Σκέψεις για ένα (ακόμα) χαμένο Final Four

Τρεις μέρες έχουν περάσει από τον τραγικό ημιτελικό της Παρασκευής, αλλά όσοι αγαπάμε την ομάδα μας δεν έχουμε ξεπεράσει την απογοήτευση που νιώθουμε μετά από ένα τέταρτο χαμένο Final 4. Ναι, έχουμε μπροστά τους τελικούς με την πιο μισητή και χυδαία εκδοχή του αιώνιου αντιπάλου αλλά η αλήθεια είναι πως ακόμα η πληγή τσούζει... Θα προσπαθήσω να παραθέσω μερικές σκέψεις, σαν μικρό απολογισμό ο οποίος δεν θα είναι απλά αγωνιστικός. Γιατί η ομάδα είναι ένας ολόκληρος οργανισμός και το αγωνιστικό του σκέλος δεν ξεκινά ούτε τελειώνει μέσα στις γραμμές του γηπέδου.

Του bibliofilos

Τι είδαμε λοιπόν στον ημιτελικό της Παρασκευής; Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Είδαμε μια ομάδα άδεια από ενέργεια, αλλά και από ιδέες. Είδαμε ένα σύνολο που κλειδώθηκε πολύ εύκολα από τον αντίπαλο και που δεν έδειξε καμία δυνατότητα αντίδρασης. Ως σύνολο. Γιατί ο ηρωικός Εβάν προσπάθησε όσο μπορούσε ΚΑΙ να δώσει το σάλπισμα της αντεπίθεσης ΚΑΙ να κάνει ό,τι μπορoύσε για να πάρει ακόμα και μόνος του το παιχνίδι, πράγμα το οποίο βέβαια δεν μπορούσε να γίνει. Από εκεί και πέρα, ας μιλήσουμε και για το πλάνο με το οποίο η ομάδα κατέβηκε στο παιχνίδι. Κατά τη γνώμη μου, ήταν ένα σωστό πλάνο το οποίο πόνταρε στο ότι η ομάδα πάει να κάνει το παιχνίδι της. 

Είναι πάγια γνώμη μου πως κανένας μας δεν είναι καλύτερος προπονητής από τον ίδιο τον προπονητή. Κανένας μας δεν ξέρει το μπάσκετ που γνωρίζει ο εκάστοτε κόουτς, είτε αυτός λέγεται  Μπαρτζώκας είτε λέγεται Σφαιρόπουλος είτε λέγεται Μπλατ. Επομένως σχόλια του τύπου «Γιατί δεν κρατάς μέσα τον τάδε» και «Γιατί βγάζεις τον τάδε» δεν μου λένε τίποτα. Πρέπει να καταλάβουμε πως το ματς δεν είναι πασιέντζα ώστε να ξαναρίχνεις την τράπουλα όταν αυτή δεν σου βγαίνει. Ενδεικτικά θα αναφέρω ένα παράδειγμα. Στο ερώτημα γιατί δεν έβαλε περισσότερο τον Πίτερς, η απάντηση είναι πως σε ένα τέτοιο ματς δεν μπορείς να πας χωρίς τον MVP σου της χρονιάς γιατί αναμένεις από αυτόν ανά πάσα στιγμή να κάνει μια ενέργεια που θα σου γυρίσει το παιχνίδι. Για κάθε αντίστοιχο ερώτημα, υπάρχει και η αντίστοιχη απάντηση και ο προπονητής είναι αυτός που θα αναλάβει το ρίσκο της επιλογής.

Αναφορικά με το ματς, θα πω κι εγώ απλά αυτό που είπε ο Μπαρτζώκας. Ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να κάνει το παιχνίδι του. Το παιχνίδι που έκανε όλο τον χρόνο. Το παιχνίδι με την καλή κυκλοφορία στην περιφέρεια, την εκμετάλλευση των ελεύθερων σουτ που προέκυψαν, το σωστό τάισμα των ψηλών. Επομένως το θέμα δεν είναι το πλάνο, αλλά το γιατί το πλάνο δεν λειτούργησε.

Από εδώ και κάτω ξεκινά λοιπόν μια πιο γενική κουβέντα. Θα πω αυτό που λέμε πολλοί μεταξύ μας και που μάλλον είναι κοινός τόπος. Η ομάδα δεν άντεξε την πίεση ενός τέτοιου Final 4. Και δεν το άντεξε για 4η συνεχόμενη χρονιά. Διάβαζα όλες τις προηγούμενες μέρες  για τη μίνι προετοιμασία και τις πολύ δυνατές προπονήσεις. Οι οποίες έμειναν όλες στο ΣΕΦ. Άδεια από ψυχολογία ομάδα, άγχος, θαλασσοπνίξιμο. Μόνο αυτό είδαμε. Έχει ο κόουτς την ευθύνη για την ψυχολογική προετοιμασία της ομάδας; Σαφώς. Είναι ξεκάθαρα δική του ευθύνη. Και η γενικότερη εικόνα του μέσα στη σαιζόν έδειχνε πως το χάνει το συγκεκριμένο πεδίο. Ενδεικτικά θα αναφέρω το τελευταίο παράδειγμα. Δεν έχεις κανένα λόγο να απαντάς σε ένα ανήλικο του ΠΟΑ που σου κάνει καζούρα από την εξέδρα...

Απολογιστικά λοιπόν φαίνεται πως αυτή είναι η βασική ευθύνη του Μπαρτζώκα. Ενός κόουτς  που όλοι αγαπάμε και για το μπάσκετ που έφερε στην ομάδα και για την ταύτισή του με την φανέλα και για την αφοσίωσή του στο έργο του και στην ομάδα. Όμως είναι επίσης  αυτός που όφειλε να προετοιμάσει την ομάδα όχι μόνο αγωνιστικά αλλά και πνευματικά για την τελική ευθεία. Και αυτό είναι η μια από τις ευθύνες που τον βαραίνουν. Ποια είναι η δεύτερη; Τα μηνύματα είχαν έρθει από τον Αύγουστο. Η δήλωση πως «έγινε μια αντρίκεια κουβέντα με τους παίκτες αναφορικά με τον χρόνο συμμετοχής του καθενός»

έδειχνε πως το πρόβλημα διαχείρισης του μεγάλου ρόστερ ήταν πιο βαθύ από όσο φαινόταν. Πρόβλημα που θεωρώ πως ήρθε έντονα στην επιφάνεια τους τελευταίους δύο μήνες. 

Αυτό προέκυψε γιατί η διοίκηση προσπάθησε να διασφαλίσει πως, στα 100 χρόνια της ομάδας, το τμήμα μπάσκετ θα πάρει τον ευρωπαϊκό τίτλο με αποτέλεσμα να δημιουργήσει μια ομάδα στην οποία θα υπήρχαν πάρα πολλοί μεγάλοι παίκτες για να «κάνουν τη δουλειά», αλλά που πολύ δύσκολα θα κρατούνταν οι ισορροπίες. Και αυτό φάνηκε πολύ έντονα από τις ανανεώσεις. Η διοίκηση, εδώ και κάποια χρόνια, έχει αποφασίσει πως δένει από τα μέσα της χρονιάς έναν παίκτη που προσφέρει στην ομάδα. Πράγμα το οποίο δεν μπόρεσε να κάνει φέτος, αφού ήταν δεδομένο πως με τόσο μεγάλο ρόστερ, δεν γίνεται να διαπραγματευθείς με έναν παίκτη μεσούσης της χρονιάς, καθότι το καλοκαίρι θα γίνει και πάλι ξεκαθάρισμα. Διπλή ανασφάλεια για έναν παίκτη που ήδη δεν έχει τον χρόνο συμμετοχής που θεωρεί πως αξίζει. Η διοίκηση, λοιπόν, για πρώτη φορά φέτος, αναγκάστηκε να καταπατήσει τις αρχές της...

Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε μετά το «άδειασμα» του ημιτελικού. Βασικά στελέχη σου να ετοιμάζονται για καινούργιες ομάδες, δηλώσεις δυσαρέσκειας για τον χρόνο, δημοσιογράφοι να μιλάνε για μεταγραφές. Κάθε άλλο παρά εικόνα ομάδας...

Συμπερασματικά, θα πω κι εγώ μια γνώμη αναφορικά με το θέμα του κόουτς και ας είναι άκαιρο. Το ζήτημα αυτό θα πρέπει να συζητηθεί σοβαρά μετά το τέλος του πρωταθλήματος. 

Παρ’ όλα αυτά, θεωρώ πως η παραμονή του Μπαρτζώκα είναι μονόδρομος για πολλούς λόγους. Ας μην ξεχνάμε πού ήταν ο Ολυμπιακός πριν τον Μπαρτζώκα. Πολύ χαμηλά. Και για όσους ξεχνάνε, ο Μπαρτζώκας δεν πήγε τον Ολυμπιακό στο F4 μόνο φέτος όπου το μπάτζετ εκτοξεύτηκε. Τον πήγε και πριν 3 χρόνια με πολύ χαμηλό μπάτζετ σε σχέση με τους αντιπάλους του. Και με αυτό το μπάτζετ, η ομάδα έπαιξε ένα από τα πιο όμορφα μπάσκετ που έχουν παιχτεί στην Ευρώπη. Από εκεί και πέρα, είναι ζήτημα του ίδιου του κόουτς να σκεφτεί και να αναλογιστεί αν μπορεί να λειτουργήσει μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Αν μπορεί να απεκδυθεί τον μανδύα του οπαδού όταν κοουτσάρει, αν μπορεί να λειτουργήσει πνευματικά απορροφώντας όλη αυτή την πίεση και αν μπορεί να προχωρήσει έχοντας στην πλάτη του ένα σακίδιο με αποσκευή τέσσερα χαμένα F4. Την πρώτη φορά που είχε φύγει από την ομάδα, είχε κάνει μια πολύ βαθιά δήλωση με την οποία αποχαιρετούσε την ομάδα. Προσωπικά, θέλω να ακούσω άλλη μια αντίστοιχη στα τέλη Ιουνίου με την οποία να εξηγεί το γιατί παραμένει. Και θέλω σε αυτή τη δήλωση να δω πως ξέρει ποια είναι αυτή η αλλαγή που χρειάζεται να κάνει μέσα του.

Ένα τελευταίο σχόλιο. Από παίκτες της Φενέρ έγιναν δηλώσεις που αναφέρανε πως πείσμωσαν πολύ που διάβαζαν περί της βεβαιότητας των ελληνικών ομάδων ότι θα συναντηθούν στον τελικό. Και επί 2 χρόνια διαβάζουμε για το πώς η ανάπτυξη της μιας ομάδας οδηγεί και στην ανάπτυξη και της άλλης. Και έτσι δημιουργήσαμε ένα τεράστιο Εγώ που έλεγε πως πρέπει να απαντήσουμε στους απέναντι. Δημιουργήσαμε μια τεράστια πίεση και εμείς οι ίδιοι, ο καθένας από το πληκτρολόγιό του, που παρουσίαζε την κατάκτηση της Ευρωλίγκας σαν μονόδρομο. Αυτό είναι το τεράστιο πρέπει που βάραινε τον οργανισμό και το οποίο δεν μπόρεσε να γίνει διαχειρίσιμο μέσα στο γήπεδο. Καλό είναι αυτό να το σκεφτούμε και εμείς που ακολουθούμε την ομάδα...

* * *

ΥΓ1 ΟΚ, οι δημοσιογράφοι κάνουν την «δουλειά» τους και μας λένε για μεταγραφές και ξεκαθάρισμα ρόστερ. Εμείς γιατί καθόμαστε δημόσια και σταυρώνουμε παίκτες μας, παραμονές των τελικών του πρωταθλήματος;...

ΥΓ2 Το πλήρες βίντεο, έδειξε τον κόουτς Σπανούλη να τρέχει να προλάβει τον Φουρνιέ ανάμεσα από δημοσιογράφους, για να του μιλήσει. Μόνο δέος ένιωσα με αυτή τη σκηνή, από αυτόν τον τεράστιο τύπο που την ώρα που η ομάδα του πανηγύριζε, αυτός βρήκε έστω και ελάχιστα δευτερόλεπτα να κάνει αυτό που έκανε. Μακάρι, όταν έρθει στην ομάδα (γιατί θα έρθει), να είναι ώριμες οι συνθήκες να δουλέψει όπως ξέρει να δουλεύει. Να έρθει σαν ένας από εμάς, με τις συνθήκες να έχουν ωριμάσει και όχι να έρθει σαν Μεσσίας για να μας σώσει. Το έκανε μια φορά, δεν χρειάζεται να γίνει και δεύτερη...