[Εκτός ροής] Η σημασία της νίκης επί της Μονακό

Κάτι η έλλειψη χρόνου, κάτι η δουλειά και σήμερα, μας υποχρεώνουν να μην κάνουμε ενδελεχή ανάλυση για το παιχνίδι απέναντι στην Μονακό, αλλά να προσπαθήσουμε μέσες-άκρες να προσεγγίσουμε και να σκιαγραφήσουμε τη σημασία που έχει για την πορεία της ομάδας μας η νίκη απέναντι στην ομάδα του Πριγκηπάτου.

Του RedTerso

Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι θα έχετε διαβάσει την περιγραφή ή τις αναλύσεις γύρω από το παιχνίδι. Εντελώς τηλεγραφικά: H Μονακό πάτησε το παρκέ του ΣΕΦ και στο πρώτο δεκάλεπτο έδειχνε ότι θα δυσκολευτούμε πάρα πολύ να την αντιμετωπίσουμε, με τη διαφορά να διαμορφώνεται στους 10 πόντους. Από τα μέσα της δεύτερης περιόδου, οι ερυθρόλευκοι άρχισαν να αγωνίζονται με τρομερή ένταση και προσήλωση στην άμυνα και να ροκανίζουν τη διαφορά. Ειδικά στο δεύτερο ημ;iχρονο, η ομάδα μας έπαιξε πανέμορφο μπάσκετ και όσοι βρέθηκαν στο Φάληρο ή είδαν το ματς σίγουρα απόλαυσαν τον Θρύλο και κατάλαβαν ότι κάτι πολύ καλό χτίζεται φέτος. Το κλειδί της αναμέτρησης ήταν φυσικά η άμυνα. Δεχτήκαμε στο πρώτο δεκάλεπτο 27 πόντους και σε όλο το υπόλοιπο παιχνίδι μόλις 38. Αυτή η σπουδαία αμυντική επίδοση έδωσε την απαραίτητη ώθηση και στην «μπροστά» πλευρά του παρκέ. Δεν είναι υπερβολή να περιγράψουμε ως αιχμαλωσία αυτό που προκάλεσαν οι Πειραιώτες στους Μονεγάσκους.

Αναγνώστες οι οποίοι δεν παρακολουθούν εντατικά τα τεκταινόμενα στην Ευρωλίγκα, ίσως αναρωτηθούν γιατί τόσος ντόρος απέναντι σε μια «σταχτοπούτα» της διοργάνωσης όπως η Μονακό. Η πρώτη απάντηση που θα μπορούσε να δοθεί --και είναι απόλυτα ειλικρινής-- είναι ότι στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση δεν υπάρχουν εύκολα παιχνίδια και κάθε αναμέτρηση εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους αν υποτιμηθεί ο αντίπαλος. Στην προκειμένη περίπτωση, πέρα από την παραπάνω γενική παραδοχή δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός, ότι η γαλλική ομάδα έχει κάνει αισθητή την παρουσία της στο ξεκίνημα: Μόλις πριν μια εβδομάδα, συνέτριψε την ΤΣΣΚΑ (97-80) και ακόμα και μετά την ήττα από τους ερυθρόλευκους βρίσκεται στην 8η θέση της βαθμολογίας.

Πριν ξεκινήσει το χθεσινό ματς, είχαμε επισημάνει ότι το παιχνίδι απέναντι στη Μονακό κρύβει πολλές δυσκολίες. Όχι, δεν είναι κανένα μεγαθήριο, αλλά πρόκειται για ένα πολύ αθλητικό σύνολο, και παραδοσιακά τέτοιες ομάδες μας δυσκολεύουν. Ταυτόχρονα ο τρόπος παιχνιδιού τους βασίζεται πολύ σε αυτό που αποκαλούμε μπασκετικό ένστικτο, όπου οι παίχτες βασίζονται αρκετά στα ατομικά τους προσόντα και στοχεύουν να παίζουν σε υψηλό ρυθμό. Τέτοιες ομάδες τα τελευταία δύο χρόνια μάς είχαν δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα, όμως οι Πειραιώτες έχουν αφήσει πίσω τους αυτή τη συνθήκη. Πέρυσι, για παράδειγμα, αν το πρώτο δεκάλεπτο είχε κλείσει στο -10, τότε πιθανόν να μιλάγαμε για μια συνθήκη χωρίς επιστροφή, όμως φέτος η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα δείχνει χτίζει εκ νέου έναν πολύ σκληρό και δυσκατάβλητο χαρακτήρα.

