Σε έναν αγώνα με πολλές ευκαιρίες, παρά τη βροχή που εμπόδιζε τις προσπάθειες των δύο ομάδων, ο Ολυμπιακός βγήκε νικητής με 1-3. Η ομάδα βρέθηκε πίσω στο σκορ, με ένα ακόμα γκολ από στημένη φάση, αλλά με σωστή αντίδραση στο δεύτερο ημίχρονο, άλλαξε την εικόνα του ματς, σκόραρε τρία τέρματα μέσα σε, σχεδόν, 20 λεπτά, και κέρδισε παίκτες και τον αγώνα.
Του Dr. Jekyll
Η ενδεκάδα που επέλεξε ο Λεμονής ήταν Προτό, Κούτρης (αριστερό μπακ), Σισέ και Μποτία (αριστερός και δεξιός κεντρικός αμυντικός), Ομάρ (δεξί μπακ), Ρομαό (εξάρι), Ταχτσίδης (οκτάρι), Σεμπά (δεξιός μέσος), Φορτούνης (οργανωτής), Πάρντο (δεξιός μέσος) και Καρίμ (επιθετικός). Οι αλλαγές ήταν οι Μάριν και Τζούρτζεβιτς (μπήκαν με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου, στη θέση των Ταχτσίδη και Πάρντο) και Ζιλέ (69΄, Φορτούνης).
Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε δυνατά τον αγώνα, αλλά λίγο η σωστή αμυντική λειτουργία της Κέρκυρας, λίγο η βροχή, δεν κατάφερε να διατηρήσει την υπεροχή του. Το σκορ άνοιξε η Κέρκυρα στο 16΄, μετά από, αρχικά, μια κερδισμένη κεφαλιά σε στημένη φάση και, στη συνέχεια, από αναμπουμπούλα στην άμυνα. Το ημίχρονο έληξε με τον Ολυμπιακό να δημιουργεί επικίνδυνες καταστάσεις, που δεν μπορούσε να μετατρέψει σε γκολ, και την Κέρκυρα να χάνει απίστευτη ευκαιρία, 20 λεπτά μετά το πρώτο της τέρμα, για το 2-0.
Στο δεύτερο ημίχρονο, όμως, η εικόνα του αγώνα ήταν εντελώς διαφορετική. Ο Ολυμπιακός, με αλλαγή σε πρόσωπα και σύστημα, έδειξε άμεσα τις προθέσεις του, σκόραρε με τον Σισέ, στο 46΄, και διπλασίασε τα τέρματά του κάνοντας ανατροπή με τον Τζούρτζεβιτς στο 65΄. Το τρίτο τέρμα πέτυχε τρία λεπτά αργότερα ο Μάριν με καταπληκτικό πλασέ. Η Κέρκυρα πίεσε (!!!), αλλά με τον Ολυμπιακό να έχει πάρει κεφάλι δύο τερμάτων και με τη διαφορά ποιότητας που χωρίζει τις δύο ομάδες να είναι μεγάλη, δεν κατόρθωσε να μειώσει και να αλλάξει κάτι στον αγώνα.
* * *
- Οι πρωταγωνιστές της ανατροπής, κατά την άποψή μου, ήταν, σε πρώτο πλάνο, οι Προτό, Σισέ και Μάριν, και, σε δεύτερο, οι Τζούρτζεβιτς και Ρομαό. Ο Προτό έκανε εντυπωσιακές επεμβάσεις, με αποτέλεσμα η Κέρκυρα να μην σκοράρει δεύτερο τέρμα. Ειδικά η --κάπως τυχερή-- απόκρουση με το απλωμένο πόδι στη φάση του 36΄ ήταν καθοριστική για την εξέλιξη του αγώνα: όσο και να ανέβαινε η απόδοση του Ολυμπιακού, το 2-0 δεν είναι σκορ που γυρίζει εύκολα, ειδικά όταν η αμυντική σου λειτουργία είναι τόσο προβληματική.
- Παρένθεση: δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε το πόσο προβληματικό είναι να δέχεσαι γκολ σχεδόν σε όλους τους αγώνες. Ο Ολυμπιακός έχει δεχτεί γκολ στους 18 από τους 23 επίσημους αγώνες που έχει δώσει, σε 10 από τους 12 της Super League, ενώ μετρά ήδη 14 γκολ παθητικό στο πρωτάθλημα. Για την ακρίβεια, χειρότερη άμυνα έχουν μόνο ο Πλατανιάς, με 21 γκολ και έναν αγώνα λιγότερο, και η Λάρισα με 20 γκολ (δεν είναι τυχαίο ότι αυτές οι ομάδες δέχτηκαν 5 και 4 γκολ αντίστοιχα από τον Ολυμπιακό), ενώ την ίδια --κακή-- αμυντική απόδοση, με 14 γκολ, έχουν οι Κέρκυρα, ΠΑΣ και Παναιτωλικός.
- Για τον Σισέ τα σχόλια είναι περιττά: σίγουρα του λείπει εμπειρία και κάνει, ακόμα, αρκετά λαθάκια στην άμυνα, με κάποια από αυτά να δημιουργούν ιδιαίτερα επικίνδυνες καταστάσεις (στη φάση που χάνει η Κέρκυρα στο 36΄, ο Σισέ είναι ο παίκτης που ξεχνιέται να τραβηχτεί για να βγει ο επιθετικός οφσάιντ). Διαθέτει, όμως, αυτό που γουστάρουμε να βλέπουμε από τους παίκτες μας: πάθος, πείσμα και χαρά που αγωνίζεται στον Ολυμπιακό. Ακόμα: ο νεαρός στόπερ έχει πετύχει ήδη τρία γκολ στο πρωτάθλημα, απόδοση που κάθε άλλο παρά κακή τη λες (μόνο ο Φορτούνης και ο Καρίμ έχουν ένα παραπάνω). Στον χθεσινό αγώνα, ο Σισέ χάνει μια ευκαιρία, με κεφαλιά στην έναρξη του β΄ ημιχρόνου, πετυχαίνει το γκολ της ισοφάρισης, και συμμετέχει με --σχετικά τυφλό-- γύρισμα στο γκολ του Ούρος. Πέρα από αυτό, έχει καθαρίσει αρκετές φάσεις, βγαίνοντας πρώτος στη μπάλα, ενώ βρέθηκε αρκετές φορές προωθημένος (κάποιες από αυτές, προφανώς, άφησε ακάλυπτη τη θέση του).
- Δεν υπάρχει κάτι που να με κάνει περισσότερο χαρούμενο από το να αποδεικνύουν ποδοσφαιριστές μας πόσο λανθασμένη είναι η (κακή) κριτική μου προς αυτούς. Ο χθεσινός Μάριν ήταν, αδιαμφισβήτητα, ο παίκτης που άλλαξε τη ροή του αγώνα. Παρότι το σκορ ήταν εναντίον μας, ο αγωνιστικός χώρος βαρύς από τη συνεχή βροχή και ο αντίπαλος με το μαχαίρι στα δόντια, ο μικρόσωμος μέσος έκανε ένα καταπληκτικό παιχνίδι, και κάθε άλλο παρά μάσησε, όπως συχνά του έχω προσάψει. Από δική του σέντρα (με συμμετοχή και του Μποτία) ήρθε το πρώτο γκολ, ενώ με το δικό του υπέροχο τέρμα κλείδωσε το σκορ. Μοίρασε σωστά το παιχνίδι, ταλαιπώρησε τους αντίπαλους με τις τρίπλες του, βρέθηκε κι άλλες φορές κοντά στο γκολ (τη μία, μάλιστα, με κεφαλιά), και ήταν ο παίκτης που πήρε από το χεράκι τον δυσλειτουργικό Ολυμπιακό του πρώτου ημιχρόνου και τον οδήγησε στην ανατροπή.
- Καλή απόδοση και από Ρομαό και Τζούρτζεβιτς. Ο Ρομαό έκανε ένα ακόμα σωστό παιχνίδι, έβγαλε πάθος και δύναμη, ενώ --με το σκορ να είναι αρνητικό-- είχε και προωθήσεις (σε μία από αυτές, περίπου στο 60’, έκανε καταπληκτική ενέργεια και πλασέ, το οποίο βρήκε δοκάρι). Ο Τζούρτζεβιτς πέτυχε --επιτέλους-- ένα γκολ όπως αυτά που βλέπαμε στο youtube και χαιρόμασταν για την απόκτησή του: βρέθηκε στη σωστή θέση και με σουτ στη κίνηση νίκησε τον --πολύ καλό χθες-- τερματοφύλακα της Κέρκυρας για το 1-2. Εκτός από αυτό, όμως, έδειξε τη δύναμή του, κρατώντας --κάτω από ασφυκτική, κάποιες φορές-- πίεση τη μπάλα και με τη συνεχή του κίνηση προβλημάτισε την άμυνα των Κερκυραίων.
- Με ουδέτερο (ή, καλύτερα, με συν/ πλην κάτι ψιλά) πρόσημο (για τον Ολυμπιακό μιλάμε, πάντα) η απόδοση των Καρίμ, Κούτρη, Ομάρ και Ζιλέ. Ο Καρίμ είναι μαχητής και αυτό βγαίνει στον αγωνιστικό χώρο. Είναι, όμως, και επιθετικός, και, μάλιστα, ο βασικός (επί Λεμονή) επιθετικός, σε μια ομάδα με πολλές απαιτήσεις. Είναι βέβαιο ότι η ανάπτυξη δεν είναι η επιθυμητή και η μπάλα φτάνει λίγες φορές με αξιώσεις στον (μοναδικό, συνήθως) επιθετικό. Ο Καρίμ ταλαιπώρησε τους αμυντικούς με τα τρεξίματά του, αλλά ελάχιστες φορές έγινε (και αυτό, υπό προϋποθέσεις) πραγματικά επικίνδυνος για την αντίπαλη εστία.
- Αδιάφορο παιχνίδι, με καλές και κακές στιγμές, αμυντικά και επιθετικά, και από Κούτρη και Ομάρ. Για τον μεν Κούτρη, με τα σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του (προβλεπόμενο για την απειρία του), αυτό δεν είναι κακό. Για τον πολύ πιο έμπειρο Ομάρ, από τον οποίον έχουμε δει και πολύ καλύτερες εμφανίσεις, αυτό είναι προβληματικό, καθώς ο Ολυμπιακός αναζητά μονάδες οι οποίες θα μπορούν να δίνουν σταθερά το κάτι παραπάνω (ο προπέρσινος Ομάρ ήταν τέτοιος παίκτης). Λίγα πράγματα, αλλά όχι αρνητικά, και από τον Ζιλέ, ο οποίος πέρασε στον αγώνα, για να συμμαζέψει λίγο τα τεράστια κενά που είχαν δημιουργηθεί στο κέντρο, μετά τον επιθετικό «μετασχηματισμό» του Ολυμπιακού. Η παρουσία του δεν αναχαίτισε απόλυτα τις επιθετικές ενέργειες της Κέρκυρας, αλλά, υποθέτω, ότι πρόσφερε στη, σχετική, βελτίωση της αμυντικής λειτουργίας.
- Μια άλλη κατηγορία οι Φορτούνης, Σεμπά και Πάρντο. Ο Φορτούνης είχε ένα καλό σουτ στην έναρξη του αγώνα, ένα πολύ καλό τελείωμα, το οποίο έδιωξε στη γραμμή παίκτης της Κέρκυρας, και μια --μέτρια-- απευθείας εκτέλεση φάουλ. Προσπάθησε να δημιουργήσει επικίνδυνες καταστάσεις με πάσες και από τα στημένα, αλλά το τελικό αποτέλεσμα δεν ήταν καλό. Για κάποιον άλλον παίκτη, ο απολογισμός αυτός μπορεί να ήταν και θετικός (γι’ αυτό τον βάζω στη κατηγορία «ουδέτερο»). Από τον Κωστάκη, όμως, ο Ολυμπιακός περιμένει (πολύ) περισσότερα (ίσως --και-- αυτό να είναι το πρόβλημα), ενώ η σύγκριση με τον παίκτη που πήρε τον ρόλο του (Μάριν), ειδικά χθες, είναι πολύ αρνητική για τον Τρικαλινό μέσο.
- Από κοντά και ο Σεμπά: βγάζει την σέντρα που καταλήγει (με τη συμμετοχή του Σισέ) στα πόδια του Τζούρτζεβιτς για το 1-2, τη σέντρα που καταλήγει στην καταπληκτική κεφαλιά του Μάριν (έσωσε ο κήπερ), ενώ έχει και ένα καλό μακρινό σουτ από ριμπάουντ (αυτές είναι και οι μοναδικές φάσεις που είχε σωστό τελείωμα). Δεν είναι, όμως, ο περυσινός Σεμπά, ενώ στο ανασταλτικό κομμάτι δεν είναι ούτε καν ο προπέρσινος. Χαρακτηριστική και η φάση που η Κέρκυρα χάνει ευκαιρία με τον Σεμπά, κυριολεκτικά, να βηματίζει, αργά και ράθυμα, προς τον αντίπαλο. Εξίσου μέτριος και ο έτερος εξτρέμ, Πάρντο, ο οποίος ήταν αυτός που, τελικά, βγήκε στο ημίχρονο (υποθέτω ότι ο Λεμονής αν είχε άπειρες αλλαγές και, προφανώς, διαθέσιμους παίκτες, θα άλλαζε και τον Σεμπά).
- Λίγα ακόμα σχόλια, σχετικά με την αναιμική απόδοση --και-- των φετινών μας πλάγιων μέσων. Ο ανταγωνισμός των φετινών πιο «καθαρόαιμων» εξτρέμ έχει θέσει, δυστυχώς, χαμηλά των πήχη: Πάρντο και Σεμπά παρουσιάζουν μεγάλη αστάθεια, με σκαμπανεβάσματα στην μέτρια, έτσι κι αλλιώς, απόδοσή τους, ενώ το μεγάλο όνομα στη θέση, Καρσελά, είναι εντελώς ανύπαρκτος (αν πιστέψουμε τα ρεπορτάζ, και υπ’ ατμόν) και με --σχεδόν-- μηδενική προσφορά (το κλέψιμο από το οποίο ανοίξαμε το σκορ στη Ριέκα και το απ’ ευθείας φάουλ με την Παρτιζάν στο Καραϊσκάκης είναι τα highlights της καριέρας του με τη ριγωτή). Καταλήγεις, στο κλισέ, να αναρωτιέσαι πραγματικά πόσο χειρότεροι θα μπορούσαν να είναι οι Μανθάτης και Γιαννιώτας...
- Κακή εμφάνιση από Μποτία και Ταχτσίδη. Ο Ισπανός αμυντικός, όπως και στο παιχνίδι της Λισσαβόνας, είχε, επιεικώς, μέτρια προς κακή απόδοση. Από κοντά και ο Παναγιώτης, σε έναν αγώνα που η επιλογή του φάνταζε εξ αρχής λίγο παράταιρη: με τον αγωνιστικό χώρο σε κακή κατάσταση (καλύτερη, πάντως, απ’ ό,τι περίμενα με τόση βροχή), ο βαρύς Ταχτσίδης δεν μπορούσε να προσφέρει ούτε αμυντικά (χάνει και τη κεφαλιά από την οποία ήρθε το γκολ), αλλά ούτε με τις --αρκετά συχνά—καλές μακρινές του μεταβιβάσεις.
- Λίγα ακόμα πράγματα για τον χθεσινό αγώνα: ο Λεμονής κατεβάζει ένα ορθολογικό σχήμα (προφανώς και μπορεί να σχολιαστεί η χρησιμοποίηση δύο αμυντικών μέσων, αλλά η εικόνα της ομάδας --με τεράστια κενά-- στο δεύτερο ημίχρονο εν μέρει τη δικαιολογεί). Είναι σωστές, όμως, και στον σωστό χρόνο, οι αλλαγές των Μάριν και Τζούρτζεβιτς. Με οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα, εκτός της νίκης, προβληματικό, είναι σωστή η επιλογή να εμφανιστεί ο Ολυμπιακός πολύ πιο επιθετικός στο δεύτερο μέρος, και ας μετατρεπόταν (που μετατράπηκε) ο αγώνας σε ροντέο.
- Η επιθετική λειτουργία της ομάδας, όπως και η φυσική κατάσταση, έχουν προφανώς βελτιωθεί. Ο Ολυμπιακός παράγει περισσότερες φάσεις (με κάποιες από αυτές να είναι αποτέλεσμα ομαδικής λειτουργίας), ενώ δεν ξεμένει από δυνάμεις μετά το εξήντα. Αν αρχίσουν να έρχονται και τα «εύκολα» γκολ από τους επιθετικούς, δύο από τις κατάρες τις φετινής περιόδου θα ανήκουν στο παρελθόν.
- Από την άλλη, όπως προαναφέραμε, η αμυντική λειτουργία επανέρχεται σε συνθήκες πλήρους ανασφάλειας (με το ποσοστό των κερδισμένων κεφαλιών σε στημένες φάσεις, από τους αντιπάλους, να αυξάνεται επικίνδυνα). Λανθασμένες τοποθετήσεις και χαλάρωση, που επιτρέπει αβίαστα λάθη, κάνουν συχνά την εμφάνισή τους. Οι --ενίοτε απαραίτητες-- συνεχείς αλλαγές στο κεντρικό δίδυμο των στόπερ (αλλά και, γενικότερα, από την αμυντική τετράδα μόνο ο Κούτρης --με δεδομένο τον παροπλισμό του Μίλιτς-- έχει σταθερό προβάδισμα στη βασική ενδεκάδα), έχουν σίγουρα μερίδιο ευθύνης.
- Συνεχίζοντας: μέχρι τον χθεσινό αγώνα, η Κέρκυρα είχε σκοράρει επτά φορές. Χθες σκόραρε για όγδοη και έχασε δύο --τουλάχιστον-- κορυφαίες ευκαιρίες για να διπλασιάσει τα τέρματά της. Προτιμώ χίλιες φορές έναν Ολυμπιακό που θα δέχεται τέρμα(τα) και θα βάζει περισσότερα, αλλά η λογική και τα στατιστικά λένε πως αν δεν μπορείς να κρατήσεις μακριά από την εστία σου ομάδες όπως η Κέρκυρα (η οποία παλεύει για να μείνει κατηγορία), και παίζεις με τη φωτιά (ποτέ δεν είναι εύκολη η επιστροφή με δύο γκολ διαφορά), σε πιο σοβαρούς αγώνες θα καείς.
- Το καλύτερο φάρμακο στους συνεχείς τραυματισμούς των παικτών της Κέρκυρας ήταν το δεύτερο (ήρθε και στο καπάκι το τρίτο) τέρμα του Ολυμπιακού. Ως εκείνη τη στιγμή, οι αναξιοπαθούντες παίκτες της Κέρκυρας συνεχώς τραυματίζονταν. Ευτυχώς για αυτούς, η θεραπεία ήταν απλή: μετά το γκολ του Τζούρτζεβιτς, ως δια μαγείας, οι παίκτες της Κέρκυρας έγιναν άτρωτοι.
- Ο Μπέντο χρησιμοποίησε περισσότερο από ό,τι ίσως θα έπρεπε τους νεαρούς τού Ολυμπιακού. Στους τελευταίους φετινούς αγώνες οι Ανδρούτσος, Νικολάου και Ζντιέλαρ, δεν φαίνεται να βρίσκονται στο πλάνο. Δεν λέω ότι αυτό είναι οπωσδήποτε αρνητικό, αφού η ομάδα πρέπει, επιτέλους, να αποκτήσει σταθερό κορμό, και υπάρχει ένα τεράστιο ρόστερ προς διαχείριση, όμως θα είναι κρίμα αν πεταχτεί το μοναδικό κέρδος της περσινής χρονιάς.
- Η ανατροπή είναι πάντα αιτία χαράς και ικανοποίησης. Θα ήταν καλό, όμως, να κρατήσουμε και τη προβληματική εικόνα (χωρίς να γίνουμε γκρινιάρηδες): ο Ολυμπιακός, όπως και με τον Λεβαδειακό, παρουσιάστηκε δημιουργικός και έκανε πολλές ευκαιρίες. Όμως, το μεν παιχνίδι με τον Λεβαδειακό, κρίθηκε από το (υπέροχο) μακρινό σουτ του Κούτρη, λίγα λεπτά πριν τη λήξη, ενώ η Κέρκυρα άνοιξε το σκορ και έφτασε μια ανάσα από το να προηγηθεί με 2-0 ή 2-1. Για να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα, πρέπει ο Ολυμπιακός να εμφανίζεται περισσότερο συγκεντρωμένος και πιο αποτελεσματικός σε άμυνα και επίθεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου