Του Dr. Jekyll
Σύντομη ανασκόπηση: Στο μεσοδιάστημα των δύο διακοπών για αγώνες των εθνικών ομάδων, ο Ολυμπιακός έφερε ισοπαλία 1-1 με την ΑΕΚ (εκτός), έχασε από τη Φράιμπουργκ 2-3 (εντός), νίκησε την Κηφισιά (4-0) και τον Άρη (4-1) εντός, τον ΠΑΣ 0-3 (εκτός) και ήρθε ισόπαλος με την Μπάτσκα Τόπολα 2-2 στον αγώνα της Σερβίας.
Συνοπτικά και για να τα θυμηθούμε:
Μπορεί το τελικό αποτέλεσμα του αγώνα με τη Φράιμπουργκ να ήταν, όπως και πέρσι, ήττα, αλλά οι δύο αγώνες δεν είχαν καμία σχέση. Ο Ολυμπιακός δημιούργησε ευκαιρίες (πέρσι ήταν ακίνδυνος) και δέχτηκε πολύ λιγότερες φάσεις. Το σκορ ανοίγει από λάθος που --στα μάτια μου-- μοιράζονται Φρέιρε και Πασχαλάκης, το 1-2 γίνεται από ένα ανόητο πέναλτι του Ρέτσου, και το 2-3 από κακή αντίδραση σε κόρνερ (και άλλη σοβαρή ευκαιρία της Φράιμπουργκ δεν θυμάμαι). Στο ενδιάμεσο, ο Ολυμπιακός έχει αποτύχει να εκμεταλλευτεί τα δύο σοβαρά αμυντικά λάθη των Γερμανών, έχει δοκάρι (από υπέροχη απευθείας εκτέλεση κόρνερ του Φορτούνη), έχει δει στο 20΄ να αποχωρεί τραυματίας από αγκωνιά ο Έσε (σε μια φάση που δεν σφυρίχτηκε ούτε φάουλ) και έχει τον βασικό του σέντερ φορ να έχει χάσει ένα άχαστο (στο πρώτο αμυντικό λάθος της Φράιμπουργκ), αλλά και να πετυχαίνει δύο «σεντερφορίσια» γκολ. Πάντως, έχω την αίσθηση ότι όπως ο Ολυμπιακός είναι βελτιωμένος σε σύγκριση με πέρσι, η Φράιμπουργκ είναι αποδυναμωμένη (και αυτό θα φανεί και στον όμιλο και στο πρωτάθλημά της).
Με την Κηφισιά ο Ολυμπιακός μπήκε λίγο κοιμισμένα, έως το 15΄ η Κηφισιά είχε δημιουργήσει δύο ευκαιρίες, αλλά από εκεί και πέρα, πήρε τον απόλυτο έλεγχο του αγώνα. Ο Ποντένσε κερδίζει ένα αυστηρό πέναλτι στο 20΄ (που με αλά Πανένκα εκτέλεση κάνει το 1-0 ο Ελ Κααμπί), ο Ποντένσε πέντε λεπτά μετά, με κεφαλιά (!!!), κάνει το 2-0 (σέντρα του Ορτέγκα -- στο πρώτο του καλό παιχνίδι με τη ριγωτή, και μακάρι να ακολουθήσουν πολλά και ακόμα καλύτερα), ο Γιόβετιτς κερδίζει το (καθαρό) πέναλτι που εκτελεί ο ίδιος για το 3-0 στο 65΄, και το σκορ κλείνει στις καθυστερήσεις με κεφαλιά, από κόρνερ του Μπιέλ, ο Ιμπόρα.
Αναγκαστική παρένθεση και διαιτητοκουβέντα: βάσει κανονισμού, το πέναλτι που ανοίγει το σκορ αποτελεί παράβαση και μπορεί να δοθεί. Αντικειμενικά, όμως, οι περισσότεροι από εμάς θα είχαν βγει από τα ρούχα τους αν ένα αντίστοιχο πέναλτι έκρινε εναντίον μας κάποιο ντέρμπι (αντίστοιχα, πέναλτι --βάσει κανονισμών-- μπορούσε να σφυριχθεί και το πέναλτι του Άβιλα που έδωσε στον Παναθηναϊκό την ευκαιρία να ισοφαρίσει πέρσι στη Λεωφόρο). Αντικειμενικοί οπαδοί δεν υπάρχουν, αλλά θα βοηθούσε αν προσπαθούσαμε σε κάθε δύσκολη φάση να σκεφτούμε πώς θα αντιδρούσαμε αν υποστηρίζαμε την άλλη ομάδα.