Η χθεσινή νίκη αποτελεί νίκη εδραίωσης. Βαθμολογικά, σχεδόν με τη συμπλήρωση σχεδόν του 1/4 του φετινού μαραθωνίου, βρισκόμαστε στη δεύτερη θέση. Όμως θεωρώ πολύ σημαντικό το γεγονός ότι η ομάδα υπερασπίστηκε με απόλυτη επιτυχία (6/6 νίκες) την έδρα της, ξεκινώντας τον «ανήφορο» με 5 στα 6 εκτός έδρας παιχνίδια το επόμενο διάστημα. Το πιο βασικό όμως είναι ότι ο Ολυμπιακός παρουσιάζει μια σπουδαία δυναμική, που του επιτρέπει να επιβάλλεται απέναντι σε ομάδες, οι οποίες έχουν βάλει σοβαρή υποψηφιότητα για να είναι ανταγωνίστριες σε σχέση με τον βασικό μας στόχο, που είναι η πρόκριση στην οκτάδα. Η νίκη απέναντι στους Μονεγάσκους φιγουράρει περίοπτα δίπλα στα ροζ φύλλα απέναντι στη Ρεάλ και τη Φενέρ. Αν συνυπολογίσουμε και την τελική διαφορά στο σκορ, τότε μόνο ευχαριστημένοι δικαιούμαστε να αισθανόμαστε.

Το πιο βασικό, όμως, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι αυτόν τον Ολυμπιακό χαίρεσαι να τον βλέπεις. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι μπορεί ο οποιοσδήποτε φίλαθλος/οπαδός της ομάδας μας να έχει το οποιοδήποτε παράπονο παρακολουθώντας το χθεσινό ματς. Βλέπαμε μια ομάδα, που ξεχείλιζε από ενέργεια και αυτοπεποίθηση. Αυτοπεποίθηση, που η ίδια έχει δημιουργήσει μέσα από το μπάσκετ που παίζουν οι παίχτες μας. Άμυνα που τσακίζει κόκκαλα, ωραία κυκλοφορία της μπάλας, εμπνευσμένες συνεργασίες και ατομικές ενέργειες όπου χρειάζεται, πολλοί πρωταγωνιστές (αμυντικά και επιθετικά) και συμπεριφορά (μέσα και έξω από το παρκέ) αθλητών που δείχνουν ότι είναι πραγματικά ομάδα. Το μπάσκετ που παίζει αυτή τη στιγμή ο Ολυμπιακός είναι θελκτικό στο μάτι και σίγουρα δημιουργεί την προσμονή για να περάσουν γρήγορα οι μέρες και να έρθει το επόμενο παιχνίδι. Η εικόνα της ομάδας σε πολύ μεγάλο βαθμό πιστώνεται στον κόουτς Μπαρτζώκα και του αξίζουν απ' όλους μας (είτε τον συμπαθούμε πολύ είτε όχι) τα εύσημα για την μέχρι στιγμής παρουσία μας.

Ολυμπιακός που χαίρεσαι να βλέπεις λοιπόν. Δεν χρειάζονται ούτε θριαμβολογίες ούτε τυμπανοκρουσίες. Χρειάζεται πίστη και στήριξη στην ομάδα. Στήριξη που τόσο έλειψε τα προηγούμενα χρόνια και που φαίνεται ότι η αμφίδρομη σχέση ομάδας-κόσμου ξαναχτίζεται παιχνίδι με το παιχνίδι. Κατοχή με κατοχή. Άμυνα με άμυνα. Σε κάθε όμως φάση νομίζω ότι όλοι μας αισθανόμαστε ότι παίζουμε δίπλα στους Κωστάκηδες, στον Τάιλερ, τον Σάσα, τον Μουσταφά τον Τόμας και όλα τα άλλα παιδιά. Και αυτό είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του Θρύλου μέχρι στιγμής...