¡A las barricadas! (Στα οδοφράγματα)

Διπλή αγωνιστική απέναντι στις δύο μεγάλες ισπανικές ομάδες. Δύο υπέροχα βράδια στο ΣΕΦ. Δύο πολύ μεγάλες νίκες, που έδειξαν ότι ο Ολυμπιακός βγάζει αντίδραση μετά το νωθρό --αλλά ομολογουμένως δύσκολο-- ξεκίνημα της χρονιάς στην Ευρωλίγκα. Ομάδα και κόσμος ούρλιαξαν από κοινού αυτές τις δύο εβδομάδες μια πολεμική ιαχή: Στα οδοφράγματα! Ο μαχητικός χαρακτήρας που έχει χτίσει ο Θρύλος επανεμφανίστηκε. Και όταν υπάρχει αυτή η εικόνα ανασφάλεια νιώθουν μόνο οι αντίπαλοι.

Του RedTerso

Και μιας και νικήσαμε τις δύο ισπανικές ομάδες, ας θυμηθούμε την καταγωγή του τίτλου αυτού του κειμένου. Βρισκόμαστε στο 1936 στην ιβηρική χερσόνησο στα ισπανικά εδάφη. Ο φασίστας στρατηγός Φράνκο ξεκινάει πραξικόπημα. Απέναντι του θα σταθούν οι αγωνιζόμενες μάζες εργατών και αγροτών, σε μια από τις εμβληματικές στιγμές στην ανθρώπινη ιστορία πάνω στην προσπάθεια για την κοινωνική απελευθέρωση. Πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν οι αναρχικές και αναρχοσυνδικαλιστικές οργανώσεις. Το ¡A las barricadas! είναι ο ύμνος της αναρχοσυνδικαλιστικής οργάνωσης CNT που, παράλληλα με τον αντιφασιστικό αγώνα απέναντι στις δυνάμεις του Φράνκο, προσπάθησε να βάλει τις βάσεις για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας. Στα οδοφράγματα...

Ποια είναι όμως η σχέση των παραπάνω με τα πεπραγμένα του μπασκετικού Ολυμπιακού, πέρα από το κοινό «ισπανικό» background των δύο αναμετρήσεων; Στο ξεκίνημα της χρονιάς, η ομάδα είχε παρουσίασει ένα μάλλον «χαλαρό» πρόσωπο, αποτέλεσμα των προσθηκών νέων προσώπων, απουσιών κομβικών παιχτών λόγω τραυματισμένων και ίσως λόγω μιας νεφελώδους σκέψης ότι το άφθονο επιθετικό ταλέντο της ομάδας είναι ικανό να μας φθάσει στους στόχους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα κάποιες άνευρες εμφανίσεις και πικρές ήττες (βλ. Εφές, Μπάγερν και βάζελος). Στα πρώτα πέντε παιχνίδια, είχαμε χάσει τα ριμπάουντ στα τέσσερα εξ αυτών. Δείγμα της χαμηλής έντασης που έπαιζε η ομάδα. Έπρεπε να μπει τέλος σε αυτή τη συνθήκη. Ο στρατηλάτης κόουτς Μπαρτζώκας φώναξε «στα οδοφράγματα», οι παίχτες άκουσαν και ασπάστηκαν την οδηγία και ο μαχητικός χαρακτήρας της ομάδας επέστρεψε.

Στα δύο παιχνίδια της διπλής αγωνιστικής απέναντι στις δύο φύσει επιθετικές ισπανικές ομάδες, ο Ολυμπιακός τις περιόρισε πλήρως. Δεχτήκαμε, κατά μέσο όρο, 71,5 πόντους σε αυτά τα δύο παιχνίδια, δείγμα του ότι βασιστήκαμε εν πολλοίς στο αμυντικό κομμάτι για να βρεθεί ρυθμός και στην επίθεση. Το τελευταίο έγινε σε μεγαλύτερο βαθμό απέναντι στην Μπαρτσελόνα και λιγότερο απέναντι στη Ρεάλ. Το παιχνίδι απέναντι στους μαδριλένους ήταν πιο σκληρό και από την πλευρά των αντιπάλων μας. Αν σε κάτι στόχευσε πρωταρχικά αμυντικά ο κόουτς Μπαρτζώκας ήταν να απενεργοποιήσει το play-making των αντίπαλων γκαρντ και στα δύο παιχνίδια, μιας και στις δύο ισπανικές ομάδες υπάρχουν ελλείψεις σε αυτόν τον τομέα. Και το πλάνο βρήκε τέλεια εφαρμογή.

Για να υπάρξει όμως αυτή η αμυντική προσήλωση, που αποδιοργάνωσε τους αντιπάλους μας επιθετικά, έπρεπε οι παίχτες του Θρύλου να ανεβάσουν κατακόρυφα τα επίπεδα ενέργειας και στις δύο πλευρές του παρκέ. Και έτσι έγινε! Απέναντι σε δύο πανίσχυρες front-line, ο Ολυμπιακός κυριαρχησε επιτέλους και στα ριμπάουντ, δείγμα της αποφασιστηκότητας των παιχτών του: 43-31 τα ριμπάουντ απέναντι στη Ρεάλ· 40-24 απέναντι στη Μπαρτσελόνα. Αν στο παραπάνω προσθέσουμε τα 6 κλεψίματα ανά ματς καθώς και το γεγονός ότι έγιναν πολύ εύστοχα φάουλ για να κόψουν τον ρυθμό των αντιπάλων μας, καταλαβαίνουμε τον αγωνιστικό προσανατολισμό της ομάδας.

Αν πάντως κάποιος μείνει στο αμυντικό σκέλος, δεν θα μπορεί να καταλάβει τη μεγάλη εικόνα. Ο Ολυμπιακός ήταν πολύ αποτελεσματικός και στην επίθεση ακόμα και αν στο ντέρμπι με τη Ρεάλ χρειάστηκε να κατέβει ο ρυθμός για να φθάσουμε στη νίκη. Και στα δύο παιχνίδια επανήλθε σε μεγάλο βαθμό το παιχνίδι συνεργασιών και η κατάθεση ομαδικότητας: 24 ασίστ για μόλις 10 λάθη με τη Ρεάλ και 21 ασίστ για 14 λάθη με τη Μπαρτσελόνα. Ειδικά απέναντι στους μαδριλένους, όπου σκοράραμε συνολικά 79 πόντους (με 24 ασίστ επαναλαμβάνω), καταλαβαίνουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία εξ αυτών ήταν αυτό που λένε οι Αμερικάνοι «assisted points», αποτέλεσμα του ομαδικού τρόπου παιχνιδιού της ομάδας μας! Απέναντι στην Μπαρτσελόνα ο ρύθμος άνοιξε περισσότερο, τρέξαμε και εμείς περισσότερο στο transition (παρόλο που δεχτήκαμε και εμείς πόντους στο ανοιχτό γήπεδο) και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να έχουμε 5 παίχτες με διψήφιο αριθμό πόντων απέναντι στους πρωτοπόρους της βαθμολογίας μέχρι χτες Μπλαουγκράνα!

Στα δύο ντέρμπι με τις ισπανικές ομάδες κανείς παίχτης μας δεν υστέρησε. Οι καλύτεροι και πιο κομβικοί όμως, για να έρθουν οι πολυπόθητες νίκες ήταν ο ΜακΚίσικ, ο Βεζένκοφ και ο Γουόκαπ. Και οι τρεις ψηλοί μας (Φαλ, Μιλουτίνοφ, Ράιτ) φαίνεται να αρχίζουν να βρίσκουν τα πατήματά τους. Ο Φουρνιέ δίνει δείγματα του τρομερού ταλέντου του. Ο Πίτερς ήταν καίριος στα διαστήματα και στον ρόλο που του ανατέθηκε. Ο Βιλντόζα δείχνει πολύ προσηλωμένος στο ξεκίνημα σε αυτά που του ζητιούνται, ενώ ο Γκος ήταν εξαιρετικός με τη Ρεάλ (μέτριος απέναντι στη Μπάρτσα). Ο Ντόρσεϊ ήταν άψογος απέναντι στους Καταλανούς ακόμα και αν δεν αγωνίστηκε απέναντι στους Μαδριλένους. Ο Αρχηγός Παπανικολάου φαίνεται να χρειάζεται μεγαλύτερη διαχείριση λόγω της κούρασης. Παραμένει όμως άκρως κομβικός στη συνολική λειτουργία του Ολυμπιακού.

Το κάλεσμα στα οδοφράγματα αποδείχθηκε ιδιαίτερα αποτελεσματικό! Ο Ολυμπιακός ανέκτησε (και βαθμολογικό) έδαφος, όμως κυρίως κέρδισε σε ψυχολογία, πίστη στο πλάνο και επαναφορά στον αγωνιστικό προσανατολισμό του. Την Κυριακή ακολουθεί το εκτός έδρας ματς με την Αεκ για το πρωτάθλημα, όπου το rotation θα ανοίξει περισσότερο (ενδεχομένως με Λαρεντζάκη και Μήτρου-Λονγκ). Και μετά ανηφορίζουμε στο Οακα... Και η πολεμική μηχανή ζεσταίνεται περισσότερο...