ΠΑΟ-ΟΣΦΠ 62-68 ή αλλιώς ταπεινώνοντας τον βάζελο στο σπίτι του

Η άνοιξη είναι η κατεξοχήν εποχή που ανθεί το κυνήγι του λαγού. Ήδη από την εποχή του Τελ-Αβίβ και της Σαραγόσα μέχρι και τον δρόμο για την κατάκτηση της Ρώμης, η περίοδος λίγο πριν ή λίγο μετά το Πάσχα χαρακτηριζόταν από πάτημα του βάζελου, κυρίως στα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Φέτος, τους διασύραμε και σε διεθνές επίπεδο (101-73 στην Ευρωλίγκα ένα μήνα πριν) αλλά και σε εγχώριο μέσα στο σπιτάκι τους (62-68 χτες).

Του RedTerso

Το παιχνίδι σε γενικές γραμμές δεν χρήζει και κάποιας σπουδαίας ανάλυσης γιατί σε πολύ μεγάλο βαθμό η αίσθηση που σου έδινε ο Θρύλος είναι ότι παίζαμε στο ρελαντί και απλώς κάποια στιγμή θα αρκούσε ένα «χάιδεμα» (και ούτε καν πάτημα) του γκαζιού για να πάρουμε το ματς. Η αίσθηση αυτή που υπήρχε παρακολουθώντας το ματς από την τηλεόραση επιβεβαιώθηκε σε απόλυτο βαθμό από τα τεκταινόμενα στο παρκέ.

Για να μην είμαστε όμως τόσο λακωνικοί ας προσπαθήσουμε να αναφέρουμε ορισμένα στοιχεία του παιχνιδιού. Στο πρώτο μέρος, ο Ολυμπιακός ήταν κακός. Ή, για να το θέσω καλύτερα, ήταν ορατό διά γυμνού οφθαλμού ότι η ομάδα είχε στην άκρη του μυαλού της τους αγώνες με τη Μονακό για τα play-off. Και αυτό μπορούσε να εξηγηθεί και από τα αρκετά λάθη, αλλά κυρίως από τα χαμένα αμυντικά ριμπάουντ, που έδωσαν τη δυνατότητα στους πράσινους να ανανεώσουν κατοχές. Στο διάστημα αυτό, η επίθεση λειτουργούσε κυρίως μέσω ατομικών εμπνεύσεων και λιγότερο μέσω οργανωμένου παιχνιδιού. Είναι χαρακτηριστικό ότι η μπάλα δεν «ακούμπησε» ενεργά στους ψηλούς, κάτι το οποίο αποτέλεσε τη βασική μεθοδολογία για να έρθει ο διασυρμός του πρόσφατου παιχνιδιού στο ΣΕΦ. Σε αυτό το διάστημα, όμως, λειτούργησε καλά η άμυνα και αυτός είναι ο λόγος που οι αντίπαλοί μας δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν μια υποτυπώδη διαφορά στο σκορ.

Στο δεύτερο μέρος, η εικόνα δεν άλλαξε άρδην, αλλά φάνηκε έντονα ότι ο Ολυμπιακός δεν είχε όρεξη να μπει σε οποιαδήποτε συζήτηση για την έκβαση του παιχνιδιού. Η άμυνα έσφιξε ακόμα περισσότερο (οι βάζελοι σκόραραν μόλις 28 πόντους σε όλο το δεύτερο μέρος) και «σφραγίστηκαν» επιτυχώς οι τρύπες που επέτρεπαν στους αντιπάλους να κερδίσουν δεύτερες κατοχές. Ο κόουτς Μπαρτζώκας αντιμετώπισε και το τρικ (βγαλμένο από το χρονοντούπλαπο της ιστορίας με τους Γκιστ, Λάσμε να μαρκάρουν τον Σπανούλη) που του έβαλε ο Πρίφτης, με τους αθλητικούς πάουερ-φόργουορντ να κυνηγάνε τους πόιντ-γκαρντ μας, δίνοντας την μπάλα και τις αποφάσεις στον ΜακΚίσικ, ο οποίος πέρασε από πάνω τους... Συνολικά όμως υπήρξε καλύτερο διάβασμα της άμυνάς τους.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο τέταρτο δεκάλεπτο, όπου οι Πειραιώτες αποφάσισαν να καθαρίσουν οριστικά το ματσάκι και να δημιουργήσουν διχογνωμίες στα 15 χιλιάδες βαζέλια που μαζεύτηκαν χτες: Η μπύρα 13 έβριζε τον άλλοτε αγαπημένο της τράκη, άλλοι τρέχανε να αποχωρήσουν όπως-όπως από το γήπεδο, η παλλακίδα του εθισμένου, ο Νέστορας έκανε κάτι κουτοπονηριές εκεί στην άκρη του παρκέ και όλοι μαζί ήταν μια ωραία ατμόσφαιρα. Αμ, στα επίσημα μέλη τα πράσινου οργανισμού υπήρχε μήπως καλύτερο κλίμα; Ο ηγέτης ο γιαννάκης παπαπέτρου αφού έκανε τα καραγκιοζιλίκια του όταν έβαζε τα σουτ, μετά μπήκε σε mute mode, αφήνοντας χωρίς πλοηγό το πράσινο ναυάγιο. Αντίστοιχα ο Νέντοβιτς όταν ένιωσε τις τανάλιες του Γουόκαπ να τον σφίγγουν (και μην πάει το μυαλό σας σε σεξιστική αναφορά), άρχισε να σπρώχνει και να χτυπάει. Και περνώντας στα ανώτερα κλιμάκια, ο ταλαίπωρος ο Χατζηγεωργίου πόναγε τόσο πολύ, που έβλεπε υπαιτιότητα του ΜακΚίσικ στην «κόντρα» με τον Παπαγιάννη και αρκέστηκε να μιλάει για την άγρια ομορφιά του παιχνιδιού και όχι για το άγριο γάζωμα που του έκανε ο Θρύλος (παλι δεν υπάρχει σεξιστικό υπονοούμενο). Κλείνω με τον Διαμαντίδη. Με το καλό παιδί του ελληνικού μπάσκετ, που αναγκάστηκε να φύγει με σκυφτό το κεφάλι...

Μια σύντομη αναφορά για τους παίχτες μας. Σε γενικές γραμμές, όλοι είχαν σημαντική συνεισφορά στα μετόπισθεν βοηθώντας, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, στη συνολική αμυντική λειτουργία. Από εκεί και πέρα, αρνητική εικόνα είχαν ο Τάιλερ Ντόρσεϋ (που πρέπει να δουλέψει το πνευματικό κομμάτι, όταν τον παίζουν σκληρά οι αντίπαλοι ή όταν δεν μπαίνουν τα πρώτα σουτ), ο Χασάν Μάρτιν (που επέστρεψε στις χαμηλές πτήσεις) και ο Γιώργος Πρίντεζης (που όμως ανάγκασε την πράσινη άμυνα να κλείσει το ζωγραφιστό όταν ήταν στο παρκέ και σκόραρε και ένα κρίσιμο καλάθι). Ο Παπανικολάου θα είναι έκπληξη όταν βρούμε ένα ματς που δεν είναι καταλυτικός στην άμυνα. Χτες όμως ήταν κακός επιθετικά. Ο Λούντζης ήταν τίμιος, όσο έπαιξε, αλλά πρέπει να αυξήσει την αυτοπεποίθησή του. Ο Φαλ δεν ήταν τόσο κυριαρχικός όσο στο προηγούμενο παιχνίδι στην Ευρωλίγκα, αλλά και πάλι αποτέλεσε το ρόλο του σκιάχτρου για τους αντιπάλους του. Και πάμε στους πρωταγωνιστές: Ο Σλούκας κατεύθεινε μαεστρικά την ομάδα (7 ασίστ) και έβαλε κάποια πολύ μεγάλα σουτ. Ο Γουόκαπ έκανε σπουδαία δουλειά στην άμυνα, ενώ ήταν και πιο εύστοχος επιθετικά. Φαίνεται να ανεβαίνει την πιο κρίσιμη στιγμή. Υπάρχει έλλειψη πρωτοτυπίας και εγκωμίων πλέον για τον Σάσα Βεζένκοφ. Αυτά που κάνει ο τύπος φέτος είναι απίστευτα. Και στις δύο πλευρές του παρκέ είναι χάρμα ιδέσθαι. Τέλος ο βαζελοκτόνος Σακίλ ΜακΚίσικ ήταν ο mvp του αγώνα και αυτός που, όπου βρίσκει τους βαζέλες, τους κατουράει... Ένα ακόμα τεράστιο μπράβο στον κόουτς, που φαίνεται πολύ πιο ήρεμος απέναντι σε αυτούς και λύνει όποιο πρόβλημα επιχειρεί να του βάλει ο πράσινος πάγκος. Του αξιζουν συγχαρητήρια για την έως τώρα εντυπωσιακή πορεία της ομάδας.

Τέλος λοιπόν με το παιχνίδι απέναντι στο πράσινο σίχαμα. Η ομάδα μας έκανε το καθήκον της και πήρε και το πλεονέκτημα έδρας για το ελληνικό πρωτάθλημα. Με αυτό θα ασχοληθούμε όταν θα κοντεύει να μπει το καλοκαιράκι. Μέχρι τότε, έχουμε να ασχοληθούμε με τα σοβαρά: Τη Μεγάλη Εβδομάδα είναι τα δύο ματς στο ΣΕΦ με τη Μονακό. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο από το να γεμίσει το γήπεδο και να πάρουμε τις δύο νίκες απέναντι στην ομάδα του Πριγκηπάτου. Αν κερδίσουμε αυτά τα δύο ματς, έχω την εκτίμηση ότι η σειρά δεν θα επιστρέψει από τη Γαλλιά... Και μετά θα μιλήσουμε για τα υπόλοιπα...