Του RedTerso
Ο Ολυμπιακός, όπως έχει γραφτεί και ειπωθεί αναρίθμητες φορές, δεν είναι απλώς ένας πολυαθλητικός οργανισμός με εγχώριες και διεθνείς επιτυχίες. Αποτελεί ένα πραγματικό κοινωνικό φαινόμενο. Ένα παλιρροιακό κοινωνικό κύμα που σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά του, σχεδόν αμέσως μετά τη γέννησή του! Ο Ολυμπιακός έσπασε πολύ γρήγορα τα τείχη του Πειραιά και εξαπλώθηκε σε όλη την Ελλάδα. Και αυτό έγινε γιατί ο κόσμος, ο απλός λαϊκός κόσμος ένιωσε μια πρωτόγνωρη ταύτιση με όσα σημαινόμενα κουβαλούσε ο ΟΣΦΠ, τον αγκάλιασε και τον κουβάλησε τις επόμενες δεκαετίες. Δεν είναι τυχαίο ότι, στον δεύτερο ύμνο της ομάδας (αυτόν που τραγουδάμε σήμερα), γίνεται ειδική μνεία στον «πύρινο κόσμο» του.
Ας κάνουμε όμως μια παρένθεση στην «κοινωνιολογική παρατήρηση» και ας αναφερθούμε λίγο στο βίωμα. Ποια είναι η εκείνη η διαδικασία βάσει της οποίας επιλέγει ένα παιδί ομάδα; Συνήθως αυτή η διαδικασία δεν έχει ακριβώς λογική εξήγηση. Και γι’ αυτό λέγεται κάποιες φορές ότι «η ομάδα σε επιλέγει, δεν την επιλέγεις ακριβώς». Δεν ξέρω αν αυτό έχει βάση. Στη δική μου περίπτωση, δεν θυμάμαι ακριβώς πως επέλεξα να είμαι Ολυμπιακός. Εικάζω ότι έχει σχέση με το γεγονός ότι ο πατέρας μου είναι Ολυμπιακός (όχι «άρρωστος», βέβαια), αλλά μάλλον «επηρεάστηκα» περισσότερο από τον μεγαλύτερο πρώτο μου ξάδερφο. Μεγάλωσα κιόλας σε μια γειτονιά όπου οι Ολυμπιακοί ήμασταν μειοψηφία και με μεγάλη διαφορά μάλιστα από τα χανούμια (κυρίως) και τους βάζελους.
Δεν με «έπεισαν» επίσης οι τίτλοι και οι θρίαμβοι. Στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, βιώναμε το συλλογικό ολυμπιακό τραύμα των «πέτρινων χρόνων». Που ήταν τραύμα από τη μια πλευρά, αλλά από την άλλη χαλύβδωσε πιθανόν και τις πιο μαχητικές γενιές οπαδών του Ολυμπιακού. Δεν ήταν και λίγο εκείνα τα χρόνια να αντιμετωπίζεις τη χλεύη των αλλόθρησκων τις Δευτέρες στο σχολείο, αλλά να τους απαντάς με υπερηφάνεια: «Ο Κοσκωτάς Αμερική κι ο Σαλιαρέλης φυλακή και εμείς οι Ολυμπιακοί θα σας γ@@@ μια ζωή»! Για να έρθει η δεκαετία του '90 και να μας κρατήσει και να μας απογειώσει το μπάσκετ, με τον Ξανθό, τον Μίλαν, τον Ζάρκο. Πριν φυσικά ο «πατερούλης» Κόκκαλης φέρει και στην μπάλα το πρωτάθλημα μετά από δέκα χρόνια το '97 και από τότε αρχίζουν όλοι οι άλλοι να μας βλέπουν με κιάλια... Αν μας βλέπουν κιόλας.
Ολυμπιακός στα εύκολα, Θρύλος στα δύσκολα, λέει εκείνο το βγαλμένο από τα «πέτρινα» σύνθημα. Η πρώτη ολοκληρωμένη ανάμνηση που έχω από αγώνα είναι ο τελικός κυπέλλου με τους ακατονόμαστους το 1986 για τον τελικό Κυπέλλου. Περιμένουμε να τους σαρώσουμε μπροστά από την τηλεόραση και δυστυχώς το τελικό σκορ είναι 4-0 για δαύτους. Το πρώτο κλάμα για την ομάδα... Ήταν μάλλον η αφετηρία της πιο δύσκολης ολυμπιακής δεκαετίας (παρόλο που πήραμε το πρωτάθλημα την επόμενη χρονιά). Τίτλους δεν παίρνουμε, παρ’ όλα αυτά η αγάπη για την ομάδα γιγαντώνεται διαρκώς. Άλλη ανάμνηση. Να βλέπεις μέχρι και στον ύπνο σου τον εφιάλτη της μεταπήδησης στον αιώνιο, του Αποστολάκη (όχι γιατί είχε εντυπωσιάσει με την παρουσία του, αλλά γιατί έβλεπες ότι εξωαγωνιστικά μας έκαναν οι «άλλοι» ό,τι ήθελαν και μόνο ο κόσμος ήταν εκεί να «κρατήσει») και να φουσκώνεις από υπερηφάνεια όταν ο Μητρόπουλος τον «ξάπλωσε» στο χορτάρι στην εμφάνισή του με τα πράσινα σε ντέρμπι. Το πιο μεγάλο κλάμα όμως ήταν για το Τελ-Αβίβ. Εκεί που δεν μπορούσα να αναπνεύσω σχεδόν από τους λυγμούς και είχα μάλιστα από πάνω μου τη μητέρα μου να μου λέει το αλησμόνητο: «Να έκανες έτσι και για τα μαθήματα...».
Ο Ολυμπιακός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τις νίκες και τους θριάμβους, αλλά πάνω από όλα είναι το φρόνημα. Αυτό το ακατάβλητο πάθος, που χαρακτηρίζει (ή μάλλον χαρακτήριζε απόλυτα την ομάδα και τον κόσμο και πασχίζει η «μοντέρνα εποχή» του life-style και του αθλητικού καταναλωτισμού να εξαλείψει). Με βάση αυτό, λοιπόν, από μικρός ταυτίστηκα με έναν λιπόσαρκο πιτσιρικά από τη Σερβία, που ήρθε από ένα ρημαγμένο από τον πόλεμο μέρος και τίμησε όσο ελάχιστοι την ιστορία του Ολυμπιακού. Στα εφηβικά μου χρόνια, λοιπόν, ήρωάς μου δεν ήταν ο nbaer Ζάρκο, αλλά ο τσογλανάκος Μίλαν Τόμιτς, ο «κατσικοκλέφτης» όπως τον είχε προσφωνήσει ο Γιάννης Ιωαννίδης στη φιέστα για το πρωτάθλημα στο μπάσκετ (το περίφημο πρωτάθλημα με τις κότες, που αναπαριστούσε τους πελάτες που δεν κατέβηκαν ποτέ...). Αυτός που εξήγησε άψογα, με πράξεις και λόγια, τι σημαίνει Ολυμπιακός. Προς τιμήν του επέλεξα το «11» στην ομάδα που έπαιζα μπάσκετ τότε, προς τιμήν του πήρα την επετειακή εμφάνιση με αυτό το νούμερο...
Επιστροφή στο σήμερα. Μέσα στις δεκαετίες, ο Ολυμπιακός έγινε Θρύλος. Και στη συνέχεια, έγινε ο μεγαλύτερος πολυαθλητικός σύλλογος του κόσμου. Και όχι στα λόγια. Δεν είναι τυχαίο ότι έχουμε τις περισσότερες κατακτήσεις διεθνών διοργανώσεων σε διαφορετικά τμήματα. Έχουμε κατακτήσει διεθνείς τίτλους στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ ανδρών, στο βόλεϊ ανδρών και γυναικών, στο πόλο ανδρών και γυναικών (είμαστε στην πρώτη θέση παγκοσμίως, μαζί με την Αλ-Αχλί και ξεπερνώντας τιτάνες όπως η ΤΣΣΚΑ Μόσχας και η Μπάρτσα, πιο εκτενώς εδώ).
Στην αρχή αυτού του κειμένου αναφέραμε ότι ο Ολυμπιακός είναι κοινωνικό φαινόμενο. Φαινόμενο, που όχι μόνο μένει σταθερό, αλλά διαρκώς γιγαντώνεται. Δεν έχει παρά κάποιος να παρατηρήσει κάποιες πρόσφατες στιγμές για να επιβεβαιώσει το «μεγαλείο του το μοναδικό»: Τα όσα ακολούθησαν την κατάκτηση του Conference πέρσι, την παρουσία του κόσμου της ομάδας (που έκανε όλη την Ευρώπη να υποκλιθεί) στα Final-4 στο Βελιγράδι και στο Κάουνας και φυσικά τους εορτασμούς για τα 100 χρόνια της ομάδας φέτος. Έγιναν πράγματα που δεν μπορεί να τα διανοηθεί κανείς όχι μόνο στον ελλαδικό χώρο, αλλά και διεθνώς.
Οι πανηγυρισμοί για το γκολ που έφερε το Conference
Ο κόσμος στο Κάουνας
Ο κόσμος στο Βελιγράδι
Εορτασμοί για τα 100 χρόνια
100 χρόνια Ολυμπιακός λοιπόν. 100 χρόνια και εννοείται ότι δεν μας είναι αρκετά. Ακόμα τρελαινόμαστε να βλέπουμε την ερυθρόλευκη φανέλα. Ακόμα προσδοκούμε την επόμενη παρουσία στο γήπεδο. Ακόμα μουδιάζει το κρανίο σε άσχημες στιγμές. Αλλά ακόμα και για πάντα ο Ολυμπιακός θα είναι «στο μυαλό κάτι μαγικό». Και κάθε φορά που θα βλέπουμε μια εικόνα σαν την επόμενη, θα γινόμαστε όλο και πιο άρρωστοι με τον Ολυμπιακό!
Χρόνια πολλά, μεγάλη μας αγάπη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου