρίθηκε ότι ο ενθουσιασμός του κόσμου θα έπρεπε να κοπάσει, πράγμα που δεν μπορούσε να γίνει με τον Νικολάου συμμετέχοντα στο ματς.
Ακολούθησαν κάποια λίγα διεθνή καλοκαιριάτικα φιλικά του Ολυμπιακού, σε κάποια από τα οποία παίζει ο Νικολάου. Δεν έχασα κανένα.
Όλοι περιμέναμε με ανυπομονησία την επόμενη σεζόν που θα είχαμε εξαρχής τον Νικολάου στην ομάδα, γεμάτοι όνειρα και προσδοκίες για πολύ μεγάλα πράγματα, για ποδοσφαιρικά θαύματα, αφού δεν υπήρχε άνθρωπος που τον είχε δει να παίζει και να μην είχε τονίσει την τεράστια ποδοσφαιρική αξία του. Δυστυχώς όμως τα όνειρα και οι προσδοκίες μας δεν θα πραγματοποιούνταν.
30.7.1972 Η αποφράδα ημέρα, που κανένας στον Ολυμπιακό, μέχρι τώρα, δεν έχει συνειδητοποιήσει πόσο καταστρεπτική ήταν για την ομάδα. Είχε έρθει η νέα σεζόν 1972/73 και η ομάδα βρισκόταν σε προετοιμασία στο εξωτερικό. Φιλικός (υποτίθεται) αγώνας με την αυστριακή Μπρέγκεντς. Σε ένα πολύ βρώμικο και αντιαθλητικό ματς, ο Νικολάου υφίσταται πολλαπλό συντριπτικό κάταγμα που ουσιαστικά θα του κόψει την μπάλα και θα στερήσει τον Ολυμπιακό από ένα εξαιρετικό παίκτη-ηγέτη, ο οποίος ήταν ικανός να τον οδηγήσει σε πολύ μεγάλα πράγματα. Ο παίκτης χειρουργήθηκε εσπευσμένα.
10.11.1973 Δεκαέξι (16) ολόκληρους μήνες (!) μετά τον τραυματισμό του, ο Νικολάου επιστρέφει στα γήπεδα. Φυσικά δεν μπορώ να λείψω. Αντίπαλος η Προοδευτική σε φιλικό αγώνα στο Καραϊσκάκη. Ο Νικολάου τώρα έχει γενειάδα, αλλά αυτό ποσώς μας πειράζει. Ούτε το ότι έχει δεμένο το τραυματισμένο πόδι μας ενοχλεί ιδιαίτερα, καταρχήν.
Εκείνο που με στενοχώρησε αφάνταστα θα έλθει σε λίγο, όταν καταλαβαίνω γρήγορα το προφανές, δηλαδή ότι ο παίκτης που βλέπω όχι μόνο δεν έχει σχέση με αυτόν που είχα δει, αλλά ότι είναι αμφίβολο αν μπορεί καν να παίξει μπάλα. Όταν επιχειρούσε μεγάλη μπαλιά (ένα από τα δυνατά ατού του) χρησιμοποιώντας το υγιές –εννοείται-- πόδι και ενώ στηριζόταν στο τραυματισμένο πόδι, κάθε τόσο έχανε την ισορροπία του και έπεφτε κάτω. Επίσης όταν έτρεχε, η μια πλευρά του ποδιού από τον μηρό και κάτω και πλησιάζοντας στο ύψος του γονάτου έμοιαζε σαν να κινείται σε αντίθετη φορά από την άλλη πλευρά του ίδιου ποδιού. Η απογοήτευσή μου ήταν τεράστια. Αισθάνθηκα ότι δεν επρόκειτο για κάποια βιαστική μου διαπίστωση, αλλά ότι η κατάσταση δεν θα επιδεχόταν βελτίωση. Η διαφορά αυτού που έβλεπα με αυτό που είχα δει παλιότερα στον ίδιο παίκτη ήταν τεράστια, χαώδης.
Αυτό αποδείχθηκε άλλωστε και στη συνέχεια. Ο Νικολάου έπαιξε σε ελάχιστους --μετρημένους στα δάκτυλα του ενός χεριού αγώνες (κυρίως φιλικούς)-- χωρίς να είναι ποτέ βασικός και πάντα μόνο για λίγα λεπτά. Είχε σακατευτεί. Γρήγορα έφυγε από τον Ολυμπιακό, επιστρέφοντας στην πατρίδα του, αφού ευχαρίστησε τον Γουλανδρή για την γενναιοδωρία του, μιας και ο τελευταίος τον «φρόντισε», παρά την αχρήστευσή του. Φυσικά η ποδοσφαιρική καριέρα του είχε τελειώσει οριστικά.
Διαψεύδοντας κατηγορηματικά τους αδαείς, επιπόλαιους και πρόχειρους δημοσιογράφους, που έχουν γράψει τα αντίθετα, μπορώ να διαβεβαιώσω --με το χέρι στην καρδιά-- ότι ο Νικολάου δεν ήλθε τραυματισμένος ούτε σακατεμένος, αλλά σακατεύτηκε αργότερα. Τα πόδια του κάθε άλλο παρά γυάλινα ήταν, όπως γράφτηκε μετά από χρόνια από άσχετους (του γνωστού «ξερόλα» Αποδυτηριάκια συμπεριλαμβανομένου). Ο Νικολάου δεν ήταν περίπτωση Πολέττι.
Όσο για την ποδοσφαιρική του αξία, επειδή πολλοί άσχετοι δημοσιογράφοι τον παρουσιάζουν περίπου ως «παλτό», μπορεί να σας φανώ υπερβολικός, αλλά από τα λίγα ματς που πρόλαβα να τον δω, όταν ήταν καλά, θεωρώ ότι θα άφηνε εποχή στο ελληνικό ποδόσφαιρο και στον Ολυμπιακό.
Στα δικά μου μάτια και στη μνήμη είχε προσόντα σαν αυτά του Λουκανίδη, αλλά σε πολύ υψηλότερο επίπεδο. Φαινόταν δηλαδή καλύτερος του Λουκανίδη, στον οποίο έμοιαζε στον τρόπο παιχνιδιού, γιατί πάνω από όλα ήταν ένας χρήσιμος παίκτης ουσίας και όχι θεάματος, που κυριαρχούσε στο κέντρο του γηπέδου, το οποίο και γέμιζε με την παρουσία του, κόβοντας και μοιράζοντας με την ίδια ευκολία. Για όποιον ξέρει από νοτιοαμερικανικό ποδόσφαιρο ήταν ένα σπουδαίο «πεντάρι».
Ήταν πανύψηλος (1.90) με δυνατό σώμα, με καλό κεφάλι (είχε σκοράρει με κεφαλιά σε ένα φιλικό αγώνα με την Σίτι). Είχε ψηλά πόδια και αρκετή ταχύτητα για το ύψος και τη θέση του. Είχε καλή και γρήγορη κοντινή πάσα, αλλά η σπεσιαλιτέ του ήταν η μακρινή μεταβίβαση μεγάλης ακριβείας, που γινόταν με απίθανη άνεση σαν να χάιδευε την μπάλα. Είχε πολύ καλή τεχνική κατάρτιση, ντρίμπλα και σουτ-οβίδα (σε ένα αγώνα μάλιστα είχε «σκάσει» μια μπάλα ύστερα από σουτ που έκανε). Σε ένα φιλικό ματς, το καλοκαίρι του 1972, με την πολύ καλή τότε Εθνική Ελπίδων Γιουγκοσλαβίας ήταν ο καλύτερος του γηπέδου. Μάλιστα τον είχα δει και να σκοράρει σε εκείνο το ματς.
Ήταν μεγάλο κρίμα και άδικο για τον ίδιο, αλλά για τον Ολυμπιακό, που χάθηκε τόσο άδοξα ένας τέτοιος παίκτης, με τον οποίο είμαι βέβαιος ότι ο Ολυμπιακός θα έφτανε πολύ ψηλά.
Όσο για το αν είχε ελληνικές ρίζες, αφού είχε έλθει ως Ελληνοαργεντινός ομογενής, ο ίδιος επέμενε ότι ο παππούς του ήταν Έλληνας και λεγόταν Ματθαίος και είχε σπίτι στην Ελλάδα, αλλά με όσα γινόντουσαν εκείνη την εποχή και τη μόδα των ελληνοποιήσεων που υπήρχε (αφού ξένοι δεν επιτρεπόντουσαν από τη χούντα), όρκο δεν θα έπαιρνα.
Την επομένη ημέρα (27.4.1972) το ΦΩΣ κυκλοφορεί με πανηγυρικό πρωτοσέλιδο και τεράστιους τίτλους για την μεγάλη μεταγραφική επιτυχία του Ολυμπιακού. Η «Αθλητική Ηχώ» όμως διαφωνεί. Κατ’ αυτήν και το επίσης πανηγυρικό δικό της εξώφυλλο της ίδιας ημέρας ο παίκτης αποκτήθηκε από τον ΠΑΟ, που θριαμβολογούσε.
Ο φίλαθλος κόσμος της χώρας δεν ήξερε τι να πιστέψει.
Μετά από λίγες μέρες ο Νικολάου έρχεται στην Ελλάδα, όπου του επιφυλάσσεται στο αεροδρόμιο μια παραληρηματική υποδοχή από χιλιάδες οπαδούς του Ολυμπιακού, με αποτέλεσμα να φυγαδευτεί όπως-όπως.
9.5.1972 Στο Καραϊσκάκη γίνεται φιλικός αγώνας του Ολυμπιακού με την αγγλική Λέστερ, που κλείστηκε από τον Γουλανδρή ειδικά για να μπορέσει να δει ο κόσμος το μεγάλο απόκτημα της ομάδας, τον Νικολάου. Αν και ήμουν έφηβος, είχα μυριστεί την κατάσταση, γιατί είχα πείρα δυσανάλογη της ηλικίας μου ως φίλαθλος. Άλλωστε πήγαινα από παιδάκι του δημοτικού στα γήπεδα και δεν έχανα αγώνα.
Σιγά-σιγά το γήπεδο θα κατακλυσθεί από κόσμο. Τα 40.000 εισιτήρια που είχαν εκδοθεί για τον αγώνα γίνονται ανάρπαστα και ο κόσμος συνεχίζει να έρχεται ασταμάτητος, κατά κύματα, και θέλει να μπει στο γήπεδο να δει τον αγώνα και τον Νικολάου, εν ανάγκη κάνοντας ντου. Μπροστά στον κίνδυνο επεισοδίων, αλλά και στην ορατή πιθανότητα ποδοσφαιρικής τραγωδίας με ανθρώπινα θύματα, δίνεται η εντολή να ανοίξουν οι πόρτες, αλλά και τα κιγκλιδώματα που υπήρχαν για να μπει κανείς στον αγωνιστικό χώρο. Έτσι χιλιάδες κόσμος διοχετεύτηκε περιμετρικά μέσα στον αγωνιστικό χώρο του Καραϊσκάκη στον στίβο/ταρτάν και μετά πίσω ακριβώς από τις πλάγιες γραμμές του γηπέδου, όπου κάθισε σταυροπόδι.
Ο Νικολάου αγωνίστηκε μόνο ένα ημίχρονο, όχι τόσο γιατί ήταν κουρασμένος, όσο γιατί κρίθηκε ότι ο ενθουσιασμός του κόσμου θα έπρεπε να κοπάσει, πράγμα που δεν μπορούσε να γίνει με τον Νικολάου συμμετέχοντα στο ματς.
Ακολούθησαν κάποια λίγα διεθνή καλοκαιριάτικα φιλικά του Ολυμπιακού, σε κάποια από τα οποία παίζει ο Νικολάου. Δεν έχασα κανένα.
Όλοι περιμέναμε με ανυπομονησία την επόμενη σεζόν που θα είχαμε εξαρχής τον Νικολάου στην ομάδα, γεμάτοι όνειρα και προσδοκίες για πολύ μεγάλα πράγματα, για ποδοσφαιρικά θαύματα, αφού δεν υπήρχε άνθρωπος που τον είχε δει να παίζει και να μην είχε τονίσει την τεράστια ποδοσφαιρική αξία του. Δυστυχώς όμως τα όνειρα και οι προσδοκίες μας δεν θα πραγματοποιούνταν.
10.11.1973 Δεκαέξι (16) ολόκληρους μήνες (!) μετά τον τραυματισμό του, ο Νικολάου επιστρέφει στα γήπεδα. Φυσικά δεν μπορώ να λείψω. Αντίπαλος η Προοδευτική σε φιλικό αγώνα στο Καραϊσκάκη. Ο Νικολάου τώρα έχει γενειάδα, αλλά αυτό ποσώς μας πειράζει. Ούτε το ότι έχει δεμένο το τραυματισμένο πόδι μας ενοχλεί ιδιαίτερα, καταρχήν.
Εκείνο που με στενοχώρησε αφάνταστα θα έλθει σε λίγο, όταν καταλαβαίνω γρήγορα το προφανές, δηλαδή ότι ο παίκτης που βλέπω όχι μόνο δεν έχει σχέση με αυτόν που είχα δει, αλλά ότι είναι αμφίβολο αν μπορεί καν να παίξει μπάλα. Όταν επιχειρούσε μεγάλη μπαλιά (ένα από τα δυνατά ατού του) χρησιμοποιώντας το υγιές –εννοείται-- πόδι και ενώ στηριζόταν στο τραυματισμένο πόδι, κάθε τόσο έχανε την ισορροπία του και έπεφτε κάτω. Επίσης όταν έτρεχε, η μια πλευρά του ποδιού από τον μηρό και κάτω και πλησιάζοντας στο ύψος του γονάτου έμοιαζε σαν να κινείται σε αντίθετη φορά από την άλλη πλευρά του ίδιου ποδιού. Η απογοήτευσή μου ήταν τεράστια. Αισθάνθηκα ότι δεν επρόκειτο για κάποια βιαστική μου διαπίστωση, αλλά ότι η κατάσταση δεν θα επιδεχόταν βελτίωση. Η διαφορά αυτού που έβλεπα με αυτό που είχα δει παλιότερα στον ίδιο παίκτη ήταν τεράστια, χαώδης.
Αυτό αποδείχθηκε άλλωστε και στη συνέχεια. Ο Νικολάου έπαιξε σε ελάχιστους --μετρημένους στα δάκτυλα του ενός χεριού αγώνες (κυρίως φιλικούς)-- χωρίς να είναι ποτέ βασικός και πάντα μόνο για λίγα λεπτά. Είχε σακατευτεί. Γρήγορα έφυγε από τον Ολυμπιακό, επιστρέφοντας στην πατρίδα του, αφού ευχαρίστησε τον Γουλανδρή για την γενναιοδωρία του, μιας και ο τελευταίος τον «φρόντισε», παρά την αχρήστευσή του. Φυσικά η ποδοσφαιρική καριέρα του είχε τελειώσει οριστικά.
Διαψεύδοντας κατηγορηματικά τους αδαείς, επιπόλαιους και πρόχειρους δημοσιογράφους, που έχουν γράψει τα αντίθετα, μπορώ να διαβεβαιώσω --με το χέρι στην καρδιά-- ότι ο Νικολάου δεν ήλθε τραυματισμένος ούτε σακατεμένος, αλλά σακατεύτηκε αργότερα. Τα πόδια του κάθε άλλο παρά γυάλινα ήταν, όπως γράφτηκε μετά από χρόνια από άσχετους (του γνωστού «ξερόλα» Αποδυτηριάκια συμπεριλαμβανομένου). Ο Νικολάου δεν ήταν περίπτωση Πολέττι.
Όσο για την ποδοσφαιρική του αξία, επειδή πολλοί άσχετοι δημοσιογράφοι τον παρουσιάζουν περίπου ως «παλτό», μπορεί να σας φανώ υπερβολικός, αλλά από τα λίγα ματς που πρόλαβα να τον δω, όταν ήταν καλά, θεωρώ ότι θα άφηνε εποχή στο ελληνικό ποδόσφαιρο και στον Ολυμπιακό.
Στα δικά μου μάτια και στη μνήμη είχε προσόντα σαν αυτά του Λουκανίδη, αλλά σε πολύ υψηλότερο επίπεδο. Φαινόταν δηλαδή καλύτερος του Λουκανίδη, στον οποίο έμοιαζε στον τρόπο παιχνιδιού, γιατί πάνω από όλα ήταν ένας χρήσιμος παίκτης ουσίας και όχι θεάματος, που κυριαρχούσε στο κέντρο του γηπέδου, το οποίο και γέμιζε με την παρουσία του, κόβοντας και μοιράζοντας με την ίδια ευκολία. Για όποιον ξέρει από νοτιοαμερικανικό ποδόσφαιρο ήταν ένα σπουδαίο «πεντάρι».
Ήταν πανύψηλος (1.90) με δυνατό σώμα, με καλό κεφάλι (είχε σκοράρει με κεφαλιά σε ένα φιλικό αγώνα με την Σίτι). Είχε ψηλά πόδια και αρκετή ταχύτητα για το ύψος και τη θέση του. Είχε καλή και γρήγορη κοντινή πάσα, αλλά η σπεσιαλιτέ του ήταν η μακρινή μεταβίβαση μεγάλης ακριβείας, που γινόταν με απίθανη άνεση σαν να χάιδευε την μπάλα. Είχε πολύ καλή τεχνική κατάρτιση, ντρίμπλα και σουτ-οβίδα (σε ένα αγώνα μάλιστα είχε «σκάσει» μια μπάλα ύστερα από σουτ που έκανε). Σε ένα φιλικό ματς, το καλοκαίρι του 1972, με την πολύ καλή τότε Εθνική Ελπίδων Γιουγκοσλαβίας ήταν ο καλύτερος του γηπέδου. Μάλιστα τον είχα δει και να σκοράρει σε εκείνο το ματς.
Ήταν μεγάλο κρίμα και άδικο για τον ίδιο, αλλά για τον Ολυμπιακό, που χάθηκε τόσο άδοξα ένας τέτοιος παίκτης, με τον οποίο είμαι βέβαιος ότι ο Ολυμπιακός θα έφτανε πολύ ψηλά.
Όσο για το αν είχε ελληνικές ρίζες, αφού είχε έλθει ως Ελληνοαργεντινός ομογενής, ο ίδιος επέμενε ότι ο παππούς του ήταν Έλληνας και λεγόταν Ματθαίος και είχε σπίτι στην Ελλάδα, αλλά με όσα γινόντουσαν εκείνη την εποχή και τη μόδα των ελληνοποιήσεων που υπήρχε (αφού ξένοι δεν επιτρεπόντουσαν από τη χούντα), όρκο δεν θα έπαιρνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου