Η σφαγή από το τζάμπολ φαίνεται

Γίνεται άραγε μια ομάδα να χάσει έναν αγώνα μπάσκετ χωρίς να φάει καλάθι; Αφού σκεφθείτε λίγο, θα μου πείτε: «ναι, γίνεται, εφόσον δεν κατέβει στον αγώνα και μηδενιστεί». Τι θα λέγατε όμως αν σας έλεγα με τη σειρά μου ότι ο αγώνας άρχισε κανονικά με τζάμπολ; Θα μπορούσε ποτέ, να τον χάσει μια ομάδα χωρίς να δεχτεί καλάθι;

Του Θεολόγου Μιχαηλίδη

Κι όμως το παράδοξο αυτό συνέβη τον Ιανουάριο του 1969 σε αγώνα του Πρωταθλήματος μπάσκετ Α΄ Εθνικής Κατηγορίας, όπως λεγόταν τότε, που είχε διεξαχθεί στο κλειστό του ΠΑΟ στη Λεωφόρο, όπου γινόντουσαν κατά κόρον αγώνες πρωταθλήματος εκείνη την εποχή.

Θύμα της κατάστασης ήταν ο Ολυμπιακός και η περίσταση ήταν ένας αγώνας μεταξύ Παγκρατίου και Ολυμπιακού.

Τι ακριβώς έγινε; Σαράντα πέντε δευτερόλεπτα μετά την έναρξη του αγώνα και ενώ δεν είχε μπει καν καλάθι, δηλαδή δεν υπήρχε σκορ (0-0), οι διαιτητές είχαν προλάβει να σφυρίξουν 3-4 φάουλ σε βάρος του Ολυμπιακού. Το γεγονός αυτό προκάλεσε την έκρηξη του –γνωστού για τα νεύρα του– Φαίδωνα Ματθαίου, «προφήτη και μέντορα» του αμυντικού μπάσκετ στην Ελλάδα, που καταλάβαινε ότι οι διαιτητές δύσκολα θα άφηναν την ομάδα του να παίξει την γνωστή πρωτοποριακή άμυνά της.

Έξαλλος άρχισε να διαμαρτύρεται εντονότατα. Σε κάποιο σημείο αποφάσισε να πάρει την ομάδα και να φύγει από το γήπεδο σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Το είπε και το έκανε. Άλλωστε ήταν τότε ο απόλυτος δικτάτορας της ομάδας και ό,τι έλεγε ήταν νόμος. Χειρότερα και από την εποχή Γιάννη Ιωαννίδη.

Στα αποδυτήρια άρχισαν οι διαβουλεύσεις και έγιναν προσπάθειες να καλμάρει ο Φαίδωνας και να ξαναγυρίσει η ομάδα στον αγωνιστικό χώρο για να παίξει και να μην κινδυνεύσει με δυσάρεστες συνέπειες. Δυστυχώς οι διαβουλεύσεις άργησαν να φέρουν αποτέλεσμα και η ομάδα του Παγκρατίου, που είχε μείνει στον αγωνιστικό χώρο, αποχώρησε προτού ξαναρχίσει ο αγώνας.

Τελικά μηδενιστήκαμε και χάσαμε τον αγώνα στα χαρτιά. Να σημειωθεί ότι η ομάδα του Παγκρατίου ήταν τότε μια σπουδαία ομάδα, που αργότερα μας έδωσε δύο διεθνείς παίκτες τον Σισμανίδη και τον Ραφτόπουλο, που έπαιξαν με επιτυχία στον Ολυμπιακό.

Φυσικά οι οπαδοί του Ολυμπιακού, μεταξύ των οποίων και εγώ, φύγαμε απογοητευμένοι από το γήπεδο.    
    

Βρισκόμαστε λίγες μέρες πριν το ξεκίνημα των φετινών τελικών της Α1. Ο Ολυμπιακός θα αντιμετωπίσει το βάζελο με μειονέκτημα έδρας. Αυτό όμως δεν είναι το μόνο μειονέκτημα. Διαχρονικά η ομάδα του Ολυμπιακού έχει απέναντί της την ΕΟΚ, που είναι υπεύθυνη για τον ορισμό των διαιτητών. Τα τελευταία 15 χρόνια η ομάδα μας είναι αντιμέτωπη με τη χειρότερη παράγκα που έχει γνωρίσει ο ελληνικός αθλητισμός. Ένα σύστημα που η διοίκηση της ΕΟΚ του Βασιλακόπουλου βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία με τη διοίκηση της ομάδας με σήμα την αλογοτροφή και έχει καταφέρει να κλέψει τίτλους από την ομάδα μας, με τους γκρίζους λύκους να βάζουν την υπογραφή τους φαρδιά-πλατιά στην αλλοίωση των αποτελεσμάτων.

Πριν δυόμησι χρόνια ο τότε υφυπουργός αθλητισμού είχε χαρακτηρίσει τον τρόπο διοίκησης της ΕΟΚ ως «φάρο». Πέρα από το αστείο του πράγματος, το πιο τραγικό είναι οτι κανείς δεν ασχολείται με το τι συμβαίνει στον αγγελικά πλασμένο κόσμο του ελληνικού μπάσκετ. Αλήθεια ενδιαφέρεται κανείς για το γεγονός οτι τον Γενάρη που μας πέρασε δικαιώθηκαν από το ΑΣΕΑΔ οι τέσσερις διαιτητές που σφυρίζουν στην Ευρωλίγκα (Φούφης, Γκόντας, Κορομηλάς, Παπαπέτρου), σε σχέση με την προσφυγή τους για τον ορισμό τους σε εγχώριους αγώνες και έκ τότε συνεχίζουν να μένουν στο «ψυγείο» για να σφυρίζουν οι εντολοδόχοι της ΕΟΚ; Ενδιαφέρεται κανείς για αυτή την παράβαση από τον ισόβιο δικτατορίσκο του ελληνικού μπάσκετ που ακούει στο όνομα Βαζελακόπουλος; Ρητορικά τα ερωτήματα. Στην αρχή του κειμένου χρησιμοποιήσαμε τη λέξη «διαχρονικά». Με τη βοήθεια του αγαπητού φίλου Θεολόγου Μιχαηλίδη, κάνουμε άλλη μια «βουτιά» στην ιστορία και μεταφερόμαστε στο μακρινό 1969, όπου επί χούντας ο Θρύλος βιώνει για άλλη μια φορά μια «ακριβοδίκαιη» διαιτησία...