Ο Άρης άλλαξε συμμαχίες (και το εξαργυρώνει), αλλά ο φετινός Ολυμπιακός δεν είναι σαν τον περσινό. Ο Ελ Κααμπί πάλι χάνει ένα άχαστο στο ξεκίνημα (το σκορ είχε ανοίξει από κόντρα σε σέντρα του Μασούρα στο 20΄), αλλά μετά πετυχαίνει δύο τέρματα για να εξιλεωθεί: το 2-1 στο 60΄ με κεφαλιά από κόρνερ του Φορτούνη, και το 3-1 στο 70΄ μετά από σέντρα του Ροντινέι . Πριν από τα γκολ της νίκης, πάντως, ο Ολυμπιακός είχε πάλι ένα κενό διάστημα (τα πρώτα πέντε λεπτά του δευτέρου ημιχρόνου): ο Άρης ισοφάρισε με την έναρξη (με ένα απίθανο σουτ) και λίγο μετά είχε δοκάρι (σε μια ταχύτατη αντεπίθεση 30 δευτερολέπτων από δική μας εκτέλεση κόρνερ -- και αυτό καλό για την αμυντική λειτουργία δεν το λες). Το σκορ έκλεισε στο 85΄ ο Γιόβετιτς, μετά από μια πολύ ωραία επίθεση και ασίστ του Μπιέλ (στη συνέχεια ο Ολυμπιακός έχασε κι άλλες ευκαιρίες --και πέναλτι με τον Φορτούνη-- για να ανεβάσει και άλλο το σκορ).
Ο περσινός αγώνας στα Γιάννενα έληξε 2-2, παρότι ο Ολυμπιακός είχε προηγηθεί 0-2 (και θα μπορούσε στο πρώτο ημίχρονο να είχε πετύχει και άλλα τέρματα). Φέτος, πάντως, τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά (και, όπως με τη Φράιμπουργκ, έτσι κι εδώ θεωρώ ότι εκτός από τη βελτίωση του Ολυμπιακού, παίζει ρόλο και η πτώση του ΠΑΣ). Ο Ολυμπιακός μπήκε δυνατά στον αγώνα, άνοιξε το σκορ με σουτ, που κόντραρε, του Ποντένσε στο 17΄, ο (πρώην) Ποτένσε --και μακάρι να συνεχίσει έτσι-- διπλασίασε τα γκολ με ένα ακόμα σουτ πέντε λεπτά αργότερα, ενώ το σκορ έκλεισε στις καθυστερήσεις ο Ροντινέι (που ένα γκολ, για να πιστοποιήσει και σκοράροντας το εντυπωσιακό φετινό του ξεκίνημα, το δικαιούταν).
Και τις περσινές νίλες που φέτος αποφεύχθηκαν με ΠΑΣ και Άρη (που το προβάδισμα δύο τερμάτων δεν βοήθησε για να έρθει η νίκη) ήρθε να μας το θυμίσει ο αγώνας με την Τόπολα (που σαν ομάδα δεν είναι Τσοκαρίνσκι, αλλά δεν φάνηκε και κάτι ιδιαίτερο). Τα γκολ των Μασούρα (στο 17΄, σέντρα Ποντένσε) και Ποντένσε στο 57΄ δεν αρκούσαν για να αντισταθμίσουν τα αμυντικά λάθη και τις κακές αμυντικές αντιδράσεις από το ξεκίνημα του αγώνα (άσχετο ότι τα λάθη πληρώθηκαν στο τέλος). Οι αλλαγές του Μαρίνεθ, με τους Γιόβετιτς και Σολμπάκεν να παίρνουν τις θέσεις των Μασούρα και Ποντένσε, ακολουθήθηκαν άμεσα με γκολ των Σέρβων (στο 63΄). Επτά λεπτά μετά, ο Ντόι πήρε αυστηρή κόκκινη κάρτα (σε φάση, πάντως, που, όπως και να το δεις, έχει λανθασμένη αντίδραση) και, παρότι ο Ολυμπιακός δεν κινδύνεψε ιδιαίτερα και με 10 παίκτες, ήρθε η ισοφάριση στο 90΄ (σε μια φάση που δεν είναι οφσάιντ για ελάχιστα εκατοστά).
Κοντολογίς: Ο Ολυμπιακός και στο δεύτερο διάστημα σερί αγώνων έδειξε ότι είναι βελτιωμένος σε σύγκριση με πέρσι. Προβληματισμοί προκύπτουν: τα μικρά παιχνίδια τα καθαρίζει με άνεση (ακόμα και στο εκτός έδρας αγώνα με τον ΠΑΣ ο Ολυμπιακός δεν δυσκολεύτηκε να κερδίσει), αλλά όταν ο βαθμός δυσκολίας ανεβαίνει, η ομάδα φαίνεται να έχει προβλήματα.
Στον αγώνα με την ΑΕΚ η ομάδα δεν πάτησε ποτέ το γήπεδο στα πρώτα 20 λεπτά και το τέλος του αγώνα πρέπει να μας βρίσκει ικανοποιημένους για την ισοπαλία (η οποία δεν ήταν άδικο αποτέλεσμα, αλλά σίγουρα η ΑΕΚ βρέθηκε πιο κοντά στη νίκη). Η Φράιμπουργκ δεν έκανε το περσινό ταξίδι τουρισμού στο Καραϊσκάκης, η νίκη της, βάσει εικόνας του αγώνα, ήταν το πιο άδικο αποτέλεσμα -- σε σύγκριση με την ισοπαλία και την νίκη του Ολυμπιακού, αλλά το αποτέλεσμα είναι εκείνο που μετράει. Τέλος, στον αγώνα με τη (μέτρια) Τόπολα, ο Ολυμπιακός έχασε έναν δικό του αγώνα (καθώς το σκορ ήταν 0-2 -- σβηστά), αλλά λίγο η αυστηρή αποβολή του Ντόη, λίγο η κακή αμυντική αντίδραση, ο αγώνας έληξε ισόπαλος.
Κάποια συμπεράσματα που προκύπτουν αβίαστα:
- Η ποιότητα στην ομάδα έχει ανέβει και αυτό φαίνεται σε συνδυασμούς και ενέργειες των παικτών. Οι επιθέσεις που καταστρέφονται από ένα κακό κοντρόλ ή μια αποτυχημένη τρίπλα μειώνονται και η ομάδα βγάζει περισσότερες (και πιο επικίνδυνες) φάσεις. Με την τεράστια εκτίμηση που έχω για τον Μασούρα: είναι διαφορετικοί οι συνδυασμοί που μπορούν να προκύψουν αν μπροστά από τον Ρόντινεϊ κινείται ο Ποντένσε (όπως διαφορετική, γιατί κάπου κερδίζεις και κάπου χάνεις, είναι η πίεση που ασκείς και τα κενά που αφήνεις όταν μπροστά από τον Βραζιλιάνο κινείται ο Μασούρας).
- Η ανασταλτική λειτουργία εξακολουθεί και είναι πιο αδύναμη από την επιθετική (και αυτό δεν εστιάζεται μόνο στα πρόσωπα που αποτελούν την αμυντική τετράδα). Σε κάθε περίπτωση: ισχύει ότι στην Ελλάδα τα πρωταθλήματα κερδίζει κυρίως η επίθεση, αλλά τα σοβαρά αμυντικά λάθη, σε «μικρά» και «μεγάλα» παιχνίδια, έπαιξαν πέρσι καθοριστικό ρόλο στο να ολοκληρωθεί η χρονιά χωρίς διακρίσεις (και με ελάχιστα παιχνίδια που μπορεί να θυμάται κανείς με ικανοποίηση).
- Η ομάδα ακόμα χτίζεται και προσπαθεί να εντάξει (μέσα από αγώνες) παίκτες. Από τη στιγμή, πάντως, που ο σχεδιασμός πήγε όπως είχε αναγγελθεί (μέσω Κορδόν) από τέλη Ιουνίου, αυτό δεν μπορεί να αποτελεί και την απόλυτη δικαιολογία: οι στόχοι ήταν γνωστοί και αν το ρόστερ συμπληρώθηκε λίγο πριν τα τέλη Αυγούστου, δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά από το να χτίζεται η ομάδα παίζοντας παιχνίδια που θα κρίνουν τη σεζόν (γιατί αν στο πρωτάθλημα υπάρχει --θεωρητικά-- χρόνος, όπως και τα πλέι-οφ, για να διορθώσεις λάθη, στην Ευρώπη η συνέχεια στο Europa κρίνεται μέχρι τα μέσα Νοεμβρίου).
- Με δεδομένο ότι η ομάδα ξεκίνησε σχεδόν από το μηδέν (και ανεξάρτητα από τον χρόνο που έγιναν οι μεταγραφές), έχω την αίσθηση ότι ρεαλιστικά είναι άδικο (και παράλογο ποδοσφαιρικά) να περιμένουμε περισσότερα πράγματα από αυτά που έχουμε δει: ο Ολυμπιακός έχει βελτιώσει υπερβολικά τη φυσική του κατάσταση, υπάρχουν διαστήματα που καταπίνει τους (πιο αδύναμους) αντιπάλους, σκοράρει πιο εύκολα, και ακόμα και ανασταλτικά στέκεται καλύτερα από πέρσι.
- Το σημαντικότερο: ελάχιστα πιο σοφοί γίναμε σχετικά με τον Μαρτίνεθ και το ταβάνι της ομάδας. Όπως πάντα, στα καλά αποτελέσματα ο Μαρτίνεθ είναι προπονηταράς και οι ποδοσφαιριστές παικταράδες, ενώ στα κακά αποτελέσματα ασκείται κριτική στον Ισπανό (κυρίως για τις αλλαγές -- που, έως τώρα, ρίχνουν την απόδοση της ομάδας) και χρειαζόμαστε ενίσχυση σχεδόν σε όλες τις θέσεις της ενδεκάδας. Προκρίνω υπομονή και ψυχραιμία: ο Μαρτίνεθ είναι νωρίς για να κριθεί (ακόμα και η συνολική βελτίωση μπορεί να χρεωθεί στην καλύτερη εκγύμναση και στην ατομική ποιότητα των παικτών), ενώ η περσινή (και προπέρσινη, θα έλεγα) εικόνα της ομάδας έβαλε πολύ χαμηλά τον πήχη για να χαιρόμαστε απλά με τη βελτίωση).
Αντίστοιχα και για τους παίκτες: είναι αδύνατο να έχεις αντικαταστάτη του φετινού Φορτούνη, συνεπώς κάθε φορά που βγαίνει ως αλλαγή (γιατί τα παιχνίδια είναι πολλά και συνεχόμενα), θα χάνεις κάτι από τη δημιουργία. Επίσης: ποτέ το ρόστερ δεν ήταν ούτε καν στη θεωρία (πόσο μάλλον στην πράξη) πλήρες. Προς το παρόν, πάντως, σε γενικές γραμμές, δεν φαίνεται να έχεις μαύρες τρύπες (ούτε σε βασικούς, ούτε, εν μέρει, σε αναπληρωματικούς -- και επειδή ισάξιες ενδεκάδες δεν υπάρχουν, προκρίνω και σε αυτό το κομμάτι υπομονή και ψυχραιμία).
Κάποια πράγματα για τους παίκτες ακόμα:
- Ο Πασχαλάκης δεν είναι ο καλύτερος τερματοφύλακας που έχει περάσει από την ομάδα, αλλά εξακολουθεί να στέκεται ικανοποιητικά κάτω από τα δοκάρια.
- Αμυντικά ακόμα ψαχνόμαστε: ο Ροντινέι, όπως και ο Ορτέγκα, είναι καλύτεροι στη δημιουργία από τα αμυντικά τους καθήκοντα, ο Φρέιρε δεν είναι ο ηγέτης της άμυνας που περιμέναμε, ο Κίνι δείχνει σταθερά αδύναμος στην αριστερή πλευρά (ειδικά απέναντι σε πιο ικανούς αντιπάλους), ο Πορόζο δείχνει ότι θέλει δουλειά για να σταθεί βασικός, ο Ντόη δεν αποφεύγει τα λάθη απειρίας, και ο Ρέτσος (μακράν ο καλύτερος στο κέντρο της άμυνας) δεν αρκεί για να προσφέρει αμυντική ασφάλεια -- και συχνά μπαίνει ατσούμπαλα σε φάσεις.
- Έζε και Καμαρά φαίνεται να είναι αναντικατάστατο δίδυμο σε αγώνες που χρειάζεσαι ένταση στη μεσαία γραμμή. Δεν θεωρώ ακόμα ξεγραμμένο τον Ιμπόρα (όπως και κανέναν από τους παίκτες που αποκτήθηκαν το καλοκαίρι): δεν πιστεύω ότι ξαφνικά θα γίνει ταχύς, αλλά κρατάω μια ελπίδα να είναι από τους παίκτες που, λόγω ηλικίας και σωματοδομής, αργούν να έρθουν σε φόρμα μετά την καλοκαιρινή προετοιμασία (αρκεί να ξεπεράσει και τα προβλήματα τραυματισμών). Κατά τ' άλλα: δεν βρίσκω ότι μπορεί να αντεπεξέλθει (ειδικά στο αμυντικό κομμάτι) ως 8 ο Καρβάλιο, ενώ ελπίζω ότι ο Αλεξανδρόπουλος θα δώσει ανάσες και βοήθειες με την ένταση που βγάζει στη μεσαία γραμμή.
- Φορτούνης (κυρίως) και Ποντένσε είναι παίκτες που δύσκολα περιορίζονται στο ελληνικό πρωτάθλημα (και επειδή καμία ομάδα δεν έχει δύο ισάξιες ενδεκάδες, είναι λογικό ότι οι αντικαταστάτες τους θα ρίχνουν το επίπεδο). Οι εναλλακτικές δεν είναι αναγκαστικά κακές: Μασούρας (κυρίως) και Μπιέλ (και ας έχει κηρύξει ανένδοτο ο Καπετάνιος) δίνουν πολλά πράγματα στον αγωνιστικό χώρο, αλλά αν δεν πάρουν μπροστά Σολμπάκεν και Σκάρπα, είναι θέμα χρόνου η έλλειψη δυνάμεων των «βασικών» και οι τραυματισμοί, που αναπόφευκτα θα προκύψουν, να στοιχίσουν. Προσωπικά, πάντως, και ειδικά για το ελληνικό πρωτάθλημα, πιστεύω ότι μπορούν να βοηθήσουν και οι Βρουσάι και Μπρίνιτς.
- Όλα δείχνουν ότι ο Ελ Κααμπί (13 αγώνες, 9 γκολ) θα μας κάνει να ξεχάσουμε τον Μακαμπού. Είναι λιγότερο γρήγορος, αλλά, στα δικά μου μάτια, είναι καλύτερος φορ και, πιθανότατα, καλύτερος και στη συνολική προσφορά. Καλό ξεκίνημα και από Γιόβετιτς, ενώ υπάρχει --προς το παρόν-- παρκαρισμένος και ο Ελ Αραμπί. Ας μην ξεχνάμε, πάντως, ότι ο Ελ Κααμπί θα λείπει στο Κόπα Άφρικα και εκεί θα χρειαστεί ο Γιόβετιτς να σταθεί ως βασικός.
- O Μπιανκόν πήρε παιχνίδια με την β΄ ομάδα και, θεωρητικά, σύντομα θα μπορεί να αποτελεί μια εναλλακτική για το κέντρο της άμυνας (αν και η σωστή του θέση, διαβάσαμε, είναι δεξί μπακ και τα περισσότερα παιχνίδια που αγωνίστηκε ως κεντρικός αμυντικός τα έπαιξε ως ο δεξιός κεντρικός αμυντικός σε σύστημα τριών). Ο Ρίτσαρντς ακόμα αγνοείται (και ας διαβάζουμε κάθε λίγο και λιγάκι --με τα επόμενα ρεπορτάζ να αντιφάσκουν με τα προηγούμενα-- ότι διακρίνεται στις προπονήσεις).
- Ένα κάπως άσχετο σχόλιο για την β΄ομάδα: από φέτος οι β΄ ομάδες μπορούν να υποβιβαστούν (προφανώς και εξακολουθούν να μην μπορούν να ανέβουν στη μεγάλη κατηγορία) και εμείς ξεκινήσαμε με -10 από πέρσι. Με δεδομένο ότι οι ομάδες είναι 12, ο 12ος (που εκεί είμαστε μετά από τρεις αγωνιστικές με -8) υποβιβάζεται και οι θέσεις 6-11 παίζουν σε πλέι-οφ υποβιβασμού, η χρονιά δεν αναμένεται να είναι εύκολη. Και η τρίτη κατηγορία, με κακούς αγωνιστικούς χώρους, δεν θα είναι καλή προετοιμασία των πιτσιρικάδων για να βρουν τον δρόμο τους στην πρώτη ομάδα.
Επιστρέφοντας στη μεγάλη (λέμε τώρα) κατηγορία: Το επόμενο διάστημα ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει εντός τον Παναθηναϊκό την Κυριακή, εντός την West Ham την Πέμπτη 26/10, εκτός τον ΟΦΗ (29/10), εντός τον ΠΑΟΚ (5/11), εκτός την West Ham (9/11) και εκτός τον Αστέρα Τρίπολης (12/11). Στο μεσοδιάστημα των αγώνων με ΟΦΗ και ΠΑΟΚ θα υπάρχει και αγώνας Κυπέλλου.
Με λίγα λόγια: Μέχρι την επόμενη διακοπή, βάσει της αγωνιστικής εικόνας και των αποτελεσμάτων, φρονώ ότι θα έχουμε πολύ πιο καθαρή εικόνα των δυνατοτήτων της ομάδας και της επίτευξης των στόχων.
Στο Europa (και τα δύο παιχνίδια με την West Ham) τα πράγματα είναι απλά: η ισοπαλία με την Τόπολα μεταθέτει τον στόχο από συνέχεια στο Europa, στο κυνήγι της τρίτης θέσης και της συνέχειας στο Conference. Προφανώς μαθηματικά διεκδικούμε ακόμα τη δεύτερη θέση, αλλά για να έρθει, θα χρειαστούμε (πιθανολογώ) νίκες στα δύο εντός που απομένουν και μία νίκη εκτός (και αυτό εύκολο δεν είναι).
Για το πρωτάθλημα: Προφανώς το ιδανικό (και, στα μάτια μου, εφικτό) είναι το 4x4. Θεωρούσα ότι ο Παναθηναϊκός είχε την πιο ισορροπημένη ομάδα, αλλά αυτό μάλλον δεν ίσχυε και για τον Γιοβάνοβιτς που, υποθέτω, κρίνοντας ότι έχασε το περσινό πρωτάθλημα από την αναιμική επίθεση, προσπαθεί να παρουσιάσει μια πολύ πιο επιθετική ομάδα (και τη μετάβαση την πλήρωσε και με ΑΕΚ και με ΠΑΟΚ). Επίσης, ο ΠΑΟΚ δεν είναι ανίσχυρος, όπως τον περιμέναμε (και θα πουλήσει ακριβά το τομάρι του), αλλά η πραγματικότητα παραμένει: και οι δύο αγώνες είναι στην έδρα μας, και οι δύο αγώνες δεν μετράνε για τρεις, αλλά για έξι βαθμούς, συνεπώς πρέπει να τους νικήσουμε (και η έδρα δεν παίζει μπάλα, αλλά ώθηση μπορεί να δώσει).
Ο ΟΦΗ ενδεχομένως να είναι η καλύτερη επαρχιακή ομάδα, αλλά ο Ολυμπιακός πρέπει να αρχίσει να «εξαργυρώνει» τις αποτυχίες των αντιπάλων (εκεί που έχασε βαθμούς ο ανταγωνιστής σου, εσύ πρέπει να τους παίρνεις, αλλιώς κάνεις μια τρύπα στο νερό -- και, αν αφήσουμε έξω την αγωνιστική εικόνα, στους έως τώρα αγώνες μας έχουμε φέρει, πάνω κάτω, τα αποτελέσματα που φέραμε την περσινή να-μην-ξαναγυρίσει χρονιά: κερδίσαμε τα Γιάννενα, αλλά φέραμε Χ με την ΑΕΚ). Το ίδιο ισχύει και για Αστέρα: παραμένει μια δύσκολη επαρχιακή ομάδα, αλλά εμείς είμαστε ο Ολυμπιακός.
Κοντολογίς: το 4x4 αποτελεί επιτυχία, οι 10 βαθμοί επιβεβαιώνουν ότι βρισκόμαστε σε καλό δρόμο και ό,τι λιγότερο θα φέρει μουρμούρα (και αυτό πιστεύω ότι θα γίνει ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα με West Ham και την αγωνιστική μας εικόνα -- ο κόσμος έχει κουραστεί μετά από δύο χρόνια και --μάλλον δυστυχώς-- δεν βλέπω μεγάλη διάθεση για υπομονή και στήριξη μιας εντελώς νέας ομάδας).
Ξεκινάμε από την Κυριακή: ο φετινός Ολυμπιακός (και με εξαίρεση τον αγώνα με την Τόπολα) δεν έχει κάνει γκέλες. Σε κάθε περίπτωση, το σύνθημα με το οποίο μεγαλώσαμε είναι γνωστό: Θρύλε σ' αγαπώ κι ας μου κάνεις γκέλες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου